Φανταστικός διάλογος ανάμεσα στον επιθυμητή και στα επιθυμούμενά του

-Που ειστε λοιπόν; Πέρασαν χρόνια..
-Ναι αργήσαμε λίγο..
-Θελετε κάποια ιδιαίτερη υποδοχή;
-Χαχα ! Όχι,αντιθέτως. Περιμένουμε να έρθουμε όταν δεν θα έχεις το νου σου για να σου κάνουμε έκπληξη. Νομίζαμε ότι διέθετες χιούμορ.
-Αφου δεν γίνεται να μη σας περιμένω. Έχω εξαντλήσει τα ξόρκια μου για σας!
-Γι αυτό αργούμε. Δεν θα σου άρεσε, δεν σου αρέσει τίποτα προβλέψιμο ξέχασες; Δε θυμάσαι όλα τα προηγούμενα πράγματα που επιθυμούσες στη ζωή σου; Ήρθανε ποτέ από το δρόμο που τα περίμενες;...Ούτε μια φορά.
-Ναι αυτό είναι αλήθεια..τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μου από αλλού τα περίμενα και από αλλού ήρθαν. Μα δεν ξέρω πώς να μην περιμένω. Πρέπει δηλαδή να ξεχαστώ; Να πιέσω τον εαυτό μου να μην σας επιθυμεί;
- Όχι απαραίτητα. Μάλλον πρέπει απλά να μην περιμένεις.
- Κατάλαβα. Θέλετε να με διδάξετε να υπομένω έτσι δεν είναι;;
- (Συσκέπτονται για λίγο)...Χμμμ όχι δεν έχουμε τέτοια φιλοδοξία.
- Αλλά; Θελετε τότε να με κρατάτε σε αγωνία.
- Σίγουρα όχι.
- ΤΟΤΕ ΤΙ;
- Τότε μας αρέσει απλά να κάνουμε θεαματική είσοδο.
- Καλά..Όταν και αν έρθετε θα σας χαστουκίσω και δεν θα ξέρετε το γιατί.

Ανακοίνωση

Οι άνθρωποι μπορούν να γίνονται αράχνες αν θέλουν. Όχι spiderman ή "γυναίκα αράχνη", μια απλή αραχνούλα από αυτές που φτιάχνουν τα έργα τέχνης τους στις γωνίες των σπιτιών. Πιάνεις τις βελόνες και το μαλλί και υφαίνεις. Πλέκοντας πλέκεις την υπομονή, την καλλιεργεις σαν τριανταφυλλίτσα, κάθε πόντος μια μονάδα χρονου συγκέντρωσης, διαλογισμού και ειρήνης. Μικρά μικρά κομπάκια σε διδάσκουν ότι όλα μαζί στοιχισμένα μπορούν να φτιάξουν κάτι πιο μεγάλο και πιο δυνατό. Όλα τα συναισθήματα διυλίζονται μέσα από τις βελόνες, μαζί με την κλωστή, ο κόμπος που δένεται, το μαλλί που περνάει μέσα από το μαλλί, χσσσσσσσ, ένα  απολαυστικό χοντρό χσσσ σαν μια μπουκιά από χάδι. Ο χρόνος γίνεται ύφασμα, γίνεται κάλτσα, κασκόλ, ένα σκουφί, ένα φρέσκο απαλό κουβερτάκι, άσπρο και παχουλό σαν συννεφάκι, πιο στοργικό και από τραχανά. Χοντρά ηδονικά μαλλιά με χοντρά χρώματα, ζωντανά δυνατά χρώματα, τα χρώματα έχουν πλέον υπόσταση, μπορείς να τα πιάνεις στα χέρια σου και να ζωγραφίζεις μια τρισδιάστατη ζωγραφιά, που σου κάνει παρέα τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Ακόμα και όταν

Ακόμα και όταν κανείς νιώθει ανήμπορος
αδύναμος και ανέμπνευστος
έρημος σαν το σκυλί στην πόλη
και όταν νιώθει ότι κοιμάται ύπνο βαθύ
και πώς σε μια λακούβα απραξίας έχει πέσει
σε ένα αδιέξοδο, όπως η μύγα στο τζάμι
που βλέπει ότι το "έξω" είναι εκεί και δεν μπορεί να το φτάσει
κι όμως επιμένει κουρασμένη και ξαναχτυπάει το κεφαλάκι της
Ακόμα και όταν η ματαιότητα χορεύει το ράθυμο χορό της πάνω σε όλα τα πράγματα ακόμα και τα αγαπημένα
Τη ζωή του αν έχει κανείς πλέξει ως τότε με υπομονή
με ευλυγισία και ανάλαφρη καρδιά
και να γελάει ξέρει,
τότε τα χέρια του παρελθόντος και του μέλλοντος
θα γυρίσουν και θα τον σηκώσουν όπως ή μάνα το βρέφος
θα τον ξυπνήσουν από το λήθαργο απαλά
υπομονετικά,
θα ανοίξουν το παράθυρο για να πετάξει πάλι.
Ένα μέρος του πνεύματός του
ένας ανώτερος, πιο δυνατός εαυτός είναι εκεί
τον προσέχει και τον αγαπά και τον σκουντάει
ο ίδιος,
ο παιδικός εαυτός του

Απέναντι στη στιγμή

     Αν ήμασταν ακριβείς θα έπρεπε κάθε στιγμή να πενθούμε οτιδήποτε παρελθοντικό γιατί δεν θα ξαναρθεί, και αυτός είναι ένας τρόπος ίσως να μετριάσει κανείς οποιοδήποτε πένθος. Ο εαυτός μου όταν ήταν μωρό, δεν πρόκειται να επιστρέψει και ήταν τόσο στρουμπουλό και τραγανό ον... και αυτό είναι κρίμα, θα έπρεπε να μη με στεναχωρεί πολύ; Λοιπόν με στεναχωρεί και μου φέρνει δέος, σχεδόν ίλιγγο όταν το συνειδητοποιώ.

    Ήταν κάποιος που έκλαιγε για κάθε στιγμή που χανόταν γιατί είχε καταφέρει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απώλειας όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Ενώ ήταν και ένας άλλος που δεν μπορούσε να σταματήσει να απολαμβάνει το πώς τα πράγματα τον εξέπλητταν με το να μεταμορφώνονται αργά σαν τα λουλούδια που ξετυλίγουν τα πέταλά τους, να αλλάζουν, γιατί μπορούσε να συνειδητοποιήσει στο έπακρο τη χαρά της διαρκούς ροής όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Μάλιστα το ρυθμό αυτής της ροής μπορεί να τον δει στην οπτική του μορφή κανείς, σχηματισμένη πάνω στην άμμο. Είναι αυτό που κάνει την έρημο κυματιστή. Και τη θάλασσα.

το πρώτο ταμπουινοτράγουδο

Τι πραγματικά συμβαίνει

-Είμαι ακόμα εδώ; ρώτησα, κυριευμένη από ένα αίσθημα απύθμενης θαλπωρής

-Ήσουν πάντα εδώ, μου απάντησε το χρυσαφένιο ον που με λίκνιζε σαν μυρμυγκάκι στη γιγάντια αγκαλιά του.

Σχετικά με τη βραδύτητα

Το να είσαι χελώνα και να χαίρεσαι τη βραδύτητά σου, αφομοιώνοντας κάθε στιγμή με την ησυχία σου είναι υπέροχο. Το να είσαι μια ανυπόμονη χελώνα, αυτό, δεν είναι ευχάριστο

Τουρισμός στη νυχτερινή Αθήνα

   Το βράδυ, αν βγεις να περπατήσεις προς την Πλατεία Κοτζιά, θα ακούσεις το μεγαλειώδες "αηδόνι της Αιόλου". Ένα μοναχικό, γενναίο, παιχνιδιάρικο κελάηδισμα ενός νυχτερινού πουλιού σαν αηδονιού, που αντηχεί στον υγρό πεζόδρομο και στις ψυχρές φάτσες των τραπεζών. Κάποιες σειρήνες αυτοκινήτων προσπαθούν ανεπιτυχώς να το μιμηθούν και καθώς απομακρύνεσαι και αυτό συνεχίζει, φαίνεται σαν να είναι το τελευταίο ζωντανό πράγμα που απέμεινε αυτές τις ώρες που κανείς δεν μπορεί να αγοράσει κάτι εδώ.

   Το βράδυ, αν βγεις να περπατήσεις στους δρόμους της Αθήνας, μπορείς να παίξεις κάτι σαν videogame στο οποίο κερδίζεις αν μπορέσεις να αποφύγεις όλα τα κακά σκύλου που θα βρεθούν μπροστά σου. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι περπατητές στην Αθήνα περπατάνε σκυφτοί. Δεν είναι σκεφτικοί ή λυπημένοι, δεν είναι η κρίση, απλά παίζουν αυτό το, κυριολεκτικά, βρώμικο παιχνίδι. Ειδικά το βράδυ. Και συνειδητοποίησα χτες, ότι είχα πολύ καιρό να περπατήσω με το κεφάλι ψηλά, να βλέπω ουρανό, ή τουλάχιστο να τον ψάχνω ανάμεσα στα κτίρια. Και το έκανα, ρίσκαρα. Και δεν έχασα.

   Το βράδυ, αν βγεις να περπατήσεις στους δρόμους της Αθήνας, μπορεί να δεις τα λεωφορεία "ΣΥΓΓΝΩΜΗ". Στα φωτεινά γράμματά όπου συνήθως αναγράφεται η αφετηρία, θα διαβάσεις "ΣΥΓΓΝΩΜΗ" και στη θέση του προορισμού, γράφουν "ΕΚΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ".

    Αυτό είναι συγκινητικό. Μπορεί να σημαίνει, είτε ότι πρόκειται για ένα λεωφορείο που μπορεί να σε μεταφέρει από το "συγγνώμη" στο "εκτός λειτουργίας", δηλαδή να μείνεις άνεργος, αλλά προφανώς, και το ανάποδο: από την ανεργία σε μια κατάσταση απολογίας και ηττοπάθειας. Και αναρωτιέμαι, σε αυτή την περίπτωση, ποιες είναι οι ενδιάμεσες στάσεις.

    Είτε είναι ένα λεωφορείο που απλά "δεν είναι σε φάση" αλλά έχει την ευγένεια και το θάρρος να ζητήσει ένα μεγάλο συγνώμη. Θα μπορούσε να γράφει μόνο "εκτός λειτουργίας", όμως όχι. Αυτό το συγγνώμη με τα κεφαλαία κίτρινα γράμματα πάνω σε ένα μέσο μεταφοράς σε κάνει να θες να το παρηγορήσεις και από την άλλη να σκεφτείς αν και εσύ πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη για μια λάθος συμπεριφόρά σου σε κάποιο φίλο σου και ίσως αν όλοι περπατούσαμε με ένα "συγγνώμη" στο κεφάλι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Self Programming #1

      Η φαντασία είναι το πιο εξελιγμένο γκάτζετ, το μόνο εργαλείο που έχουμε για να κάνουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Είναι ένα σφυρί με το οποίο μπορείς να σφυριλατήσεις το άγαλμα που είναι ο μελλοντικός σου εαυτός και η ζωή σου όπως ακριβώς θες. Όμως συνήθως εμείς παίρνουμε αυτό το σφυρί και βαράμε δυνατά το κεφάλι μας .

     Η φαντασία είναι μια υγρή ουσία σαν πυλός με την οποία πλάθεις το άμεσο αλλά και το μακρυνότερο μέλλον, βασικά όλο το μέλλον. Στερεοποείται με το πέρασμα της ώρας. Όταν τη διοχετεύεις σε ένα αρνητικό κανάλι γίνεται φόβος και όταν τη διοχετεύεις στο τι θέλεις, γίνεται δημιουργικός οραματισμός.

     Το πρόβλημα είναι ότι τα windows που μας έχουν εγκαταστήσει έχουν by default τσεκαρισμένη την αρνητική επιλογή με αποτέλεσμα να πραγματοποιούμε τους φόβους μας αντί να πραγματοποιούμε τις επιθυμίες μας. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι ταινίες και τα βιβλία για το μέλλον είναι θρίλερ. Δεν είναι τυχαίο που ο Μεγάλος Αδερφός του Όργουελ έγινε ριάλιτι. Είναι επειδή είμαστε προγραμματισμένοι στο αυτόματο, να βρίσκουμε πρώτα τον αρνητικό προορισμό και να επιλέγουμε αμέσως αμέσως τα βήματα προς αυτόν. Σαν να κοιτάς έναν χάρτη, να βρίσκεις τον χειρότερο προορισμό στον χάρτη, να πατάς δεξί κλικ και να βρίσκεις οδηγίες προς αυτό το σημείο. Αυτό είναι η αυτόματη προεπιλογή, το default μας. 

    Όταν ανοίγεις το Google Chrome αντί για το Mozzila σε ρωτάει o υπολογιστής "Google Chrome is not the default browser" και έχει δύο επιλογές, δύο κουτάκια: "Set as default" "Don't ask again", Κάποιος έχει πατήσει το Don't ask again γιατί κανένα εικονίδιο  δεν εμφανίζεται πουθενά όταν τυχαία οραματίζομαι τη ζωή μου όπως τη θέλω που να γράφει: "Η δημιουργική χρήση της φαντασίας σας δεν είναι προεπιλεγμένη". Πρέπει να πατήσουμε δεξί κλικ στον εαυτό μας, να πάμε στις ιδιότητές μας και να ξετικάροουμε αυτό το βρωμόκουτο που μας έχει κάνει φοβισμένα ζελέδια. Και να επιλέξουμε το άλλο κουτί σαν προεπιλογή.
   Που σημαίνει να αφιερώνουμε manually χρόνο στο να φανταζόμαστε πώς θέλουμε να είμαστε. Τι καλό μπορούμε να σκεφτούμε για την περίπτωσή μας. Τι μεγαλεία θα γούσταραμε να φτιάξουμε για πάρτη μας. Να φαντασιωθούμε. Τα καλύτερα. Και θα γίνει ακριβώς αυτό που θέλουμε γιατί το πρόγραμμά μας έιναι hi-tech κατά τα άλλα και- περιέργως- έχει  ακόμα και την τεχνολογία να βρει μόνο του τα βήματα προς τα εκεί.

Ο κύριος καταρράχτης

  Μια γιαγιά στο μπροστινό κάθισμα μαθαίνει την άλφαβητα στο εγγόνι της την ώρα που ο Νίτσε στα χέρια μου κραυγάζει την πλάνη της γλώσσας. (Το βιβλίο μου ρίχνει προκλητικά χαστουκάκια στα μάγουλα, τρέμει στα χέρια μου, όχι εξαιτίας των χεριών μου αλλά από την ένταση του βρυχυθμού που ακόμα κουβαλάνε οι λέξεις του, είναι γραμμένο για να ουρλιάζεται δυνατά, για να ουρλιάζει μέσα βαθιά στα θεμέλια της ψυχής, σαν καταρράχτης δυνατός και καθαρός μαζί, ικανός να γκρεμίσει.)

 την ώρα που ο Νίτσε κάνει τεχνητή αναπνοή στο πνεύμα μου  για να ανανύψει η ψυχή μου από την άπνοια των καιρών, 

την ώρα που ο Νίτσε εξακολουθεί να είναι αιώνιος όπως μόνο αυτός ξέρει, ανακουφίζοντας ένα νανοηλεκτρόνιο από το γιγάντιο φορτίο που κούραζε και δαιμόνιζε το μυαλό του υποφέροντας όταν ζούσε, πάνω στο είναι μου, σε μένα, τον αναγνώστη, μια προέκτασή του, όπως σε κάθε αναγνώστη μέσα στον οποίο ζει και ξαναζεί. εδώ στο αεροπλάνο, πίσω από τη γιαγιά, ο Νίτσε, χιλιάδες μέτρα πάνω απο τη γη, όπως του ταιριζει, όπως πραγματικά μπορούσε να βλέπει την ανθρωπότητα και τότε, πετώντας μοναχικά πέρα και πάνω από κάθε εποχή.

Διαλογισμός του μωσαικού (να διαβαστεί ψιθυριστά)

   Στο μωσαικό μπορείς να διαβάσεις την μοίρα σου, ή να δεις τους φόβους σου και να τους κατανοήσεις η να δεις κάτι που σου λείπει, ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, ή ένα φιλικό ζωάκι όταν είσαι μόνος. Αναλογα με το τι χρειάζεσαι όταν το κοιτάς, το μωσαϊκό θα ανασύρει μέσα από τις ψηφίδες του ακριβώς αυτό που σου πρέπει σαν απάντηση. 

Χωρίς να συγκεντρώνεις κάπου το βλέμμα σου  θα βγει μπροστά καθώς χαζεύεις σαν παιδί  το πάτωμα , μαγική εικόνα, θα ξεχωρίσει από τις άλλες ψηφίδες. 

Και αν είσαι τυχερός, μέσα στο χάζεμά σου και τις διάχυτες σκέψεις σου θα καταλάβεις σε μια στιγμή διαύγειας τι είναι αυτό που βλέπεις και γιατί το βλέπεις. Μόνο μια στιγμή, μα δεν πρέπει να φύγεις τελείως από το αφηρημένο κοίταγμα. Αν λίγο παραπάνω εστιάσεις πάνω του θα τρομάξει και θα φύγει, όπως ένα ελάφι ή ένα ξωτικό ή οτιδήποτε μαγικό,  θα χωθεί πισω στις ψηφίδες και πάλι αδιάφορο μωσαϊκό θα φαίνεται, λες και ήταν όλα στο μυαλό σου. 

Και αν μπορέσεις να μείνεις λίγο παραπάνω σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση: μεταξύ διαύγειας και αφηρημάδας, τότε μπορείς να τραβήξεις μια νοητή φωτογραφία και να την κρατήσεις για πάντα στο μυαλό σου. Θα σε γυρνάει σαν ταξί - χρονομηχανή και όχι σαν απλή ανάμνηση  πίσω σε αυτή τη στιγμή  και θα συνδέει σαν συνδετήρας όποια μελλοντική σου στιγμή θες με αυτή του διαλογισμού πάνω στο μωσαϊκό. Έτσι μπορείς να καταλάβεις λίγα πράγματα παραπάνω για τον εαυτό σου, για τους φόβους σου  και για ποιο λόγο τους έχεις ακόμα ανάγκη.

Σεπτεμβριανό

 
 Ανακάλυψη του Φθινοπώρου. Καιρός για τσάι και μπισκότα κανέλα. Ο ερχομός του Χειμώνα. Μου αρέσει γιατί βάζει τους ανθρώπους σε ευχάριστες περιπέτειες, σε βροχές, σε αέρηδες, τους σκληραγωγεί!    Κι έτσι οι άνθρωποι γίνονται δυνατοί, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους, οργανώνονται σαν μυρμήγκια, κάνουν πράγματα, πετυχαίνουν πράγματα.
   Μπορεί να τους τύχει να γίνουν μούσκεμα από τη βροχή επειδή ξέχασαν να πάρουν ομπρέλα και τελικά να θυμηθούν πόσο αναζωογονητικό είναι να πλατσουρίζεις στα νερά… και πόσο λανθασμένα το θεωρούν κακοτυχία και λέρωμα και ταλαιπωρία..
  Εχτές κατρακύλησα πάλι σε ένα λάκκο με βρεγμένο γρασίδι και λάσπες. Έγινα χάλια αλλά ένιωσα τόσο ζωντανή. Γιατί οι άνθρωποι σταματάνε αυτά τα ωραία πράγματα;
   Την άλλη φορά πατούσα  επίτηδες σε μεγάλες λακκούβες με λασπόνερα… τα πόδια μου καλοπερνούσαν, δημιουργούνταν εκκενώσεις και ήταν σαν να έκλαναν οι πατούσες μου. Κάθε βήμα ήταν απόλαυση. Και η ομπρέλα είναι ένα τόσο όμοροφο και έξυπνο αντικείμενο… οι άνθρωποι αποκτούν μια απόκοσμη λάμψη με το φώς που χρωματίζεται από την ομπρέλα τους.
Είχα μια γαλάζια ομπρέλα που την έπαιρνα όταν ήθελα να αρέσω σε ανθρώπους…
Είχα μια διάφανη ομπρέλα που μύριζε πλαστικίλα και μπορούσα να βλέπω τη βροχή χωρίς να κλείνω τα μάτια μου.
Είχα μια ροζ ομπρέλα με βολάν που ντρεπόμουν να την πάρω μαζί, όταν πήγαινα λύκειο ενώ την αγαπούσα όταν πήγαινα δημοτικό και την αγαπάω και τώρα.
Είχα μια εικόνα στο μυαλό μου  σήμερα : Εγώ και εσύ πάνω από τη συννεφιασμένη Αθήνα, σαν δύο τεράστιες στιλπνές - με μωβ-ροζ ανταύγειες – σαπουνόφουσκες που η μία προσπαθούσε να περικυκλώσει την άλλη. Πολύ όμορφο συναίσθημα.. Ανάλαφρο και με ωραίους ήχους γλιστρήματος..

Ύμνος στην αιώρα

  Η συχνότητα ταλάντωσης της αιώρας μου συνέπιπτε απρόσμενα με τη συχνότητα ταλάντωσης ενός καλωδίου που ξεκρέμασα άθελά μου. Ήθελα να κάνω την κίνηση να το βάλω στη θέση του αλλά ως γνωστό, ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο, δυσκολότερο και από τη φορολογική δήλωση ακόμα, είναι να πάρεις την απόφαση να σηκωθείς από  μια αιώρα. Ειδικά την ώρα που τραμπαλίζει.

    Γιατί στους ανθρώπους αρέσει τόσο πολύ αυτή η κίνηση; Γιατί νανουρίζει τα μωρά; Και γιατί το μηχάνημα "αεικίνητη κούνια" υπάρχει μόνο για βρέφη και όχι για μεγάλους; Σκάστε και πάρτε τα λεφτά μου, το θέλω τώρα! Ο κώλος αγαπάει την αίωρα.  Ο κώλος σίγουρα προτιμάει την αιώρα από την καρέκλα, δε σηκώνει βάρος, δεν πατικώνεται, νιώθει σαν ψαρούκλα στο πιάτο. Νιώθω τα εντόσθιά μου να γαργαλιούνται από το απαλό λίκνισμα και να με ευχαριστούν εγκάρδια γι αυτό, είναι ξεκάθαρη η αίσθηση ευγνωμοσύνης.

    Έτσι η σημερινή μέρα αφιερώνεται επίσημα στην αιώρα. Στην αιώρα σαν σύμβολο και σαν αντιμετώπιση της ζωής στα πιο δύσκολά της, σε έκρυθμες καταστάσεις, σε στιγμές που οι άνθρωποι αγχώνονται, γουρλώνουν τα μάτια τους, μπλοκάρουν και σφίγγονται σαν στρείδια. Κράτα την στο πίσω μέρος του μυαλού αυτή. Την εικόνα των ποδιών που χαιρετούν το κεφάλι απέναντι. Η αιώρα, ένα χαμόγελο. Ένα μισοφέγγαρο γεμιστό με άνθρωπο. Έναν άνθρωπο τόσο ήρεμο που σίγουρα με τη γαλήνη του θα παράγει κάποια από αυτές τις ορμόνες που κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Όπως οι γάτες που κάνουν καλό στους καρδιοπαθείς όταν τις χαϊδεύουν. Η ηρεμία μου τώρα έχει χτίσει έναν πηχτό αλλά αργόσυρτο ανεμοστρόβιλο που βγάζει στον ουρανό. Κουβαλάει ξερά φυλλαράκια πλατάνου και ιουνίπερους. Η ηρεμία μου έχει ροδίσει τα σύννεφα και ευθύνεται για το αεράκι που θα φυσήξει σε 4'' από τώρα!

Στο τραίνο

   Στο τραπέζι υπάρχει ένα μπουκάλι νερό, ένα βιβλίο και ένα στυλό. Δε θέλω να διαβάσω τώρα, αλλά η ύπαρξη και μόνο του βιβλίου εδώ είναι ευχάριστη, μια οντότητα φιλική. Είναι ένα ζωάκι που ξέρει να διηγείται μια ιστορία και αυτό είναι αν μη τι άλλο, πανέμορφο.
   Το στυλό διεγείρει τα δάχτυλά μου, γι αυτό τα μάτια μου πέφτουν συνέχεια πάνω του, όπως τα μάτια ενός παιδιού στο γλυκό. Μαγνητίζει τα δάχτυλα να το πιάσουν και να αρχίσουν ένα παιχνίδι δημιουργίας.
  Το μπουκάλι με το νερό. Το νερό είναι ένας θεϊκός, μαγικός χυμός της γης στον οποίο όλοι θέλουμε να μοιάσουμε  για να είμαστε αιώνιοι και να φερόμαστε στο φως όπως του πρέπει, με παιχνίδια και έρωτα. Το μπουκάλι περιορίζει το νερό. Το φυλακίζει σε μια αμήχανη ακινησία, το κάνει να μοιάζει σαν γεράκι με κουστούμι, σαν πούμα σε γραφείο και ίσως γι αυτό τόσοι άνθρωποι αυτοπεριορίζονται τόσο εύκολα. Γιατί πίνοντάς το, γίνονται σαν το νερό που φυλάκισαν.
  Μια τελειότητα σαν του νερού αλλά μουσική χορεύει στα αυτιά μου τώρα και μου εξηγεί πως αυτή η στιγμή είναι το ίδιο τέλεια. Μουσική ενός συνθέτη που κατάφερε να σταθεί όρθιος με το ένα πόδι στον κόσμο της φαντασίας και το άλλο στην πραγματικότητα που όλοι ξέρουμε, και μπορεί να σου φτάσει λίγους ατόφιους καρπούς από τα δέντρα του κόσμου του πρώτου.
   Η καρδιά μου άνοιξε επιτέλους από μια μικρή χαραμάδα που της δημιούργησε ο ήχος αυτού του τραγουδιού με τα τεράστια βιολιά που ξεχύθηκαν σαν καταρράκτες στα αυτιά μου. Επιτέλους μπήκε λίγο φως, λίγο αέρας και ξύπνησε η καρδιά μου και έτσι νιώθω και εγώ σαν ιστιοφόρο που ανοίγει με θράσος τα πανιά του σαν φτερά μεγάλου πουλιού για το νέο άγνωστο. Με φόβο και θάρρος μαζί. Ψάχνω αυτούς που λένε μεγάλους θεούς, που έμειναν ναυαγοί σε ξεχασμένες παραλίες του Αιγαίου, μπας και μου δείξουν πώς μπορώ να ξαναγίνω ένας σωλήνας από τον οποίο να περάσει (όποτε έχει ελεύθερο χρόνο) έστω και για λίγο από μέσα μου αυτό το ιριδίζον ποτάμι της ύπαρξης.

Πιγκουίνος-πίθηκος 1-0

   Τελικά, έπειτα από μακρόχρονη έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Γουϊμπάμπουε αποδείχτηκε ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τον πιγκουίνο και αυτό εξηγεί το ότι πολλές γυναίκες μοιάζουν με πουλί ειδικά κάποιες καθηγήτριες. Ο ντόκτορ Γουιμπάμπα σε συνέντευξη δήλωσε "μα καλά ήμαστε χαζοί τόσα χρόνια που δεν το είχαμε σκεφτεί. Αν δεις από μακριά έναν άνθρωπο να περπατάει, ειδικά αν είναι φορτωμένος με τσάντες, είναι φως φανάρι ότι μοιάζει με πιγκουίνο. Σίγουρα κρατάμε από αυτό το ζώο το οποίο κατά τ' άλλα είναι ευγενέστατο και δε χρειάζεται να αμφιβάλλει κανείς ή να ψάχνει να βρει παραπάνω στοιχεία, το αποδείξαμε και τελείωσε, καλύτερα να ασχοληθεί με κάτι άλλο αν θέλει, και αυτό να το αποδεχτεί σαν γεγονός, όπως αποδέχτηκε ότι η γη είναι στρογγυλή χωρίς μα και μου γιατί είναι αδιαμφισβήτητο και σχεδόν σίγουρο".

Να είμαι ένα ευχαριστώ που περπατάει

   Η ανάγκη για γράψιμο από ένα σημείο και έπειτα είναι το ίδιο ξεκάθαρη με κάθε άλλη σωματική ανάγκη. Ένα γαργάλημα στο χέρι. Μια αίσθηση επείγοντος. Δεν υπάρχει δυστυχία και ευτυχία. Υπάρχουν μόνο στιγμές αχαριστίας και στιγμές ευγνομωσύνης. Όταν οι άνθρωποι ξεχνούν να είναι ευγνόμωνες  - τουλάχιστο για την ύπαρξη - αναρρωτιούνται γιατί δεν νιώθουν καλά και αυτό το ονομάζουν δυστυχία και κατάθλιψη. 

    Θα πει κανείς: πώς να νιώθεις ευγνόμων αν βιώνεις μια κατάσταση που δεν σε ευχαριστεί. Και τότε πρέπει να του απαντήσει κάποιος άλλος ότι το πράγμα πάει ανάποδα και οι ευχάριστες κατάστασεις πάνε στους ευγνώμονες όπως οι μύγες στο γλυκό. Είναι τόσο απλό, απλούστατα είναι ανάποδο από την κοινή λογική.
   Ο ασπρομάλλης κύριος από τον 2ο όροφο θέλει να κάνει μήνυση στους κατασκευαστές της εξώπορτας γιατί είναι πολύ βαριά. Κάθε φορά που συναντιόμαστε στην πόρτα με χαιρετάει ευγνέστατα και μετά ξεφουρνίζει ένα σύννεφο κακεντρέχειας για την πόρτα με την οποία έχει πάρει διαζύγιο. Κάθε φορά που συναντιέται μαζί της κάνει σαν πρώην σύζυγος. Πόσο ευχάριστα μπορείς να βιώνεις τη ζωή σου όταν δεν μπορείς να τα βρεις με την πόρτα της πολυκαοτικίας σου; Ο θυμός είναι ένας δαιμονάκος με οψη μωρού που καταβάλει τους ανθρώπους που του έχουν ανοιχτή την πόρτα και μπορεί να τους οδηγήσει σε σκηνές απόλυτου σουρεαλισμού για την πλάκα του.

    Είναι κάποιοι άνθρωποι που γελάνε τόσο σπάνια που σε κάνουν να νιώθεις μεγάλος τυχεράκιας που τους ξέκλεψες ένα χαμόγελο...ένα ανοιχτό γέλιο ακόμα περισσότερη τύχη.. με μεγάλη φειδώ αφήνουν τα δόντια τους να φανούν, τις γωνίες του στόματός τους να πιέσουν τα μάγουλά τους έστω και λίγες μοίρες προς τα πάνω. Καμιά φορά ξεχνούν αυτή την αίσθηση. Και οι ίδιοι οι μύες  του προσώπου τους μοιάζουν να νιώθουν αμήχανα με αυτή την μη οικεία κατάσταση, κι όμως τους κάνει τόσο όμορφους αυτός ο καθόλου γνώριμος ήχος που βγαίνει από τα σωθικά τους "χα χα" τι παράξενοι ήχοι. Πώς κάνει το αρνί; "μπε μπε", πώς κάνει η γάτα; "νιαου νιάου", πώς κάνει ο άνθρωπος; "χα χα". 

Ανακοίνωση

Η μνήμη είναι μυς. 

Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες: Η Ασπιρίνη σε λάθος πάτωμα

   Το να νιώθεις ένα χώρο "σπίτι σου" σημαίνει πρώτα απ' όλα να έχεις εξοικειωθεί με τους θορύβους του. Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι' αυτό πλέον. Το καταλαβαίνεις όταν βρίσκεσαι σε ένα νέο σπίτι, όπου χρειάζεσαι κάποιο χρόνο για να συνηθίσεις τους ήχους που ακούγονται και να έχεις βρει και μια λογική εξήγηση για τον κάθένα  και όλα να είναι σε τάξη ώστε να μπορέσεις επιτέλους να πέσεις για ύπνο. Π.χ. κάθε βράδυ στις δύο, ακουγόταν ένας θόρυβος που στην αρχή έμοιαζε με μπουμπουνητό αλλά τελικά σκέφτηκα λογικά ότι πρέπει να είναι το σκουπιδιάρικο, επιβεβαίωσα και έτσι δεν το παρατηρησα πια ή απλά ξέρω πλέον ότι όταν περνάει, έχει πάει δύο η ώρα.

    Η αϋπνία προκύπτει ακριβώς από την εμμονή κάποιων ανθρώπων με αυτήν την κατάσταση του να είναι όλα σε τάξη για να κοιμηθούν. Η αϋπνία είναι μια εγωκεντρική κατάσταση, κατά την οποία θέλεις όλα τα πράγματα γύρω σου να ενστερνιστούν την ανάγκη σου για ύπνο:  το μαξιλάρι να είναι στην τέλεια θέση, να βρεις την ιδανική στάση και μετά άλλες δυο τρεις, οι ήχοι του κόσμου να σωπάσουν, οι άνθρωποι, τα ζώα, τα πουλιά, το ψυγείο, το πρωινό φώς, το σεντόνι να καλύπτει επαρκώς όλο το σώμα, η θερμοκρασία να είναι κατάλληλη, να συνυπάρξουν όλες αυτές οι μαγικές συνθήκες ώστε να γεννηθεί αυτό το μικρό θαύμα! Ο ύπνος.

    Ήταν όμως ένας ήχος σε αυτό το σπίτι, για τον οποίο εδώ και μήνες δεν είχα βρει λογική εξήγηση. Την πρώτη φορά που τον άκουσα, στις τρεισήμισι το πρωί, ένα μακρόσυρτο ρίγος σαν ωστικό κύμα διαπέρασε όλα μου τα όργανα. Αμέσως ξεκίνησαν οι γνωστές διαδικασίες αναζήτησης του ήχου στο μυαλό μου, και συγκεκριμένα το google images του μυαλού μου, μου εμφάνιζε μια σειρά από εικόνες κάθε φορά που επαναλαμβανόταν. Οι πιο δυνατές από αυτές ήταν:

1) ένας γιγάντιος αρουραίος με δόντια σαν μαχαίρια και κόκκινα μάτια, ροκανάει τον διπλανό τοίχο ετοιμάζοντας ένα καταφύγιο για τους φίλους του

2) μια μεταλλαγμένη νυχτερίδα- εκδικητής των ανθρώπων φτιάχνει τη φωλιά της στο μπαλκόνι

3) ο γείτονας του διπλανού διαμερίσματος, ένας τύπος που πιθανότατα να δουλεύει σε τράπεζα γύρω στα 30, τώρα ντυμένος με δερμάτινα, γρατζουνάει μαζοχιστικά έναν πίνακα.

4) τα φαντάσματα των πρώτων ενοίκων της πολυκατοικίας έχουν εγκλωβιστεί στις μεσοτοιχίες και τις γδέρνουν με τα μακρουλά νύχια τους για να απελευθερωθούν.

    Δεν βρέθηκαν αποτελέσματα. Ήταν κάτι πολύ μεγάλο για να είναι ποντίκι, πολύ άτακτο για σαράκι, πολύ παράξενο για άνθρωπος. Δεν μπορούσα να κατατάξω κάπου το θόρυβο αυτό, ούτε καν να καταλάβω από ποιο σημείο ερχόταν: από πάνω; από δίπλα; από έξω; ήταν τόσο δυνατός που διαχεόταν σε όλο το δωμάτιο, αλλά και σύντομος, απότομος ώστε να μην προλαβαίνω να τον εντοπίσω. Θρυμμάτιζε την ησυχία με μεγάλο θράσος και πάλι χανόταν. Ναι ήταν ένας θρασύς, ανένταχτος, αναρχικός θόρυβος και στο σκοτάδι, που η ησυχία μοιάζει να διπλασιάζεται, έμοιαζε σχεδόν αυθάδης. Από ένα σημείο και έπειτα, που οι εικονοπλασίες είχαν φτάσει στο ζενίθ - όπως και η αϋπνία - προχώρησα άθελά μου στο επόμενο στάδιο που ήταν η οπτικοποίηση. Κάθε "χσσσ κρρρρ κσ κσ κσσσσ" ανακατεμμένο με γδούπους, δημιουργούσε φωτεινές γραμμές μέσα στο σκοτάδι μου. Μεγάλα, τρεμουλιαστά, φωτεινά ζιγκ ζαγκ σε 3D projection μπροστά στα βλέφαρά μου. Πολύ ενδιαφέρον εφφέ, ωραία ιδέα, πρέπει όμως να κοιμηθώ. 

    Η περίπτωση να σηκωθώ για να εξιχνιάσω τον βρωμοθόρυβο είχε αποκλειστεί από την πρώτη στιγμή κυρίως για να μη χάσω κι άλλο τον (χαμένο) ύπνο μου και μάλλον πολύ περισσότερο γιατί αυτός ο κρύος ιδρώτας που παρέλυε τα γόνατά μου προερχόταν από το φόβο ότι μπορεί μια στις χίλιες να δικαιωνόταν η εικόνα 4, αυτή με τα φαντάσματα των πρώτων ενοίκων. Αργά το πρωί κατέληξα ότι είναι μία μάνα πτεροδάκτυλος που ψάχνει τα αυγά της και νομίζει ότι τα έχουμε εμείς γι αυτό και ξύνει με τα νυχοπόδαρά της το μπαλκόνι μπας και της ανοίξουμε. Τα μάτια μου έκλεισαν χωρίς προειδοποίηση και έτσι ακολούθησε μια μακρά περίοδος ανήσυχων βραδιών, αϋπνίας, έντασης καθώς και πολλών συνειδητοποιήσεων σχετικά με την προΰπνια φάση. Όπως η παρακάτω:

   ΧΕΛΟΟΥ!! ΧΕΛΟΟΥ!;;;Καλά είμαστε σοβαροί;Τόσα χρόνια άνθρωποι και κανένας δεν έχει παρατηρήσει το ρεύμα εικόνων ; Από που ερχεται; Δηλαδή οι άνθρωποι έχουν βγάλει ολόκληρους νόμους της φυσικής για ένα μήλο που πέφτει αλλά γι αυτό; Αυτή την ταχύτατη ροή τυχαίων εικόνων, όταν κλείνουμε τα βλέφαρά μας χωρίς να κοιμόμαστε. Νομίζω όλοι έχουμε πρόσβαση σε αυτό το φαρδύ ποτάμι αν απλά κλείσουμε τα μάτια μας. Και τώρα ακόμα. Κλείσε τα μάτια σου. Ναι εσύ! Δε βλέπεις εικόνες; Εγώ τα κλείνω για πέντε δευτερόλεπτα και έχω ήδη δει: ένα καρτούν ιπποπόταμο, κύκνους, κολώνες ενός σπιτιού, μια κυρία στο λεωφορείο, ζωγραφιά από δύο άλογα που σέρνουν ένα κάρο, ένα πλυντήριο. Ακούω επίσης και ένα ηχητικό ποτάμι από αποτυπώματα ήχων, όχι αληθινούς ήχους αλλά ανανμήσεις ήχων όπως: ένα γέλιο, γυαλιά που σπάνε, νερά που τρέχουν, κάποιες μελωδίες, τη φωνή του μπαμπά μου κτλ. 

    Ένα βράδυ που τα μάτια μου άνοιξαν για ακόμα μια φορά σαν του λεμούριου μέσα στα χαράματα από ένα απότομο «σκρρρρκσσσς» αποφάσισα να κάτσω με ψυχραιμία, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος να τον ακούσω. Να αφήσω με ηρεμία μια φορά τις εικόνες που προκαλούσε, να περάσουν από μπροστά μου, να τον αφουγκραστώ με προσοχή, να τον αντιμετωπίσω στα μάτια σαν ίση προς ίσο. Άρχισα να καταλαβαίνω τον χαρακτήρα του. «Προέρχεται από ένα ανήσυχο ον, όχι άνθρωπο αλλά αρκετά βαρύ» ήταν η ετυμηγορία της νύχτας.

  Το πρωί που σηκώθηκα σαν το ελατήριο από το κρεβάτι στις 12.40 κατέβηκα να πετάξω τα σκουπίδια και τότε την είδα, κοιταχτήκαμε στα μάτια. Η Ασπιρίνη είναι ένα μεγαλόσωμο καφέ σκυλί, ράτσας δεν ξέρω αλλά από αυτά που μοιάζουν με μπουλντογκ που έχει κάνει μπότοξ ή κάτι τέτοιο. Αυτή και το «αφεντικό» της (με ενοχλεί αυτή η λέξη), μια πολύ καλή και χαρούμενη κοπέλα που φαίνεται να την αγαπάει πολύ, της είπε «Έλα Ασπιρίνη μπες στο ασανσέρ! Άσε με και μένα να μπω». Και μπήκαν στο ασανσέρ. Το οποίο έτυχε να μείνω και να παρατηρήσω που θα κατέληγε και ναι, κατέληξε έναν όροφο πάνω από μένα. Καθώς έβγαινα από την πολυκατοικία να πετάξω τα σκουπίδια, είδα τους πτεροδάκτυλους και τις νυχτερίδες να αποδημούν από το μπαλκόνι μου. 

   Το βράδυ όλα ξεκαθάρισαν. Η Ασπιρίνη, συνεπής στο νυχτερινό ακουστικό ραντεβού μας άρχισε να περπατάει στο απάνω πάτωμα. Η εικόνα ήταν σαφής πια στο μυαλό μου. Η Ασπιρίνη στο δωμάτιό της, ξάπλα στο παρκέ, βαριέται και αρχίζει να παίζει με τα παιχνίδια της. Τα σκυλίσια νύχια της που είναι φτιαγμένα για χωμάτινες εκτάσεις δεν πατάνε ευχάριστα στο ανθρώπινο έδαφος, παίρνει το πλαστικό της κόκκαλο και ασχολείται μαζί του, δημιουργεί σενάρια, σκοτώνει την ώρα της μέχρι ο ανθρώπος-προστάτης της να ξαναασχοληθεί μαζί της. Το δωμάτιο το φαντάζομαι πορτοκαλί με μωβ κουρτίνες. Ο θόρυβος μπήκε σε τάξη, έγινε ήχος και τώρα ίσως μπορέσω να κοιμηθώ. Αν όχι, τότε ίσως χρειαστεί κάποια στιγμή να βρω έναν τρόπο να μιλήσω στην «αφεντικίνα» (δεν μπορώ αυτή τη λέξη πάντως) της Ασπιρίνης. Ίσως και να της δώσω αυτό το κείμενο, ίσως έτσι καταλάβει.

   

Ανκοίνωση

Τα περισσότερα προβλήματα, μάλλον όχι, όλα τα προβλήματα αυτού του κόσμου ανανλύονται σε δύο βασικά συστατικά: φόβος και οκνυρία

Ανησυχίες

Ντρέπομαι πολύ που με είδες στον ύπνο σου.
Το μαλλί μου τουλάχιστον ήταν εντάξει;