Το "θα προτιμούσα" μπορεί να γίνει μια έκφραση αρκετά κουτοπόνηρη και δεν υπάρχει πιο άσχημo πράγμα σε έναν άνθρωπο από την κουτοπονηριά. Ίσως έχω και εγώ λίγη αν κοιτάξω στον εσωτερικό καθρέφτη, όπως πολλά πράγματα εν δυνάμει. Είναι σαν να φοράς καρό παντελόνι με λαμέ μπλούζα.
Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο από οτιδήποτε χρειάζομαι ένα δεντρόσπιτο με αυτόνομη θερμανση. Χρειάζομαι και εγώ η ίδια αυτονομία, αγαπω την αυτονομία όπως και οτιδήποτε από "αυτό-". Χρειάζομαι εσένα.Κάπου βρίσκεται ένας εαυτός μου λιγότερο κυκλοθυμικός και περισσότερο 'ένα'. Χρειάζομαι να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο τώρα αμέσως κι ας είναι 2:30 το βράδυ. Θα καλέσω ένα τυχαίο νούμερο, ποτέ δεν ξέρεις, το πολύ πολύ να με βρίσει....
...το έχει κλειστό ο μ#λάκα$. Δεν πειράζει, καμιά φορά ίσως πρέπει να αρκούμαστε στην απλότητα των πραγμάτων, ίσως και στην άνοστη, τη φλατ όψη τους, χωρίς συγκινήσεις, πάθος και σασπένς. Αυτό είναι να μεγαλώνεις; Δε νομίζω. Είναι απλά η ησυχία που απλώνεται όταν αρνείσαι να βγεις άλλο ένα βράδυ με τους ίδιους καπνούς γύρω από τους ανθρώπους.
Απλά, θέλω να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο σχετικά με το πώς να μην τα θέλουμε όλα δικά μας και στο τέλος να μένουμε στον άσσο με την καρδιά άδεια σαν χαρτοσακούλα. Αλλά δεν ξέρω κάποιο τέτοιο σεμινάριο ίσως επειδή δεν υπάρχει. Όπως το εργαστήριο φιλιού που θεωρούσα αυτονόητο από την ανθρωπότητα να έχει δημιουργήσει όταν ήμουν μικρή. Ένα χώρο με πλαστικά πρόσωπα και προσομοιωτές χειλιών που θα σου μαθαίνουν πώς να φιλάς. Ευτυχώς, τα σημαντικότερα τα μαθαίνεις βιώνοντας...να ένας καλός τίτλος για σεμινάριο.
Από ένα σημείο και έπειτα αυτό που σε κάνει να θες να έχεις συνέχεια ένα έγχορδο όργανο στα χέρια σου δεν είναι καν η ανάγκη για μουσική. Είναι για να νιώσεις πάλι το κουδούνισμα της κάθε νότας στο στομάχι σου και την κάθε χορδή να πάλλεται κάτω από τα δάχτυλά σου. Να γίνεται το ίδιο το σώμα σου φορέας των συχνοτήτων. Και αυτό αργά ή γρήγορα γίνεται τόσο αναγκαίο όσο και το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλά και στο στόμα του καπνιστή, ειδικά αν το όργανο είναι καλό.
Δεν είναι ότι η έμπνευση σταματάει ποτέ, είναι ότι εμείς γινόμαστε πιο κουφοί απέναντι στις χιλιάδες ιδέες και μικρο-ιδεάκια που πεταρίζουν. Είναι εκεί, γύρω μας, εκπέμπουν χορεύοντας, στροβιλίζονται γύρω από το κεφάλι μας. Σήμερα χάζευα από το παράθυρο του κτελ και όταν ξέχασα για λίγο τις σκέψεις μου, πέρασαν φευγαλέα από το μυαλό μου κάτι υπέροχα σχήματα σαν τρισδιάστατες γιγάντιες χιονονιφάδες - αρχιτεκτονήματα, ιδέες για βίντεο. Επ, που πάτε εσείς; σας τσίμπησα αυτή τη φορά.Οι κεραίες μας είναι ευαίσθητα όργανα που θέλουν προσοχή.
Σε όσους το ρίχνουν στα ξυδοκάπνια όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, με γειά τους με χαρά τους απλά δειυκρίνηση: δεν είναι απλά "το ελέγχω", "ξέρω τον εαυτό μου", "έτσι μου αρέσει". Είναι στάση ζωής: Την κάνεις στα δύσκολα. Γιατί συνήθως όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, τότε είναι που γεμίζεις τα σπλάχνα σου με αηδίες και σκατούλες, έτσι για να μην είμαστε ξενέρωτοι.. κάνοντας πλούσια τα χειρότερα άτομα αυτού του κόσμου, στηρίζοντας τις πολυεθνικές εταιρείες τους με πάθος...δίνοντας τους εξουσία λες και δεν έχουν αρκετή, επάνω μας...ενώ κατά τ' άλλα το παίζεις και επαναστάτης της ζωής. Η πρώτη επανάσταση είναι να μην κάνεις πλούσιους αυτούς ξεκίνα απ' αυτό.. Η δεύτερη είναι να μην προδίδεις τον εαυτό σου, εκείνο το μωράκι που κάποτε ήσουν και ήταν γλύκα.
Πίνεις και πίνεις και κόντρα πίνεις και πάφα πούφα...Αν έπινες νερό, πόσα ποτήρια νερό θα άντεχες να πιεις; 2; 3; το πολύ; άντε 4; γιατί όμως με τα ξύδια αντέχεις και παραφουσκώνεις τον άμοιρο εαυτό σου σαν άδειο σακί...για να αποδράσεις από τι; από τον ίδιο σου τον εαυτό; Σόρι εαυτέ βγάλτα πέρα μόνος σου εγώ την κάνω τώρα μπάι. Και την επόμενη σε βλέπεις στον καθρέφτη και ξέρεις, αφού ξέρεις ότι δε σου άρεσε αυτό. Καθόλου.
Δε λύνονται έτσι τα προβλήματα ούτε γίνεται η ζωή να έχει μόνο τραλαλαλά χαχαχά. Όλοι φοβόμαστε και χεζόμαστε και τα κάνουμε σαλάτα στη ζωή μας. Αλλά τουλάχιστο μην κρεμάς έτσι τον εαυτό σου. Μπορεί στους άλλους να είσαι ο καλύτερος φίλος αλλά τί να το κάνουμε αν εσένα δεν έχεις κανένα πρόβλημα να σε ξεκάνεις συχνά; Καλύτερα να γευτείς και τα άσχημα συναισθήματα και ας είναι σαν χαλασμένο τυρί. Τουλάχιστο δεν θα καταλήξεις μετά από 10 χρόνια ένα επιθετικό και ταυτόχρονα αδιάφορο πλάσμα που δε νιώθει τίποτα...τέλος το κήρυγμα, η σειρά σου.
ΥΓ: την επόμενη φορά σκέψου "τι προσπαθώ να αποφύγω τώρα;"
Η ώρα είναι 5:55 και ο λόγος που δεν μπορώ να κλείσω μάτι δεν είναι κάτι πιο δημοφιλές από το ότι δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Έχω κάνει άνω κάτω τον εγκέφαλό μου, έχω κάνει αναζήτηση σε όλους τους σκληρούς δίσκους της μνήμης μου, έχω χτενίσει τα μηνίγγια μου, έχω, έχω, έχω ψάξει κάτω από κάθε νευρώνα και ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ.
Πρώτον, πώς λεγόταν εκείνο το τεράστιο άγαλμα στη Ρόδο που το ένα πόδι του ήταν εδώ και το άλλο απέναντι και από αυτό και μόνο μπορούσες να καταλάβεις πόσο ιλιγγιωδώς τεράστιο πρέπει να ήταν όταν υπήρχε αλλά τώρα για κάποιον αναθεματισμένο λόγο δεν είναι εκεί, ποιος ξέρει.
Το θέμα είναι ότι το όνομα είναι στη γλώσσα μου, μου γαργαλάει τους κάλυκες είναι έτοιμο να πεταχτεί σαν κουνέλι από το καπέλο του μάγου όμως τίποτα…για κάποιο λόγο μου έρχονται άλλα ονόματα και άλλες λέξεις, στίχοι, όπως «έχω τη μέθοδο του Προκρούστη φέρνω στα μέτρα μου τον κάθε π**@^%ούστη» αλλά ξέρω, αφού ξέρω ότι δεν είναι ο Προκρούστης το όνομα που ψάχνουμε και όχι δεν φλερτάρω καν με την ιδέα να το ψάξω στο google κύριοι εξυπνάκηδες! Το google...αυτό το σατανικό κυάλι του συλλογικού εγκεφάλου που λέγεται ίντερνετ και έχει καταντήσει τις μνήμες μας ζελέδια, όπως κάνουν οι περισσότερες τεχνολογίες που φτιάχνουμε για να μας εξυπηρετούνε για να κάνουμε τα πράγματα πιο γρήγορα για να έχουμε περισσότερο χρόνο τον οποίο τελικά ξοδεύουμε συνήθως σε ηλίθια πράγματα, όπως πχ να κοιτάμε και να ξανακοιτάμε το μέιλ μας και αυτό να εξακολουθεί να είναι άδειο ή να βλέπουμε για χιλιοδιακοσιοστή φορά το επεισόδιο Κωνσταντίνου και Ελένης που έχουν και οι δύο γιορτή και χωρίζουν το πάρτυ στη μέση. (σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε αυτούς που έκαναν την τηλεόραση ψηφιακή γιατί δεν πρόκειται να πάρω αποκωδικοποιητή)
Το 2ο πράγμα που αδυνατώ να θυμηθώ και κατ'επέκταση δε μπορώ να κοιμηθώ - και αυτό δεν βρίσκεται ούτε στο google μάλλον και με πονάει - είναι η εξής ερώτηση: Που δι(ε)άολο είχα φάει εκείνο το επικό σουβλάκι από μανιτάρια στα κάρβουνα μέσα σε πίτα με σως γιαούρτι; Μπορώ να το γευτώ ακόμα και τώρα, ναι. το είχα πάρει ζεστό στο χέρι και περπατούσα τρώγοντάς το σχεδόν σε έκτσταση και πιθανότατα κάποια εκατοστά πάνω από τη γη, ζώντας κάθε δευτερόλεπτο. Που; Ήμουν στην Αθήνα; Μήπως στη Θεσσαλονίκη; Έχω φτάσει στο μίζερο σημείο να σκέφτομαι έναν έναν τους σταθμούς του μετρό και μετά του ηλεκτρικού – το ύστατο κάψιμο – μπας και μου έρθει κάτι. Γιατί δεν μπορώ να το θυμηθώ; αφού δεν ήταν πιο παλιά από 2012..
Ω αγαπημένο μου σουβλάκι μανιταριών εσύ, με περισσή όταν λαβώνεις δύναμη...σαν μαγεμένο το στομάχι μου φτερουγίζει, σχεδόν χορταίνω από την ανάμνησή σου, και ας είσαι βαρύ για πρωινό..κι όμως ήσουν τόσο ελαφρύ για σουβλάκι, τα ζουμιά των φρεσκοψημένων μανιταριών να κάνουν σεξ με το γιαούρτι…και η πίτα αλάδωτη σαν οπτασία, καλοζυμωμένη, υφή απαλή σαν πέρσικο χαλί..απίστευτη η χημεία μας με αυτό το σουβλάκι.. Κι εσύ μνήμη γιατί με προδίδεις; αίσχος, προδοσία, αρκουδέηδες.. Γιατί κάνεις σαν να μην έγινε ποτέ αυτό; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ καμία λεπτομέρεια πριν και μετά.ούτε ανθρώπους, ούτε τον ψήστη, ούτε πού περπατούσα, ούτε τι χρώμα είχε το μαγαζί…τίποτα παρά μόνο τη γεύση και τη σκέψη «να μην ξεχάσω να το πώ στους φίλους μου τους vegeterians».
Όχι δεν είναι τόσο απλό το θέμα, είναι βαρύ γιατί εγώ ποτέ δεν ξέχασα που βρήκα ένα καλό φαγητό, η έννοια του φαγητού με την έννοια ‘τόπος’ στη μνήμη μου είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες όσο οι αδερφές Μπρόγιερ…όχι ακόμα δεν κατάλαβες πόσο ισχυρός είναι αυτός ο δεσμός στη μνήμη μου και δεν υπερβάλω.. θέλω να πω ότι έχω πρακτικά χαρτογραφήσει τον κόσμο με άξονα το φαγητό ναι το παραδέχομαι, δε ντρέπομαι είναι μια εξομολόγηση και τι έγινε; σιγά..δεν είναι ο μόνος άξονας απλά είναι βασικός αυτό εννοώ.
Ο χάρτης της Αθήνας και όλων των άλλων πόλεων πιθανότατα για μένα έχει σαν πρωτεύουσες τα μέρη που έχουν γευστικό ενδιαφέρον και υπάρχει μια περίπτωση πολλές φορές να έχω δεχτεί να πάω κάπου που βαριόμουν μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι εκεί κοντά έχει καλές κρέπες, και τι έγινε τώρα; να νιώσω άσχημα που όταν ταξιδεύω εκτός Ελλάδας το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει να επισκεφτώ δεν είναι τα μουσεία; Όχι δεν θα νιώσω άσχημα που είμαι ένα κοιλιόδουλο γουρούνι. Συμπεράσματα
1.Θα περιμένω μέχρι να θυμηθώ το όνομα του αγάλματος στη Ρόδο. Όσο χρειαστεί. Ίσως αύριο να ξυπνήσω και να ξεπηδήσει σαν μαϊμούδι με μεγάλα γράμματα μπροστά στην οθόνη του μυαλού μου για καλημέρα.. γιατί το μυαλό θα κάνει αναζήτηση στο ασυνείδητο όσο εγώ θα κοιμάμαι, το κάνουν αυτό τα μυαλά. Και θερμή παράκλα, αν κάποιος το ξέρει μη μου το πει, όχι, πρέπει όλοι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον να μην πάθει άλτσι και αρχίσουν τα σιλβεραλέρτια.
2. Θα ονομάσουμε την ασθένεια του να συνδέεις τους προορισμούς με φαγητό «foodτουρισμό» και θα παραδεχτούμε ότι πάσχω από αυτή, με την προϋπόθεση να μου πει οποιοσδήποτε ξέρει οτιδήποτε σχετικά με το που μπορεί να έφαγα εκείνο το μαγεμένο σουβλάκι μανιτάρι με αλάδωτη πίτα που αν ήταν άντρας θα είχαμε ήδη παιδιά.
3. Λυπάμαι που σε μια περίοδο γενικής κρίσης έχω αυτής της ελαφρότητας την ανησυχία αλλά είναι 6 το πρωί και δικαιούμαι να ανησυχώ για την υγεία της μνήμης μου.
Καλώς ή κακώς πρέπει να αποκτήσεις κάποιες βασικές ιδιότητες του νερού για να δημιουργήσεις. Ρευστότητα, επαναπροσαρμογή, διαρκή αλλαγή και ευελιξία, καθαρότητα, καθρέφτισμα του κόσμου και τέτοια.
«Γι αυτό είναι οι άγνωστοι και όχι γι αυτό είναι οι φίλοι» του είπα και έφυγα κοιτώντας πίσω. Κοίταξε κι αυτός. Χαμογελάσαμε και χαθήκαμε για πάντα. Ξέραμε ότι πιθανότατα αυτά τα 3 λεπτά συνομιλίας ήταν τα πρώτα και τα τελευταία που θα είχαμε σε αυτή τη ζωή για κάποιο λόγο.
Όπως κάποια ουράνια σώματα που συναντιούνται μόνο μια φορά μέσα στο χάος του σύμπαντος.
Γιατί, καμιά φορά ένας άγνωστος μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος για μια στιγμή, και ίσως σε βοηθήσει να δεις μια άλλη οπτική που αγνοούσες ή είχες ξεχάσει, ακριβώς επειδή έχεις συνηθίσει και σε έχουν συνηθίσει. Οι δικοί μας άνθρωποι, καλώς ή κακώς κάποιες φορές δεν μπορούν να δουν πράγματα που βλέπει ένας άγνωστος. Μια κουβέντα στο τραίνο, ένας συγγραφέας, ένας άνθρωπος που ποτέ δεν έχεις δει παρά μόνο στο ίντερνετ. Μερικές φορές οι άνθρωποι μαγικά βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να γνωρίζονται και κάνουν πολύ καλό ο ένας στον άλλο χωρίς να μπορούν να καταλάβουν πώς προέκυψε αυτή η καλοσύνη και το ενδιαφέρον. Και μετά απλά χάνονται.
Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να λέγονται από δω και στο εξής κομβικοί αστεροειδείς. Δεν είναι ούτε δορυφόροι, ούτε ήλιοι μας. Όλοι είμαστε εν δυνάμει κομβικοί αστεροειδείς στην τροχιά των άλλων. Όλοι εξάλλου είμαστε ουρανια σώματα και ίσως αν καταλάβουμε τη φύση και την περιοδικότητα της τροχιάς μας, να μπορέσουμε να υπολογίσουμε την εξέλιξη της πορείας μας... και ίσως έτσι να καταφέρουμε να την αλλάξουμε λίγο μη μπάει και συγκρουστούμε με κανένα χοντροπλανήτη και γίνει της κακομοίρας.
"Τι τυχερός ήμουν!" είπε ο παππούκος... "Να νιώσω τόσο μεγάλη αγάπη στη ζωή μου, που ούτε είχα φανταστεί όταν ξεκίνησα να υπάρχω εδώ.. να μου δωθεί αυτή η ανέλπιστη ευκαιρία όσο υπήρξα... να αγαπήσω τόσο δυνατά, απεριόριστα και γιγάντια όσο όλοι οι πλανήτες μαζί και οι γαλαξίες και τα αστέρια τα πιο μακρινά... Ποιος εγώ..ένας τόσος δα άνθρωπος..!"
Αγόρασα μια Ντελόριαν δώρο στον εαυτό μου για τις γιορτές μιας και έχω χρόνο για ένα χρονοταξίδι. Δεν μπορούσα να περιμένω ούτε λεπτό, βγήκα στην εθνική και γκάζωσα. Ήθελα να πάω πολύ πίσω, όταν η γη ήταν νιάνιαρο και κράτησα πολύ ώρα πατημένο το κουμπί rewind στο χρονολόγιο με τα μάτια κλειστά.
Γκάζωσα κι άλλο, η ταχύτητα άδειασε το μυαλό μου, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα στρογγυλά δημητριακά που είχα φάει το πρωί. Κάποια στιγμή, όταν ο δρόμος χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο έχω την αίσθηση ότι με το αυτοκίνητo περνούσα μέσα από τις τρύπες γιγάντιων τέτοιων δημητριακών. Μετά, μια υπερκόσμια λάμψη και ήχος νερών να τρέχουν αλλά πολύ δυνατός, πολύ δυνατός και μετά δε θυμάμαι τι μεσολάβησε.
Θυμάμαι να ξυπνάω από τον ήχο φτεροκοπήματος του πτεροδάκτυλου πάνω στον οποίο βρισκόμουν. Τα γωνιώδη φτερά του ανεβοκατέβαιναν πλάι μου ενώ κρατιόμουν από το μυτερό λοφίο του. Δεν ήξερα ότι ο πτεροδάκτυλος έχει τόσο αεροδυανμικό ντιζάιν. Για κάποιο λόγο μου θύμισε τη ντελόριαν. Πετούσαμε πάνω από μια μακρόστενη υπέροχη λίμνη, με αξιοπρόσεκτη ησυχία, λες και υπήρχε κάποιο είδος ηχομόνωσης.
Άκουγες μόνο το πέταγμα και όταν ο πτεροδάκτυλος χαμήλωνε κοντά στην επιφάνεια της λίμνης ακουμπώντας λίγο τα ακροδάχτυλά του στο νερό αντηχούσε γύρω μας ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο του νερού, σύντομο. Και μετά, περιέργως, οι σταγόνες που πέφταν από τα πόδια του καθώς ανέβαινε πιο ψηλά ακούγονταν ακριβώς δίπλα στο αυτί μου, καθυστερώντας όσο μπορούσαν να σβήσουν.
Το είδωλο μας δυαλυόταν στο καθρεφτένιο νερό καθώς οι ομόκεντροι κύκλοι που γεννούσαν οι σταγόνες ακολουθούσαν ο ένας τον άλλον στην άκρη της λίμνης και ίσως έφταναν και λίγο στην καρδιά μου. Τότε πρόσεξα τα χρώματα. Το πράσινο των δέντρων ήταν εκτυφλωτικό, τα λουλούδια φωσφόριζαν κόκκινο και ο ουρανός... ο ουρανός είχε το πιο έντονο γαλάζιο που είδα ποτέ στη ζωή μου, ήταν εκστατιτικό να βλέπεις τόσα χρώματα να χορεύουν τόσο ζωντανά μπροστά σου. Κατάλαβα τότε πως πλέον η γη μεγάλωσε, έγινε γυναίκα, ενώ τότε ήταν ένα ροδαλό μωρό και ο ήλιος ένας νεαρός χαζομπαμπάς που γεμάτος θαυμασμό κοίταζε τη μικρή του.
Αν κάτι από όσα θες δεν πραγματοποιείται, ίσως πρέπει να τσεκάρεις μήπως ο βασικός λόγος που δε συμβαίνει είναι επειδή τελικά δεν το θέλεις τόσο όσο νομίζεις.
Όταν ήμουν μικρή, έγραφα σε ένα τετράδιο που απευθυνόταν στον μελλοντικό μου εαυτό. Κάθε φορά που συνειδητοποιούσα κάτι , που συμπέραινα κάτι, οτιδήποτε ήξερα ότι θα έπρεπε να το θυμάμαι πάντα, κάτι διαχρονικό, σημαντικό για την οντότητά μου, το έγραφα εκεί σε εκείνο το τετράδιο. Κάθε φορά ξεκινούσα έτσι: «Μετινέ μου εαυτέ…» και μου έδινα απλές συμβουλές που πολλές φορές μου στάθηκαν χρήσιμες... Προφανώς, τώρα το έχω χάσει έπειτα από μετακομίσεις και δεν ξέρω πώς να λειτουργήσω. Πολλές φορές αναρρωτιέμαι τι μου είχα πει. Ίσως αν το βρω, αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος.
Πότε έκανες τελευταία φορά ανακεφαλαίωση της ζωής σου;
Που ήσουν και που πας; προχωράς όπως θέλεις;
Πότε δημιούργησες κάτι τελευταία φορά;
Η στεγνή απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας είναι πηγή δημιουργικότητας.
Είδα μια ταμπέλα που έγραφε "Ψαράδικο" μα τα μάτια μου διάβαζαν μόνο το "-άδικο". Άδικο, που σε λιγώνει σαν πάστα με επιθετικές δόσεις ζάχαρης. Λένε ότι η αδικία είναι ένα γνώρισμα της φύσης αλλά και η ανάγκη για δίκαιο τι είναι; Κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, όπως τον καιρό, το χρόνο, το ότι τα λιοντάρια πάντα θα πιάνουν τις λυγερές γαζέλες, τον θάνατο γενικά, τις γνώμες κάποιων ανθρώπων και μπλα μπλα μπλα, τα οποία πρέπει να τα αποδεχτείς για να πας παρακάτω, ενώ αυτά που μπορείς και θέλεις να αλλάξεις πρέπει να προσπαθείς να τα αλλάξεις όσο μπορείς. Όπως στη "Μέρα της Μαρμότας" (spoiler allert) που ο Bill Murray κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να σώζει το γεράκο που πέθαινε κάθε μέρα... φρόντισε όμως να σώσει όποιον μπορούσε, το παιδί που έπεφτε από το δέντρο κάθε μεσημέρι, τον κύριο που πνιγόταν στο εστιατόριο κτλ.
Είναι κάποια πράγματα όμως που βρίσκονται στα σύνορα της αποδοχής και της αλλαγής. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αλλάζουν ή τζάμπα παιδεύεσαι και ο χρόνος περνάει. Στο μεταξύ, ο οδηγός τρέχει σαν σφαγμένος και τα γράμματα μου μοιάζουν με κτίρια γοτθικού ρυθμού. Ο κύριος που κάθεται δίπλα μου, φαίνεται να προσπαθεί να ανιχνεύσει τη φύση της ανησυχίας μου με διακριτικές αριστερόστροφες ματιές.
Θα ήθελα πολύ να του πω με το νι και με το σίγμα τις σκέψεις μου, φαίνεται καλός άνθρωπος και συζητήσιμος. Με ένα δικό του "όλα καλά;" θα του αράδιαζα τα πάντα, χωρίς δισταγμούς και τσιγκέλια. Μια καλή περίληψη χωρίς να κουράσει αλλά και χωρίς να παραλείψει στοιχεία σημαντικά, όπως το... Όμως ήξερα πώς θα τελείωνε αυτή η κουβέντα - όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές που ζητάς μια γνώμη: ξέρεις ποιο είναι το σωστό απλά θέλεις να το ακούσεις και από κάποιον άλλο.. "μέχρι πότε θα περιμένεις να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες και όχι όπως τυχαίνει;" με επιτακτικό ύφος...και εγώ θα του έλεγα "λες ε;" και βγαίνοντας από το λεωφορείο θα συνέχιζα στη γνώριμη βάρκα της αβεβαιότητας γιατί έτσι έχω συνηθίσει... ή αλλάζει αυτό;.
Κι όμως ξέρω πως όλη αυτή η γκρίνια είναι περιττή όταν πράττεις, όταν απλά είσαι μέσα στην πράξη, μέσα στο ποτάμι και κολυμπάς με την ίδια φορά και την ίδια ταχύτητα του χρόνου, τότε δεν έχεις καθόλου χρόνο για ανησυχίες παντώς τύπου. Αυτό που συνήθως λέγεται "Τώρα".
Οι φρέσκοι πολυταξιδεμένοι άνεμοι πνέουν στα μαλλιά μου κι αυτά χορεύουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Οι πρώτες σταγόνες πέφτουν στα βλέφαρά μου και οι επόμενες στα μάγουλα. Περπατάω κοιτάζοντας μόνο ψηλά.
Τα λασπόνερα της κάθε λακκούβας ποτίζουν όλο και περισσότερο τα παππούτσια μου, κάνοντας τα βήματά μια πλημμυριστική απόλαυση. Οι σταγόνες της βροχής βουτάνε στα νερά της λίμνης και σχηματίζουν χιλιάδες μικρές εκρήξεις χαράς καλωσορίζοντας το χειμώνα.
Κάνει κρύο έξω μα μέσα μου μια ζεστή φλογίτσα καίει ήρεμη και σιωπηλή Η πρώτη αντίσταση σε έναν κόσμο που βρυχάται για να σε τρομάξει είναι να κρατάς την καρδιά σου ξάστερη.
Όσο γκρινιάρης ή ρούχλας και να είναι ο εαυτός σου μερικές φορές, καλό είναι να μη σταματάς στιγμή να τον στηρίζεις με υπομονή και κατανόηση. Κι αυτός άνθρωπος είναι.
Θα περιμένω όσο χρειαστεί
Ώσπου να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και η φανέλα στο πόδι. Δεν με ενδιαφέρουν τα παλιά ούτε τα καινούρια. Συγχωρώ τον εαυτό μου για τα μπαρμπούτσαλα που κάνω κι ο εαυτός μου με ευχαριστεί και υπάρχει καλή ατμόσφαιρά τώρα, τα βρήκαμε οκ τέλος. Αλλά θα κάνω ότι μπορώ για να βγούμε από αυτή τη λούπα, ή θα προσπαθήσω να κάνω υπομονή όπως κάνει μια γυναίκα όταν πάει στο κομμωτήριο για να κάνει περμανάντ και ο κομμωτής της λέει ότι θα πρέπει να περιμένει 2 μήνες μέχρι να φύγει η βαφή-χένα γιατί μπορεί να της χαλάσει το μαλλί και αυτή στεναχωριέται γιατί είχε φανταστεί ότι το βράδυ θα πήγαινε στο πάρτυ με σγουρά μαλλιά και τρώει ξενέρα τώρα… ναι κάπως έτσι θα κάνω.
Στο Παρίσι, ένας γέρος ζωγράφος που όμως στα νιάτα του πρέπει να ήταν τρελό μωρό, ήξερε από αριθμολογία και έκανε εκεί κάτι προσθαφαιρέσεις κάτι πολλαπλασιασμούς, το θυμάμαι σαν τώρα, από τα γράμματα του ονόματός μου. "8 βγαίνει" μου λέει. "8 σημαίνει υπομονή". Κάτι ήξερε ο γέρος. Να τώρα που έρχεται πάλι μπροστά μου αυτή η επιτακτική ανάγκη της υπομονής (αντίθεση).
Θα περιμένω μπας και γυρίσει ο τροχός, μπας και γυαλίσει ο βράχος, μήμπως οι φάλαινες μιλήσουν…μέχρι τα πράσινα σπασμένα γυαλάκια από μπουκάλι μπύρας λαξευτούν από τη θάλασσα και μοιάσουν με διάφανα βότσαλα.. Μια νέα αρχή μοίαζει με ανέκδοτο για ξανθιές..η καρδιά στο ναδίρ της μέχρι πρότινος ιστορίας της, αλλά πρέπει να περιμένει λίγο ακόμα.. μέχρι να πέσει η αυλαία, μέχρι να έρθει η πραγματική πραγματικότητα αυτού του κόσμου και με πάρει από το χέρι και με ταρακουνήσει από το αστροόνειρο που έχω πλέξει…που είναι όμορφο αλλά συννεφένιο..δεν θα μεγαλοποιήσω άλλο τα πράγματα γιατί νυστάζω εδώ και τρία χρόνια, νύσταξα..
