Ανασαίνοντας

    Οι πόρτες ανοιγοκλείνουν ρυθμικά από τον αέρα που θα πει πως το σπίτι αναπνέει και αν θυμάμαι καλά όταν κάτι αναπνέει είναι ζωντανό. Και εγώ σήμερα είμαι αρκετά ζωντανή, αναπνέοντας μακρόσυρτες ανάσες που θυμίζουν θρόισμα δέντρων από θαλασσινή αύρα. Ελαφρύς χορός άμμου. Καμιά φορά αρκεί αυτό, απλά να εισπνέεις και να εκπνέεις τον κόσμο που σε περιβάλλει, να μαζεύεις όλη αυτή τη ζωγραφιά στα πνευμόνια σου, αφήνοντας το περιβάλλον έναν κενό άσπρο καμβά και ύστερα να την σκορπάς πάλι πίσω γεμάτη τώρα από τα δικά σου χρώματα και σχήματα. Και έτσι μπορείς να αλλάξεις λίγο τον κόσμο.

Ανακοίνωση

Υπάρχουν πολλών ειδών δημιουργοί, όμως μόνο αυτοί που έχουν γυμνάσει τη σκέψη τους να πετάει σαν πετροχελίδονο, ελεύθερη πάνω από νόρμες και συνήθειες, πάνω από οποιοδήποτε νόμο, ακόμα και από το νόμο της βαρύτητας, μπορούν να πάνε την ιστορία ένα βήμα μπροστά.

Ανακοίνωση

Ευλογημένοι οι μουσικοί εκείνοι που μπροστά στη μουσική τους γίνεσαι μικρό παιδί, σε παίρνουν από το χέρι και σου
μαθαίνουν τον κόσμο από την αρχή.

Βρέθηκαν οι υπεύθυνοι

    Υπάρχει ένας θάμνος με ελαφρώς γυαλιστερό φύλλο και άσπρο μικρό λουλουδάκι ο οποίος ανακάλυψα ότι ευθύνεται για ένα μεγάλο μέρος αυτής της γλυκιάς μεθυστικής μυρωδιάς των τελευταίων ημερών, της τόσο δυνατής που σε κάνει να ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. Και έπειτα βέβαια, ο κύριος υπεύθυνος είναι αυτό το λευκό βελούδινο άνθος της νεραντζιάς, αυτό ναι αυτό, που οι πιο υποψιασμένοι το συλλέγουν κάθε χρόνο με προσοχή, για να κρατήσουν λίγη άνοιξη στο σεντούκι τους, ενώ εκείνοι που δεν δίνουν σημασία στη μύτη τους, απλά αναρωτιούνται γιατί ξαφνικά νιώθουν ανάλαφροι και κάπως ερωτευμένοι. Μπόρεσα και άκουσα αυτό το άρωμα: είναι αιθέριες φωνές νηρηίδων που τραγουδάνε μια ματζόρε συγχορδία μεγάλης εβδόμης και αμέσως την ξεκουρδίζουν ένα ημιτόνιο κάνοντας την να ακούγεται σαν "ααχ" ανακούφισης και απόλαυσης. Οι φωνές συνοδεύονται από μικροσκοπικές άρπες και και μεταλλοφωνίνια.

    Αυτή η άνοιξη μοιάζει να ήρθε πιο αποφασισμένη από ποτέ, λες και είχα χιλιάδες χρόνια να μυρίσω. Και επειδή η όσφρηση είναι η πιο προηγμένη χρονομηχανή που μου βρίσκεται, αυτή τη φορά η μυρωδιά της νέας νεραντζιάς δεν με πήγε απλά πίσω στην περσινή ή την προπέρσινη άνοιξη, αλλά πολλές άνοιξες πίσω, όταν έκανα κοπάνες από το  σχολείο και τα αρώματα των δέντρων μπλέκονταν με την υγρασία των Εξαρχειώτικων  στενών φτιάχνοντας τις πιο ανορθόδοξες αρωματικές αρμονίες. (γράφω με το στυλό που με λογοκρίνει: κάνει τάχα ότι τελείωσε το μελάνι σε σημεία που όλως τυχαίως θεωρεί ανόητα. Το αλλάζω με μολύβι).    
   Πέρασα αυτές τις μέρες κυρίως μυρίζοντας λουλούδια. Είμαι τώρα ένα επίπεδο πιο βαθιά στην αγαλλίαση και από εδώ που βρίσκομαι μπορώ να δω και να διαβεβαιώσω: είναι απέραντη η θέα που έχει ο δρόμος της. Η γαλήνη, η ηρεμία και η αγαλλίαση είναι απύθμενες πηγές, δεν υπάρχουν όρια στο πόσο μπορείς να εμβαθύνεις σ' αυτές, να τις γυμνάσεις. Όπως και η αντίληψη είναι ένας μυς που μπορεί να γυμνάσει κανείς. Η όραση γυμνάζεται, εμπλουτίζεται. Τα μάτια μπορούν να χρησιμοποιηθούν αλλιώς και να δουν αυτά που τόσον καιρό περνούσαν απαρατήρητα, όπως ένας ακροβάτης μαθαίνει να παίζει με το νόμο της βαρύτητας. Το ίδιο και η όσφρηση, μπορεί να εξασκηθεί και να βιωθούν τα πιο λεπτοφυή αρώματα. Απλά δεν υπάρχουν ακόμα γυμναστήρια γι αυτά τα πράγματα. 

    Τα κύτταρά μου χορεύουν και έτσι χαμογελάω αδικαιολόγητα. Ένα τεράστιο ευχαριστώ υψώνεται από όλο το σώμα μου και πετάει σαν μπουρμπουλήθρα στη γλυκιά νύχτα. Ο γκιόνης λέει παρακαλώ και μαζί παρατηρούμε πως οι χτύποι της καρδιάς μας είναι στο ίδιο τέμπο με την ανάσα της θάλασσας, τόσο ήσυχοι και ατάραχοι που οι αντανακλάσεις από τα φωτάκια στο γυαλιστερό φουστάνι της λιώνουν σαν καραμέλα στη σοκολάτα. 

    Εδώ ανθίζω. Εδώ, δίπλα στη θάλασσα, μπορεί να αναπτυχθεί το είδος ανθρώπου στο οποίο ανήκω. Εδώ ανθίζω κάθε τέτοια εποχή. Γιορτάζω το πρώτο κουνούπι και τη μέλισσα, την πρώτη μαργαρίτα, την πρώτη παπαρούνα, την πρώτη τσουκνίδα και τη μολόχα, την αλλαγή της ώρας, τα γιγάντια ηλιοβασιλέματα. Μοιάζουν όλα με μαντάτα έρωτα. Η θύμηση της αγάπης με κρατάει ζωντανή, η υποψία και μόνο της ύπαρξής της είναι που κινεί τα πόδια μου. Ξανασυναντώ τον παιδικό μου εαυτό και φτιάχνω καινούριο χάρτη. Ο φανταστικός μου διάλογος με τις Καρυάτιδες καταλήγει σε μειδίαμα. Κουρνιάζω στο αιώνιο βλέμμα τους.   

Ο εσωτερικός μονόλογος ενός εξωγήινου που ατενίζει τον ουρανό από το μπαλκόνι του πίνοντας το τσάι του όταν το ένα από τα τρία μάτια του πέφτει τυχαία πάνω στη γη

    Οι καημένοι μου οι άνθρωποι νομίζουν ότι η ανάγκη για ζευγάρωμα είναι μια ενστικτώδης ανάγκη για τη διαιώνιση του είδους τους και μπαρμπούτσαλα ενώ στην πραγματικότητα όλα γίνονται για να επικοινωνήσουν οι αντίποδες τους με τους αντίποδες άλλων ανθρώπων. 

   Τόσοι επιστήμονες εκεί και ούτε ένας δεν είχε τόσους αιώνες την παραμικρή υποψία ότι ο αληθινός τους εγκέφαλος εδράζει στα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών τους - αυτά που θα έπρεπε να ονομάζονται αντίποδες, αλλά πάλι κανείς δε νοιάστηκε να τους  δώσει ένα όνομα γιατί για κάποιο λόγο δεν τους φάνηκε τόσο σημαντικό σημείο του σώματος ώστε να έχει δικό του όνομα ενώ το μεγάλο δάχτυλο του χεριού μια χαρά σκέφτηκαν να το ονομάσουν "αντίχειρα"...ξαφνικά όταν πρόκειται για πόδια, δεν είχαν χρόνο, είχαν πονοκέφαλο και άλλες τέτοιες δικαιολογίες..
   Καημένοι μου που να ξέρατε ότι όλα υποκινούνται - μεταφορικά και κυριολεκτικά - από τους αντίποδές σας και την ώρα που βγάζετε τα μάτια σας με άλλους ανθρώπους, οι αντίποδες σας επικοινωνούν και ανταλλάσουν βαρυσήμαντες πληροφορίες που ποτέ δεν θα μάθετε πόσο σημαντικές ήταν...

Smiles

   

   Οι νότες έπεφταν σαν σοβαρή βροχή γύρω μας. Εμείς όμως είχαμε κλοουνίστικη διάθεση και τα γέλια μας δημιουργούσαν μακρόσυρτες ενδιαφέρουσες αρμονίες. Η φωνή σου έχει αυτή την σπάνια ιδιότητα να σκορπάει μακριά τα σκουπιδάκια και τις μπανανόφλουδες του μυαλού μου με τις αρμονικές της. Ο ζεστός καθαρός αέρας της, έκανε ξάστερο τον μικρό μου ουρανό.
  Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά σε έχω καταλάβει. Είδα μια φευγαλέα στιγμή την αληθινή σου υπόσταση. Είσαι εκείνος ο παιχνιδιάρης αδέσποτος μαύρος σκύλος της παραλίας που έτρεχε μαζί μου στην άμμο αφήνοντας τις πρώτες πατημασιές της μέρας, εκείνο τo βροχερό πρωί που δεν υπήρχε ψυχή στην παραλία και η θάλασσα ήταν ατόφιο ασήμι.

   Και μια άλλη φευγαλέα στιγμή είδα όλες τις πτυχές της θάλασσας που έχουν γαλουχήσει τα μάτια σου, όλες τις αποχρώσεις της και το αλάτι που έχουν γευτεί στη ζωή τους και έχουν γίνει τόσο γελαστά.

Aερόστατο

Οι μέρες τώρα γέμισαν με τη διαρκή προσπάθεια ανύψωσης αερόστατου.
Σαν εκείνο του βαρώνου Μινχάουζεν που το έφτιαξε από τα εσώρουχα όλων των κυριών
Είναι ένα μεγάλο έργο, δύσκολο έργο γεμάτο εμπόδια
Να ράψω τα υφάσματα, να ανάψω τη φλόγα, να λύσω ένα-ένα τα βαρίδια.
Να φυσήξω δυνατά πολύ δυνατά
Σιγά σιγά να πάρει σχήμα, να αφήσει απότομα το χώμα και να πάρει ύψος
Να γίνει ένα ιπτάμενο ήσυχο ον
Μα πότε ο άνεμος είναι κόντρα, πότε έχει άπνοια
Και αυτό πέφτει και αδειάζει και δώσ' του πάλι από την αρχή

Μα όλο μεγαλώνει και το πείσμα μου και η προσπάθεια μου

Κι όλο και ανοίγουν τα πνευμόνια μου
Ετοιμάζομαι για το μπλε, το μεγάλο μπλε του Ελύτη

Στο πατσατζίδικο

    Δεν πειράζει που η ιερότητα και η αντρική αποκλειστικότητα του μέρους είναι επιπέδου Αγίου Όρους τέτοια ώρα τέτοια μέρα. Δεν θα αποκρούσω τα βλέμματα, δεν ήρθα εδώ γι αυτό. Ήρθα για κοτόσουπα ολίγη και ας χρειαστεί να δω αγώνα ποδοσφαίρου. Μυστηριώδεις προσωπικότητες στοιχειώνουν τα διάσπαρτα τραπέζια, νυκτόβια πρόσωπα, σίγουρα οι περισσότεροι κάτι ύποπτο έχουν κάνει πολύ πρόσφατα, όπως ίσως και εγώ. Ή και όχι.
    Ένας μπροστά μου γράφει σε έναν πάκο από χαρτιά, μικρά γράμματα, και έπειτα  κάποια από αυτά τα σκίζει. Δεν είναι τρελός, φαίνεται να ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Το ντετεκτιβικό μου δαιμόνιο ψοφάει να μάθει γιατί, αναζητώντας λεπτομέρειες, όπως.. ωτοασπίδες αχά! χμμ... μετά όμως έρχεται η σούπα. Απέναντι ένας Χόμφρεϊ Μπόγκαρντ, τρώει σιωπηλά τη μακαρονάδα του. Αναγνωρίζω την ανάγκη του να είναι αόρατος από τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα μάτια του στο χώρο, ξέρω, I've been around you know.
    Μου αρέσει που όλοι εδώ μοιραζόμαστε τη μοναχικότητά μας και είναι εντάξει. Η διαρκής ανάγκη να είμαστε με παρέα είναι λίγο βρωμερή. Κάνει τους μόνους ανθρώπους να φαίνονται σαν περίεργα όντα ενώ απ' την άλλη, όλοι γίνονται τόσο αβοήθητοι σαν γυμνοσάλιαγκες αν χρειαστεί να μείνουν λίγο πραγματικά μόνοι χωρίς να είναι επιλογή τους. Λες και είναι κάτι αφύσικο. Note to self: Να ανοίξω ένα μαγαζί που κάθε τραπέζι να έχει μόνο μια καρέκλα. Να είναι περήφανα μοναχικό. Να πηγαίνεις μόνος και να φεύγεις μόνος. Έτσι όπως είναι και η ζωή στην πραγματικότητα.

Επεισοδιακή νύχτα

     Ήμουν στη λεωφόρο κοντά στο σπίτι, βράδυ και οδηγούσα ένα καρτ όταν στη νησίδα αριστερά μου πέρασε κάτι με μεγάλη ταχύτητα. Δεν πρόλαβα να δω τι ήταν. Το επόμενο όμως το πρόλαβα. Ήταν ένα σκυλί από εφημερίδα, μαύρη εφημερίδα καμμένη. Ήταν απρόσωπο και τα εφημεριδένια αυτιά του τινάζονταν κάτω από τα πορτοκαλοκίτρινα φώτα καθώς έτρεχε μανιασμένο στη μέση του δρόμου, αντίθετα στο ρεύμα. Ακολούθησαν κι άλλα. Τι είδους πνεύματα είναι αυτά που κυκλοφορούν τέτοια ώρα;

    Ξυπνάω από έναν ψίθυρο.. Έλεγε "Αφύπνισε τη συνείδηση" ή κάτι τέτοιο. Ξανά και ξανά. Από που ακούγεται αυτό; Συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν ήταν ψίθυρος. Ήταν το τιτίβισμα ενός πουλιού έξω από το παράθυρό μου και οι ψιθυριστές αυτές λέξεις ήταν οι αρμονικοί ήχοι του. Ήταν ξεκάθαρο και ήμουν ξύπνια, ήταν αληθινό. Πρώτη φορά άκουσα με αυτό τον τρόπο ένα κελάηδισμα. Ήταν σαν να χρησιμοποίησα τα αυτιά μου αλλιώς για πρώτη φορά.

     Με ξαναπήρε ο ύπνος και δεν κατάφερα να σημειώσω τι ακριβώς έλεγε ο ψίθυρος. Είδα όνειρα με μια εορταστική ατμόσφαιρα αλλά σκοτεινά με νεκρούς. Όλοι φορούσαμε ψηλά μαύρα καπέλα αλλά είχαμε χαρούμενη διάθεση.Τελικά βρέθηκα στο φείσμπουκ και έκανα τζόιν στο γκρουπ των ζόμπι. Η φωτογραφία του προφίλ μου έγινε αυτόματα ένα γούνινο ζόμπι που μετα βίας έμοιαζε με γυναίκα. Δε μου άρεσε αυτό, αλλά μετά πρόσεξα ότι και οι άλλοι έτσι ήταν και αυτό με εφησύχασε. Ίσως τα είδα όλα αυτά επειδή άκουγα το Lacrimosa πριν κοιμηθώ.

    Αυτή τη φορά ξύπνησα από ένα ήχο σαν πέταγμα μύγας. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στο κουρτινόξυλο ένα περιστέρι. Σκόυρο γκρι περιστέρι και τιναζόταν ανήσυχο. Πώς μπήκε; ποιος άφησε ανοιχτά; είναι δυνατόν; Ξυπνάω αμέσως και δεν ήταν εκεί. Κι όμως έμοιαζε τόσο με πραγματικότητα. Και όταν άνοιξα τα παραθυρόφυλλα ένα περιστέρι καθόταν απέξω. Ένα γκρι, πραγματικά.

Υ.Γ.: αυτή η ανάρτηση είναι το ίδιο στοιχειωμένη με τα χθεσινοβραδυνά όνειρα. Η πρώτη παράγραφος αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τις επόμενες όσο και αν το προσπάθησα. Χωρίς προφανή λόγο.

Σημείωμα στο ψυγείο

Ευχαριστώ. Έτσι αρχίζει η μέρα και έτσι τελειώνει.

    Ορίστε, πάλι κοιμόμουν. Πάνω από ένα χρόνο. Και ξύπνησα πριν από λίγο και θυμήθηκα πώς είναι να είσαι ξύπνιος. Οξυδέρκεια είναι αυτό που χρειάζομαι από δω και έπειτα.

Σημείωμα στο ψυγείο: Να πάρω απορρυπαντικό για ρούχα και να έχω οξυδέρκεια.

Πρέπει απέναντι στους στόχους μας να παίρνουμε αεροδυναμικό σχήμα, όπως το bat mobile.

     Να φανταζόμαστε τον εαυτό μας σαν ένα βέλος, κι αυτό στην πράξη σημαίνει να υπενθυμίζουμε διαρκώς τον στόχο στον εαυτό μας και να συγκεντρωνόμαστε σ'αυτόν. 

   Θέλει να ποντάρεις, να επενδύσεις στην καθημερινότητα αντί να παρασύρεσαι από αυτήν σε πράγματα που σε αποχαυνώνουν. Και όταν σου' ρχεται να παρεκκλίνεις, θυμίσου το στόχο, άναψε τα αλάρμ από τον πύργο ελέγχου. Και για να γίνει αυτό πετυχημένα και ό,τι κάνουμε να είναι με όλο μας το είναι, θέλει λιτή ζωή και εναρμόνιση σώματος-πνεύματος ώστε όλο το πακέτο να είναι σε δράση. Θέλει να είναι γυμνασμένοι όλοι οι μύες, σώματος και πνεύματος για να μπορείς να έχεις σχήμα σαφές και ξεκάθαρο και όχι ένα θολό, αμφίβολο κάτι. Αλλιώς κάθε προσπάθεια αλλαγής θα καταδικάζεται σε διάχυση. Και όλο αυτό έχει σχέση με τη σεξουαλικότητα, αλλά δεν ξέρω πώς να εξηγήσω το γιατί.

     Να μασάμε καλά το φαγητό με όση υπομονή έφτιαχναν κάποτε τα έπιπλα οι αριστοτέχνες επιπλοποιοί. Σαν γελάδες. Σαν μηρυκαστικά σε ένα λιβάδι όπου ο χρόνος έχει ξεχαστεί και μυρίζει τα χαμομήλια. Μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή το να αποκτήσεις αυτή τη συνήθεια: 40 φορές, 50 φορές την κάθε μπουκιά. Είναι στάση ζωής το να μη βιάζεσαι.

Ευχαριστώ

Nightstorming

    Το "θα προτιμούσα" μπορεί να γίνει μια έκφραση αρκετά κουτοπόνηρη και δεν υπάρχει πιο άσχημo πράγμα σε έναν άνθρωπο από την κουτοπονηριά. Ίσως έχω και εγώ λίγη αν κοιτάξω στον εσωτερικό καθρέφτη, όπως πολλά πράγματα εν δυνάμει. Είναι σαν να φοράς καρό παντελόνι με λαμέ μπλούζα.
     Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο από οτιδήποτε χρειάζομαι ένα δεντρόσπιτο με αυτόνομη θερμανση. Χρειάζομαι και εγώ η ίδια αυτονομία, αγαπω την αυτονομία όπως και οτιδήποτε από "αυτό-". Χρειάζομαι εσένα.Κάπου βρίσκεται ένας εαυτός μου λιγότερο κυκλοθυμικός και περισσότερο 'ένα'. Χρειάζομαι να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο τώρα αμέσως κι ας είναι 2:30 το βράδυ. Θα καλέσω ένα τυχαίο νούμερο, ποτέ δεν ξέρεις, το πολύ πολύ να με βρίσει....
  ...το έχει κλειστό ο μ#λάκα$. Δεν πειράζει, καμιά φορά ίσως πρέπει να αρκούμαστε στην απλότητα των πραγμάτων, ίσως και στην άνοστη, τη φλατ όψη τους, χωρίς συγκινήσεις, πάθος και σασπένς. Αυτό είναι να μεγαλώνεις; Δε νομίζω. Είναι απλά η ησυχία που απλώνεται όταν αρνείσαι να βγεις άλλο ένα βράδυ με τους ίδιους καπνούς γύρω από τους ανθρώπους.

    Απλά, θέλω να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο σχετικά με το πώς να μην τα θέλουμε όλα δικά μας και στο τέλος να μένουμε στον άσσο με την καρδιά άδεια σαν χαρτοσακούλα. Αλλά δεν ξέρω κάποιο τέτοιο σεμινάριο ίσως επειδή δεν υπάρχει. Όπως το εργαστήριο φιλιού που θεωρούσα αυτονόητο από την ανθρωπότητα να έχει δημιουργήσει όταν ήμουν μικρή. Ένα χώρο με πλαστικά πρόσωπα και προσομοιωτές χειλιών που θα σου μαθαίνουν πώς να φιλάς. Ευτυχώς, τα σημαντικότερα τα μαθαίνεις βιώνοντας...να ένας καλός τίτλος για σεμινάριο.

Ανακοίνωση

    Από ένα σημείο και έπειτα αυτό που σε κάνει να θες να έχεις συνέχεια ένα έγχορδο όργανο στα χέρια σου δεν είναι καν η ανάγκη για μουσική. Είναι για να νιώσεις πάλι το κουδούνισμα της κάθε νότας στο στομάχι σου και την κάθε χορδή να πάλλεται κάτω από τα δάχτυλά σου. Να γίνεται το ίδιο το σώμα σου φορέας των συχνοτήτων. Και αυτό αργά ή γρήγορα γίνεται τόσο αναγκαίο όσο και το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλά και στο στόμα του καπνιστή, ειδικά αν το όργανο είναι καλό.

Ανακοίνωση

Πάρε όσες αποφάσεις θες αλλά καμία από φόβο.

Για την έμπνευση

Δεν είναι ότι η έμπνευση σταματάει ποτέ, είναι ότι εμείς γινόμαστε πιο κουφοί απέναντι στις χιλιάδες ιδέες και μικρο-ιδεάκια που πεταρίζουν. Είναι εκεί, γύρω μας, εκπέμπουν χορεύοντας, στροβιλίζονται γύρω από το κεφάλι μας. Σήμερα χάζευα από το παράθυρο του κτελ και όταν ξέχασα για λίγο τις σκέψεις μου, πέρασαν φευγαλέα από το μυαλό μου κάτι υπέροχα σχήματα σαν τρισδιάστατες γιγάντιες χιονονιφάδες - αρχιτεκτονήματα, ιδέες για βίντεο. Επ, που πάτε εσείς; σας τσίμπησα αυτή τη φορά.Οι κεραίες μας είναι ευαίσθητα όργανα που θέλουν προσοχή.

Σχετικά με τα ξυδοκάπνια

       Σε όσους το ρίχνουν στα ξυδοκάπνια όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, με γειά τους με χαρά τους απλά δειυκρίνηση: δεν είναι απλά "το ελέγχω", "ξέρω τον εαυτό μου", "έτσι μου αρέσει". Είναι στάση ζωής: Την κάνεις στα δύσκολα. Γιατί συνήθως όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, τότε είναι που γεμίζεις τα σπλάχνα σου με αηδίες και σκατούλες, έτσι για να μην είμαστε ξενέρωτοι.. κάνοντας πλούσια τα χειρότερα άτομα αυτού του κόσμου, στηρίζοντας τις πολυεθνικές εταιρείες τους με πάθος...δίνοντας τους εξουσία λες και δεν έχουν αρκετή, επάνω μας...ενώ κατά τ' άλλα το παίζεις και επαναστάτης της ζωής. Η πρώτη επανάσταση είναι να μην κάνεις πλούσιους αυτούς ξεκίνα απ' αυτό.. Η δεύτερη είναι να μην προδίδεις τον εαυτό σου, εκείνο το μωράκι που κάποτε ήσουν και ήταν γλύκα.
      Πίνεις και πίνεις και κόντρα πίνεις και πάφα πούφα...Αν έπινες νερό, πόσα ποτήρια νερό θα άντεχες να πιεις; 2; 3; το πολύ; άντε 4; γιατί όμως με τα ξύδια αντέχεις και παραφουσκώνεις τον άμοιρο εαυτό σου σαν άδειο σακί...για να αποδράσεις από τι; από τον ίδιο σου τον εαυτό; Σόρι εαυτέ βγάλτα πέρα μόνος σου εγώ την κάνω τώρα μπάι. Και την επόμενη σε βλέπεις στον καθρέφτη και ξέρεις, αφού ξέρεις ότι δε σου άρεσε αυτό. Καθόλου.
      Δε λύνονται έτσι τα προβλήματα ούτε γίνεται η ζωή να έχει μόνο τραλαλαλά χαχαχά. Όλοι φοβόμαστε και χεζόμαστε και τα κάνουμε σαλάτα στη ζωή μας. Αλλά τουλάχιστο μην κρεμάς έτσι τον εαυτό σου. Μπορεί στους άλλους να είσαι ο καλύτερος φίλος αλλά τί να το κάνουμε αν εσένα δεν έχεις κανένα πρόβλημα να σε ξεκάνεις συχνά; Καλύτερα να γευτείς και τα άσχημα συναισθήματα και ας είναι σαν χαλασμένο τυρί. Τουλάχιστο δεν θα καταλήξεις μετά από 10 χρόνια ένα επιθετικό και ταυτόχρονα αδιάφορο πλάσμα που δε νιώθει τίποτα...τέλος το κήρυγμα, η σειρά σου.
ΥΓ: την επόμενη φορά σκέψου "τι προσπαθώ να αποφύγω τώρα;"

Θυμήσου εαυτέ μου

γιάμι γιάμι γιάμι έχω αγάπη στην κοιλίτσα


    Η ώρα είναι 5:55 και ο λόγος που δεν μπορώ να κλείσω μάτι δεν είναι κάτι πιο δημοφιλές από το ότι δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Έχω κάνει άνω κάτω τον εγκέφαλό μου, έχω κάνει αναζήτηση σε όλους τους σκληρούς δίσκους της μνήμης μου, έχω χτενίσει τα μηνίγγια μου, έχω, έχω, έχω ψάξει κάτω από κάθε νευρώνα και ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ.
     Πρώτον, πώς λεγόταν εκείνο το τεράστιο άγαλμα στη Ρόδο που το ένα πόδι του ήταν εδώ και το άλλο απέναντι και από αυτό και μόνο μπορούσες να καταλάβεις πόσο ιλιγγιωδώς τεράστιο πρέπει να ήταν όταν υπήρχε αλλά τώρα για κάποιον αναθεματισμένο λόγο δεν είναι εκεί, ποιος ξέρει.
    Το θέμα είναι ότι το όνομα είναι στη γλώσσα μου, μου γαργαλάει τους κάλυκες είναι έτοιμο να πεταχτεί σαν κουνέλι από το καπέλο του μάγου όμως τίποτα…για κάποιο λόγο μου έρχονται άλλα ονόματα και άλλες λέξεις, στίχοι,  όπως «έχω τη μέθοδο του Προκρούστη  φέρνω στα μέτρα μου τον κάθε π**@^%ούστη» αλλά ξέρω, αφού ξέρω ότι δεν είναι ο Προκρούστης το όνομα που ψάχνουμε και όχι δεν φλερτάρω καν με την ιδέα να το ψάξω στο google κύριοι εξυπνάκηδες! Το google...αυτό το σατανικό κυάλι του συλλογικού εγκεφάλου που λέγεται ίντερνετ και έχει καταντήσει τις μνήμες μας ζελέδια, όπως κάνουν οι περισσότερες τεχνολογίες που φτιάχνουμε για να μας εξυπηρετούνε για να κάνουμε τα πράγματα πιο γρήγορα για να έχουμε περισσότερο χρόνο τον οποίο τελικά ξοδεύουμε συνήθως σε ηλίθια πράγματα, όπως πχ να κοιτάμε και να ξανακοιτάμε το μέιλ μας και αυτό να εξακολουθεί να είναι άδειο ή να βλέπουμε για χιλιοδιακοσιοστή φορά το επεισόδιο Κωνσταντίνου και Ελένης που έχουν και οι δύο γιορτή και χωρίζουν το πάρτυ στη μέση. (σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε αυτούς που έκαναν την τηλεόραση ψηφιακή γιατί δεν πρόκειται να πάρω αποκωδικοποιητή)
   Το 2ο πράγμα που αδυνατώ να θυμηθώ  και κατ'επέκταση δε μπορώ να κοιμηθώ -  και αυτό δεν βρίσκεται ούτε στο google μάλλον και με πονάει - είναι η εξής ερώτηση: Που δι(ε)άολο είχα φάει εκείνο το επικό σουβλάκι από μανιτάρια στα κάρβουνα μέσα σε πίτα με σως γιαούρτι; Μπορώ να το γευτώ ακόμα και τώρα, ναι. το είχα πάρει ζεστό στο χέρι και περπατούσα τρώγοντάς το σχεδόν σε έκτσταση και πιθανότατα κάποια εκατοστά πάνω από τη γη, ζώντας κάθε δευτερόλεπτο. Που; Ήμουν στην Αθήνα; Μήπως στη Θεσσαλονίκη; Έχω φτάσει στο μίζερο σημείο να σκέφτομαι έναν έναν τους σταθμούς του μετρό και μετά του ηλεκτρικού – το ύστατο κάψιμο – μπας και μου έρθει κάτι. Γιατί δεν μπορώ να το θυμηθώ; αφού δεν ήταν πιο παλιά από 2012..
   Ω αγαπημένο μου σουβλάκι μανιταριών εσύ, με περισσή όταν λαβώνεις δύναμη...σαν μαγεμένο το στομάχι μου φτερουγίζει, σχεδόν χορταίνω από την ανάμνησή σου, και ας είσαι βαρύ για πρωινό..κι όμως ήσουν τόσο ελαφρύ για σουβλάκι, τα ζουμιά των φρεσκοψημένων μανιταριών να κάνουν σεξ με το γιαούρτι…και η πίτα αλάδωτη σαν οπτασία, καλοζυμωμένη, υφή απαλή σαν πέρσικο χαλί..απίστευτη η χημεία μας με αυτό το σουβλάκι.. Κι εσύ μνήμη  γιατί με προδίδεις; αίσχος, προδοσία, αρκουδέηδες.. Γιατί  κάνεις σαν να μην έγινε ποτέ αυτό; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ καμία λεπτομέρεια πριν και μετά.ούτε ανθρώπους, ούτε τον ψήστη, ούτε πού περπατούσα, ούτε τι χρώμα είχε το μαγαζί…τίποτα παρά μόνο τη γεύση και τη σκέψη «να μην ξεχάσω να το πώ στους φίλους μου τους vegeterians».
     Όχι δεν είναι τόσο απλό το θέμα, είναι βαρύ γιατί εγώ ποτέ δεν ξέχασα που βρήκα ένα καλό φαγητό, η έννοια του φαγητού με την έννοια ‘τόπος’ στη μνήμη μου είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες όσο οι αδερφές Μπρόγιερ…όχι ακόμα δεν κατάλαβες πόσο ισχυρός είναι αυτός ο δεσμός στη μνήμη μου και δεν υπερβάλω.. θέλω να πω ότι έχω πρακτικά χαρτογραφήσει τον κόσμο με άξονα το φαγητό ναι το παραδέχομαι, δε ντρέπομαι είναι μια εξομολόγηση και τι έγινε; σιγά..δεν είναι ο μόνος άξονας απλά είναι βασικός αυτό εννοώ.
     Ο χάρτης της Αθήνας  και όλων των άλλων πόλεων πιθανότατα για μένα έχει σαν πρωτεύουσες τα μέρη που έχουν γευστικό ενδιαφέρον  και υπάρχει μια περίπτωση πολλές φορές  να έχω δεχτεί να πάω κάπου που βαριόμουν μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι εκεί κοντά έχει καλές κρέπες, και τι έγινε τώρα; να νιώσω άσχημα που όταν ταξιδεύω εκτός Ελλάδας το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει να επισκεφτώ δεν είναι τα μουσεία; Όχι δεν θα νιώσω άσχημα που είμαι ένα κοιλιόδουλο γουρούνι.
Συμπεράσματα
1.Θα περιμένω μέχρι να θυμηθώ το όνομα του αγάλματος στη Ρόδο. Όσο χρειαστεί. Ίσως αύριο να ξυπνήσω και να ξεπηδήσει σαν μαϊμούδι με μεγάλα γράμματα μπροστά στην οθόνη του μυαλού μου για καλημέρα.. γιατί το μυαλό θα κάνει αναζήτηση  στο ασυνείδητο όσο εγώ θα κοιμάμαι, το κάνουν αυτό τα μυαλά. Και θερμή παράκλα, αν κάποιος το ξέρει μη μου το πει, όχι, πρέπει όλοι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον να μην πάθει άλτσι και αρχίσουν τα σιλβεραλέρτια.
2. Θα ονομάσουμε την ασθένεια του να συνδέεις τους προορισμούς με φαγητό «foodτουρισμό» και θα παραδεχτούμε ότι πάσχω από αυτή, με την προϋπόθεση να μου πει οποιοσδήποτε ξέρει οτιδήποτε σχετικά με το που μπορεί να έφαγα εκείνο το μαγεμένο σουβλάκι μανιτάρι με αλάδωτη πίτα που αν ήταν άντρας θα είχαμε ήδη παιδιά.
3. Λυπάμαι που σε μια περίοδο γενικής κρίσης έχω αυτής της ελαφρότητας την ανησυχία αλλά είναι 6 το πρωί και δικαιούμαι να ανησυχώ για την υγεία της μνήμης μου.

Υγρό στοιχείο

Καλώς ή κακώς πρέπει να αποκτήσεις κάποιες βασικές ιδιότητες του νερού για να δημιουργήσεις. Ρευστότητα, επαναπροσαρμογή, διαρκή αλλαγή και ευελιξία, καθαρότητα, καθρέφτισμα του κόσμου και τέτοια. 

Γι αυτό είναι οι άγνωστοι

   «Γι αυτό είναι οι άγνωστοι και όχι γι αυτό είναι οι φίλοι» του είπα και έφυγα κοιτώντας πίσω. Κοίταξε κι αυτός. Χαμογελάσαμε και χαθήκαμε για πάντα. Ξέραμε ότι πιθανότατα αυτά τα 3 λεπτά συνομιλίας ήταν τα πρώτα και τα τελευταία που θα είχαμε σε αυτή τη ζωή για κάποιο λόγο.  

   Όπως κάποια ουράνια σώματα που συναντιούνται μόνο μια φορά μέσα στο χάος του σύμπαντος. Γιατί, καμιά φορά ένας άγνωστος μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος για μια στιγμή, και ίσως σε βοηθήσει να δεις μια άλλη οπτική που αγνοούσες ή είχες ξεχάσει, ακριβώς επειδή έχεις συνηθίσει και σε έχουν συνηθίσει. Οι δικοί μας άνθρωποι, καλώς ή κακώς κάποιες φορές δεν μπορούν να δουν πράγματα που βλέπει ένας άγνωστος. Μια κουβέντα στο τραίνο, ένας συγγραφέας, ένας άνθρωπος που ποτέ δεν έχεις δει παρά μόνο στο ίντερνετ. Μερικές φορές οι άνθρωποι μαγικά βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να γνωρίζονται και κάνουν πολύ καλό ο ένας στον άλλο χωρίς να μπορούν να καταλάβουν πώς προέκυψε αυτή η καλοσύνη και το ενδιαφέρον. Και μετά απλά χάνονται. 

      Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να λέγονται από δω και στο εξής κομβικοί αστεροειδείς. Δεν είναι ούτε δορυφόροι, ούτε ήλιοι μας. Όλοι είμαστε εν δυνάμει κομβικοί αστεροειδείς στην τροχιά των άλλων. Όλοι εξάλλου είμαστε ουρανια σώματα και ίσως αν καταλάβουμε τη φύση και την περιοδικότητα της τροχιάς μας, να μπορέσουμε να υπολογίσουμε την εξέλιξη της πορείας μας... και ίσως έτσι να καταφέρουμε να την αλλάξουμε λίγο μη μπάει και συγκρουστούμε με κανένα χοντροπλανήτη και γίνει της κακομοίρας.

Τυχερέ παππούκο

"Τι τυχερός ήμουν!" είπε ο παππούκος... "Να νιώσω τόσο μεγάλη αγάπη στη ζωή μου, που ούτε είχα φανταστεί όταν ξεκίνησα να υπάρχω εδώ.. να μου δωθεί αυτή η ανέλπιστη ευκαιρία όσο υπήρξα... να αγαπήσω τόσο δυνατά, απεριόριστα και γιγάντια όσο όλοι οι πλανήτες μαζί και οι γαλαξίες και τα αστέρια τα πιο μακρινά... Ποιος εγώ..ένας τόσος δα άνθρωπος..!"

Ανακοίνωση

Αααχ!