Υπενθύμιση

Να θυμηθώ να μην ξαναγίνω ποτέ οι φόβοι μου.

Νομική (αργό μπλουζ με βρώμικη φυσαρμόνικα)

Υπάρχει ένας νόμος
που την αντίληψή του ανθρώπου για τον κόσμο
την έχει κάνει σκυλάκι του, οου γέα μπέιμπι
αλλά και αντιστρόφως όπως συνήθως με τα περισσότερα πράγματα αυτού του γλυκού κόσμου
ο νόμος της βαρύτητας ναι αυτός μωρό μου
πρόκειται για μεγάλο κάθαρμα
τα αγγίζει όλα, υλικά ή μη,
τα τραβάει όλα προς τον πάτο με τα ροζιασμένα του βρωμόχερα
ακόμα για την ίδια την καϋμένη την αντίληψη

Όπως πρέπει να γατζωθείς για να παραμείνεις ψηλά στο βουνό
έτσι ναι έτσι θέλει να προσπαθήσεις για να κρατήσεις "ψηλα" την ψυχή σου, γιορ σόοουλ μεν;το πνεύμα, την φάκιν καρδιά σου
ακόμα
και
αυτό το
φριχτό τραγούδι οο γιε

Γιατί αν αφεθείς πέφτεις πάντα προς τα κάτω ε μπέιμπ;
Ποτέ προς τα πάνω.
Μοιάζει να είναι η ίδια δύναμη που τραβάει στον πάτο.
Και η προσπάθεια να "σταθείς στα πόδια σου" και να "προχωρήσεις", να "χορέψεις" ή να "πετάξεις" και αυτή στον ίδιο καθίκη φαίνεται να υπακούει
Κι όμως μερικοί άνθρωποι φαίνονται πολύ αέρινοι.

Κάτι βρεγμένα πρωινά ολ ράιτ ολ ράιτ
που το χώμα μυρίζει σαν τον φρέσκοκομμένο καφέ
σκέφτομαι λες να μην υπάρχει καν αυτός ο νόμος;
μπορεί να είναι ιδέα μου; ου γιέα γιέα
μπορεί απλά αυτή η έλξη που νιώθουμε
να είναι ότι δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τη μαμά γη, μπέιπμι!
ένας κόσμος γεμάτος φοβισμένα μαμόθρεφτα ουυυυ γιέ

Ταξίδι Βράδυ

H νύχτα βάρυνε πάνω στο στήθος μου
Αυτό το ταξίδι μοιάζει ατέλειωτο και ένα θηρίο κραυγάζει μέσα μου
να βγει από αυτή τη θέση του καθιστού ταξιδιώτη
Ο δρόμος σε καταπίνει στα μεγάλα βραδινά ταξίδια
ζευγάρια από φώτα κοιτούν επίμονα και εξαφανίζονται.
Μακριά, μια παχιά δέσμη φωτός υψώνεται σαν ευχή στο παχύρευστο σκοτάδι
Οι άνθρωποι φτιάχνουν αυτούς τους προβολείς
για να εκτείνουν τον εαυτό τους στον ουρανό;

Μέρα Θέρους

Αυτή η μέρα μας ξεγέλασε
Ξεκίνησε γεμάτη υποσχέσεις
για ίσκιο, δροσιά, ανάλαφρη διάθεση
Και αφού σηκωθήκαμε
με ελπίδα για αναπτέρωση
Και αφού ανασκουμπωθήκαμε
και οπλιστήκαμε με πινέλα και μπογιές
Τότε σήκωσε τον καυτό ήλιο με τα δυο χέρια της
σα μαχαίρι φονικό
και πέσαμε σε θερινή νάρκη
αργόσυρτες σαύρες στο μωσαϊκό
απεγνωσμένη οικονομία κινήσεων
ανία και άνoια προσγειώθηκε στα υπέρβαρα κεφάλια μας
βλακώδεις και ανούσιες ασχολίες:
η προσπάθεια για κολύμπι στο πάτωμα
με μουστάκια ποντικού, ζωγραφισμένα πάνω απ' τα χείλη
έγινε αυτοσκοπός
Κι η ώρα πέρασε και η μέρα ξεγλίστρησε σαν φυγάς
ανόητα πέρασε, άκομψα
πάει και αυτή η μέρα η θερινή

Διορισμός αγγέλων

- Καλημέρα. Ενδιαφέρομαι για την παροχή φωτοστέφανου και φτερών.
- Βεβαίως, εδώ είναι οι αιτήσεις. Μην ξεχάσετε να συμπληρώσετε τον αριθμό πούπουλων και το όνομα πατρός υιού και αγίου πνεύματος.
- Ξέχασα όμως να μετρήσω τη διάμετρο του κρανίου μου, έχετε έναν πρόχειρο κρανιομετρητή;
- Ναι πάρτε αυτόν, αλλά προσοχή γιατί είναι και κρανιοθραύστης
- Ναι, ναι γνωρίζω. Έχω κι εγώ έναν στο σπίτι.

Γράμμα στο θείο Ροβεσπίερο

Αγαπητέ μου θείε Ροβεσπιέρο και ταυτόχρονα υπουργέ της απόλαυσης,

Σε ευχαριστώ για τα θερμά σου συλλυπητήρια για το σπίτι που άφησα και σε παρακαλώ να μην στεναχωριέσαι. Η ζωή εκεί ήταν ούτως ή άλλως ανιαρή και τα απογεύματα περνούσαν πάντα με τσάι και τηλεόραση. Δεν θα μου λείψει τόσο.
Μήπως όμως - και αυτός είναι ο κύριος λόγος που σου γράφω - είδες τις ριγέ μου τις παντόφλες με τα κουνελάκια; Τελευταία φορά που τις είδα ήταν στα πόδια σου, όταν μου τις ζήτησες να πας τουαλέτα και υποσχέθηκες πως θα τις αφήσεις εκεί που τις βρήκες. Σε ρωτάω όχι εξαιτίας κάποιας υποψίας εις βάρος σου, απλά θυμόμουν ότι τις αγαπούσες ιδιαίτερα και όταν μου τις δώρισες, επέμενες - παρά τα δάκρυά μου - να κρατήσεις τη μια. Το θυμάσαι βρε θείε μου;
Έμαθες για τον Γουιλιέλμο Τιμόθεο; Ελπίζω όχι και θα σου πω εγώ. Σταμάτησε την έκφυλη ζωή, το αλκοόλ και τα μπισκότα και μάλιστα η θεία Ευδοξία μου είπε ότι τον πήρανε να δουλέψει ως μόνιμος στην εκτροφή παγωνιών. Ίσως και εμείς θα έπρεπε να το δοκιμάσουμε, δεν είναι έτσι;
Ω! Παραλίγο να το ξεχάσω! Έχω γράψει ένα πολύ όμορφο ποίημα και θα ήθελα να το διαβάσεις, θείε μου, και να μου πεις τη γνώμη σου που πάντα εκτιμούσα. Ξέρεις, η έμπνευσή μου αυτές τις μέρες ρέει τόσο αβίαστα που ώρες ώρες νιώθω σαν γραμματέας μιας υπέρτατης ύπαρξης.

ΟΥ ΚΛΕΨΕΙΣ
Μαράζωσαν κι οι πέργκολες.
Τα λευκά σου δόντια
με χαιρετούν από μακριά
πριν από σένα
Στράγγίξαν οι μέρες
και το τερπνόν μετά από το ωφέλιμο
και όχι συνάμα επήγε
Οι κοινές μας αναμνήσεις
σαν σε πλοίο έρχονται
και μόνο εν όνείρω
Δυο κουκουβάγιες μου ψελλίζουν τα νέα σου
ενώ εσύ αποσπάς αγαπημένα
υποδήματα κουνελοφόρα
εις το όνομα της μπαμπεσιάς, της πονηριάς και του αγίου ψέματος
αμήν

Σου άρεσε; Σκέφτομαι να εκδώσω την ποιητική μου συλλογή αύριο και όχι όπως λέμε "αύριο - μεθαύριο". Πραγματικά αύριο!
Σε αγαπώ θείε μου. Εύχομαι οι μέρες της απόλαυσης και των καθαρών εσωρούχων να μη σωθούν και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Φιλιά στη θεία Μπάρμπαρα!

Ελεεινά δικός σου
Γκουσπάρ

nouvelle vague

Σχετικά με τη στοργή

Ένας στοργικός φιλόσοφος κάποτε είπε ότι τα μαλλιά στέκονται ακίνητα γιατί περιμένουν κάποια δάχτυλα να τα περάσουν πίσω από τα αυτιά.
Η αγκαλιά μιας πετσέτας δεν είναι ποτέ αρκετή. Της θάλασσας περισσεύει. Τα στραφτάλια της τυλίγουν το γυμνό σώμα στην άγια θαλπωρή της.
Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως θυμόμουν πώς να αναπνεύσω μέσα στη θάλασσα, αν προσπαθούσα λίγο. Ίσως και να γινόταν τότε. Τώρα σίγουρα όχι. Έχω διδαχτεί ότι δεν μπορώ.
Ποκόϊ σαναμόι ντιλούζ σανζ,
μπρινς λιλουιόν νοτικέι τσιούρς
που πάει να πει
Όταν τα μάτια κλείνουν
Βλέπουν το χρώμα της στοργής.

Killing moon

Το πρωϊνό

Δόντια γεμάτα χαμόγελο. Χαμόγελο γεμάτο δόντια
Μάτια γεμάτα υποχρέωση. Υποχρέωση γεμάτη φόβο
Φόβος που μπλέκεται σαν τσίχλα στα πόδια μας και αργούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Υπάρχει όμως εκείνο το πρωϊνό
που ξημερώνει και νιώθεις ότι είσαι δίπλα στη θάλασσα
και όλος ο κόσμος κοιμάται ακόμα
και κοιτάς τον ήλιο με βλέμμα καθαρό και αυτός σε φιλά στο μάγουλο.
Για όλους υπάρχει ένα πρωϊνό, που ο ήλιος τους ξαναβαφτίζει
και σαν παιδιά σηκώνονται, τινάζουν τα χέρια, γελούν και συνεχίζουν.

oi va voi

Κοχύλι

Κοχύλι που βαριανασαίνεις θάλασσα
Τη θάλασσά σου άκουσα
Και περδικλώθηκα σε κότσο αναμνήσεων
Αλμυρές αναμνήσεις
Ρουφάω το θαλασσόνερο από τα μαλλιά μου
Αναμνήσεις που κυλάνε σα ζεστό νερό από το αυτί μου.
Περπατάγαμε ώρες ατέλειωτες το μεσημέρι,
Το παγωτό έσταζε στα πόδια μας
και ο χρόνος χανόταν στα στάχυα.
Κάναμε κούνια σαν να μην υπάρχει άυριο και ο θεός μας γαργαλούσε στην κοιλιά
Τα ροδάκινα ήταν πιο νόστιμα από ποτέ όταν τα έπλενες στο κύμα
Η ψαρόσουπα μας περίμενε σε καφέ διαφανή πιάτα.

Η ευτυχία τρέχει σε κυκλική τροχιά

Κίτρινο κοτοπουλάκι χοροπήδα με τη βοήθεια των χνουδωτών φτερών σου.
Χνουδάκι που αιωρείσαι, λαμπύρισε μπροστά από μια φωτοδέσμη που τρύπωσε από τη λουλουδιαστή κουρτίνα.
Λουλουδάκι ασπρουλάκι θα σε λέω μελισσάκι.
Το ήξερες πως οι μέλισσες στέλνουν μια από αυτές να βρεί ένα καλό μερος με πολλά λουλούδια και γυρνάει στις άλλες και τους δίνει οδηγίες για το πώς ακριβώς να πάνε! Θα πας ευθεία και στα 200 μέτρα θα κάνεις δεξια.
Δώσε μου τα χεράκια σου να τα φιλήσω.
Η θάλασσα πηγαινοέρχεται και βρέχει τους κώλους μας ενώ εμείς ψάχνουμε βοτσαλάκια.
Φαντάσου τί μπορεί να υπάρχει στον πάτο του πηγαδιού.
Πού θα φτάσεις αν κάνεις κούνια με όλη σου τη δύναμη;
Μπορείς να έχει τα πάντα αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο λέει.

Χρυσό καφέ

Ένας φαφλατάς ιππόκαμπος κάποτε ισχυρίστηκε ότι το χρώμα της ενέργειας που διέπει όλα τα πράγματα όλης της πραγματικότητας είναι ένα χρυσαφένιο καφέ. Οι ιππόκαμποι ξέρουν την αλήθεια λόγω του σχήματος τους. Ο ιππόκαμπος. Ένας ίππος σε ένα κάμπο από χρυσαφένια κοράλια μέσα σε αφράτη θάλασσα..

Μια φορά που στεναχωριόμουν, ανέβηκα κι εγώ σε έναν ιππόκαμπο. Ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στο δρόμο του και ένιωθα στην αρχή αμήχανα. Τα μικρά κοκαλάκια του με τσιμπούσαν αλλά έπειτα δε με ένοιαζε.
Γιατί με ταξίδεψε σε κάποια μυστικά μέρη του ωκεανού πέρα από το κατανοητό. Όταν ο βυθός πια δε φαινόταν και δεν μπορούσα με σιγουριά να πω ποιο είναι το πάνω και ποιο είναι το κάτω, ιριδίζοντα κοπάδια από μπουρμπουλήθρες πρόβαλλαν τον εαυτό μου σαν πλάσμα της θάλασσας κι έτσι τα κοπάδια λέξεων στο κεφάλι μου έσπασαν και διαλύθηκαν στο αλατόνερο.
Τότε ο χρόνος ξεχάστηκε και προλάβαινα να βλέπω κάθε σκέψη μου να έρχεται με τα πόδια, να την καλοσωρίζω και να παίζουμε σαν μικρά παιδιά. Τότε η καρδιά μου άνοιξε και ξεχύθηκε και αυτή στα νερά. Της φωναξα "μη στα βαθιά" και αυτή έφτασε στην άλλη άκρη της γης και εγώ γέλασα με την καρδιά μου.
Φτάνοντας στην επιφάνεια, τα πράγματα επέστρεψαν αργά και άτσαλα στα συνήθισμενα τους σχήματα. Όταν o ιππόκαμπος με άφησε σε ένα κύμα κοντά στην ακτή τον φίλησα και ένα δάκρυ από άμμο κύλησε στο ανέκφραστο πρόσωπό του και κατέληξε στη μπλούζα μου.

Απορίες ενός ερωτευμένου

Μια φορά ήταν ένας ερωτευμένος και σκεφτότανε:

Ούτε να καπνίζω μου αρέσει ούτε να πίνω.
Θα ήθελα να μου πεις λοιπόν τι να κάνω τα χέρια μου όταν μιλάμε.
Κάνουν σαν ανήσυχα φίδια που ψάχνουν να κρυφτούν
Αν τα άφηνα ελεύθερα ξέρω πως θα μπλέκονταν σχηματίζοντας μια πλεξούδα
και τα μάτια μου;. Κάποιες στιγμές φοβάμαι πως θα αλληθωρίσω αν
παραμείνω λίγο παραπάνω στο βλέμμα σου. Γιατί; Φοβάμαι ότι θα με προδώσουν;
ότι θα καταλάβεις πως θέλω να γίνω το πιρούνι και εσύ το κουτάλι; εσύ η σκούπα και εγώ το φαράσι; Εγώ τα ντραμς και εσύ το μπάσο; Όχι, εγώ το μπάσο. Εγώ και εσύ; Αστείο μου φαίνεται.
Και τα πόδια μου; θα ήθελαν να χωριστούν από το σώμα και να φύγουν. Να μην πάρουν μέρος σ’ αυτή τη διαδικασία, για ποιο λόγο; Ένα αμήχανο πέρα δώθε που καταλήγει σε άχαρο χορό.

Γι αυτό σε αυτές τις περιπτώσεις θα προτιμούσα να είμαι μια μπάλα. Απλά να κύλαγα προς τα σένα χωρίς να εκτεθώ. Θα βόλευε να κουλουριάζομαι όπως κάποια σκουληκάκια που φοβούνται το άγγιγμα. Ξέρω όμως ότι δεν είναι ελκυστικό. Πώς να σε έλξω;
Θα ήθελα να βρω την άνεση και να σου πω: «θέλω να σε πασπαλίσω με κακάο και να σε φάω με το τσάι» αλλά είμαι αδύναμος.
Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Με όλες αυτές τις ασχολίες ξεχνάω να δω εσένα.

Ανακοίνωση

Ίσως αυτή η παράξενη οικειότητα που νιώθουμε με κάποια άτομα όταν τα πρωτογνωρίζουμε να μην είναι παρά αναμνήσεις από το μέλλον.

μμμμ.......

Ανακοίνωση

Είμαστε όλοι νινί ακόμα. Ένα μεγάλο τροφαντό, γκρινιάρικο νινί που κάνει πιπί, κακά και βυζαίνει το δάχτυλό του.

Ανακοίνωση

Όλοι οι πόλεμοι είναι εμφύλιοι πόλεμοι.

Ο χρόνος μου

Ο χρόνος μου. Ο δικός μου χρόνος. Ο αγαπημένος μου. Ακόμα και το τίποτά του, ακόμα και οι πολύωρες παύσεις και η σιωπή του είναι μεγαλείο. Ακόμα και η απουσία σου είναι συναίσθημα υψηλό, εκείνες τις στιγμές, γίνεται μέρος μιας υπέροχης τέχνης, μιας μελωδίας που κάνει τα λουλούδια να ανθίζουν.

Ο χρόνος μου, όταν είμαι μόνη και ξέρω ότι χρόνος δεν υπάρχει. Τότε τα νερά μου ηρεμούν, τότε βασιλεύω, τότε είναι που γίνομαι ένα, ένα με το ένα και ένα μεσα στο ένα.