Nuages δηλαδή Σύννεφα

Καρδιά ξαερωμένη

Καρδιά ξαερωμένη, φαγητό με πολύ αλάτι
Άνθρωποι που δεν ποθούν πολύ και απλά περιμένουν
Άνθρωποι 'ίσως' και 'θα δούμε'
Ένα κοριτσάκι ονειρεύεται τον μελλοντικό του εαυτό
Η μέση του μέσου ανθρώπου πονάει
Τι να διαβάσω και τι να πιω; τι να φανταστώ τώρα που μόνο η φαντασία μένει;
Πετάω στον ήσυχο μαύρο ουρανό με τα αστεράκια
Ακόμα κι αυτά κρυώνουν και είναι κλεισμένα στον εαυτό τους, όπως όλοι
Όλοι φιλικοί αλλά κλεισμένοι στο βολικό κόσμο τους, που δε χωράει άλλους.
Βιολιά τσιρίχτε μου την κραυγή που εγώ θα ήθελα να ουρλιάξω τώρα
Τώρα που οι γάτες σιώπησαν και δεν καλούν τους γάτους, ούτε κι αυτοί ενδιαφέρονται, παρά κάνουν το μπάνιο τους γλείφοντας προσεκτικά τη γούνα τους.
Σε μια ψευδοελεύθερη εποχή που θα μετανιώνουμε όταν οι πρώτες ρυτίδες φανούν στα πρόσωπά μας.
Σε μια εποχή με μανιφέστο τη συνταγή για σουφλέ με μπρόκολο.
Τι θα φάμε σήμερα;
Ανέμπνευση και στωικότητα με βραδινή τηλεόραση
Τι θα φάμε αύριο;
Δικτατορία από πακέτο προσφοράς

Φανταστικός δίαλογος φανταστικής γυναίκας και φανταστικού άντρα

Γ:-Τηγανητό καρότο ετοίμασα για πρωίνό αγάπη μου, θές να φάμε;
Α:-Ναι καρδιά μου!
Γ:-Μα για ένα λεπτό.. εσύ δεν υπάρχεις
Α:-Τι εννοείς δεν υπάρχω;
Γ:-Εννοώ ότι όχι μόνο δε σε βλέπω αλλά δεν ξέρω και αν σε έχει δει ποτέ κανείς.
Α:-Α ναι, έχεις δίκαιο σ' αυτό. Άραγε θα ταιριάζουμε;
Γ:-Εννοείς αν έχω μεγάλα βυζιά;
Α:-Κι αν συναντηθούμε;
Γ:-Μετά τι; Θα είναι αλήθεια φαντασμαγορικά;
Α:-Δεν ξέρω, γιατί δεν ξέρω καν αν είμαι αυτός που νομίζεις.
Γ:-Δεν ξέρω τι νομίζω.
Α:-Ακριβώς. Ξέρεις, μάλλον φταίω κι εγώ.
Γ:-Γιατί; Φταίω κι εγώ;
Α:-Όχι, αλλά...
Γ:-Αν ψάξω να σε βρω;
Α:-Όχι σε παρακαλώ, το ξέρω ότι κάποιος πρέπει να κάνει κάτι άλλα όχι εσύ.
Γ:-Με κούρασες.Τι άνθρωπος είσαι εσύ;
Α:-Είμαι αυτό που κανείς δεν περίμενε ενώ θα έπρεπε.
Γ:-Θα ζευγαρώσουμε ποτέ;
Α:-Χιονόμπαλα..
Γ:-Όπως το περίμενα.

Πατημένες τσίχλες της μνήμης

Αν όλη μας η μνήμη είναι ένας τεράστιος σκουπιδότοπος όπου πολύ λίγα από τα πράγματα έχουμε καταφέρει να βάλουμε σε τάξη και οι περισσότερες αναμνήσεις και στιγμιαία συναισθήματα μας είναι όλα πεταμένα εδώ κι εκεί σαν πατημένες τσίχλες, σήμερα πάτησα μία από αυτές.
Και όταν κόιταξα να δω τί πάτησα ήταν μια φευγαλέα αίσθηση παιδικής ξεγνοιασιάς από ένα στίχο: "το καλοκαίρι αυτό έκανα ένα αυγό", ένα παιδικό τραγουδάκι χωρίς ιδιαίτερο νόημα, που είχαμε γράψει με την ξαδέρφη μου, που μαρτυράει το πόσο ξέγνοιαστα μπορεί να σκέφτεται ένα ανθρώπινο ον, χωρίς να παίρνει τις ευθύνες του πολύ σοβαρά και τον εαυτό του σο-βαριά και να ισορροπεί αξιοθαύμαστα.
Να μπορεί χωρίς προσπάθεια να είναι μια ανάλαφρη ύπαρξη όπως ένα λουλούδι και ξαφνικά ο σκουπιδότοπος να γίνεται ένας κήπος και οι πατημένες τσίχλες να γίνονται λουλούδια και δέντρα.

Το ποίημα του θείου Γιώργου

Το έγραψες λίγους μήνες πριν φύγεις, στα 47 χρόνια σου. Ίσως επειδή δεν σε έζησα πολύ στην καθημερινότητά σου, ούτε που φαντάστηκα ποτέ πόσο δυνατή και επίπονη θα ήταν η απουσία σου, γιατί καταλάβαίνω τώρα ότι τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το χιούμορ σου, την τέχνη σου και την ευγένειά σου κι όλα αυτά που απλά και απέριττα ήσουν.
Μακάρι να είχα προλάβει να σου πω πόσο σε θαύμαζα και πόσο υπέροχο είναι αυτό το ποίημα ή μακάρι - με κάποιο τρόπο - να προλαβαίνω ακόμα.


Μες τον μικρόκοσμο που ορίζω
Kάτι απόκοσμο μυρίζω
Mια άκρη για να βρω γυρεύω
Σαν πλησιάζω όμως κοτεύω

Να είχα λέει μια γωνίτσα στον Παράδεισο
Προτού σκορπίσει η παλιοψυχή στην άβυσσο
Να γλίτωνα από του μύλου των ψυχών το άλεσμα
Nα περιμενω στοϊκά καινούριο κάλεσμα.

Προσπαθώ

Αυτός που προσπαθεί πολύ λέγεται βίαιος προσπαθητής
Και αυτός που λέγεται βίαιος προσπαθητής είναι χαμένος από χέρι
Ταλαντεύεται σαν εκκρεμές από την αγωνία στην έκσταση
και δεν απολαμβάνει καμία απ' τις δύο
του μένει μόνο η κούραση της διαδρομής από τη μία άκρη στην αλλη
και όλη αυτή η διαδρομή γίνεται συνήθως σε μια καρέκλα.

moonointer's sketch (flickr)

Λος Φλαμένκος λος ωραίος

Ανακόινωση

Οι ελεύθεροι άνθρωποι είναι πάντα όμορφοι άνθρωποι.

Το κουνέλι το κοκκινομάτικο

Χνουδωτό κουνέλι... λευκό σαν άγγελος
Ήρθε και μου τρίφτηκε στο πόδι
Έκανε μικροσκοπικούς ήχους
Τα αυτάκια του κούνησε εναλλάξ
Και τα ματάκια του δίψασαν στοργή
Η καρδιά μου άνοιξε στα δυο σαν μελομακάρονο
Λύγισα
είπα να το πάρω στα χέρια μου
του έκανα χάδια και χαρές
αγάπες και αγκαλιές
και τότε είδα τα κόκκινα τα μάτια
χάντρες ρούσες
άλλαξε το βλέμμα
και μου 'κοψε μια δαγκωνιά στο δάχτυλο
μικρό συντριβάνι αίμα πετάχτηκε
έμεινα να το κοιτάω να χάνεται με ιλιγγιώδη άλματα στο περιβόλι με τα ηλιοτρόπια
ποιος φοβήθηκε πιο πολύ;
Αυτά τα λαγοπόδαρα είναι φτιαγμένα να τρέχουν μακριά από φόβο.

Κεφάλι και τηλεόραση

Ένα κεφάλι παρακολουθεί τηλεόραση, ναρκωμένο, ίσως καλωδιωμένο.. μέρος της συσκευής. Το φως της, που λάμπει στα μάτια του, απλώνεται και ξαναπλώνεται πάνω του κάθε λίγο με άλλα χρώματα και φτιάχνει άλλους κι άλλους ίσκιους.

Άραγε σκέφτεται τώρα; τι ψιθυρίζει μέσα του; αναρωτιέται ή επαναλαμβάνει τις τελευταίες λέξεις που ακούει;

Ένα κεφάλι που υποτίθεται ότι φτιάχτηκε για να μιλάει, να φιλάει, να τραγουδάει δυνατά, να εξαγριώνεται, να αντιτίθεται, να γελάει τρανταχτά..

Όχι, αυτό το κεφάλι κάθεται παραδομένο πάνω σε έναν κουρασμένο αυχένα, και αφομοιώνει τόνους άχρηστης πληροφορίας.

Τα παραφουσκωμένα εργοστάσια του κόσμου πρέπει να αδειάσουν τις αποθήκες τους και όλοι πρέπει να βοηθήσουν σε αυτό το κλύσμα.

Χωρίς κανένα παράπονο… ένα κεφάλι που κάποτε έκανε σαματά, και ταρακουνούσε τον κόσμο ή τουλαχιστο γκρίνιαζε.
(Μακάρι να γκρίνιαζε λίγο τώρα).

Τα μάτια αυτά έπρεπε να τρώνε τον κόσμο και να δακρύζουν από τον καθαρό αέρα.

Όχι, τώρα βλέπουν τον κόσμο σε εκπομπές ταξιδιών, κι αυτό μοιάζει να αρκεί. Fast food για τα μάτια.

Τώρα κάθεται ανέπαφο από τα πράγματα… λες και γέρασε. Χωρίς να έχει γεράσει… παραιτημένο, παραδομένο σε αχόρταγες διαφημίσεις. Ύαινες που το κατασπαράζουν.

7/8 ρε φα μι φα ρε λα ρε

Aυτή η φρικτή μελωδία με ξύπνησε στις 5:30 το πρωί μέσα στον ιδρώτα. Αυτή η μελωδία, που παράχθηκε από το ασύμμετρο βήμα μιας γριάς που με καταδίωκε αργά και βασανιστικά στην παιδική χαρά που πήγαινα μικρή. Νύχτα και ερημιά. Κρύφτηκα στην τσουλήθρα. 'Ημουν σίγουρη ότι δεν θα με έβρισκε εκεί, δεν ξέρω γιατί. Πλησίαζε, το ίδιο και η μελωδία. Φαίνονται τα χέρια μου, φαίνονται τα πόδια μου, θα με δει, με είδε, δεν μπορω να σηκωθώ... ρε φα μι φα ρε λα ρε

Category cloud

Το γιγάγτιο κανίς υψώθηκε μέσα από τα βαμβακωτά σύννεφα, γαύγισε στο αεροπλάνο που έμοιαζε με ενοχλητική μύγα και στη συνέχεια μετατράπηκε σε φουντωτό δέντρο.
Ένας δρόμος γεμάτος ζιγκ ζαγκ είναι απλωμένος στο πράσινο έδαφος σαν σιρόπι καραμέλα που πρόσθεσε βιαστικός σεφ στο γλυκό του. Αν μπορούσα να φάω αυτό το μικρό καφέ κομμάτι γης που μπορεί και να ανήκει στη Χαλκιδική, είμαι σίγουρη ότι θα είχε γεύση σοκολατένιου μπισκότου.
Κι άλλο σκυλί-σύννεφο, αυτή τη φορά ήσυχο, λυκόσκυλο, παρατηρεί αφοσιωμένο κάτι στη θάλασσα πάνω από την οποία αιωρείται, είναι σίγουρα λυκόσκυλο, φοράει και λουρί στο λαιμό, προφανώς σε κάποιον ανήκει, σε ποιον μπορεί να ανήκει ένα σκυλί μέσα στη μέση του ουρανού…
Το ύφασμα της θάλασσας, ένα καρό – «ψαροκόκκαλο» ίσως από τα ακριβότερα - μοιάζει πιο καλοσιδερωμένο από ποτέ.. γιατί φόρεσε τα καλά της; Γιορτάζουμε κάτι; Αστράφτει…στο βάθος είναι καθαρό βαρύ χρυσάφι

Petar Ralchev

Ένας ωραίος τρόπος να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου

zoe & the storms

Το δεύτερο

Όταν τρέχεις ο δρόμος γίνεται ένα γκρι ποτάμι ή ο δρόμος είναι πάντα ένα γκρι ποτάμι που μπορείς να το δεις μόνο όταν τρέχεις;

....

Όλα τώρα τελειώνουν ή όλα τώρα αρχίζουν λες;
Νιώθεις το κρύο και την ανατριχίλα της ελευθερίας να γαργαλάει τα σωθικά σου;
Είσαι μπροστά στον κόσμο και τον κοιτάς.
Πώς είναι η νύχτα από την πλευρά των αστεριών;
Θές να δακρύσεις λίγο, έτσι λίγο, αλλά ο εκκωφαντικά ήσυχος ουρανός δε σε αφήνει.
Σκέψου, τώρα που οι κόμποι λύθηκαν και έγιναν κύματα στη θάλασσα,
τώρα μπορείς να είσαι η ίδια η μουσική.
Πρέπει να χαλαρώσουμε, δε νομίζεις;

O Άνθρωπος Θάλασσα

Ένας άνθρωπος ήταν θάλασσα.
Δεν το καταλάβαινες με την πρώτη γιατί έμοιαζε σαν κανονικός άνθρωπος.
Αλλά με έναν περίεργο τρόπο οι άλλοι διαρκώς ήθελαν να βρίσκονται κοντά του και να του μιλούν
Τότε άρχισα να το καταλαβαίνω
Χαλαροί ώμοι που ήρεμα καλωσόριζαν
Όπως το καλοκαίρι που οι άνθρωποι θέλουν να δροσιστούν στην αγκαλιά της και αυτή τους καλωσορίζει χωρίς κρίση.
Ναι η θάλασσα και βέβαια η θάλασσα
Δεν ήμουν σίγουρη μέχρι που είδα την ανοιχτή αγκαλιά
Σχεδόν άκουσα το κύμα
Το είδα στα μάτια που ξεχείλιζαν απλότητα,
ακτινοβολούσαν όπως ο ήλιος απ'το βυθό
Είναι τόσο σπάνιο να βλέπεις όλα τα νερά του κόσμου,
και να νιωθεις πως επιπλέεις μέσα τους χωρίς βάρος,
σαν μικρή ψαρόβαρκα,
μέσα σε δύο μάτια ανθρώπου.

Υπενθύμιση

Να θυμηθώ να μην ξαναγίνω ποτέ οι φόβοι μου.

Νομική (αργό μπλουζ με βρώμικη φυσαρμόνικα)

Υπάρχει ένας νόμος
που την αντίληψή του ανθρώπου για τον κόσμο
την έχει κάνει σκυλάκι του, οου γέα μπέιμπι
αλλά και αντιστρόφως όπως συνήθως με τα περισσότερα πράγματα αυτού του γλυκού κόσμου
ο νόμος της βαρύτητας ναι αυτός μωρό μου
πρόκειται για μεγάλο κάθαρμα
τα αγγίζει όλα, υλικά ή μη,
τα τραβάει όλα προς τον πάτο με τα ροζιασμένα του βρωμόχερα
ακόμα για την ίδια την καϋμένη την αντίληψη

Όπως πρέπει να γατζωθείς για να παραμείνεις ψηλά στο βουνό
έτσι ναι έτσι θέλει να προσπαθήσεις για να κρατήσεις "ψηλα" την ψυχή σου, γιορ σόοουλ μεν;το πνεύμα, την φάκιν καρδιά σου
ακόμα
και
αυτό το
φριχτό τραγούδι οο γιε

Γιατί αν αφεθείς πέφτεις πάντα προς τα κάτω ε μπέιμπ;
Ποτέ προς τα πάνω.
Μοιάζει να είναι η ίδια δύναμη που τραβάει στον πάτο.
Και η προσπάθεια να "σταθείς στα πόδια σου" και να "προχωρήσεις", να "χορέψεις" ή να "πετάξεις" και αυτή στον ίδιο καθίκη φαίνεται να υπακούει
Κι όμως μερικοί άνθρωποι φαίνονται πολύ αέρινοι.

Κάτι βρεγμένα πρωινά ολ ράιτ ολ ράιτ
που το χώμα μυρίζει σαν τον φρέσκοκομμένο καφέ
σκέφτομαι λες να μην υπάρχει καν αυτός ο νόμος;
μπορεί να είναι ιδέα μου; ου γιέα γιέα
μπορεί απλά αυτή η έλξη που νιώθουμε
να είναι ότι δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τη μαμά γη, μπέιπμι!
ένας κόσμος γεμάτος φοβισμένα μαμόθρεφτα ουυυυ γιέ

Ταξίδι Βράδυ

H νύχτα βάρυνε πάνω στο στήθος μου
Αυτό το ταξίδι μοιάζει ατέλειωτο και ένα θηρίο κραυγάζει μέσα μου
να βγει από αυτή τη θέση του καθιστού ταξιδιώτη
Ο δρόμος σε καταπίνει στα μεγάλα βραδινά ταξίδια
ζευγάρια από φώτα κοιτούν επίμονα και εξαφανίζονται.
Μακριά, μια παχιά δέσμη φωτός υψώνεται σαν ευχή στο παχύρευστο σκοτάδι
Οι άνθρωποι φτιάχνουν αυτούς τους προβολείς
για να εκτείνουν τον εαυτό τους στον ουρανό;