Misty

-Συγγνώμη κυρία μου, εσείς ευθύνεστε γι αυτή την ξαφνική μπόρα;
-Εγώ δεν..
-Μα άκουσα ένα κλαψούρισμα, ένα σνιφ, ένα "θεέ μου", από εδώ το άκουσα! Και ο ουρανός έχει μαυρίσει, μαζεύτηκαν σύννεφα σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι χωρίς καμία προειδοποίση
-Εγώ λίγο...απλά....
-Ναι, κοιτάξτε κυρία μου, εσείς μπορεί "λίγο.. απλά.." να μιξοκλαίτε αλλά δε βλέπετε ότι έχετε προκαλέσει βροχοπτώσεις και πλημμύρες σε όλη την περιοχή, ενώ στις γύρω περιοχές έχει μια χαρά λιακάδα; Δηλαδή αν αρχίσει ο καθένας να το κάνει αυτό τι θα κάνουμε, θα πνιγούμε όλοι;
(Η κυρία βουρκώνει και είναι έτοιμη να μπήξει τα κλάμματα. Αμέσως μετά ακούγεται μπουμπουνητό)
-Νατο! ορίστε! λοιπόν δώστε μου την ταυτότητά σας παρακαλώ.Ορίστε μας... Αυτό θα πει θράσος... Σας παρακαλώ κρατήστε τα δάκρυά σας και ακολουθήστε μας στο τμήμα!
(στον βοηθό του) Χριστόφορε συνόδεψέ την σε παρακαλώ και πές της το ανέκδοτο με τις ξανθιές μέχρι να φτάσετε, δε γίνεται αυτή κατάσταση..
- Αυτό με τα σκαμπό;
- Όχι αυτό που της χτυπάει την πόρτα
- Είναι μια ξανθιά και χτυπάει την πόρτα στο σπίτι μιας άλλης ξανθιάς και λέει η μέσα ξανθιά "ποιος είναι;" και λέει η άλλη "εγώ!" Και λέει η μέσα"Εγώ;"
- Ναι το έχω ξανακούσει..

Κατευθείαν στην καρδιά

Μερικών ανθρώπων οι φωνές είναι φτιαγμένες για να απαλύνουν τις ψυχές άλλων ανθρώπων
Μερικών λουλουδιών το άρωμα είναι όσο λεπτό χρειάζεται για να αγγίξει το πνεύμα σου
Μιας κιθάρας η μελωδία μπορεί να είναι τόσο απέριττη που να φτάσει κατευθείαν στην καρδιά σου

Ένα ντροπαλό χαμόγελο μπορεί να είναι τόσο δροσερό που να σε πετάξει στον αστραφτερό ουρανό

Ταξίδι θέλω

Τα μάτια μου δίψασαν για αδιάκοπο ουρανό, λειβάδια ή θάλασσες
Τα πόδια μου πείνασαν για αγνωστους δρόμους

Όχι στην καταπίεση των νέων καλλιτεχνών

Όταν δεν αγαπιέται όσο αγαπάει

Όταν σε κάποιον η αγάπη δε γυρνάει
το ίδιο πλούσια που απ' την καρδιά του φεύγει
στα όνειρά του ο ουρανός είναι μαβί ή μαύρος
και όλα τα δέντρα του γυμνά και λυγισμένα

τα πρωινά μοιάζουν με δύσκολο αγώνα
τα βλέφαρά του πάντα ανήσυχα θ' ανοίγουν
παραθυρόφυλλα στο έλεος του αέρα
και τα λουλούδια της αυλής του δεν ανθίζουν

όταν δεν αγαπιέται όσο αγαπάει κάποιος
το γέλιο του δεν φτάνει στην καρδιά του
γιατί η καρδιά του μοιάζει πάντοτε χειμώνας
το καλοκαίρι με αγωνία περιμένει

αβάσταχτη χαρά θα 'ναι το χάδι
κι όλες οι λέξεις που για άλλους είναι άερας
αυτόν χαράζουν σαν αργόσυρτες λεπίδες
κι οι ελπίδες άλλαξαν το χρώμα των ματιών του

Αν γέμισε η ψυχή σου προσδοκίες
και αν λες πως έτσι εσύ μπορείς να συνηθίσεις
ίσως να πρέπει να σκεφτείς πόσο αντέχεις
να εκπνέεις μόνιμα χωρίς ποτέ να εισπνέεις

Χοουμαλόουν

Σήμερα το απόγευμα ανέβασα μια θεατρική παράσταση με μοναδικό θεατή το σκουλήκι του σπιτιού μου. Δεν πρέπει να του άρεσε πολύ γιατί στα πρώτα λεπτά άρχισε να σέρνεται προς την κουζίνα. Μέχρι να φτάσει όμως, το έργο είχε ήδη τελειώσει.
"Δεν σου άρεσε;" του είπα
"Πρέπει να αναμετρηθείς με τη μοναξιά σου" μου απάντησε. "Δεν μπορώ να είμαι συνέχεια εδώ" και συνέχισε την πορεία του. Λες και του ζήτησα ποτέ να μείνει, λες και το ανάγκασα. Λες και έχει συχνα την ευκαιρία να παρακολουθήσει θέατρο.

Ο Χοντροκύκνος

painted by battarox

Έκανα εχτές μια βόλτα στη λίμνη. με όρεξη να φωτογραφίσω. Εκεί γνώρισα έναν πολύ κοινωνικό σκύλο που έμοιαζε με άγγλο τουρίστα και τον ακολούθησα γιατί φάνηκε να ξέρει τι κάνειι. Μύριζε, και ξεφυσούσε και  σημάδευε την περιοχή του έπειτα από πολλή μελέτη. Πράγματι, με πήγε σε μια πολύ όμορφη άκρη και μου έδειξε κάτι αυτοκρατορικά σκυφτά δέντρα που προσπαθούσαν πολύ δραματικά να αγγίξουν το είδωλο τους στα νερά.

Ο σκύλος πρέπει να παρεξηγήθηκε λίγο με κάποιες πάπιες που γελούσαν με την καρδιά τους σε μια άκρη και έφυγε.αλαφιασμένος. Εγώ έμεινα να κοιτάζω μια παρεούλα από μικρά παπάκια που βυθίζονταν για λίγο στο νερό και μετά γκάζωναν με πολύ φασαρία, επιδεικνύοντας τη μεγάλη τους άνεση με το υγρό στοιχείο. Δυο - τρεις κύκνοι  τα σνόμπαραν όλα αυτά, αλλάζοντας την πορεία τους με ύφος πασαρέλας. Τα πουπουλένια τους σώματα ακολουθούσαν τους κομψούς λαιμούς τους με αρμονικές κινήσεις, αγκιστρώνοντας τα βλέμματα των περαστικών.

Τότε, στην άκρη της ξύλινης γεφυρούλας φάνηκε εκείνος... Ο χοντροκύκνος. Δεν φανταζόμουν ότι ένας κύκνος μπορεί να είναι τόσο μπουχέσας! Αυτή η αντίθεση πραγματικά με τάραξε! Αν είχε χέρια θα κρατούσε μια μπύρα και ένα τσιγάρο. Καμιά κομψότητα, καμία πόζα , καμία  κυκνική συνείδηση, παραμόνο μια μπυροκοιλιά και ένα περπάτημα συνταξιούχου τηλεθεατή. Το οξύμωρο σχήμα περπάτησε βαριεστημένα κάτω από τη γέφυρα και άραξε μοναχό του, σαν απόκληρος της παπιοκοινωνίας, κοζάροντας τους άλλους.
   Τον παρατηρούσα κάμποση ώρα και τον είδα μάλιστα να ψαρεύει. Εκεί κι αν φάνηκε πόσο άξεστος  τύπος είναι! Βούτηξε όλο τον λαιμό του με αποτέλεσμα να βγάλει στην επιφάνεια - τελείως ξεδιάντροπα - την τεράστια άσπρη κωλάρα του και δύο πόδια μαύρα, το ένα εδώ το άλλο εκεί, να κρατάνε ισορροπία, όπως όπως. Μου ήρθε στο νου η "Λίμνη των Κύκνων" . Ο Τσαικόφσκι σίγουρα θα είχε γραψει κάτι διαφορετικό αν έβλεπε ό,τι έβλεπα εκείνη τη στιγμή. Το θέαμα κράτησε ώρα μέχρι να πετύχει κάτι να φάει.

Γιατί με παρακολουθούσε τόσο ατάραχος να τον πλησιάζω;

Γιατί ήταν τόσο ανέκφραστος όταν του χαμογέλασα και άπλωσα το χέρι μου να τον αγγίξω; Γιατί μου δάγκωσε το δάχτυλο; Ναι, μου δάγκωσε βαριεστημένα το δάχτυλο. Με αιφνιδίασε. Φορούσα γάντια αλλά κατάλαβα το ραμφοδάγκωμα σαν ένα "Δεν μας παρατάς κι εσύ;" Ντράπηκα λίγο, ένιωσα σαν ενοχλητικό κωλοπαίδι και αποσύρθηκα. Ο χοντροκύκνος με κοίταζε να απομακρύνομαι. Μου φάνηκε ότι τον είδα για λίγο να χαμογελάει με ικανοποίηση. Μου φάνηκε. Ίσως έχει κάποια έξουσία εκεί στη λίμνη, κάτι σαν το νονό.

Όταν τρέχεις στις 6 π.μ.

Όταν τρέχεις στις 6 π.μ., μπορείς να πιεις λίγη αύρα πρωινή πριν λερωθεί απ' τη μέρα
Αν είσαι τυχερός και βρέχει, μπορεί να μεθυσεις από τη μυρωδιά του αφράτου χώματος
και η μπόρα που φοβόσουν
μοιάζει με σμήνος από ευλογίες.
'Ολες οι έννοιες και οι λέξεις βρίσκουν το σώμα τους
και το δικό σου σώμα
όσο πιο σκληρά πατάει το έδαφος,
τόσο πιο ψηλά στον ουρανό πετάει την ψυχή σου,
όταν τρέχεις,
όλες οι περιττές σκέψεις τινάζονται σαν σκόνη στον αέρα
Αν είσαι τυχερός, σπας σε χίλια μικρά φύλλα φθινοπωρινά
και ξέρεις τότε πως καμιά ιδέα απ' τη θέση της ακινησίας δεν μπορεί να είναι σωστή.

Άδειασε καρδιά μου

Λοιπόν
Σε υπερθέαμα με τράβηξες
σε πίστεψα και ήρθα.. αλεπούδες και τριζόνια έτρεχαν τρομαγμένα
και να
τώρα έγινα ένα τσατισμένο καθαρματάκι
Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας σιχάθηκα
τέτοια απαίσια συναισθήματα προκαλούν απαίσιες καταστάσεις…το ξέρω
Νιώθω σαν σκατζόχοιρος σε ποτάμι. Άβολα με τον εαυτό μου
φόβοι και μεθυσμένα μάτια
κουρασμένα χέρια σύρθηκαν στο δέρμα και απομακρύνθηκαν
Άδειασε μυαλό μου
Άδειασε καρδιά μου από τα ποντικοκούραδα και τις αηδίες
Ο χρΗσμός ήταν ξεκάθαρος….
Ευλογημένα τα τοπία που εμπνέουν τους ποιητές και τους συνθέτες
ευλογημένα τα μαλλιά και τα φρύδια σου
εύχομαι να κάνω στη ζωή μου ένα απέραντο γαλάζιο
Εύχομαι όλα τα διαφορετιά χαρακτηριστικά των ανθρώπων να συγκλίνουν σε μια ιδέα που να αφορά ένα πανέμορφο παγκόσμια εππιτραπέζιο παιχνίδι
ουρανέ δώσμου λίγο από το χυμό σου
μπας και συνέλθω από την αγκίλωση
το δηλητήριο της αράχνης με έριξε σε λήθαργο
έναν τεράστιο λήθαργο

Όλα μου λένε να ξυπνήσω
από το λήθαργο να δω πως είναι ένα όνειρο.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο λόγος που η κατάσταση στα ταμία εισητηρίων για τα τραίνα παραμένει χάλια εδώ και χρόνια είναι γιατί όλοι είναι πολύ βιαστικοί και τελικά φεύγουν και δεν προλαβαίνουν να κάτσουν να τους τα χώσουν.

Ανακόινωση

Τιποτα ένα κουνάβι
Είμαι το κουνάβι στη λεωφόρο και η αράχνη στη γωνία…

Αιωρούμαι

Αιωρούμαι
όταν οι ώρες χάνουν τη σειρά τους
όταν νυχτώνει και ο μεγάλος φέγγαρος μονοπωλεί το μαύρο
όταν με αδειάζεις με παράξενα λόγια δεν πληγώνομαι πια
απλά αιωρούμαι
μεταξύ νερού και αέρα
σοβαρού και αστείου
συζητήσεων και καπνών
πριν και μετά
ναι και όχι
αιωρούμαι
όταν η σιωπή μεγαλώνει και το κενό μοιάζει με χάος
δε φοβάμαι
κάποιες γλυκές νότες απλώνουν στα νερά μου
και σαν καλοί φίλοι με ξεσηκώνουν
αιωρούμαι

Μικρός χριστουγεννιάτικος ειρμός

Aυτές τι γιορτινές μέρες η μοναξιά απογυμνώνεται
ένας ρήγας καρό και μια ντάμα σπαθί σατυρίζουν ψιθυριστά τις σκέψεις μου
και χαζογελούν,
χαζεύω τους δρόμους και τα γλυκά φώτα
μέσα από ένα μεγάλο μπαλόνι που χορεύει ήσυχα πάνω από τη βραδυνή Αθήνα
οι άνθρωποι ως συνήθως φωτογραφίζουν όσο περισσότερες στιγμές μπορούν με πάθος
και οι καημένες οι στιγμές υπηρετούν τις φωτογραφίες
τα στολισμένα δέντρα ήδη μοιάζουν μπαγιάτικα όταν αλλάζει ο χρόνος
-ο χρόνος αλλάζει κάθε μέρα είπες-
ο μεγάλος σκύλος της Πανεπιστημίου συμφώνησε και ξαναέκλεισε τα μάτια του

Αυτό το τραγούδι πρέπει να...

Αυτό το τραγούδι πρέπει να γράφτηκε ένα κυριακάτικο πρωί
Ο ήλιος θα μπήκε σαν υγρό χρυσάφι κρυφά από τις γρίλιες μέσα στην ήσυχη θαλπωρή του χιονιού
Και θα ξύπνησε  γλυκά τον εμπενυστή του με ένα απαλό φιλί στα μάτια
Η ομορφότερη ερωτική σχέση: ένας συνθετης και μια ηλιαχτίδα..

Αυτό το τραγούδι δεν μπορεί να γράφτηκε μέσα σε καπνούς και οινοπνεύματα
αυτό το τραγούδι μάλλον υμνεί τη διαδρομή πάνω σε ένα τέλειο βελούδινο σώμα
ίσως είναι ένα ηχητικό δοκίμιο για το πόσο θαυμαστές είναι οι μπούκλες στα μαλλιά κάποιων ανθρώπων
Ίσως είναι αυτό ακριβώς: διαλογισμός σε μια μεγάλη κόκκινη μπούκλα, ένα ατέλειωτο γλίστρημα σε μια γυαλιστερή μπούκλα

Ή πιο πιθανό αυτό το τραγούδι να γράφτηκε μέσα σε νερό
ναι, ένα μικρό τεμπέλικο στρείδι που λικνιζόταν σε ήσυχα πρωινά κύματα
άρχισε να μουρμουρίζει αυτή τη μελωδία σκεπτόμενο πόσο αστεία και μυστηριώδης
είναι η ύπαρξη
και άφησε ένα αργόσυρτο εγκάρδιο «αχ» σχεδόν σαν ψίθυρο στο τέλος
και ένα έξυπνο χαμόγελο σαν κάτι να ξέρει...

Ίσως όλη η μελωδία να περιγράφει μια -μία μόνο - ήσυχη ανάσα ενός υπέροχου χρυσαφένιου όντος… μια αργή, σατέν εισπνοή, γεμάτη μπλε άνθη και πελώρια άσπρα σύννεφα, μια πανέμορφη πολιτεία από σύννεφα…
και μια εξίσου αργή και σαν κάθαρση φωτεινή εκπνοή, που έκανε όλες τις νιφάδες του χιονιού να στροβιλίζονται σε τρελό χορό, κι όλους τους ανθρώπους  και όλα τα όνειρά τους..
και πάλι χαμογελάει σαν κάτι να ξέρει .. αυτό το υπέροχο χρυσαφένιο ον που μας περιβάλλει...

Ερώτημα

Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;

Dancing my words

Βλέπω ένα βαγόνι που πηγαινοέρχεται ανήξερο.
Δεν θα γράψω τώρα
Δεν θα γράψω άλλο
Θα χορέψω τα λόγια που θέλω να πω
Αυτά που θέλω να πω χορεύονται σε ρυθμό ταγκό
με βιολιά που κάνουν ακούραστες διαδρομές από τα στιβαρά μπάσα στα σπαραχτικά πρίμα
και ένα ακορντεόν που τα κρατάει από τα χέρια σαν μικρά παιδια
ή πότε πότε τους χτενίζει τα μακριά λαμπερά μαλλιά τους
Το βαγόνι, να το πάλι!
Και να ξανά γυρνάει προς την άλλη κατεύθυνση
Ίσως ο οδηγός του είναι κάποιος που σιχάθηκε την άσφαλτο σαν έδαφος
Ίσως να αγαπάει την κρυφή μουσική των τραίνων πάνω στις ράγες
ίσως είναι η πιο μεγάλη ποσότητα ελευθερίας που μπορεί να βρει κανείς τώρα εδώ..
Θα χορέψω αυτό που έχω να πω
με σπάνιες κινήσεις των χεριών εναλασσόμενες με νωχελικούς αιλουροειδής κυματισμούς των σπονδύλων.

Αλλό3

Είμαι ένα αργό αυτοκίνητο. 

Λαχανιάζω ενώ οι εικόνες και τα πράγματα με προσπερνούνε.
Είμαι ο κάκτος που βρυχάται.

Με συνθλίβει η απλότητα του χαμομηλιού.

Πού και πού θυμάμαι πως ξέχασα τις ρίζες μου σε μια γλάστρα.

Λησμονώ το φρεσκοβρεγμένο χώμα.

Φοβάμαι τους φόβους μου και ξεχνάω πως ξεχνάω εύκολα.

Θυμάμαι μόνο ότι ο κόσμος περιέχει τον κόσμο..

"Όλοι περιέχουμε όλους" δεν έλεγα;
Περιέχω ζυμαρικά.

Παραπάνω κρέας σέρνω και με σέρνει.
Παραπάνω ζάχαρη μου σφίγγει το λαιμό.

Έχω ένα γεμάτο στομάχι και ένα άδειο κεφάλι.

Τρέχω και παραπατώ. 

Είμαι πέμπτη ελαττωμένη
Δυσαρμονία και αμηχανία.
Αναπνέω ασύμμετρα 

Σε τι πίστευα είπαμε; Ποιες ήταν οι αρχές μου;

Από τι γράμμα άρχιζε το νόημα της ζωής μου;

Νεφώσεις

Είχε πολλή συννεφιά χτες στο όνειρό μου
Πυκνά, παχιά σύννεφα σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι.
Η συννεφιά βάρυνε τόσο πολύ που έφτασε στην αυλή μου
Έκοψα μια άκρη από ένα σύννεφο και έφαγα
ήταν σαν μαλλί της γριάς αλλά πιο άγευστο.

Ντροπαλός χορός

Λίγη προσπάθεια χρειάστηκε για να μάθω να χορεύω το χορό σου
Αβίαστα ήρθαν τα βήματα, το ένα μετά το άλλο
Αβίαστα και η κόκκινη πουά φούστα μου  ανέμισε επαγγελματικά σε μια στροφή
Κάνε μια στροφή μου είπες
και σε κοίταξα στα μάτια
ντρεπόμασταν και οι δύο τους χορευτικούς εαυτούς μας και αγκαλιαστήκαμε πιο σφιχτά
η μελωδία έμοιαζε να ακούγεται από μουσικό κουτί και ύστερα ένα παλιατζούρι κλαρινέτο σχολίασε με τακτ...
Ο τραγουδιστής νιαούριζε γαλλικά. Ίσως οι στίχοι να έλεγαν:
"Μωρό μου θέλω να προεκτείνω τις βλεφαρίδες σου στο άπειρο με μια ξυλομπογιά
είσαι η ζάχαρή μου και η κανέλλα
με πονούν τα αδέξια πόδια σου κι ίσως κι εγώ σου σφίγγω τα χέρια με αβεβαιότητα
μα εύχομαι να μην τελείωσει ποτέ αυτός ο χορός..."
Έπειτα ο ρυθμός έγινε 3/4 και το βήμα μας άφησε το πάτωμα αβίαστα
δεν άφησα το βλέμμα σου
Πετούσαμε σχεδόν όταν μου είπες..

Ταξίδι στα μάτια ενός παιδιού

Ταξιδεύω μέσα στα μάτια ενός παιδιού
Η αγνότητα με λούζει σαν πρωινός ήλιος Κυριακής,
Ιερότητα, Ένα ψάρι αναδύεται μέσα από τα νερά της καρδιάς μου και ξαναβουτά βιαστικά, μια φρέσκια σπίθα, μια ιδέα γεννιέται ξέγνοιαστη: ελευθερία!
Βλέπω την αντανάκλασή σου στα παράθυρα του κόκκινου τραίνου, χαμογελάς :)
Το τσαφ τσουφ μυρίζει swing  και φυτρώνει μελωδίες στα αυτιά μου
Συνεπιβάτες τί σας ξυπνάει αυτή η μουσική; ρωτάω τραγουδιστά
-Με πετάει στα άστρα και με ξαπλώνει στο γρασίδι
-Με αφήνει σαν σταγόνα βροχής και με κατρακυλάει σε δροσερό ποτάμι
-Μου δίνει νεύρο και ρυθμό στο βήμα
-Με γαργαλάει
-Είναι σαν κύμα
-Μου θυμίζει να κοιτάω τον ουρανό
Υπέροχο ταξίδι τραγουδούν τα μάτια
Φαντάσου την πιο ωραία μελωδία του κόσμου, φαντάσου.