Ο Ημιθέλοντας

  

  Η ημιθέληση είναι η χαρά του ανασφαλή. Η ψευτοάνετη μάσκα του, η ψευδής ηρεμία του, ο ψευτοβουδισμός του με τις μαδημένες επιθυμίες που είναι ακόμα εκεί σε μια ελώδη γωνιά, ζέχνουν μουχλίλα. Ο μυς της θέλησης κρέμεται ατροφικός και γλιτσερός μέσα στην κοιλιά του, σαν πολυκαιρισμένο ζαμπόν.
   Το δεν έχω πρόβλημα μπορώ έτσι, μπορώ και αλλιώς, αλλά δεν μου κάνει τόσο το ένα ούτε τόσο το άλλο, αλλά και όλα. Ενθουσιάζεται εύκολα αλλά του φεύγει γρήγορα. Και δεν ξέρει. Ίσως μπορεί και θα δούμε. Γιατί όχι; Πάμε και βλέπουμε. Να κάνουμε και τα δύο γιατί θέλουμε και τα δύο. Ή και τα τρία. Από λίγο. Και ας χάσουμε σε βάθος. Μετά πάλι θα το μετανιώσουμε με αυτή την αβέβαιη την καημένη φωνή. Την τόσο συμπαθητική και σιχαμένη. Δύο δειλά βήματα μπρος, τρία πίσω. Τρία χεσμένα μπρος, πέντε βιαστικά πίσω και πάλι πλάγια, εκεί είναι σίγουρα. Αργά και βασανιστικά. Αιώνια σχεδόν.

Η κατάλληλη στιγμή

    Κάπου εκεί, κάτω από την κατσαρόλα της Μεγάλης Άρκτου να χύνει το υγρό σκοτάδι της στη θάλασσα, κάπου εκεί ανάμεσα στους εκστασιασμένους, ξυπόλητα χορεύοντες, πιασμένους χέρι-χέρι ιδρωμένους, να λάμπουν κάτω από τα απαλά φωτισμένα πλατάνια, στα χώματα, στον παλμό των κρουστών και στο τραγούδι της λύρας, τότε μόνο κατάλαβα πως η καλύτερη στιγμή να εύχεσαι για τα όνειρά σου να αληθέψουν, είναι μια τέτοια στιγμή. Στιγμή ευτυχίας μεταξύ ευτυχισμένων και όχι αδυναμίας. Δεν χρειάζεται να περιμένεις να πέσουν αστέρια για να ζητήσεις αυτό που λαχταράς, απλά να σηκωθείς και να χορέψεις σαν ελεύθερος άνθρωπος και σαν μέρος της χορευτικής μάζας. Και εκείνη την καλή στιγμή που θα ξεχάσεις τον εαυτό σου, τότε απλά σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και χαμογελάς. 

Χαχανιτά

Τα παιδιά κάνουν χαχανιτά! Χαχανίζουν και αφήνουν όλα τα κάτασπρα δοντάκια τους να φανούν, είναι μεγάλοι εγωϊστές συνήθως, αλλά όταν γελάνε γελάει η ψυχή σου.Ένα παιδάκι έκλασε κι είναι υπέροχο. Ένα παιδάκι είπε "γεια κυρία" χωρίς "σας"!

Μετα-εξελικτική θεωρία

Οι έρευνες του τμήματος Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου της Γουιμπάμπουε συγκλίνουν στην πιο πρόσφατη θεωρία ότι τελικά ο πίθηκος είναι η εξέλιξη του ανθρώπου και όχι το αντίθετο. Πιο συγκεκριμένα, ο δόκτωρ Γουϊμπάμπα, βασιζόμενος στη σύγχρονη μετα-εξελικτική θεωρία*,  επεσήμανε ότι ο πίθηκος ήταν ένα είδος ανθρώπου που ευδοκίμησε σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές με κατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες, ώστε να αναπτύξει περισσότερο από ότι οι άλλοι άνθρωποι την συναισθηματική του ευφυία και το σεβασμό απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, κάτι που οι άλλοι άνθρωποι δεν έκαναν, και παρέμειναν άνθρωποι.
________________________________________________________________
*Σύμφωνα με την Μετα-εξελικτική θεωρία που πρώτος διατύπωσε ο δρ Γουί Γουιμπάμπα,το ύστατο κριτήριο εξέλιξης που μπορεί να τεθεί σε ένα είδος είναι η ικανότητα του να αφήνει το  περιβάλλον όπως το βρήκε μετά το πέρασμά του, χωρίς δηλαδή να αφήνει σημάδια ότι έζησε κάποιτε εκεί, παρά μόνο τον σκελετό του.

Ομίχλη

Και θα κυλίσω πάλι κάτω από τα 1000 στρώματα ομίχλης.
Και τίποτα δεν θα φτάνει στις αισθήσεις μου.
Ούτε θα νιώθω ούτε θα ακούω ούτε θα βλέπω τίποτα στον ορίζοντα.
Οι αντένες μου κλειστές.
Μικρό φθινώπορο μέσα στον Ιούνη.
Μόνη μέσα στην παχουλή ομίχλη, περιμένοντας.
Περιμένοντας ένα ίσως.
Φανταζόμενη τον άερα να καθαρίζει τα σύννεφα.
Ονειρευόμενη το τρανταχτό γέλιο.
Αρκούμενη μόνο στις αναμνήσεις που τις έχω όλες κεντήσει στα αετώματα της καρδιάς μου.
Όλα φαίνονται ίδια όταν περιμένεις.
Όταν περιμένεις ο χρόνος περνάει αργά και πάει αντίστροφα.
Έχω περιμένει ξανά και ξανά και ακόμα δεν έμαθα πώς να περιμένω.
Να ξερα τουλάχιστο τι περιμένω…

Agapology II

Να κάτι οικουμενικό. 

Όλοι στον κόσμο, άνθρωποι, γατιά σκυλιά σαλιγκάρια χρειάζονται χάδια… 

και αγαπούν την αγάπη τόσο πολύ… 

όλοι αγαπούν την αγάπη. 

Ακόμα και το θαλάσσιο χελωνάκι που δε γνωρίζει ποτέ μητέρα. 

Το κυοφορεί στην κοιλιά της η άμμος και η πρώτη αγκαλιά είναι της μαμάς θάλασσας. 

Είναι μικρό το χελωνάκι σαν ψεύτικο παιχνιδάκι, 

παραπατάει, 

πάει τυφλά, μόνο με το ένστικτό του προς τα εκεί που μυρίζει σαν μάνα. 

Ναι προς την αλμύρα. 

Κάποια στιγμή αν είναι τυχερό και πάει ευθεία, πλησιάζει τα ακροκύματα. 

Τότε, με στοργή η θάλασσα του απλώνει το πρώτο της κύμα, σαν χάδι. 

Αυτό πάει να πιαστεί μα κουτρουβαλίζεται. 

Και εκείνη τραβάει το κύμα της πίσω και απλώνει νέο, πιο αποφασιστικό. 

Και τρέχει το μικρό, μα πάλι κάνει πέντε κωλοτούμπες και βγαίνει πιο πλάγια στη στεριά.
Απελπισμένο, πασαλειμένο με άμμο, ζαλισμένο

Τότε εκείνη βάζει τα δύνατά της και φέρνει ένα μεγάλο κύμα! 

Και το χελώνι τότε προλαβαίνει και γραπώνεται στο άφρισμα. 

Και αυτή το ρουφάει στον τεράστιο κόσμο της, τον γεμάτο αγάπη και κίνδυνο. 

Και έτσι αρχίζει τη ζωή του. Τη μεγάλη ζωή του.

Πάρτυ

  Γλεντάω σήμερα. O drummer της καρδιάς μου παίζει βρώμικο φανκ και γουστάρω. Πίνω χυμό πορτοκάλι και παραπατώ. Χορεύω στην υγειά μου, λυγίζω τα γόνατα, γιορτάζω το σώμα μου. Γλεντάω την ελαφρότητα και την απλότητα. Τη σιωπή γιορτάζω και τα φρούτα που κερνάνε απλόχερα τα δέντρα.

     Όλες οι αράχνες και οι κουραστικές σκέψεις  ξεπλύθηκαν στη θάλασσα, πατήθηκαν στις θαλασσόπετρες και τσακίστηκαν. Ό,τι περιττό το φύσηξε ο δυνατός αέρας της θάλασσας...μείνανε αστραφτερές, καλογυαλισμένες οι χορδές μου, μοιάζει με σαξόφωνο η ψυχή μου.

  Είμαι μέσα σε αυτό αυτό το πανέμορφο απλό σπίτι με θέα στη θάλασσα ή αυτό το σπίτι είναι το ίδιο το μυαλό μου; καθαρότητα. Κάποτε νόμιζα ότι λίγες διακοπές είναι απαραίτητες για την επιτυχία, τώρα νομίζω επιτυχία είναι οι ίδιες οι διακοπές!

Agapology

    Είτε συγκεντρώσεις όλη την προσοχή σου σε ένα στρουμπουλό τριαντάφυλλο, είτε στα μάτια ενός σκύλου, είτε στον τρόπο που κινούνται τα αστέρια ή τα σύννεφα, είτε στη μαγική δαντελένια φιγούρα των δέντρων που διαγράφεται στο νυχτερινό ουρανό όταν τα κοιτάς ξαπλωμένος, είτε ταξιδέψεις πολύ και πετάξεις πάνω από τη γη νιώθοντας για λίγο εξωγήινος θα καταλήξεις στο ίδιο συμπέρασμα: Ότι οι φόβοι και το χάος είναι μια ψευδαίσθηση και πίσω από όλα βρίσκεται μια απέραντη θάλασσα αγάπης σαν μήτρα που μας περιέχει όλους και όλα.
    Αυτό το αιώνιο μαύρο, το γεμάτο πλανήτες, γαλαξίες,  ήλιους, σκέψεις, εμάς και τα ποδήλατά μας, τα όνειρά μας, τα μυρμηγκάκια, τα χαμένα στυλό και τις κούκλες και τα μύρια όσα, δεν είναι παρά αυτή. Η ίδια η αγάπη και ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας σαν θεό. Αν έστω και μια στιγμή κάνεις λίγο πραγματικά ησυχία ίσως σε διαπεράσει και σένα η μουσική της και ανοίξει επιτέλους η καρδιά σου  σαν παχουλό τριαντάφυλλο.

Mindblow

    Υπάρχουν κάποια μικρά σημεία στην καθημερινότητά μας που είναι πύλες για επικοινωνία με τον μελλοντικό μας εαυτό. Είναι κάποιες πολύ μικρές στιγμούλες που έχεις χρόνο να ανοίξεις το μυαλό σου και να συγκεντρωθείς σε μια μικρή εικόνα κλειδί. Δεν έχει σημασία τι θα κοιτάζεις, απλά θα το νιώσεις ότι αυτό είναι. Καλώς η κακώς δεν επιλέγεις εσύ πότε θα έρθουν αυτές οι στιγμές ή δεν έχω βρει πώς τις επιλέγεις. Αυτές τις στιγμές κλειδιά είναι ευκαιρία να συνεδριάσεις με εαυτούς σου από το παρελθόν και το μέλλον, την ολότητά σου και να συνθέσεις το προσωπικό σου σύνταγμα.
    Ορίστε κάποιες από τις αποφάσεις του τελευταίου προσωπικού συνεδρίου που μόλις έγινε στο παρελθόν*, πιθανότατα πέρσι, όταν είχα συγκεντρώσει για κάποια λεπτά το βλέμμα μου σε ένα παράξενο έντομο που προσποιόταν ότι είναι ένα πεταμένο κομματάκι ξύλου.
   ΑΡΘΡΟ 1.Αν χρειάζομαι συστολή θα συσταλώ και αν χρειάζομαι διαστολή θα διασταλώ. Και αν κάπου πρέπει η μελωδία μου να αλλάξει ρυθμό, θα αλλάξει και δεν θα ακούσει κανένα κανόνα.
  ΑΡΘΡΟ 2.Θα μου γράφω. Χωρίς φόβο χωρίς πάθος, με αγάπη στα λουλούδια, με ανοιχτή καρδιά..με χαλαρότητα, με ίσες μεγάλες εισπνοές και εκπνοές, με περιστασιακά ρεψίματα, θα απαντηθούν τα "δεν ξέρω" ή θα γίνουν αποδεκτά. Με εμπιστεύομαι και ας κάνω λάθη, θα κάνω πολλά ακόμα, ουυυ. Δεν πειράζει που πολλές φορές έχασα το κέντρο μου, ξαναβρίσκεται με υπομονή, αργά και με συνείδηση. Και μετά ξαναχάνεται. Για να ξαναβρεθεί Οι δυσκολίες πάνε και έρχονται όπως οι καταιγίδες.
   ΑΡΘΡΟ 3. Εμπιστεύομαι και το χρόνο και δεν το βλέπω σαν εχθρό αλλά σαν φίλο με τον οποίο κολυμπάω και πετάω μαζί, χορεύω και φτιάχνουμε όμορφα σχήματα και γραφικές παραστάσεις τρισδιάστατες που κάθε φυσικός θα ζήλευε.
  ΑΡΘΡΟ 4. Δε θέλω την αγάπη μόνο και μόνο επειδή κυκλοφορεί η φήμη ότι κωλομετράει, θέλω να παω σ' αυτήν όταν με προσκαλέσει η ίδια στο πάρτυ της. Τότε θα μείνω και μετά το πάρτυ να πλύνω τα πιάτα γιατί πάει πακέτο με τις δυσκολίες της. Ο Γκιμπράν το λέει υπέροχα στο πρώτο κιόλας κεφάλαιο..αν θες την αγάπη μόνο με τα καλά της πάρε ένα μπούλο..βέβαια το λέει πολύ πιο όμορφα, δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια.
    ΑΡΘΡΟ 5. Όσο κι αν έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα στους αιώνες, όσες μόδες  και αν πέρασαν και άλλαξε η αισθητική της ανθρωπότητας, τίποτε δεν θα είναι πιο μαγικά όμορφο από την εικόνα της πανσελήνου που αποδομείται μέσα σε μαύρη θάλασσα. Όταν φυσάει άλλο αέρα στους δρόμους και στα δέντρα που φαίνεται να την κοιτάνε όλα εκστασιασμένα και βαμμένα με το ίδιο το ασήμι της. Έτσι και μένα η φαντασία μου θα σαλπάρει στον απέραντο ωκεανό με θράσος πειρατικού πλοίου.

----------------------------------------------------------------------------------------
*Τα ρήματα των άρθρων είναι γραμμένα σε ενεστώτα η σε μέλλοντα γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει στη γλώσσα μας ένας διαχρονικός χρόνος ρήματος που να περιέχει όλους τους χρόνους μαζί, ενεστώτα, υπερσυντέλικο, εξακολουθητικό μέλλοντα κτλ.απαραίτητο για τέτοιες περιστάσεις.
   Τώρα που το σκέφτομαι όμως, αυτό δεν θα έπρεπε να μας εμποδίσει να δημιουργήσουμε τώρα ένα χρόνο ρήματος με τον ίδιο τρόπο που τίποτα δεν εμπόδισε  και παλιότερα  κάποιους ανθρώπους να αποφασίσουν να λέγεται το μήλο "μήλο". Πώς αλλιώς θα τηρηθούν εξάλλου τα άρθρα 3 και 5;
   Ο χρόνος αυτός μπορεί να λέγεται "Ολικός" και να  έχει την κατάληξη "ίου" σε 1ο πρόσωπο. Πχ. στο ΑΡΘΡΟ 1, το "Αν χρειάζομαι συστολή θα συσταλώ και αν χρειάζομαι διαστολή θα διασταλώ" θα μπορούσε να γίνει "Αν χρειαζίου συστολή, συστολίου και αν χρειαζίου διαστολή, διασταλίου"

Εθνικισμός και σύνολα ΙΙ

Οι εθνικιστές όλου του κόσμου εξ'ορισμού δεν μπορούν να ενωθούν.
Οι μη εθνικιστές όλου του κόσμου μπορούν να ενωθούν.

Έρευνα περί ορίων

Γραφική παράσταση των διαθεσιακών ορίων από το Πανεπιστήμιο της Γουιμπάμπουε

    Το πανεπιστήμιο της Γουιμπάμπουε συμφωνα με τις έρευνες  και τις παρατηρήσεις των διακεκριμένων επιστημόνων θέτει το εξής ερώτημα: Μήπως πρέπει να πραδεχτούμε σαν παγκόσμια αλήθεια και να εκμεταλλευτούμε το ότι τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο έχουν όριο προς τα κάτω αλλά προς τα πάνω τείνουν στο άπειρο. Αυτή η αρχή έχει τόσες μα τόσες εφαρμογές. πχ το βλέμμα μας προς τα κάτω βρίσκει έδαφος ενώ προς τα πάνω έχει ουρανό χωρίς όριο. Επίσης μπορείς να αρρωστήσεις ή να πέσεις ψυχολογικά ή ή ή... με όριο το θάνατο, προς την άλλη κατεύθυνση όμως, το πόσο ζωντανός και υγιής και ήρεμος, και πόσο καλά και και και... μπορεί να νιώσεις, δεν υπάρχει όριο..κάνω λάθος; (αναρρωτιέται το πανεπιστήμιο της Γουιμπάμπουε..)

Ανασαίνοντας

    Οι πόρτες ανοιγοκλείνουν ρυθμικά από τον αέρα που θα πει πως το σπίτι αναπνέει και αν θυμάμαι καλά όταν κάτι αναπνέει είναι ζωντανό. Και εγώ σήμερα είμαι αρκετά ζωντανή, αναπνέοντας μακρόσυρτες ανάσες που θυμίζουν θρόισμα δέντρων από θαλασσινή αύρα. Ελαφρύς χορός άμμου. Καμιά φορά αρκεί αυτό, απλά να εισπνέεις και να εκπνέεις τον κόσμο που σε περιβάλλει, να μαζεύεις όλη αυτή τη ζωγραφιά στα πνευμόνια σου, αφήνοντας το περιβάλλον έναν κενό άσπρο καμβά και ύστερα να την σκορπάς πάλι πίσω γεμάτη τώρα από τα δικά σου χρώματα και σχήματα. Και έτσι μπορείς να αλλάξεις λίγο τον κόσμο.

Ανακοίνωση

Υπάρχουν πολλών ειδών δημιουργοί, όμως μόνο αυτοί που έχουν γυμνάσει τη σκέψη τους να πετάει σαν πετροχελίδονο, ελεύθερη πάνω από νόρμες και συνήθειες, πάνω από οποιοδήποτε νόμο, ακόμα και από το νόμο της βαρύτητας, μπορούν να πάνε την ιστορία ένα βήμα μπροστά.

Ανακοίνωση

Ευλογημένοι οι μουσικοί εκείνοι που μπροστά στη μουσική τους γίνεσαι μικρό παιδί, σε παίρνουν από το χέρι και σου
μαθαίνουν τον κόσμο από την αρχή.

Βρέθηκαν οι υπεύθυνοι

    Υπάρχει ένας θάμνος με ελαφρώς γυαλιστερό φύλλο και άσπρο μικρό λουλουδάκι ο οποίος ανακάλυψα ότι ευθύνεται για ένα μεγάλο μέρος αυτής της γλυκιάς μεθυστικής μυρωδιάς των τελευταίων ημερών, της τόσο δυνατής που σε κάνει να ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. Και έπειτα βέβαια, ο κύριος υπεύθυνος είναι αυτό το λευκό βελούδινο άνθος της νεραντζιάς, αυτό ναι αυτό, που οι πιο υποψιασμένοι το συλλέγουν κάθε χρόνο με προσοχή, για να κρατήσουν λίγη άνοιξη στο σεντούκι τους, ενώ εκείνοι που δεν δίνουν σημασία στη μύτη τους, απλά αναρωτιούνται γιατί ξαφνικά νιώθουν ανάλαφροι και κάπως ερωτευμένοι. Μπόρεσα και άκουσα αυτό το άρωμα: είναι αιθέριες φωνές νηρηίδων που τραγουδάνε μια ματζόρε συγχορδία μεγάλης εβδόμης και αμέσως την ξεκουρδίζουν ένα ημιτόνιο κάνοντας την να ακούγεται σαν "ααχ" ανακούφισης και απόλαυσης. Οι φωνές συνοδεύονται από μικροσκοπικές άρπες και και μεταλλοφωνίνια.

    Αυτή η άνοιξη μοιάζει να ήρθε πιο αποφασισμένη από ποτέ, λες και είχα χιλιάδες χρόνια να μυρίσω. Και επειδή η όσφρηση είναι η πιο προηγμένη χρονομηχανή που μου βρίσκεται, αυτή τη φορά η μυρωδιά της νέας νεραντζιάς δεν με πήγε απλά πίσω στην περσινή ή την προπέρσινη άνοιξη, αλλά πολλές άνοιξες πίσω, όταν έκανα κοπάνες από το  σχολείο και τα αρώματα των δέντρων μπλέκονταν με την υγρασία των Εξαρχειώτικων  στενών φτιάχνοντας τις πιο ανορθόδοξες αρωματικές αρμονίες. (γράφω με το στυλό που με λογοκρίνει: κάνει τάχα ότι τελείωσε το μελάνι σε σημεία που όλως τυχαίως θεωρεί ανόητα. Το αλλάζω με μολύβι).    
   Πέρασα αυτές τις μέρες κυρίως μυρίζοντας λουλούδια. Είμαι τώρα ένα επίπεδο πιο βαθιά στην αγαλλίαση και από εδώ που βρίσκομαι μπορώ να δω και να διαβεβαιώσω: είναι απέραντη η θέα που έχει ο δρόμος της. Η γαλήνη, η ηρεμία και η αγαλλίαση είναι απύθμενες πηγές, δεν υπάρχουν όρια στο πόσο μπορείς να εμβαθύνεις σ' αυτές, να τις γυμνάσεις. Όπως και η αντίληψη είναι ένας μυς που μπορεί να γυμνάσει κανείς. Η όραση γυμνάζεται, εμπλουτίζεται. Τα μάτια μπορούν να χρησιμοποιηθούν αλλιώς και να δουν αυτά που τόσον καιρό περνούσαν απαρατήρητα, όπως ένας ακροβάτης μαθαίνει να παίζει με το νόμο της βαρύτητας. Το ίδιο και η όσφρηση, μπορεί να εξασκηθεί και να βιωθούν τα πιο λεπτοφυή αρώματα. Απλά δεν υπάρχουν ακόμα γυμναστήρια γι αυτά τα πράγματα. 

    Τα κύτταρά μου χορεύουν και έτσι χαμογελάω αδικαιολόγητα. Ένα τεράστιο ευχαριστώ υψώνεται από όλο το σώμα μου και πετάει σαν μπουρμπουλήθρα στη γλυκιά νύχτα. Ο γκιόνης λέει παρακαλώ και μαζί παρατηρούμε πως οι χτύποι της καρδιάς μας είναι στο ίδιο τέμπο με την ανάσα της θάλασσας, τόσο ήσυχοι και ατάραχοι που οι αντανακλάσεις από τα φωτάκια στο γυαλιστερό φουστάνι της λιώνουν σαν καραμέλα στη σοκολάτα. 

    Εδώ ανθίζω. Εδώ, δίπλα στη θάλασσα, μπορεί να αναπτυχθεί το είδος ανθρώπου στο οποίο ανήκω. Εδώ ανθίζω κάθε τέτοια εποχή. Γιορτάζω το πρώτο κουνούπι και τη μέλισσα, την πρώτη μαργαρίτα, την πρώτη παπαρούνα, την πρώτη τσουκνίδα και τη μολόχα, την αλλαγή της ώρας, τα γιγάντια ηλιοβασιλέματα. Μοιάζουν όλα με μαντάτα έρωτα. Η θύμηση της αγάπης με κρατάει ζωντανή, η υποψία και μόνο της ύπαρξής της είναι που κινεί τα πόδια μου. Ξανασυναντώ τον παιδικό μου εαυτό και φτιάχνω καινούριο χάρτη. Ο φανταστικός μου διάλογος με τις Καρυάτιδες καταλήγει σε μειδίαμα. Κουρνιάζω στο αιώνιο βλέμμα τους.   

Ο εσωτερικός μονόλογος ενός εξωγήινου που ατενίζει τον ουρανό από το μπαλκόνι του πίνοντας το τσάι του όταν το ένα από τα τρία μάτια του πέφτει τυχαία πάνω στη γη

    Οι καημένοι μου οι άνθρωποι νομίζουν ότι η ανάγκη για ζευγάρωμα είναι μια ενστικτώδης ανάγκη για τη διαιώνιση του είδους τους και μπαρμπούτσαλα ενώ στην πραγματικότητα όλα γίνονται για να επικοινωνήσουν οι αντίποδες τους με τους αντίποδες άλλων ανθρώπων. 

   Τόσοι επιστήμονες εκεί και ούτε ένας δεν είχε τόσους αιώνες την παραμικρή υποψία ότι ο αληθινός τους εγκέφαλος εδράζει στα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών τους - αυτά που θα έπρεπε να ονομάζονται αντίποδες, αλλά πάλι κανείς δε νοιάστηκε να τους  δώσει ένα όνομα γιατί για κάποιο λόγο δεν τους φάνηκε τόσο σημαντικό σημείο του σώματος ώστε να έχει δικό του όνομα ενώ το μεγάλο δάχτυλο του χεριού μια χαρά σκέφτηκαν να το ονομάσουν "αντίχειρα"...ξαφνικά όταν πρόκειται για πόδια, δεν είχαν χρόνο, είχαν πονοκέφαλο και άλλες τέτοιες δικαιολογίες..
   Καημένοι μου που να ξέρατε ότι όλα υποκινούνται - μεταφορικά και κυριολεκτικά - από τους αντίποδές σας και την ώρα που βγάζετε τα μάτια σας με άλλους ανθρώπους, οι αντίποδες σας επικοινωνούν και ανταλλάσουν βαρυσήμαντες πληροφορίες που ποτέ δεν θα μάθετε πόσο σημαντικές ήταν...

Smiles

   

   Οι νότες έπεφταν σαν σοβαρή βροχή γύρω μας. Εμείς όμως είχαμε κλοουνίστικη διάθεση και τα γέλια μας δημιουργούσαν μακρόσυρτες ενδιαφέρουσες αρμονίες. Η φωνή σου έχει αυτή την σπάνια ιδιότητα να σκορπάει μακριά τα σκουπιδάκια και τις μπανανόφλουδες του μυαλού μου με τις αρμονικές της. Ο ζεστός καθαρός αέρας της, έκανε ξάστερο τον μικρό μου ουρανό.
  Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά σε έχω καταλάβει. Είδα μια φευγαλέα στιγμή την αληθινή σου υπόσταση. Είσαι εκείνος ο παιχνιδιάρης αδέσποτος μαύρος σκύλος της παραλίας που έτρεχε μαζί μου στην άμμο αφήνοντας τις πρώτες πατημασιές της μέρας, εκείνο τo βροχερό πρωί που δεν υπήρχε ψυχή στην παραλία και η θάλασσα ήταν ατόφιο ασήμι.

   Και μια άλλη φευγαλέα στιγμή είδα όλες τις πτυχές της θάλασσας που έχουν γαλουχήσει τα μάτια σου, όλες τις αποχρώσεις της και το αλάτι που έχουν γευτεί στη ζωή τους και έχουν γίνει τόσο γελαστά.

Aερόστατο

Οι μέρες τώρα γέμισαν με τη διαρκή προσπάθεια ανύψωσης αερόστατου.
Σαν εκείνο του βαρώνου Μινχάουζεν που το έφτιαξε από τα εσώρουχα όλων των κυριών
Είναι ένα μεγάλο έργο, δύσκολο έργο γεμάτο εμπόδια
Να ράψω τα υφάσματα, να ανάψω τη φλόγα, να λύσω ένα-ένα τα βαρίδια.
Να φυσήξω δυνατά πολύ δυνατά
Σιγά σιγά να πάρει σχήμα, να αφήσει απότομα το χώμα και να πάρει ύψος
Να γίνει ένα ιπτάμενο ήσυχο ον
Μα πότε ο άνεμος είναι κόντρα, πότε έχει άπνοια
Και αυτό πέφτει και αδειάζει και δώσ' του πάλι από την αρχή

Μα όλο μεγαλώνει και το πείσμα μου και η προσπάθεια μου

Κι όλο και ανοίγουν τα πνευμόνια μου
Ετοιμάζομαι για το μπλε, το μεγάλο μπλε του Ελύτη

Στο πατσατζίδικο

    Δεν πειράζει που η ιερότητα και η αντρική αποκλειστικότητα του μέρους είναι επιπέδου Αγίου Όρους τέτοια ώρα τέτοια μέρα. Δεν θα αποκρούσω τα βλέμματα, δεν ήρθα εδώ γι αυτό. Ήρθα για κοτόσουπα ολίγη και ας χρειαστεί να δω αγώνα ποδοσφαίρου. Μυστηριώδεις προσωπικότητες στοιχειώνουν τα διάσπαρτα τραπέζια, νυκτόβια πρόσωπα, σίγουρα οι περισσότεροι κάτι ύποπτο έχουν κάνει πολύ πρόσφατα, όπως ίσως και εγώ. Ή και όχι.
    Ένας μπροστά μου γράφει σε έναν πάκο από χαρτιά, μικρά γράμματα, και έπειτα  κάποια από αυτά τα σκίζει. Δεν είναι τρελός, φαίνεται να ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Το ντετεκτιβικό μου δαιμόνιο ψοφάει να μάθει γιατί, αναζητώντας λεπτομέρειες, όπως.. ωτοασπίδες αχά! χμμ... μετά όμως έρχεται η σούπα. Απέναντι ένας Χόμφρεϊ Μπόγκαρντ, τρώει σιωπηλά τη μακαρονάδα του. Αναγνωρίζω την ανάγκη του να είναι αόρατος από τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα μάτια του στο χώρο, ξέρω, I've been around you know.
    Μου αρέσει που όλοι εδώ μοιραζόμαστε τη μοναχικότητά μας και είναι εντάξει. Η διαρκής ανάγκη να είμαστε με παρέα είναι λίγο βρωμερή. Κάνει τους μόνους ανθρώπους να φαίνονται σαν περίεργα όντα ενώ απ' την άλλη, όλοι γίνονται τόσο αβοήθητοι σαν γυμνοσάλιαγκες αν χρειαστεί να μείνουν λίγο πραγματικά μόνοι χωρίς να είναι επιλογή τους. Λες και είναι κάτι αφύσικο. Note to self: Να ανοίξω ένα μαγαζί που κάθε τραπέζι να έχει μόνο μια καρέκλα. Να είναι περήφανα μοναχικό. Να πηγαίνεις μόνος και να φεύγεις μόνος. Έτσι όπως είναι και η ζωή στην πραγματικότητα.

Επεισοδιακή νύχτα

     Ήμουν στη λεωφόρο κοντά στο σπίτι, βράδυ και οδηγούσα ένα καρτ όταν στη νησίδα αριστερά μου πέρασε κάτι με μεγάλη ταχύτητα. Δεν πρόλαβα να δω τι ήταν. Το επόμενο όμως το πρόλαβα. Ήταν ένα σκυλί από εφημερίδα, μαύρη εφημερίδα καμμένη. Ήταν απρόσωπο και τα εφημεριδένια αυτιά του τινάζονταν κάτω από τα πορτοκαλοκίτρινα φώτα καθώς έτρεχε μανιασμένο στη μέση του δρόμου, αντίθετα στο ρεύμα. Ακολούθησαν κι άλλα. Τι είδους πνεύματα είναι αυτά που κυκλοφορούν τέτοια ώρα;

    Ξυπνάω από έναν ψίθυρο.. Έλεγε "Αφύπνισε τη συνείδηση" ή κάτι τέτοιο. Ξανά και ξανά. Από που ακούγεται αυτό; Συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν ήταν ψίθυρος. Ήταν το τιτίβισμα ενός πουλιού έξω από το παράθυρό μου και οι ψιθυριστές αυτές λέξεις ήταν οι αρμονικοί ήχοι του. Ήταν ξεκάθαρο και ήμουν ξύπνια, ήταν αληθινό. Πρώτη φορά άκουσα με αυτό τον τρόπο ένα κελάηδισμα. Ήταν σαν να χρησιμοποίησα τα αυτιά μου αλλιώς για πρώτη φορά.

     Με ξαναπήρε ο ύπνος και δεν κατάφερα να σημειώσω τι ακριβώς έλεγε ο ψίθυρος. Είδα όνειρα με μια εορταστική ατμόσφαιρα αλλά σκοτεινά με νεκρούς. Όλοι φορούσαμε ψηλά μαύρα καπέλα αλλά είχαμε χαρούμενη διάθεση.Τελικά βρέθηκα στο φείσμπουκ και έκανα τζόιν στο γκρουπ των ζόμπι. Η φωτογραφία του προφίλ μου έγινε αυτόματα ένα γούνινο ζόμπι που μετα βίας έμοιαζε με γυναίκα. Δε μου άρεσε αυτό, αλλά μετά πρόσεξα ότι και οι άλλοι έτσι ήταν και αυτό με εφησύχασε. Ίσως τα είδα όλα αυτά επειδή άκουγα το Lacrimosa πριν κοιμηθώ.

    Αυτή τη φορά ξύπνησα από ένα ήχο σαν πέταγμα μύγας. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στο κουρτινόξυλο ένα περιστέρι. Σκόυρο γκρι περιστέρι και τιναζόταν ανήσυχο. Πώς μπήκε; ποιος άφησε ανοιχτά; είναι δυνατόν; Ξυπνάω αμέσως και δεν ήταν εκεί. Κι όμως έμοιαζε τόσο με πραγματικότητα. Και όταν άνοιξα τα παραθυρόφυλλα ένα περιστέρι καθόταν απέξω. Ένα γκρι, πραγματικά.

Υ.Γ.: αυτή η ανάρτηση είναι το ίδιο στοιχειωμένη με τα χθεσινοβραδυνά όνειρα. Η πρώτη παράγραφος αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τις επόμενες όσο και αν το προσπάθησα. Χωρίς προφανή λόγο.