Ο χρόνος μου

Ο χρόνος μου. Ο δικός μου χρόνος. Ο αγαπημένος μου. Ακόμα και το τίποτά του, ακόμα και οι πολύωρες παύσεις και η σιωπή του είναι μεγαλείο. Ακόμα και η απουσία σου είναι συναίσθημα υψηλό, εκείνες τις στιγμές, γίνεται μέρος μιας υπέροχης τέχνης, μιας μελωδίας που κάνει τα λουλούδια να ανθίζουν.

Ο χρόνος μου, όταν είμαι μόνη και ξέρω ότι χρόνος δεν υπάρχει. Τότε τα νερά μου ηρεμούν, τότε βασιλεύω, τότε είναι που γίνομαι ένα, ένα με το ένα και ένα μεσα στο ένα.

Λόντον

Τα μάτια μας γουργούριζαν κι έτσι πήγαμε ένα ταξίδι στη χώρα των ταιριαστών χρωμάτων. Ο δρόμος για εκεί ήταν υπέροχος καθώς και ο δρόμος από εκεί για πίσω εδώ.

Αιωρηθήκαμε πάνω από ασύλληπτες εκτάσεις μαύρου υφάσματος επενδυμένου με εκατομμύρια φωτεινές χαντρούλες και σου έδειχνα και μου έδειχνες τις φλέβες από λάμψεις που έμοιαζαν με την ακτινογραφία ενός λαμπερού πλάσματος. Κάποιες στιγμές το ύφασμα κάλυπταν τόνοι από φρέσκο ασημένιο βαμβάκι.



Όταν φτάσαμε στην πόλη, η μύτη πρώτη και όχι το μάτι, χόρτασε από μυρωδιές, γλυκές και φουρνιστές, βουτυρένιες και τσικνιστές μυρωδιές που υποννοούσαν γέυσεις που είχα ξεχάσει, κριτσανιστές ή ζουμερές, άντικείμενα φαγώσιμα που ήθελα άμεσα να φιλοξενήσω και μετά ήρθαν οι εικόνες, τα χρώματα, οι δρόμοι, τα κτίρια, οι άνθρωποι, κι άλλοι άνθρωποι. Τα μάτια, ανοιγοκλείνοντας, μασούσαν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Τα δέντρα με τις αραχνοϋδείς απολήξεις, και τα σπιτάκια, όλα ταιριασμένα σαν κουκλόσπιτα ενός πολύ τακτικού κοριτσιού με ξανθιές κοτσίδες. Τόνοι από φανταχτερό νέον τραγουδούσαν βροντόφωνα στα μάτια μας κι εμείς λουστήκαμε περνώντας.

Τώρα κάθε που κλείνουμε τα μάτια μας, χορτασμένα, όλο έμπνευση αυτά πλέκουν εικόνες νέες με χρώματα, όλα όσα είδαμε μασημένα κι εμείς μαζί και η χαρά μας, όλα ξαναταιριασμένα. Τα μάτια μας θυμούνται το μεγάλο φαγοπότι.

Μη χαθείς

Μη χαθείς
σε παρακαλώ μη σβήσεις
Μη σβήσεις απ' τη μνήμη μου
Μείνε λίγο

Μείνε λίγο ακόμα να κρατήσεις την αγωνία της σιωπής
Αφού το ξέρεις δεν θα ξαναζήσω δυο φορές
Δεν είσαι εσύ δεν είσαι σαν τις άλλες αναμνήσεις
δεν είσαι εσύ δεν είσαι μια ξεθωριασμένη εικόνα
Εσύ είσαι άνεμος

Αν

Αν μαζέψεις όλα τα κομμάτια της ύπαρξής σου, σε όλες τις εκτάσεις του χρόνου, θα θυμηθείς πως είσαι πρόσωπο ηλιόλουστο και παιχνιδιάρικο. Αν θυμηθείς εις βάθος, θα νιώσεις το εσωτερικό χαμόγελο. Και αν κάνεις σιωπή, έτσι όπως κάνεις σιωπή για να ακούσεις ψίθυρους, θα ακούσεις τον ήλιο να ανατέλει.

Μαγικό παιχνίδι

Ανακοίνωση

Μπορεί κανείς να φτιάξει όσες κατηγορίες θέλει και να χωρέσει τα πάντα μέσα σε αυτές έτσι δεν είναι; θέλω να πω ότι μπορεί αν θέλει να μην αφήσει τίποτα να περισσέψει.
Αν θέλει κανείς επίσης μπορεί να εξηγήσει τα πάντα και όλο τον κόσμο, μα τί λέω όλο τον κόσμο, το σύμπαν το ίδιο και όλες τις αρχές του, τις συνήθειες και τις ιδιοτροπίες του μέσα από την εστίαση σε ένα και μόνο αντικείμενο... ό,τι κι αν είναι αυτό, ακόμα και ένα μικρό κομμάτι χαρτί υγείας. Είναι η ίδια η διαδικασία αλλά και το ότι όλα περιέχουν και περιέχονται σε όλα. Αυτό το μυστήριο πράγμα που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει αν δεν αποδεχτεί ότι θα είναι πάντα μυστήριο.

Μπορεί να συμβεί στον καθένα

"Η συσσωρευμένη μου απραξία και διάχυση μέρα με τη μέρα με κάνουν (ενώ ξέρω πώς να μην είμαι) άτομο που πραγματοποιεί τους φόβους του αντί για τα όνειρά του" είπε η μεγαλόσωμη φιγούρα κλαίγοντας στα γόνατα της μκρόσωμης που ήταν καθιστή και δεν ήταν παρά ο παιδικός εαυτός της.

Καλέ μαμά

-Καλέ μαμά, τί εποχή έχουμε;
-Έχουμε την εποχή των πολλών κρυμμένων συντηρητικών στα τρόφιμα και στους ανθρώπους.

Το γρασίδι

Το γρασίδι της καρδιάς μου κρύβει μυργμήγκια και αγαπημένα σκουλικάκια. Κρύβει κίτρινες καμπιούλες που δεν συμβολίζουν κάποια μεταμόρφωση παρά μόνο την χαρακτηριστική ακκορντεονοειδή κίνησή. Σκυλάκια τρέχουν με τα αυτιά τους να ανεμίζουν.

Το γρασίδι της καρδιάς μου είναι φρεσκοκομμένο και μυρωδάτο. Θυμίζει διακοπές και δημιουργεί ανάγκη για ξάπλα.

Πρώτα λένε πως πρέπει να ξαπλώνεις στο γρασίδι και μετά να κλείνεις τα μάτια σου. Μετα να ονειρεύεσαι όσα σου λείπουνε και να αφήνεις τη φαντασία σου να καλπάσει στο γρασίδι. Μετά βρες μια πλαγιά και κατρακύλα και μη νοιαστείς για το που θα καταλήξεις. Έτσι λένε.

Και όπου σταματήσεις μείνε εκεί, ανάσκελα και δες τον ουρανό, μέτρα τα πουλιά που θα πετάξουν από πάνω σου, 5 , 7, 12... Άκου με προσοχή κάθε ήχο, κάθε πάτημα κάθε θρόισμα. Μη νοιαστείς για τους περαστικούς, ούτε για την υγραασία. Έτσι λένε.

Άσε την πάπια με τα ιριδίζοντα φτερά να έρθει δίπλα σου και από τα σχιστά μάτια της να δεις τον κόσμο. Άσε την πάπια με τις τρυπίτσες για ρουθούνια να σου ρουθουνίσει στα αυτιά, τρύπωσε κι εσύ στα φτερά της όπως τρυπώνει κι αυτή.

Μετά λένε μπορείς να περάσεις στην άλλη πλευρά.

Σπονδυλική στήλη

Τον τελευταίο καιρό εμπιστεύομαι την σπονδυλική μου στήλη περισσότερο από οτιδηποτε μέσα μου. Ίσως πιο σωστό είναι να πω ότι πιστεύω σ' αυτήν. Όλα εκεί τα νιώθω. Το ανατρίχιασμα, τη μουσική, την θαλπωρή, τις πιο ενδόμυχες ανάγκες για συγκεκριμένο είδος κινήσεων. Η σπονδυλική στήλη μιλάει τη γλώσσα του σώματος, έχει δική της γλώσσα και δική της συνείδηση. Όσα έζησα είναι γραμμένα πάνω της και με κάθε κουβέντα της τα μαρτυράει όλα με μια κίνηση. Τα ξερνάει όλα σε μια οποιαδήποτε στιγμή.

Σοκολάτα και κανέλα

Αυτό το χέιμώνα θα χορεύω σιωπηλά.

Θα μυρίζω και θα γεύομαι μόνο σοκολάτα και κανέλα.

Κανείς μη μου πάρει τη γλυκιά γεύση της μοναξιάς μου για λίγο.

Μη σκουπίσετε τα ξερά φύλλα από την αυλή μου και μη καθαρίσετε τα πατζούρια μου.

Δεν μεταφέρω κάτι.

Η τσάντα μου είναι αδειανή και η καρδιά μου γεμάτη χαρτί υγείας ή βαμβάκι.

Έτσι νιώθω καμιά φορά... σαν σύννεφο.

Και δεν μπορώ να το εξηγήσω σε κάποιον. Ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.

Ούτε καλό ούτε κακό, ούτε άσπρο ούτε μαύρο.

Νιώθω σαν ένα κλειστό μπουκάλι: δενμπορώ να το ανοίξω και δεν ξέρω αν θέλω να πω σε κάποιον δυνατό να μου το ανοίξει.

Θα ήθελα να το ανοίξω μόνη μου με τη δική μου δύναμη.

Ακόμα καλύτερα θα ήθελα να ανοίξει μόνο του.

Μου έφυγε το κεφάλι

Μια μέρα ξύπνησα και μου είχε φύγει το κεφάλι.
Κατρακύλησε και μετακινήθηκε με τη βοήθεια της γλώσσας.

Το νόημα της ζωής

Είμαι με τον ήλιο
και έτσι οι ηλίανθοι κοιτάνε κι αυτοί προς τα μένα
είμαι με τον δροσερό αέρα
με καλωσορίζουν τα δέντρα και τα μαλλιά των ανθρώπων

Όλα τα μυρμηγκάκια μαζευτήκανε

Όλα τα μυρμγυκάκια μαζευτήκανε…. Και μετά πάλι διασκορπίστηκαν στο έδαφος όπως ακριβώς οι σκέψεις μου μετά από τότε.
Τότε που με κοίταξες με εκείνο το βλέμμα στο μισοσκόταδο
Φύγανε πολλές σκιές από μέσα μου, είχαν την φιγούρα μου,
γλίστρησαν καμπουριασμένες, ξεψυχισμένες με τα άκρα τους βαριεστημένα έγιναν ένα με το πλησιέστερο σκοτάδι, χώθηκαν και χάθηκαν.
Τα μάτια σου ίσα που φαίνονταν …στο ημίφως χάνονται όλες οι ανησυχίες από το βλέμμα σου… μένει μόνο απέραντη ζεστασιά
Πρώτα με αγκάλιασαν τα μάτια σου και μετά εσύ..
Ας χαθώ είπα… ας χάσω.

Τώρα;

Αφήστε τις τρίχες σας να σηκωθούν χωρίς αναστολές.

Το μπλουζ για το καλοκαίρι που φεύγει

Περπατάω ανάμεσα σε βρεγμένα στάχυα. Ο ήλιος ντρέπεται να βγει. Οι μόνοι μου φίλοι είναι οι ξεραμένες μαργαρίτες, κάποιες πέτρες, μια ήσυχη εκκλησία και ένα πεταμένο κουτί viagra. Ο αέρας κουρελιάζει τα μαλλιά μου. Δεν πειράζει.
Αυτές τις μέρες, μια τσιπούρα με χαστούκησε με την ουρά της στο πόδι και ένα τριζόνι που είχα την τύχη να συναντήσω με έκανε πέρα, δήθεν-τάχα κατά λάθος.
Τσαλαπάτα με γκιόνη. Κι εσύ τζίτζικα.
Ξεχάστε με μουσμουλιές και πέργκολες. Εγώ δε σας ξεχνώ! Φρούτα μου και φρουτάκια μου! Όμορφα σταφυλάκια μου και κερασάκια μου. Κι εσύ χοντρέ καρπούζη. Σε αγάπησα απ' την αρχή αυτό το καλοκαίρι, με πότισες με το αίμα σου, τον ήλιο στην καρδιά μου.
Θα πνίξω τα δάκρυά μου σε πιχτή θάλασσα, μάυρη από τη νύχτα. Μια νύχτα που δεν θα έχω αύριο πρωινό ξύπνημα, σπάνια πλέον νύχτα.
Μυρίζω κουρασμένη συκιά. Τα σύκα μάζεψαν τα παχυλά τους φορέματα και αποδημούν. Θα βρώ κάτι άλλο που να κριτσανάει, ίσως ακτινίδιο αλλά δεν θα έχει την ίδια ηδονή. Αν μπορούσα να βυθιστώ για λίγο σε ένα γιγάντιο σύκο...

Έχω ζήσει στο φεγγάρι

Αγαπητέ...

...ορκισμένε παραδοσιοχαρή,

Τα μουστάκια σου αποτελούν μια παραβολή, μια πύλη προς το βλοσυρό στόμα σου, που ξερνάει βραχνιασμένη φωνή. Η φυσιολογία του εγκεφάλου σου πρέπει να είναι αυτή που σου επιτρέπει να απλώνεις την εξουσία σου στους νεώτερους, σαν κυριακάτικο κατωσέντονο και μόνο μια ψηλή ξένη μπορεί να βρει τα γκέμια σου και στην καλύτερη περίπτωση να τα πλέξει μια παραδοσιακή κοτσίδα. Ναι, γιατί το ψωμί που τρως και το νερό που πίνεις αρχίζουν από "παρά" και τελειώνουν σε "δόση".



...εκνευρισμένε χορευτή,
μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνεις, ή εν πάσει περιπτώση μη ψάχνοντας, το μικροκαμωμένο και όλο νεύρο σώμα σου σε ευνόησε να χοροπηδάς σαν το μπιζέλι, σαν ξεπεταρούδι κοτοπουλίνο και από το χορό σου να αντλείς τη δύναμη και αυτοπεποίθησή σου. Το φύλο σου μπλέχτηκε σε μια θηλυκή γαρδένια. Μύρισες το άρωμά της και μέθυσες και είδες το πρόσωπό σου σε ένα από τα άνθη της. Κάτι σε έχει κάνει πιο οξύ και πιο πρίμο απ' τους άλλους. Τα παράπονά σου σε μαρτύρησαν. Μας περιμένουν όλους στη γωνία. Ανακοινώνεις κάθε σου δυσαρέσκεια, σαν να το έχεις υποχρέωση, τραβώντας τα φωνήεντα ορισμένων λέξεων.

Όνειρο;

Οι μαίανδροι της ψυχής μου άνθισαν και έβγαλαν άλλους μαίανδρους και σπείρες. Η όρασή μου γέμισε λαβύρινθους. Κι εγώ, χωρίς καμιά καλύτερη ιδέα, έμεινα να κάνω ισορροπία σε χαλασμένες ράγες ενός παιδικού τραίνου. Στη μέση του πουθενά μια λεωφόρος. Σε ποια χώρα, δεν ξέρω, αλλά ορκίζομαι ότι έμοιαζε με Αυστραλία. Πάλι το ίδιο αεροδρόμιο, πάλι τα ίδια χρώματα, οι ίδιες συμπτώσεις, η ίδια αίσθηση.

'Θα φτιάξω ένα ποίημα' είπα. ' Ένα ποίημα χωρίς σίγμα'
Πρέπει να ψάχνω ή να με ψάχνουν τα συναισθήματα για τον άνθρωπο της ζωής μου
ή μήπως ο άνθρωπος της ζωής μου είμαι εγώ...
ή μήπως ο άνθρωπος της ζωής μου είναι η ανθρωπότητα...
ή καλύτερα να σταματήσω τώρα