Προσπαθώ να καταλάβω πώς θυμάται το μυαλό μου. Ένα άτομο που μόλις είδα στο δρόμο και μετά βίας πρόσεξα αν προσπαθήσω να το ανακαλέσω, η εντύπωση που μοιυ αφήνει είναι μια πολύ απλοική ζωγραφιά, ίσως απλά ένα happy face, δύο τελείες για μάτια και μια παρένθεση για στόμα. Όταν προσπαθώ να θυμηθώ ένα άτομο που γνωρίζω σχεδόν ένα χρόνο τότε μου έρχεται ένα πορτραίτο αρκετά ρεαλιστικό, σαν φωτογραφία. Όταν όμως προσπαθώ να θυμηθώ ένα πρόσωπο που αγαπώ και το γνωρίζω χρόνια τότε συμβαίνει ο κυβισμός. Σαν έργο του Πικάσο, βλέπω στην οθόνη του μυαλού μου διάφορες οπτικές γωνίες 3/4 και όχι μία ξεκάθαρη, διάφορα σημεία του προσώπου μαζί με αντικείμενα και τοπία, και όλα διαρκώς αλλάζουν.
Κυριακή 7 Αυγούστου 2022
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
Οι φίλοι ήταν εδώ τελικά. κι ας μην έδιναν το παρόν θα σταθούν στη πρώτη ανάγκη και αγαπούν πολύ, πάντα αγαπούσαν στην πραγματικότητα δεν χ... -
α.O κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Κανενός ο θεός δεν έχει σχέση με το θεό του άλλου ακόμα κι ας πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία. ... -
Εχτές το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό βούτηξα τα δάχτυλα μου στο διεθνές ασυνείδητο. Ήταν ιριδίζον, πηχτό με έναν τρόπο τέτοιο πο...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
