Μπορεις;

Μπορώ να καλειδοσκοπίσω την απόσταση μεταξύ εμού και των άλλων αλλά όχι μεταξύ των στιγμών που θα έρθουν αυτά που ζητώ και του τώρα. Και αυτό με καθιστά υπο διαρκή αναμονή. Είμαι σαν το κουνούπι που βλέπει το φως στο παράθυρο αλλά το παράθυρο έχει σίτα. Είμαι σαν τη γάτα που περιμένει να της ανοίξουν για να τρυπώσει στο σπίτι αλλά το σπίτι είναι κλειστό και κανείς δεν ενδιαφέρεται να βγει και οι ώρες παιρνούν πειναλαίες.

Αγαπούλης

Ήταν ένας που αγαπούσε τόσο πολύ τον εαυτό του, όχι εγωιστικά όμως αλλά με τον ίδιο τρόπο που αγαπούσε και τους άλλους άνθρώπους, ώστε συχνά μέσα στη μέρα χαίδευε κρυφά την κοιλιά του είτε έριχνε ένα φιλικό πατ-πατ στον ίδιο του τον ώμο και χαμογελούσε με τρυφερότητα. 

Να κάτι οικουμενικό #36

Να κάτι οικουμενικό! Να κάτι αιώνιο: Η αναμέτρηση κάθε όντος με το μυστήριο της νύχτας. Η υποβλητική αισθηση της παγκόσμιας ησυχίας, η αμηχανία απέναντι στη γιγαντια ομορφιά και το απειρο των αστεριων, η ταύτιση με ένα από αυτά. Η μικρή αχανής μοναξιά ολων στην έρημο του σύμπαντος, η θολή ανάμνηση μιας τόσο παρόμοιας μήτρας.

Το παράδοξο της δικαιοσύνης

Η δικαιοσύνη είναι μια λέξη που υπάρχει για να εξυπηρετεί αυτούς που ξέρουν ότι δεν υπάρχει.

Σχετικά με το κένο

Αυτο το κενό μέσα μας δεν πειράζει να παραμένει κενό. Το πιο πολύτελες αντικείμενο σε ένα σπίτι είναι ο χώρος.

Τηλεφωνί

Εκείνο το πρωί το μυαλό μου έκανε υπεράνθρωπες σκηνοθετικές προσπάθειες να συνδέσει αρμονικά το χτύπημα του τηλεφώνου με το όνειρο που έβλεπα. Είχα πέσει λέει στα βρώμικα πράσινα, ακίνητα νερά ενός λιμανιού και κανείς δεν μου έδινε σημασία μέχρι που ήρθε ένα λιμενικο κουδουνίζοντας όπως ακριβώς το σταθερό μου. Σηκώθηκα χρησιμοποιώντας μόνο το ένα μάτι για να βλέπω, και με διάθεση πυγμάχου. Μια νεανική αντρική φωνή όλο ενθουσιασμό ξεφώνισε:
“Είμαι κάκτος.. δε χρειαζομαι πολλή φροντίδα, μόνο λίγη αγάπη”.
“Κοιμόμουν” λέω…
“Συγγνώμη, ήθελα να το μοιραστώ”
“Είστε από εταιρεία τηλεφωνίας να υποθέσω... τι άλλο θα σκεφτείτε για να σας γινουμε συνδρομητές”
“Η προσφορά μας είναι μοναδική και διαρκεί μόνο μέχρι σημερα το απόγευμα”
“Γιατί κουράζετε το στόμα σας με αυτά τα αισχρόλογα; τι έγινε με τα ονειρα σας; ”
“Έχω... αλλά προς το παρόν θέλω να συμπληρώσω το καρέ των συσκευών που συνοδεύουν τους ανθρώπους της εποχής μας”
“Οχι χάρη σε μένα πάντως”
“Γιατί;”
“Οι άνθρωποι πρέπει να αρκούν γυμνοί”
“Γιατί εσείς δεν συσκευοφορείτε?”
"Ναι..η αλήθεια είναι ότι και εγώ επιπλέω στο ποτάμι αλλά έχει πολλή σημασία το τι διαλέγεις να κάνεις τον εαυτό σου τα πρωινά”
“Σας αγαπούμε και θέλουμε να σας χαρίσουμε τον κόσμο όλο”
“Χαρίστε μου ένα λεπτό να ακούσουμε μαζί ένα τραγούδι ή νας μιλήσω για τη γάτα μου”
“Ευχαριστούμε που σας καλέσαμε¨
“Μη με ξαναπάρετε εκτός αν χρειαστείτε κάποια συνταγή με σοκολάτα”
<λυγμ>

Δουλειές και υποχρεώσεις απέναντι στη θάλασσα

 Σήμερα είχα τόσα να κάνω που όταν ξύπνησα πετάχτηκα σαν το ελατήριο στις 12:30. Έφαγα γρήγορα ένα μπωλ από διάφορα πράγματα πεταμένα σε γάλα καρύδας και έτρεξα στο αμάξι. Η παραλία σχεδόν άδεια, η συννεφιά είχε απομακρύνει ικανοποιητικά αρκετούς, όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσω να φέρνω εις πέρας το πρόγραμμα, και ένας θεός ξέρει αν θα προλάβαινα. Ο θεός αυτός είναι η θάλασσα. Πρώτα απ' όλα να κολυμπήσω μέχρι την άλλη πλευρά με τη σκέψη ότι η θάλασσα είναι ένας μεγάλος κουβάς με μπλε μπογιά, φρέσκο μπλε Αιγαίου. Μετά στην άκρη, στην υποδοχή των κυμάτων, στις δίνες τους, στο καλωσόρισμα και τον αποχαιρετισμό τους.
   Τα σύννεφα αφράτεψαν και ίσα που πρόλαβα να θαυμάσω τη θάλασσα απέξω αναπτύσσοντας την ιδέα ότι όλος αυτός ο χυτοσίδηρος φτάνει για να λιώσει όλα τα σύνορα της σκέψης μου που συνήθως δεν χάνουν λεπτό την ευκαιρία να στήνονται και να ξαναστήνονται.
   Μετά είχα να παρατηρήσω ένα αγοράκι που χάζευε σε μια γωνιά στα βράχια. Τίναζε την άμμο αμέριμνα με ένα καλάμι κάνοντας ήχους σύγκρουσης. Τα αγόρια αγαπάνε τους ήχους σύγκρουσης. Έπειτα κάθησε στην άμμο και πειραματίστηκε για αρκετή ώρα χρησιμοποιώντας τα χέρια του σαν φτερά πάπιας. Η σχέση του με το χρόνο ήταν άψογη, η επαφή του με το μυστήριο της άμμου αξιοθαύμαστη. 
      Οι χρόνοι εξελίχθηκαν ακριβώς όπως έπρεπε ώστε να έχουν φύγει όλα μα όλα τα σύννεφα και να συνεχίσω με τις υπόλοιπες δουλειές μου:
     Να αφήσω τα μάτια μου να χορτάσουν γαλάζιο. Μετά να το αναπνεύσω, μετά να γίνω το γαλάζιο, τοσο απλό, τόσο απέριττο, απόλυτα άδειο και καθαρό. Μετά να αφοσιωθώ στον ύστατο συνδυασμό χρωμάτων του κόσμου:  μπεζ, μια λωρίδα μπλε και γαλάζιο.
     Η άμμος: να κατρακυλήσω σε όλα τα κατηφορίνια της, να ξαπλώσω και να νιώσω το σώμα μου από την πλευρά της, και μπρούμυτα. Ο άνεμος της θάλασσας: στον αυχένα, ανάμεσα στα δάχτυλα, στα βλέφαρα και στα χείλη. Τα βράχια: αριστουργήματα αρχιτεκτονικής  και αιωνιότητας στοργικά διπλωμένα από τη νοικοκυρά του κόσμου, στωικά με δέχτηκαν και αφού έλιωσα μαζί με τον ήλιο στα νερά της, στον ροζ ουρανό, αναλώθηκα στα αστέρια και τους γαλαξίες, σχεδιάζοντας τα όνειρά μου τελεία-τελεία. Και είχα ακόμα δουλειά...

    

Εκνευριστικά ίδιοι

Το δόλωμα είναι πάντα η επαφή. Πιο νόστιμο και από το τυρί για τον καημένο τον πόντικα. Οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι η αχίλλειος πτέρνα μας. Η ανάγκη να τους μιλάμε. Και τώρα ορίστε, είμαστε χειροπόδαρα φασκιωμένοι με ιστό αράχνης, κρεμασμένοι ανάποδα στο διαδίχτυ της. Φροντίζουμε να παίρνουμε μόνοι το δηλητήριο μας, τεράστιες δόσεις των δεδομένων που μας συντηρούν έτσι, βάζουμε μόνοι μας το μήλο στο στόμα μας και τις πατάτες γύρω μας, ανοίγουμε το φούρνο και μπαίνουμε μέσα μέχρι να ροδίσουμε.

Τα μάτια μας βλέπουν μόνο δυνητικές φωτογραφίες. Τίποτα δεν έχει μείνει αφωτογράφιστο. Τα αυτιά μας ακούνε ειδοποιήσεις -ντιν- και σαν σκυλιά του παβλωφ κρατάμε τα σάλια μας για 0,0001 πιθανότητες έρωτα.

Ποτέ μια μάστιγα δεν είχε εξαπλωθεί τόσο ραγδαία. Πότε πιο ύπουλα δεν εξαπατηθήκαμε και μόνο τις πολύ βραδυνές ώρες, όταν πάμε για κατούρημα με σβηστά φώτα, συνειδητοποιούμε για λιγα δευτερόλεπτα, με μια πικρό-ξυνη γεύση στο στόμα, πως έχει σπάσει ο σωλήνας της ζωής μας και τρέχει σπάταλα ο χρόνος ο αληθινός. Και μετά πάλι ύπνος.
Πότε ξανά οι ανθρωποι δεν παρέδωσαν τόσο πρόθυμα τα όπλα τους και τον εαυτό τους. Αργά η μάστιγα, υπομονετικά και μεθοδικά μας δολοφονεί, και εμείς με ένα εγκάρδιο, σαρδόνιο χαμόγελο ευχαριστούμε, την ώρα που από πάνω μας η πνευματικότητα γδέρνεται όπως το δέρμα της αλεπούς από τον εκδορέα της. Η έμπνευση, οι ιδέες μας, κι όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους ιδιαίτερους είναι το παλιό μας δέρμα που το ξεχάσαμε σε κάποια παραλία των παιδικών αναμνήσεων, (αλλά μην ανησυχείς υπάρχουν τα πάντα σε φωτογραφίες).

Ας είναι, ας κυλήσουμε στο ποτάμι κι ας βλέπουμε να ρέουν τα πτώματα δίπλα μας, μαζί με όλες τις ειδήσεις σαν σκουπίδια χτεσινου φαγητού, ειδήσεις θανάτου και ειδήσεις βλακείας να έχουν τό ίδιο χρώμα, και σχήμα. Είναι πλέον το ρεύμα πολύ ορμητικό. Προς τα κάτω γιατί όλοι κάνουν ταυτόχρονα σκρολ ντάουν.

Απλά έιναι κρίμα που καθώς αχόρταγα πληκτρολογούμε τις μπούρδες που μας κάνουν να νιώθουμε σημαντικοί μέχρι το τέλος της μέρας, γεμίζοντας με μπουρμπουλήθρες το κενό μας, παίζοντας με τις ψηφιακές κουδουνίστρες μας, την ίδια στιγμή από τα καημένα τα δάχτυλά μας, σβήνονται τα δακτυλικά αποτυπώματα. Και γινόμαστε ίδιοι. Εκνευριστικά ίδιοι.

Ανακοίνωση #948

Σχεδόν πάντα ανάμεσα σε δυο λύσεις που είναι εξίσου δύσκολες με εξίσου πολλές συνέπειες υπάρχει μια τρίτη, που συνηθως είναι η πιο απλή, ανέξοδη και χωρίς συνέπειες. Συνήθως αυτή η λύση ειναι η πιο φυσικη.

Το δεύτερο Ταμπουινοτράγουδο

Ανακοίνωση 523

Αφού την ξέρεις την αλήθεια είναι σαν τους παρουσιαστές ειδήσεων : από οποια σκοπιά κι αν τους δεις φαίνεται να επιβεβαιώνουν μονο τα δικά σου μάτια τη στιγμή που επιβεβαιώνουν όλων των άλλων ταυτόχρονα.

Αποικιες

Τα τεχνητά γέλια στις κωμικές αμερικανοσειρές που σε μαθαίνουν πότε να γελάς και τί ειναι αστείο, ακούγονται σαν καζανάκι αν τα ακούς από άλλο δωμάτιο, όταν κάποιος βλέπει στο σαλόνι. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είνα το καζανάκι που έπεται μιας αφόδευσης μέσα στα μυαλά μας. Έχουμε δεχτεί ισχυρές πλύσεις εγκεφάλου σε σημείο που είναι πλέον δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι δικό σου και τί αποικιοκρατούμενο. Έχουμε αποδεχτεί είναι το σωστό ρήμα.  

Πάνω στο φουστάνι μου

Πάνω στο φουστάνι μου περνάνε οι ακτίνες του ήλιου που φεύγει
Ένα άρωμα γλυκιάς παλαιότητας και αποσπασματικές εικόνες σου.
Τα μάτια σου και τα χείλη σου και οι ώμοι από την γωνία της αγκαλιάς.
Το μέτωπο.
Βρέχω τα πόδια μου στη θάλασσα όταν χαμογελάς και ας είμαστε σπίτι.
Χορεύω αυτό τον χορό και ξέρω ότι είμαι στις λάσπες, ότι ειμαστε οι τελευταιοι.
Δεν με νοιάζει.
Άκουω τις συμβουλές όλων με προσοχή, συμφωνώ, απόλυτα,
μετά κάνω ακριβώς το αντίθετο.
 Και αυτό μπορεί να είναι η καταστροφή μου αλλά έχει σίγουρα πλάκα.
Μάλλον δεν ξέρω πώς να μην περπατάω στις ράγες που χαράζει ένα walking bass.
Τα αυτιά μου είναι καλοί αγωγοι χαμηλών συχνοτήτων.

Ελεύθερη

Ακούμπα πάνω μου, μου ειπε
και εγώ έπεσα σε μια άβυσσο
ψάχνοντας τα πόδια μου
μαζί μου έπεφταν διάφορα αντικειμενα
ένα παλιο αμπαζούρ, μικρά κρυστάλλινα ποτήρια
κάλτσες ριγέ
ένα ροζ πουλόβερ που έμοιαζε με σύννεφο
κάποιες ελπίδες και ένα όνειρο που είχα δει
ή δεν ήταν όνειρο?
Ακόμα κι έτσι ανάποδα νομιζω τα πράγματα
μπορούν να φτιάξουν
το μόνο που χρειάζεται είναι να επινοήσεις ένα οπτικό λάσο
ή να ανοίξεις το αλεξιπτωτο έκτακτης ανάγκης που
φορουσες πριν κοιμηθείς όταν ήσουν μικρό ανθρωπάκι
γιατί νομιζες ή ήξερες ότι πετάμε όταν κοιμόμαστε
(τότε πραγματικά σου έκοβε)
και υπάρχουν πάντα τα χάρτινα φτερά και σελοτέιπ
και συνδετήρες, όλοι αυτοι οι συνδετήρες
που βρισκω μπροστά στα πόδια μου
κάθε πρωι

Ο ελεγχος μου

(με άριστα το 20)


Ετοιμοτητα σε ελαφρές αντιπαράθεσεις 12
Καλλιέργεια ενστίκτου επαγγελματικής αυτοπροστασίας 13
Μαθηματικά 15
Μαθηματικά χωρίς κομπιουτεράκι 8
Ειρηνική Φυσική 20
Ποιητικη οικονομία 14
Τήρηση μεγάλων προσωπικών αποφάσεων 14
Τήρηση μικρών προσωπικών αποφάσεων 14
Τήρηση αποφάσεων άλλων ανθρώπων 18
Σταθερότητα στην ενασχόληση με τον αθλητισμό 15
Υπομονή σε μια ουρά ταμείου 11
Υπομονή γενικότερα 13
Χιούμορ σε στιγμές αμηχανίας 18
Διάκριση του «δεξιά» από το «αριστερά» (γενικά) 15
Ίδιες κάλτσες 13
Αποφυγή αθυροστομίας στον εσωτερικό διάλογο 13
Τεχνικές Αποταμίευσης για αρχάριους 8

Όλοι έξω

  Σκέφτομαι ότι είμαι μωρό. Οτι είμαι μωρό στην αγκαλιά του τεράστιου αρκούδου του σύμπαντος και όλα είναι εντάξει. Αυτό θα ήταν τόσο ιδανικό τώρα. Όμως ανοιγω τα μάτια μου και βρίσκομαι στην έρημο ενός κυκλοφοριακού χάους.
   Όλα ξανα από την αρχή. Πήγαινε στην αφετηρία. Αν έπαιζα κερδίστε χάνοντας θα έλεγα ότι τα πάω μια χαρά. Τα πάω περίφημα. Ο τελευταίος χρόνος πέρασε από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας με αγκαθωτές δαγκάνες περιστρεφόμενες. Ειμαι ένα από αυτα τα κουνούπια που επιβίωσαν από το χτύπημα αλλά έχουν μπουρδουκλωθεί τα φτερά με τα πόδια τους και μοιάζουν με παιδική μουτζούρα. Μπορεί να συμβεί αυτό μερικές φορές στη ζωή μας, να γίνουμε αυτό το πατημένο κουνούπι οποιαδήποτε στιγμή, ας το αποδεχτούμε.
    Ας αποδεχτούμε ότι μπορεί μια μέρα να ξυπνήσουμε και ενώ όλα γύρω μας τρέχουν και προχωράνε όμαλα, εμείς έχουμε μείνει ακίνητοι στη μέση του ρεύματος χαμένοι, κρατώντας έναν ακαταλαβίστικο χάρτη της ζωής και αναρρωτιόμαστε σαν τουρίστες που πηγαίνουμε και πώς προχωράνε από δω.
    Μάλλον, πιο συγκεκριμένα, είναι ακριβώς όπως όταν τρέχεις να προλάβεις το τραίνο την ώρα που οι πόρτες του κλείνουν πάνω στη μούρη σου και οι από μέσα σε κοιτάνε με αυτό το αφ' υψηλού βλεμμα. Γιατί; επειδή πρόλαβαν και μπήκαν... επειδή απλά ήταν τυχεροί...δεν έκαναν κάτι ιδιαίτερο απλά ήταν τυχεροί που το πρόλαβαν! Από που αντλούν όλο αυτό το αίσθημα ανωτερότητας απέναντι σου; ενώ εσύ βλέπεις το τραίνο να φεύγει εκνευριστικά αργά και χαλαρά... και βρίζεις  και πάροτι δεν σε ακουνε αυτοί... οι μέσα... ελπίζεις να μπορούν να ξεδιαλύνουν καθαρά τη βρισιά που σχηματίζεται στα χείλη σου. Αυτή ακριβώς είναι η φάση τώρα. ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΣΑ. ΟΛΟΙ ΕΞΩ.

Απέναντι στον εαυτό

 

Έχω γεράσει πολλές φορές στη ζωή μου. Και έχω ξεγεράσει επίσης πολλές. Το να γερνάει κανείς δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με το τί σχέση έχει με τη δημιουργία. Όταν προσπερνάς μια έμπνευση σου ή μια ιδέα τότε  ναι αρχίζεις να γερνάς. Οι εμπενεύσεις είναι εκει, έρχονται, χτυπάνε την πόρτα, φτερουγίζουν γύρω από το κεφάλι μας  και θα γονιμοποιήσουν το άνθος του μυαλού μας αν αυτό είναι ανοιχτό. Αλλά τί σε κάνει να προσπερνάς;

  Η σχέση μας με την δημιουργία πηγάζει από τη σχέση μας με την αλήθεια. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά ένας καλός συγγραφέας πρέπει να έχει την πιο ειλκρινή σχέση με τον εαυτό του. Γιατί τι άλλο είναι η συγγραφή παρά ένας ερωτικός διάλογος με τον εαυτό. Και πως μπορεί ένας έρωτας να επιβιώσει χωρίς αδιάβλητη επικοινωνία. Όσο πιο καθαρά κοιτάζουμε τον εαυτό μας, όσο πιο άφοβα κοιτάμε την αλήθεια, τόσο καλύτερος καθρέφτης της γινόμαστε, τόσο πιο στιλπνή η επιφάνεια μας για να την αντικατοπττρίσουμε και τι άλλο είναι η δημιουργία παρά αυτό ακριβώς: η όσο το δυνατό κοντινότερη απεικόνιση της αλήθειας. 

      Αν για καιρό το χαρτί σε κοιτάει λευκο, αν το ποτάμι της δημιουργικότητάς σου έχει λιμνάσει θα πρέπει να θυμηθείς πότε άρχισες να κρύβεις μικρά σκουπιδάκια από τον εαυτό σου, να κάνεις πράγματα που ξέρεις ότι δεν του αρέσουν, γιατί μπορεί εσύ να νομίζες ότι θα περάσουν απαρατήρητα αλλά ο εαυτός σου τα κατάλαβε και ξέρεις οτι δεν το εκτιμά. Μπορεί να μη το νιώθεις καν σαν ψέμα, μπορεί να έχεις πειστεί και εσυ ο ίδιος τόσο πολύ. Ίσως γιατί επιθυμείς κάτι τόσο πολύ. Τουλάχιστο δέξου αυτή την αδυναμία σου και εν γνώση σου παράμενε αδύναμος. Παραδέξου το στον εαυτό σου κι αμέσως  το χώμα της έμπνευσης θα μυρίσει βροχή. Αμέσως οι σπόροι στο έδαφός σου θα πετάξουν πράσινα, ατίθασα φυλλλαράκια. Παραδέξου το  στον εαυτό.  Τουλάχιστο σ' αυτόν.

Υλικο

O πόνος και το χιούμορ είναι από το ίδιο υλικο. Οπως  και ο φόβος με τα όνειρα.

Που είναι η ψυχή σου;

Φαίνεται στο τέλος της μέρας πως κάπου την έχασες
Στην αρχή την είχες, ήταν εκεί
Την ξόδεψες μάλλον απλόχερα στο παραμικρό
τη μοίρασες από 'δω κι από 'κει σαν τούρτα
Έτσι οι μέρες περνάνε και γίνεσαι διάφανος και πιο διάφανος
δεν σταμάτησες ποτέ σ'αυτόν τον αγώνα τρεξίματος να σκεφτείς
οτι ο μισός σου εαυτός περιμένει στην αφετηρία συγχυσμένος
Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά τρέχεις με διακόσια στην εθνική
και η θέση του οδηγού είναι άδεια
αναρωτιέμαι αν ξέρεις τουλάχιστο ή αν θυμάσαι προς τα που πηγαίνεις
Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά σε έχεις ξεχάσει κάπου
κι αυτό δεν κρύβεται φορώντας μια καλή μπλούζα

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκολάτα μου μόλις ήρθε. Oι σκέψεις μου σώπασαν σαν μαθήτριες σε προσευχή προαυλίου. Είμαστε μόνο οι δυο μας, οι κάλυκες της γλώσσας αναγεννιούνται και η μουσική είναι μία νότα συνεχόμενη μιας ουράνιας φωνής. Καθώς η γευση απόδομείται στο στόμα μου, σκορπίζομαι κι εγω στο χώρο, στην πόλη σαν βροχή. Είμαι η βροχή της 18ης Μαρτίου. Σας ευχαριστώ. Είμαι στις μπάσες νότες του πιάνου. Είμαι στις βιαστικές δοξαριές του τσέλλου.
  Παρατηρώ τα συναισθήματατα τα χειροπιαστά, αυτά που μπορείς σχεδόν να τα πιείς στο ποτήρι - όπως αυτή τη σοκολάτα - κι ας μη φαίνονται σε ένα αγύμναστο μάτι. Παρατηρώ, γιατί όσο μεγαλώνω, βελτιώνεται η σχέση μου με την επικοινωνία τη μη - λεκτική, και αυτό το συναίσθημα του απέριττου κάνει το μεγάλωμα λυτρωτικό, μια ευλογία, τι ωραία να μεγαλώνεις! Παρατηρώ ακόμα και τη Θεά της αμηχανίας που μπλέκεται συχνά στα πόδια των ανθρώπων και διασκεδάζει με τα κόκκινα πρόσωπά τους και τις άβολες βλακείες τους αλλά φροντίζει να αφήσει και τη σκόνη την ιριδίζουσα πάνω στα βλέφαρά τους, αυτή που μας κάνει με έναν παράξενο τρόπο, λίγο θαυμαστούς τον ένα στον άλλο.
   Καθώς πίνω τις τελευταίες σταγόνες, μεθυσμένη σχεδόν, επιδίδομαι σε ενα είδος ελεύθερης πτώσης, πτώσης του ελέγχου των εκφράσεων, είμαι ανέκφραστη. Κανείς δε θα μου εμποδίσει την ανεκφραστότητά μου. Είναι απόλυτα συνειδητή και απαραίτητη. Πρέπει να φύγω μα θα έμενα μερικές ώρες ή μήνες ακόμη εδώ, στη γωνιά μου, με αυτό το poker face.