Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη σκηνή...

 Όταν ήμουν μικρή (όχι ότι τώρα δεν είμαι...) έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα στο βίντεο αυτή την ταινία .. και  τώρα που μεγάλωσα (όχι πολύ βέβαια) καταλαβαίνω με μεγάλη συγκίνηση πόσο σημαντικό είναι το μήνυμα της. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος τέτοιες "γριούλες" που γεμίζουν τα χέρια μας, τις πλάτες μας, το μυαλό μας με άχρηστα πράγματα για να ξεχνάμε τί θέλαμε και τί έχει πραγματικά ουσία σ' αυτή τη ζωή. Ανατριχιάζω..

Granada

Unlearn

Είναι όλo λάθος. Ένα μεγάλο λάθος. Ένας λάθος δρόμος που
πήραμε. Τώρα ήμαστε πολύ περήφανοι να γυρίσουμε πίσω ή να ζητήσουμε οδηγίες .Όλα χτίστηκαν σε λάθος θεμέλια. Όλα το δείχνουν αργά ή γρήγορα. Πόσο χαζή ιδέα ήταν αυτός ο πολιτισμός! Όλος αυτός ο πολιτισμός. Οι γραβάτες! Ποιανού ιδέα ήταν; Μπράβο, πολύ εξυπνο!
Ορίστε!  Εξέλιξη; Με ποια κριτήρια;Ένας κόσμος γεμάτος μόνους ανθρώπους σοβαροπαθείς μπερδεμένους.
Αν η αγάπη, η υγεία, η εναρμόνιση με το φυσικό περιβάλλον ήταν τα κριτήρια τότε τριτοκοσμική είναι η Δύση. Η ίδια η λέξη τριτοκοσμικός είναι τόσο δυτική, τόσο ανώριμη όσο ένα σκατόπαιδο. H Δύση είναι ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του, που έχει γεμίσει τον κόσμο με τα κωλοπαίχνιδά του και ταυτόχρονα βρωμάει ο κώλος του.
Ορίστε! Οι άνθρωποι παίρνουν άδειες κι αυτό είναι θλιβερό αν σκεφτείς ότι η ζωή σου είναι δική σου...οι άνθρωποι παίρνουν άδεια από τη δουλειά κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να χαρούν το σώμα τους στη θάλασσα. Αυτό είναι πραγματική παρακμή.
Αυτό είναι εξευτελιστικό για την ανθρώπινη ζωή.. κι αυτό είναι το λιγότερο.. το μυαλό μας έχει γεμίσει άχρηστα σκουπίδια γι αυτό άλλωστε χρησιμοποιούμε μόνο τόσο λίγες από τις δυνατότητές του.
Ο χρόνος είναι μια διάσταση που έχουμε πάρει ως δεδομένη και που διαρκώς τη συνηθίζουμε ενώ αυτή διαρκώς αλλάζει. Υπάρχει ένα έρορ εκεί αν με καταλαβαίνετε. Θέλει μια ζωή τώρα για να ξεμάθεις.

Ανακοίνωση

Μην πέφτεις τόσο εύκολα στις παγίδες που στήνεις στον εαυτό σου

Πικ Νικ

                                                                           
 Σήμερα εγώ και ο εντομάκης πήγαμε για πικ νικ στην παραλία με την χοντροάμμο. Είχα πάρει για μένα καρπούς κακαόδεντρου και κόκκινα γκότζι και ο εντομάκης έφερε το δικό του κολατσιό τυλιγμένο μέσα σε καρό δισάκι αλλά δεν κατάφερα να δω τι ήταν γιατί ήταν ασύλληπτα μικροσκοπικό. Εξάλλου με το που φτάσαμε και ακουμπήσαμε τα πράγματά μας κάτω το έφαγε όλο σε χρόνο Dt και μετά βαριόταν.
  Έπειτα αράξαμε κάτω από τον γωνιώδη ίσκιο εκείνων των πελώριων δωρικών βράχων που βρίσκονται στα δεξιά της παραλίας και που αποτελούν για μένα ένα από τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα της φύσης και του κόσμου και όλου του σύμπαντος τέλος πάντων.
-Τι πολυτέλεια δε συμφωνείς; Του είπα. Πόσο μου είχε λείψει τα μάτια μου να φτάσουν πιο μακριά από τους τοίχους της πόλης και να οργώσουν το γαλάζιο. Αυτό είναι πολυτέλεια δεν συμφωνείς;
-Πολύ τέλεια! είπε ο εντομάκης που καθόταν πάνω στο γόνατό μου και ατένιζε τη θάλασσα με τα μικροσκοπικά γυαλιά ηλίου του.
Παρά τον βροντόφωνο ήλιο, ένας ευχάριστος αεράκος μας καθάριζε την ψυχή και μας χόρευε τα μαλλιά και τις κεραίες. Ο εντομάκης μου ζήτησε να του βάλω αντηλιακό και το έκανα με μεγάλη προσοχή μα δεν τόλμησα να ζητήσω κι εγώ το ίδιο.
Μετά αρχίσαμε να μιλάμε για όνειρα. Μου έλεγε ότι όλη τη μέρα είχε τη γεύση του ονείρου που είχε δει το βράδυ αν και δε θυμόταν λεπτομέρειες. Είδε λέει για άλλη μία φορά ένα από τα 5-6 διαφορετικά μέρη που βλέπει συνήθως– σαν τοποθεσίες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα αλλά που νιώθει πάντα πολύ οικείες με ένα ντεζαβού να πλανάται
-Και πώς είναι αυτά τα μέρη; Τον ρώτησα
-Να, εχτές είδα πάλι το μεγάλο πράσινο εμπορικό κέντρο που μοιάζει να βρίσκεται σε έναν αυτοκινητόδρομο στη Γαλλία ή δεν ξέρω κι εγώ που, βλέπω επίσης συχνά μια ταβέρνα σε ένα λιμάνι ενός νησιού ή ακόμα μια περιοχή με αρχαία, ένα σκουριασμένο μεγάλο καράβι παρατημένο κ.α. Τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα, το κάθε μέρος συνδυάζεται με συγκεκριμένη ώρα της ημέρας. Πχ. Στο καράβι είναι πρωί, στην ταβέρνα απόγευμα, στα αρχαία βράδυ.
-Πολύ ενδιαφέρον! είπα
-Το πιο παράξενο όμως είναι ότι νιώθω πώς αυτά τα μέρη επικοινωνούν μεταξύ τους κάπως, παρότι δεν τα βλέπω στο ίδιο όνειρο. Σαν να είναι του ίδιου κόσμου..
-Αλήθεια; είπα και ανατρίχιασα λίγο. Και πώς νιώθεις όταν ξυπνάς;
-Ταράζομαι λίγο γιατί νιώθω σαν η μνήμη μου να προσπαθεί βίαια να θυμηθεί πώς γνωρίζει αυτά τα μέρη. Γιατί είναι τόσο οικεία; επιμένει να ρωτάει ο νους μου. Λες να είναι αναμνήσεις μιας άλλης ζωής ή μιας άλλης πραγματικότητας; αναρωτήθηκε με κρυμμένη αγωνία ο εντομάκης
- Μόνο εσύ μπορείς να το απαντήσεις αυτό αν μπεις μέσα στο πώς νιώθεις χωρίς φόβο. Ίσως συμβολίζουν κάτι, του είπα.
-Δεν θα βουτήξεις; Ρώτησε μετά από λίγο
-Ναι πάω για μια βουτιά
-Μη στα βαθιά
-Μην φοβάσαι του λέω.
Έμεινε να λύνει το σταυρολεξίδιό του που περιείχε ερωτήσεις του στυλ: 3 κάθετα «το επώνυμο της εικονιζόμενης πασχαλίτσας» ενώ εγώ πέρναγα τα δάχτυλά μου στα κρυστάλοπράσινα νερά, χαράζοντας για λίγο γραμμές από μπουρμπουλήθρες. Δεν υπάρχει πιο απολαυστικός τρόπος να χαρείς τη θάλασσα από τον να την νιώσεις ανάμεσα στα δάχτυλα.
Όταν βγήκα, τον εντομάκη τον είχε πάρει ο ύπνος πάνω στην πετσέτα του. Ξάπλωσα κι εγώ στη δική μου με τον θαλασσινό αέρα για σκέπασμα. Με νανούριζε το ευγενικό κύμα και ένιωθα σαν μωρό στα χέρια της βασίλισσας και του βασιλιά.
«Τι ονειράκι να βλέπει ο εντομάκης», σκέφτηκα.

Αγκιστρώνεται το βλέμμα

Το βλέμμα μου αγκιστρώνεται στα φωτεινά μάτια μιας γάτας κάτω από ένα αυτοκίνητο, σε ανάποδα γράμματα, σε τρανταχτά χρώματα,
Σκαλώνει το βλέμμα μου σε ένα εντομάκι που τρέχει να πάει στη δουλειά του, σε μια πράσινη πετρούλα ανάμεσα στις άσπρες,
συντροφεύει ένα γλάρο που ψαρεύει στα κύματα,
Το βλέμμα μου τρέχει λαγκάδια, πηδάει τους ίσκιους
θολώνει τα φωτάκια, μετράει τα αμάξια του αντίθετου ρεύματος, σχηματίζει γραμμές, χάνεται στον ορίζοντα και γυρνάει διακριτικά στον διπλανό μου.
Το βλέμμα μου ταξιδεύει την ψυχή μου στο φεγγάρι, κάθεται για λίγο και σκαρφαλώνει από αστέρι σε αστέρι, βουτάει στο στρώμα της θάλασσας και εκεί γελάει και απλώνεται..
Το βλέμμα μου σε ψάχνει στο σκοτάδι, ανάμεσα σε άλλα βλέμματα, ψάχνει το βλέμμα σου και το φωτογραφίζει

Το τραγούδι του καλοκαιριού

Διακοπές

Αγάπη μου
Πώς σου φαίνεται γι αυτό το καλοκαίρι να πάμε για διακοπές σε έναν εξωγήινο πολιτισμό? Ξέρω μακριά, αλλά σκέψου αυτό – πόσο διασκεδαστικό μπορεί να είναι ένα ταξίδι μέσα από σκουλικότρυπα… Εντάξει οι εξωγήινοι μπορεί να είναι λίγο βαρετοί τύποι, δεν αθλούνται και σπάνια βγαίνουν για χορό ή για διασκέδαση το βράδυ, εξού και οι πλακουτσοί κώλοι τους, αλλά δεν είναι λόγος αυτός… εξάλλου κι αυτοί σχεδίαζαν να μας επισκεφτούν τα χριστούγεννα.. πάμε, μωρό μου να γίνουμε κι εμείς οι εξωγήινοι τους… όλοι οι πολιτισμοί το έχουν ανάγκη αυτό.
Άσε που είναι και το άλλο: το σενάριο να μην υπάρχουν εξωγήινοι είναι το ίδιο τρομαχτικό με το να υπάρχουν… έτσι το πιο πικάντικο σενάριο που αξίζει να διατηρήσουμε για πολύ καιρό ακόμα είναι το ενδιάμεσο… μπορεί να υπάρχουν, μπορεί και όχι… έτσι είναι όλοι ικανοποιημένοι… πάντως δεν είναι και πολύ ευγενικό να πούμε ότι δεν υπάρχουν… ιδίως αν πάμε και τους κουβαληθούμε εκεί για τις διακοπές.

Άγια επανάληψη

Ενώ μέχρι πρόσφατα η ιδέα του ότι όλα στη φύση και στην ιστορία επαναλαμβάνονται με έκανε να βλέπω μια ματαιότητα στα πράγματα, τελευταία αντιλαμβάνομαι ότι είναι το μυστικό της φύσης να κρατάει κάτι αιώνιο... και ενώ είναι η επανάληψη που μπορεί να οδηγήσει κάποιον να συνηθίσει μια κακή καθημερινότητα που τον οδηγεί στο θάνατο, είναι πάλι αυτή που αν την εκμεταλλευτεί κανείς σαν τεχνική μπορεί να τον γεμίσει αέναη και όχι στιγμιαία ευτυχία, δύναμη και γνώση....

(να διαβαστεί σε ρυθμό funk)

Κάποτε με γέμιζε τρόμο, με έριχνε ο πολλαπλασιασμός

Το ίδιο πράγμα δύο φορές και πάνω τρόμαζε τα σπλάχνα μου
το ίδιο λάθος, το ίδιο τραγούδι, η ίδια κίνηση, το ίδιο αστείο, η ίδια άσκηση, ο ίδιος ρυθμός, η ίδια συγχορδία, τα ίδια μέρη, οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο μονοπάτι με γέμιζε βρωμερό φόβο, σκονισμένο στιλπνο βρωμερό φόβο…
δεν ξερω τι ήταν αυτό που άλλαξε.
Εκείνο το βράδυ στο πλοίο κοιτάζοντας το ίδιο σχήμα..να σκίζει το καράβι ένα κύμα κι άλλο κύμα, δημιουργώντας παράξενα μοτίβα αφρών στο μαύρο, παράξενων άσπρων αφρών μοτίβα στο μαύρο... αδύνατο να περιγράψω την ευτυχία.. ανεξήγητη ευτυχία  και συγκίνηση ανεξήγητη ευτυχία ανεξήγητη , σύγκινηση! Στην άγια επανάληψη!
μια υπέροχη ομορφιά  στο φράκταλ,
ιερότητα στη μέρα της μαρμότας, στη μπαμπούσκα
στις ίδιες γωνιές την οικειότητα,  τη δύναμη στο βήμα,
την ήσυχη υπομονή, τη στωικότητα, στο ρυθμό την έκσταση,
το μυστικό της αιωνιότητας στο κάθε ξημέρωμα και στο κάθε βασίλεμα, 
το"πάλι" κι όμως ποτέ το ίδιο, κάθε μέρα, 
καμιά επανάληψη δεν είναι η ίδια, κουβαλάει πάντα την προηγούμενη, ο χρόνος τις αλλάζει, συσσωρεύονται , η μία με την άλλη, μεγαλώνουν δυναμώνουν και φωτίζουν
κάθε λούπα  βοηθάει να  συνηθίζεις  κάτι επιφανειακό και να προσέχεις μικρές λεπτομέρειες πιο κρυμμένες, σαν διαφανείς νεράιδες στο ποτάμι, πιο λεπτές, πιο αέρινες, πιο ανέγγιχτες, η  οικειότητα, έτσι να γίνεται κάτι δικό σου και πιο δικό σου και πιο...

Το μπρόκολο είναι φράκταλ

Fingers

Ανακοίνωση

Σήμερα κράτησα για λίγο τη μουσική στα χέρια μου!
με γαργάλησε όπως όταν ένα μυρμυγκάκι αλωνίζει στην έρημο της χούφτας σου
ένιωσα τον μικρό παλμό της,  φτερούγισε και με γέμισε ψιχουλάκια από νότες

Ανακοίνωση

Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν είναι παρά ενοχλητικές ευθείες που τέμνουν τον όμορφο ορίζοντα.

Αφιερώνω τη σημερινή μέρα

Αφιερώνω τη σημερινή ημέρα στην προσπάθεια των ανθρώπων σις πλατείες και μακάρι η δύναμή τους να ξεπλύνει τη λέρα που έχουμε γεμίσει τόσον καιρό όπως αυτό το σαρωτικό κύμα.
Εύχομαι να πάνε όλα καλα.

The Bigger Bang Theory

Έρευνα από το πανεπιστήμιο του Γουϊμπάμπουε έδειξε ότι το Big Bang ήταν πολύ μικρότερο σε σχέση με το Bigger Bang που προηγήθηκε κάποια υπερτρισεκατομύρια έτη πριν και το όποίο είναι επίσης μινιατούρα σε σχέση με το ακόμα πιο φαντασμαγορικό και υπερτεράστιο Biggest Bang και που έγινε ακόμα περισσότερα τρισεκατομμυριώδη έτη πριν. Υπάρχει δε η υπόθεση ότι μάλλον τα big bangs είναι τόσα πολλά που είναι δύσκολο να μετρηθούν εφόσον τα μέσα που έχουμε δεν φτάνουν για να μετρήσουν πόσο υπερβολικά πολλά ήταν.
Σύμφωνα με μια ακόμα θεωρία του αστειευόμενου - αλλά και όχι - καθηγητή Γουιμπάμπα, τα Big Bangs δεν είναι παρά μια ενοχλητική, ηχηρή και -ας μην κρυβόμαστε - κάπως βρωμερή συνήθεια του σύμπαντος και ότι μάλλον θα έπρεπε να ονομάζονται Big Farts.

Όλη η αλήθεια για αυτούς που "μας κυβερνάνε"

Είναι τηλεκατευθυνόμενα, ελαττωματικά ανδροειδή με ληγμένη εγγύηση.

Στη θάλασσα

    Είμαι σε μια παραλία με γιγάντια κύματα, απ' αυτά που λατρεύω. Κοιτώντας γύρω μου βλέπω ανάμεσα στον κόσμο μόνο δύο άτομα με τα οποία θα μπορούσα να επικοινωνήσω ουσιαστικά και η ηλικία τους είναι κάτω των 10. Το ένα παιδί μαζεύει πετρούλες με τις ώρες και τις πετάει στο κύμα σαν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο (και πολύ πιθανό να είναι). Το ύφος του έχει τη σοβαρότητα που θα συνόδευε ένα επιστημονικό πείραμα. Το άλλο παιδί παλεύει με τα κύματα εδώ και ένα 3ωρο. Ακούραστο, λούζεται στους αφρούς ξανά και ξανά και ξανά. Η θάλασσα το χτυπάει στοργικά σαν χταπόδι και το ξαναμαζεύει και αυτό μοιάζει να νοιώθει μεγάλη ασφάλεια σ' αυτόν τον αγώνα επιβίωσης.

    Το κύμα σκάει σαν κινούμενο τριόροφο, το παιδάκι χάνεται στα θολωμένα νερά και εγώ περνάω ευχάριστα έτσι  την ώρα μου με πολύ σασπένς και τρώγοντας σπόρια, περιμένοντας κάθε φορά να δω αν θα τα κατφέρει. Κι αυτό μετά από λίγο ξεπροβάλλει με τα μουσκεμένα αχυρένια μαλλιά του και τα κατακόκκινα μάτια του και δηλώνει "τέλειο" και τότε ανακουφίζομαι που την έβγαλε πάλι καθαρή.

   Τελικά πάλεψα κι εγώ με τα κύματα. Μέσα στη θάλασσα ήμασταν περίπου 10 άτομα (συν το παιδάκι), όχι παραπάνω, κάποιοι άνηκαν στην ίδια παρέα αλλά το κύμα μας ανακάτευε και μας έφτυνε αδιακρίτως. Μερικοί τολμηροί βουτούσαν μέσα στον αφρό του κύματος την ώρα που ερχόταν καταπάνω τους γρυλίζοντας, ενώ εγώ, λίγο πιο μέσα το άρπαζα πριν αφρίσει, σκαλώνοντας στην κορυφή του, πάνω στην πλάτη του θηρίου. Ήταν σαν να πετάς. Κάποιες στιγμές ανέβαινα τόσο ψηλά που έβλεπα τα κεφαλάκια των αλλών σαν cornflakes σε μπολ.

Starry

Γλυκό αστεράκι ήσουν μέσα στην καρδιά μου
μικρό φωτάκι έβγαζες και σπίθες..
μικρό φωτάκι μες στο βράδυ με κρατούσες
κοιμόσουν ήσυχα σαν κουρασμένος γάτος
το μέτωπο ζαρώνεις και με βλέπεις
μου λες για ανθρώπους και για χώρες και ιστορίες
μα στο μυαλό μου μια σκέψη μόνο υπάρχει:

Γιατί είναι πάντα τόσο όμορφος θεέ μου;
κι από πού φτάνει αυτό το φως που τον φωτίζει;
κάνει το μάτια του να αστράφτουν σαν λιμνούλες
και τα μαλλιά του σαν λιβάδια του Αυγούστου..
Τώρα οι εικόνες σου αποσύρονται μια μια
σαν μπαλαρίνες που τελειώσαν το χορό τους
ευγενικά υποκλίνονται και σβήνουν
τώρα τον ψάχνω στ’άδεια πρόσωπα του κόσμου

Γράμμα στον ουρανό

Καλέ ουρανέ τι σ’ έπιασε και τι σ’ έχει διχάσει;
Έχεις τόσα διλήμματα που θα 'λεγα μου μοιάζεις
Βροντές χαλάζι, ήλιος βαρύς, να βρέξεις να μη βρέξεις;

Να αφήσεις τα τριαντάφυλλα ή να τα ξεπαστρέψεις;

Καλέ ουρανέ μου, αισθάνομαι πως κάτι σε σκοτίζει
φέρνεις τα σύννεφα, τα καις, και πάλι γουργουρίζεις.
"Να βγούμε ή να μείνουμε;" ρωτούν τα σαλιγκάρια
και κλαινε που όλο τα πατούν απρόσεκτα ποδάρια. 

Καλέ ουρανέ που σ' αγαπώ και πάντα σε προσέχω, 

ξέρω πως ό,τι σε πονά έιναι ανθρώπου έργο 

και κάνει με και ντρέπομαι που είμαι αυτού του κόσμου,
που αντί εσέ να προσκυνά, σε τυραννάει εμπρός μου

Απόγευμα με κλειστά πατζούρια

«Τη λένε θυελλώδη Δευτέρα αλλά και η Τρίτη δεν πάει πίσω» ούρλιαζε ο μπλουζίστας με ένα υπέροχο γρέζι… πήρα μια απόφαση.. να μην ξαναμιλήσω ποτέ σε β’ ενικό πρόσωπο ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται… ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν…
Aυτή τη στιγμή απολαμβάνω ένα μπλουζ αργό και μερακλήδικο.. λέει lord have mercy on me… και συμφωνώ γιατί έχω κάποιες αλεργίες ανοιξιάτικες που με έχουν πεθάνει… το απογευματινό φως τρυπώνει ευγενικά από τις γρύλλιες και μόνο αυτό έχει σημασία τώρα… μου αρέσει να έχω κλειστά τα πατζούρια .. λατρεύω αυτές τις τρυπούλες τους και δεν με ενδιαφέρει που θα πρεπε να τα έχω ανοιχτά αυτή τη στιγμη. Είναι η επανάστασή μου ναι η επανάστασή μου μιας και έτυχε να ζω σε μια εποχή σχεδιασμένη έτσι ώστε οποιαδήποτε επανάσταση να φαίνεται μάταιη ή γραφική. Ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός μου γελάει κοροϊδευτικά όταν πάω να κάνω μια επαναστατική δήλωση… οποιασδήποτε μορφής…
Έτσι εχτές έκλεισα τα μάτια μου και οραματίστηκα μια υγιή κοινωνία… λένε ότι αν οραματίζεσαι κάτι γίνεται..οραματίστηκα για λίγο πώς θα ήταν αν κάποιος έλεγε σε έναν άλλο «τι έδειξαν οι ειδήσεις σήμερα;» και ό άλλος του έλεγε «δεν υπήρχαν ειδήσεις σήμερα μόνο καιρός»..ήταν υπέροχα
Εχτές έκλεισα τα μάτια μου και οραματίστηκα απλότητα και η θάλασσα έφτασε τα πόδια μου
Μάλλον όλα τα πράγματα έχουν την ίδια σημασία: τεράστια και ταυτόχρονα απολύτως καμία….. όπως η γη από πολύ μακριά φαίνεται μια ολοστρόγγυλη μπάλα…

Συνέντευξη από ένα περιστέρι από αυτά που περπατάνε δίπλα στους ανθρώπους και δεν φοβούνται

-->

Μια μέρα πήρα συνέντευξη από ένα περιστέρι από αυτά που περπατάνε δίπλα στους ανθρώπους και δεν φοβούνται…

το ρώτησα πώς έιναι να μη φοβάσαι; Μου είπε «φοβάμαι αλλά πεινάω περισσότερο»

το ρώτησα  αν χρειάστηκε να πει ποτέ όχι σε κάτι που η καρδιά του ολόψυχα έλεγε ναι,

Είπε ότι "δεν χρειάστηκε ποτέ γιατί η καρδιά μου είναι πιο μεγάλη από το μυαλό μου μα  αν χρειάζόταν θα το έκανα και δεν θα κοίταζα πίσω"

«Πολύ σοφιστικέ απάντηση» του λέω.

Το ρώτησα αν πιστεύει ότι οι άνθρωποι έχουν καταλάβει σωστά το παιχνίδι αυτού του κόσμου και απλά γέλασε..

«Έχεις πετάξει ποτέ τόσο ψηλά που να νομίζεις ότι μπορείς να διαλυθείς;» του ειπα

Μου είπε "ναι μα τα φτερά δεν κάνουν το πουλί".