Αποικιες

Τα τεχνητά γέλια στις κωμικές αμερικανοσειρές που σε μαθαίνουν πότε να γελάς και τί ειναι αστείο, ακούγονται σαν καζανάκι αν τα ακούς από άλλο δωμάτιο, όταν κάποιος βλέπει στο σαλόνι. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είνα το καζανάκι που έπεται μιας αφόδευσης μέσα στα μυαλά μας. Έχουμε δεχτεί ισχυρές πλύσεις εγκεφάλου σε σημείο που είναι πλέον δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι δικό σου και τί αποικιοκρατούμενο. Έχουμε αποδεχτεί είναι το σωστό ρήμα.  

Πάνω στο φουστάνι μου

Πάνω στο φουστάνι μου περνάνε οι ακτίνες του ήλιου που φεύγει
Ένα άρωμα γλυκιάς παλαιότητας και αποσπασματικές εικόνες σου.
Τα μάτια σου και τα χείλη σου και οι ώμοι από την γωνία της αγκαλιάς.
Το μέτωπο.
Βρέχω τα πόδια μου στη θάλασσα όταν χαμογελάς και ας είμαστε σπίτι.
Χορεύω αυτό τον χορό και ξέρω ότι είμαι στις λάσπες, ότι ειμαστε οι τελευταιοι.
Δεν με νοιάζει.
Άκουω τις συμβουλές όλων με προσοχή, συμφωνώ, απόλυτα,
μετά κάνω ακριβώς το αντίθετο.
 Και αυτό μπορεί να είναι η καταστροφή μου αλλά έχει σίγουρα πλάκα.
Μάλλον δεν ξέρω πώς να μην περπατάω στις ράγες που χαράζει ένα walking bass.
Τα αυτιά μου είναι καλοί αγωγοι χαμηλών συχνοτήτων.

Ελεύθερη

Ακούμπα πάνω μου, μου ειπε
και εγώ έπεσα σε μια άβυσσο
ψάχνοντας τα πόδια μου
μαζί μου έπεφταν διάφορα αντικειμενα
ένα παλιο αμπαζούρ, μικρά κρυστάλλινα ποτήρια
κάλτσες ριγέ
ένα ροζ πουλόβερ που έμοιαζε με σύννεφο
κάποιες ελπίδες και ένα όνειρο που είχα δει
ή δεν ήταν όνειρο?
Ακόμα κι έτσι ανάποδα νομιζω τα πράγματα
μπορούν να φτιάξουν
το μόνο που χρειάζεται είναι να επινοήσεις ένα οπτικό λάσο
ή να ανοίξεις το αλεξιπτωτο έκτακτης ανάγκης που
φορουσες πριν κοιμηθείς όταν ήσουν μικρό ανθρωπάκι
γιατί νομιζες ή ήξερες ότι πετάμε όταν κοιμόμαστε
(τότε πραγματικά σου έκοβε)
και υπάρχουν πάντα τα χάρτινα φτερά και σελοτέιπ
και συνδετήρες, όλοι αυτοι οι συνδετήρες
που βρισκω μπροστά στα πόδια μου
κάθε πρωι

Ο ελεγχος μου

(με άριστα το 20)


Ετοιμοτητα σε ελαφρές αντιπαράθεσεις 12
Καλλιέργεια ενστίκτου επαγγελματικής αυτοπροστασίας 13
Μαθηματικά 15
Μαθηματικά χωρίς κομπιουτεράκι 8
Ειρηνική Φυσική 20
Ποιητικη οικονομία 14
Τήρηση μεγάλων προσωπικών αποφάσεων 14
Τήρηση μικρών προσωπικών αποφάσεων 14
Τήρηση αποφάσεων άλλων ανθρώπων 18
Σταθερότητα στην ενασχόληση με τον αθλητισμό 15
Υπομονή σε μια ουρά ταμείου 11
Υπομονή γενικότερα 13
Χιούμορ σε στιγμές αμηχανίας 18
Διάκριση του «δεξιά» από το «αριστερά» (γενικά) 15
Ίδιες κάλτσες 13
Αποφυγή αθυροστομίας στον εσωτερικό διάλογο 13
Τεχνικές Αποταμίευσης για αρχάριους 8

Όλοι έξω

  Σκέφτομαι ότι είμαι μωρό. Οτι είμαι μωρό στην αγκαλιά του τεράστιου αρκούδου του σύμπαντος και όλα είναι εντάξει. Αυτό θα ήταν τόσο ιδανικό τώρα. Όμως ανοιγω τα μάτια μου και βρίσκομαι στην έρημο ενός κυκλοφοριακού χάους.
   Όλα ξανα από την αρχή. Πήγαινε στην αφετηρία. Αν έπαιζα κερδίστε χάνοντας θα έλεγα ότι τα πάω μια χαρά. Τα πάω περίφημα. Ο τελευταίος χρόνος πέρασε από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας με αγκαθωτές δαγκάνες περιστρεφόμενες. Ειμαι ένα από αυτα τα κουνούπια που επιβίωσαν από το χτύπημα αλλά έχουν μπουρδουκλωθεί τα φτερά με τα πόδια τους και μοιάζουν με παιδική μουτζούρα. Μπορεί να συμβεί αυτό μερικές φορές στη ζωή μας, να γίνουμε αυτό το πατημένο κουνούπι οποιαδήποτε στιγμή, ας το αποδεχτούμε.
    Ας αποδεχτούμε ότι μπορεί μια μέρα να ξυπνήσουμε και ενώ όλα γύρω μας τρέχουν και προχωράνε όμαλα, εμείς έχουμε μείνει ακίνητοι στη μέση του ρεύματος χαμένοι, κρατώντας έναν ακαταλαβίστικο χάρτη της ζωής και αναρρωτιόμαστε σαν τουρίστες που πηγαίνουμε και πώς προχωράνε από δω.
    Μάλλον, πιο συγκεκριμένα, είναι ακριβώς όπως όταν τρέχεις να προλάβεις το τραίνο την ώρα που οι πόρτες του κλείνουν πάνω στη μούρη σου και οι από μέσα σε κοιτάνε με αυτό το αφ' υψηλού βλεμμα. Γιατί; επειδή πρόλαβαν και μπήκαν... επειδή απλά ήταν τυχεροί...δεν έκαναν κάτι ιδιαίτερο απλά ήταν τυχεροί που το πρόλαβαν! Από που αντλούν όλο αυτό το αίσθημα ανωτερότητας απέναντι σου; ενώ εσύ βλέπεις το τραίνο να φεύγει εκνευριστικά αργά και χαλαρά... και βρίζεις  και πάροτι δεν σε ακουνε αυτοί... οι μέσα... ελπίζεις να μπορούν να ξεδιαλύνουν καθαρά τη βρισιά που σχηματίζεται στα χείλη σου. Αυτή ακριβώς είναι η φάση τώρα. ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΣΑ. ΟΛΟΙ ΕΞΩ.

Απέναντι στον εαυτό

 

Έχω γεράσει πολλές φορές στη ζωή μου. Και έχω ξεγεράσει επίσης πολλές. Το να γερνάει κανείς δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με το τί σχέση έχει με τη δημιουργία. Όταν προσπερνάς μια έμπνευση σου ή μια ιδέα τότε  ναι αρχίζεις να γερνάς. Οι εμπενεύσεις είναι εκει, έρχονται, χτυπάνε την πόρτα, φτερουγίζουν γύρω από το κεφάλι μας  και θα γονιμοποιήσουν το άνθος του μυαλού μας αν αυτό είναι ανοιχτό. Αλλά τί σε κάνει να προσπερνάς;

  Η σχέση μας με την δημιουργία πηγάζει από τη σχέση μας με την αλήθεια. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά ένας καλός συγγραφέας πρέπει να έχει την πιο ειλκρινή σχέση με τον εαυτό του. Γιατί τι άλλο είναι η συγγραφή παρά ένας ερωτικός διάλογος με τον εαυτό. Και πως μπορεί ένας έρωτας να επιβιώσει χωρίς αδιάβλητη επικοινωνία. Όσο πιο καθαρά κοιτάζουμε τον εαυτό μας, όσο πιο άφοβα κοιτάμε την αλήθεια, τόσο καλύτερος καθρέφτης της γινόμαστε, τόσο πιο στιλπνή η επιφάνεια μας για να την αντικατοπττρίσουμε και τι άλλο είναι η δημιουργία παρά αυτό ακριβώς: η όσο το δυνατό κοντινότερη απεικόνιση της αλήθειας. 

      Αν για καιρό το χαρτί σε κοιτάει λευκο, αν το ποτάμι της δημιουργικότητάς σου έχει λιμνάσει θα πρέπει να θυμηθείς πότε άρχισες να κρύβεις μικρά σκουπιδάκια από τον εαυτό σου, να κάνεις πράγματα που ξέρεις ότι δεν του αρέσουν, γιατί μπορεί εσύ να νομίζες ότι θα περάσουν απαρατήρητα αλλά ο εαυτός σου τα κατάλαβε και ξέρεις οτι δεν το εκτιμά. Μπορεί να μη το νιώθεις καν σαν ψέμα, μπορεί να έχεις πειστεί και εσυ ο ίδιος τόσο πολύ. Ίσως γιατί επιθυμείς κάτι τόσο πολύ. Τουλάχιστο δέξου αυτή την αδυναμία σου και εν γνώση σου παράμενε αδύναμος. Παραδέξου το στον εαυτό σου κι αμέσως  το χώμα της έμπνευσης θα μυρίσει βροχή. Αμέσως οι σπόροι στο έδαφός σου θα πετάξουν πράσινα, ατίθασα φυλλλαράκια. Παραδέξου το  στον εαυτό.  Τουλάχιστο σ' αυτόν.

Υλικο

O πόνος και το χιούμορ είναι από το ίδιο υλικο. Οπως  και ο φόβος με τα όνειρα.

Που είναι η ψυχή σου;

Φαίνεται στο τέλος της μέρας πως κάπου την έχασες
Στην αρχή την είχες, ήταν εκεί
Την ξόδεψες μάλλον απλόχερα στο παραμικρό
τη μοίρασες από 'δω κι από 'κει σαν τούρτα
Έτσι οι μέρες περνάνε και γίνεσαι διάφανος και πιο διάφανος
δεν σταμάτησες ποτέ σ'αυτόν τον αγώνα τρεξίματος να σκεφτείς
οτι ο μισός σου εαυτός περιμένει στην αφετηρία συγχυσμένος
Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά τρέχεις με διακόσια στην εθνική
και η θέση του οδηγού είναι άδεια
αναρωτιέμαι αν ξέρεις τουλάχιστο ή αν θυμάσαι προς τα που πηγαίνεις
Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά σε έχεις ξεχάσει κάπου
κι αυτό δεν κρύβεται φορώντας μια καλή μπλούζα

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκολάτα μου μόλις ήρθε. Oι σκέψεις μου σώπασαν σαν μαθήτριες σε προσευχή προαυλίου. Είμαστε μόνο οι δυο μας, οι κάλυκες της γλώσσας αναγεννιούνται και η μουσική είναι μία νότα συνεχόμενη μιας ουράνιας φωνής. Καθώς η γευση απόδομείται στο στόμα μου, σκορπίζομαι κι εγω στο χώρο, στην πόλη σαν βροχή. Είμαι η βροχή της 18ης Μαρτίου. Σας ευχαριστώ. Είμαι στις μπάσες νότες του πιάνου. Είμαι στις βιαστικές δοξαριές του τσέλλου.
  Παρατηρώ τα συναισθήματατα τα χειροπιαστά, αυτά που μπορείς σχεδόν να τα πιείς στο ποτήρι - όπως αυτή τη σοκολάτα - κι ας μη φαίνονται σε ένα αγύμναστο μάτι. Παρατηρώ, γιατί όσο μεγαλώνω, βελτιώνεται η σχέση μου με την επικοινωνία τη μη - λεκτική, και αυτό το συναίσθημα του απέριττου κάνει το μεγάλωμα λυτρωτικό, μια ευλογία, τι ωραία να μεγαλώνεις! Παρατηρώ ακόμα και τη Θεά της αμηχανίας που μπλέκεται συχνά στα πόδια των ανθρώπων και διασκεδάζει με τα κόκκινα πρόσωπά τους και τις άβολες βλακείες τους αλλά φροντίζει να αφήσει και τη σκόνη την ιριδίζουσα πάνω στα βλέφαρά τους, αυτή που μας κάνει με έναν παράξενο τρόπο, λίγο θαυμαστούς τον ένα στον άλλο.
   Καθώς πίνω τις τελευταίες σταγόνες, μεθυσμένη σχεδόν, επιδίδομαι σε ενα είδος ελεύθερης πτώσης, πτώσης του ελέγχου των εκφράσεων, είμαι ανέκφραστη. Κανείς δε θα μου εμποδίσει την ανεκφραστότητά μου. Είναι απόλυτα συνειδητή και απαραίτητη. Πρέπει να φύγω μα θα έμενα μερικές ώρες ή μήνες ακόμη εδώ, στη γωνιά μου, με αυτό το poker face.

Lasting

Φωτοβολίδα μη μαραθείς. Το χαμόγελό σου πόσο θα αντέξει να δω;
Ο χρόνος με κοιτάει μέσα από τη μάσκα της ηλεκτροκόλλησης.
Με σμιλέυει και οι σπίθες που βγαίνουν από το σώμα μου είναι τα αστέρια μιας μόνο νύχτας μέσα στις εκατομμύριες.
Ας είναι.
Υπάρχει ένα σημείο στο χάρτη που με περιέχει αιώνια.
Κάτω από το πεύκο το αγαπημένο, δίπλα στη θάλασσα.

4

To Πανεπιστήμιο Γουιμπάμπουε ανακοίνωσε ότι βλέπουμε τελικά μόνο το ανάπτυγμα της 4ης διάστασης στον καθένα και σε όλα τα αντικείμενα. Ο διακεκριμένος καθηγητής της διαστασεολογίας Dr. Γουιμπάμπα δηλώνει πως "αν μπορούσαμε να δούμε την 4η διάσταση κάθε πράγματος,θα βλέπαμε ταυτόχρονα, με έναν κυβιστικό τρόπο σαν πίνακα του Πικάσο, πολλές πτυχές από το παρελθόν του αραδιασμένες μαζί σαν χυλός, για να μην πω και από το μέλλον του".

Το τελευταίο τριζόνι

    Έξω από το παράθυρό μου ένα τριζονι,το τελευταίο ίσως του φθινοπώρου, νομίζω πως προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου με σήματα μορς. Ή προσπαθεί να μου πει τους αριθμούς του τζόκερ, γιατί τριζονιζει τόσο διαφορετικά από τα άλλα τριζονια, σαν να μετράει, αργά και κοφτα, μάλλον απολαμβάνει τη μοναχικοτητα ή τη μοναδικότητά του. Ή μπορεί να φωνάζει αργά και καθαρά την  τελευταία τριζόνα, αν υπάρχει, σαν ναυαγός μιας εποχής που τελειώνει από τη μια μέρα στην άλλη.
    Στο 4ο σερί επεισόδιο μιας ηλιθιας σειράς που έβλεπα, ή εικόνα κόλλησε για μισό δευτερόλεπτο και προλαβα να δω τον αντικατοπτρισμό μου στη μαύρη οθόνη, κουρασμένο, αλλοτριωμενο, ξενερωτο να με κοιτάει με ένα ερωτηματικό βλέμμα... "Αλήθεια; αυτό ονειρευοσουν για μένα;"... 

    Και όταν τα πρόσωπα της σειράς επέστρεψαν στο πόστο τους - να αποικιοκρατησουν στο καημενο μου κεφάλι - ξαναέπεσα σε νάρκωση σαν υπάκουο σκυλι, όπως αναμενόταν. Απλά για λίγο, μια φωνή, (ίσως το τριζονι) μου σφύριξε "Πόσο πιο ψεύτικα μοιάζουν τώρα αυτά τα πρόσωπα, όσο καθημερινά κι αν δείχνουν... Τόσο πιο ψεύτικα από μας και τις ζωές μας που απλόχερα τους δίνουμε".

Τα μιούζικαλ

Ο λόγος που δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ δεν είναι επειδή δε μου αρέσει η μουσική, οχι μπορεί και να είναι υπέροχη, αλλά με ενοχλεί που δε συμβαίνουν στην πραγματική ζωή παρά μόνο στο θέατρο και στην τηλεόραση. Με ενοχλεί που στην πραγματικότητα που ζούμε δεν "προβλέπεται" να αρχίσει ξαφνικά κάποιος στη μέση μιας συζήτησης να τραγουδάει και να χορεύει, και οι υπόλοιποι γύρω του, αντί να προβληματιστούν με την ασυνήθιστη συμπεριφορά του,  να ανέβουν κι αυτοί στα τραπέζια για να χορέψουν μαζί του, την ώρα που ολόκληρες ορχήστρες ακούγονται γύρω τους χωρίς να φαίνονται. Γιατί να μη συνεπαίρνονται τόσο οι άνθρωποι στην καθημερινότητα; Γιατί να μην υπάρχουν τέτοιες ορχήστρες κρυμμένες στους δρόμους;

Το να το βλέπεις στην οθόνη ενώ τρως κορνφλέικς είναι βαρετό αλλά πόσο ενδιαφέρον θα ήταν αν πραγματικά συνέβαινε; Τότε ναι θα είχε νόημα, αν αλήθεια πραγματικά συνέβαινε.

Ανακοίνωση μετακαλοκαίρια

Εκκλησία μου η θάλασσα

Need Evans

(listen while reading)

 Αυτή είναι μια νύχτα από αυτές που χρειάζονται το πιάνο του Bill Evans. Όχι για μελαγχολία, απλά γιατί καίει ήσυχα μέσα μου σαν κερί και γιατί απολυμαίνει όλες τις άχρηστες μελωδίες που τριγυρνάνε το μυαλό μου. Κάποιες μελωδίες μπορούν να γίνουν εφιαλτικά επαναλήψιμες σαν εμμονή κατα τη διάρκεια μιας αυπνίας και οι ίδιες πάλι να με σώσουν από την αναλυτική σκέψη που καταστρέφει τους περισσότερους ανθρώπους της δεκαετίας. Και μετά είναι αυτό το πιάνο.. αυτό το πιάνο είναι το πιο ασφαλές μέσο - ακόμα και από το αεροπλάνο - για να ταξιδέψω κι εγώ μια τέτοια νύχτα πάνω από τη νωχελική πόλη μέσα από την κουνουπιέρα μου που δεν μπορω να αποχωριστώ πια. Θα διάλεγα να προσγειωθώ κάπου στη μέση της Αρεοπαγίτου - ή για τους φίλους αεροπαγίτου - και η κουνουπιέρα να με έκανε αόρατη βέβαια, και έτσι να παρατηρούσα όλους αυτούς τους τυχαίους διαλόγους που περνούν δίπλα σου που αν τους προσθέσεις φτιάχνουν ένα παράξενο μήνυμα από το υπερπέραν.
   Εντάξει μπορούμε να παραδεχτούμε τη μελαγχολία της στιγμής, μελαγχολία ενός ευαίσθητου στομαχιού που πληρώνει τις ποινές της χρόνιας κατάχρησης σοκολάτας. "Δεν πειράζει οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν ευαίσθητα ραντάρ έμπνευσης" ή κάτι τέτοιο θα βόλευε τώρα να είναι το μάντρα μου.'Η και όχι... Κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι δε φοβάσαι παρά μόνο από συνήθεια, κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι δεν χρησιμοποιείς τις υπερδυνάμεις σου επειδή κανείς γύρω σου δεν το κάνει.Ο φόβος είναι το πιο βρωμερό πράγμα μετά από μια φρέσκια πάνα μωρού.

Ανακοίνωση 278

Η αλήθεια είναι ότι η αλήθεια είναι από τα λίγα πράγματα στον κόσμο που δεν έχουν να κάνουν με τον χρόνο.

Λε σμολ σοκολατερί

 Δεν έχει σημασία από που αρχίζεις μια ιστορία όταν αυτή έχει να κάνει με τη ζεστή σοκολάτα. Με πιπέρι. Όλα τα πριν και τα μετά έχουν ελάχιστη σημασία μπρoστά της. Είναι ένα μέρος στην Αθήνα, ένα μέρος μόνο, ίσως και στην Ευρώπη, ή στο σύμπαν. Ένα μέρος που φτιάχνει την πιο ωραία ζεστή σοκολάτα. Δεν έχει σημασία να πούμε ποιο μέρος είναι αυτό, ίσως να μην το θέλαμε καν. Ινκόγκνιτο.   

   Το μικροσκοπικο καφέ με τις άβολες καρεκλίτσες, το αγαπημένο χρώμα, την αέρινη σερβιτόρα, το λευκό σερβίτισο, ο ήχος της πορσελάνης. Ένα  αστυνομικό μυθιστόρημα με συνοδεύει αυτές τις απολαυστικές στιγμές, που χωρίζουν τη βδομάδα σε πριν και μετά. Μέχρι πριν ένα μήνα, περίμενα σαν τερματοφύλακας τις ζεστές μέρες να ρθουν, μα τώρα ένα σύννεφο αρκεί για να σκεφτώ πως οι συννεφιές θέλουν ένα ζεστό ρόφημα. Η ζωή μου σιγά σιγά μετράπηκε σε δορυφόρο. Δορυφόρο του πολυπόθητου φλιτζανιού. Προσπαθώ να κρατήσω τους τύπους, να το πιω αργά, όπως κάνουν οι μεγάλοι με τον καφέ. Όμως δεν ξέρω καν πως γίνεται, φτάνει κατευθείαν στα βάθη της ύπαρξης μου και τα ζωντανεύει, σαν φωτογραφικό φίλτρο. Μου ζεσταίνει την ψυχή.  Πλέον μπορώ να καταλάβω την ελάχιστη μικροδιαφορά στη γεύση, στις αναλογίες. Σε προσπάθειες απαγκίστρωσης πήγα σε άλλα καφέ, δοκίμασα άλλες σοκολάτες, οι κατάλογοι τις έκαναν να φαίνονται ελπιδοφόρα ισάξιες, μάταια.
  Ένα ζευγαρι γάλλων παρείσφρυσε στις σκέψεις μου, μπήκαν στο μικρό καφέ. Δεν με ενοχλούν, περιέργως. Ελάχιστοι επιλέγουν να μείνουν εδώ κι όσοι μένουν φαίνονται εκλεκτοί. Εκτιμούν την ιδιατερότητα και μικροσκοπικότητα του μέρους κι αυτό δημιουργεί μια διάφανη, αμοιβαία εκτίμηση. Καθώς κατεβαίνει η στάθμη του καυτερού σοκολατένιου χείμαρρου, μετατρέπομαι σε μια γατόμπαλα θαλπωρής. Οι άνθρωποι φαίνονται πιο στιλπνοί τώρα, όπως αυτή η παχουλή ρουμπινομάλλα που περνάει το δρόμο. Όμορφα, πρωτότυπα προιόντα, γκάτζετ που θα κοσμούσαν ακτινοβολλώντας το σαλόνι ενός εξωγήινου όντος.

Ου κρίνεις για να Ου κριθεις

Ή κοπέλα στο διπλανό τραπέζι του καφέ πρέπει να περίμενε κάποιον...ή απλά να ηλπιζε πως θα μπει κάποιος που περίμενε ή ευχόταν να μπει, ικετευοντας τους θεούς του τυχαίου (που λένε πως κρύβονται στα κάθετα στενά της Σόλωνος, αλλά ποιες οι πιθανότητες να ισχύει κάτι τέτοιο..).  Ναι, γιατί κάθε φορά που περνούσε απ'εξω κάποιος πεζός (κάτι όχι ιδιαίτερα συχνό λόγω της βροχερότητας της μέρας) τιναζόταν σαν ξαναμμένο παπί να δει, και ή απογοήτευση της έμοιαζε με την απογοήτευση της μέρας που δεν κατάφερε να παραμείνει όσο ηλιόλουστη και χαρούμενη υποσχόταν το πρωί, κι όμως εγώ τη βρίσκω τόσο γοητευτική αυτή την εξέλιξή της!
  Ονειροπαρμένη, καημένη μου, μην παραμυθιάζεσαι τόσο εύκολα! Πού ξέχασες την αξιοπρέπειά σου; Έστω τη δύναμή σου, την αυτοκυριαρχία σου,

χαζή ερωτευμένη! Πιθανότατα..
''Ου κρίνεις για να ου κριθείς'' πεταχτηκε η φωνή του σοφού (αλλά άσχετου από συντακτικό της αρχαιας) γέροντα του μυαλού μου με βάρος ενδέκατης εντολής, με αποτέλεσμα να τσουλίσει ατσούμπαλα ή ζεστή γουλιά σοκολάτας στο λαιμό μου..

Φανταστικές Ειδήσεις: Τα Όνειρα και το Νόημα της Ζωής

     Η αλήθεια είναι ότι επιστημονικότατες μελέτες του Πανεπιστημίου Γουιμπάμπουε απέδειξαν ότι αν κοιμηθείς στο ίδιο μαξιλάρι που κοιμήθηκες τελευταία φορά θα σου έρθει ατόφια η γεύση του τελευταίου ονείρου που είδες όταν κοιμήθηκες σ’αυτό. Φαίνεται πώς ο εγκέφαλος όταν ξαναέρχεται σε οριζόντια στάση σε συνδυασμό με τη μυρωδιά και τη μαλακότητα του μαξιλαριού επαναλαμβάνει τις τελευταίες πρόσφατες συνθήκες που βρέθηκε έτσι και τέλος πάντων ξαναζεί το όνειρο.
      Ο ντόκτορ Γουιμπάμπα μας ενημερώνει μάλιστα για την τελευταία έρευνά του σχετικά με τα όνειρά, που αν αποδειχτεί θα φέρει τα πάνω κάτω στο χώρο της επιστήμης αλλά και γενικά σε οποιοδήποτε χώρο. Ο Γουιμπάμπα προσπαθεί να αποδείξει ότι σε κάθε όνειρο κάθε ανθρώπου κρύβεται το νόημα της ζωής και συγκεκριμένα το κλειδί που μπορεί να ξεκλειδώσει όλη την αλήθεια για το μυστήριο της ύπαρξης και του σύμπαντος και όλων των μυστηρίων απλά δεν το θυμόμαστε γιατί είναι μια πολύ μικρή λεπτομέρεια στο όνειρο. 

      Ειδικότερα, υποστηρίζει το Ερευνητικόκό Τμήμα Ονείρων του Πανεπιστημίου ότι, όπως πρέπει να παρατηρήσεις ένα πολύ μικρό ανθρωπάκι στους πίνακες του Ιερώνυμου Μπος έτσι και στα όνειρά πρέπει να θυμηθείς μια πολύ μικρή λεπτομέρεια στις συναισθηματικές εικόνες που βιώνεις. Για να τη θυμηθείς αυτή τη λεπτομέρεια ο καθηγητής Γουιμπάμπα εξηγεί ότι πρέπει να ξυπνήσεις στη μέση της νύχτας και να είσαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου για να τη συνειδητοποιήσεις, και ότι πολλοί την έχουν συνειδητοποιήσει αλλά νυστάζουν πολύ για να κάτσουν να την καταγράψουν γιατί ποτέ δεν έχουν ένα στυλό δίπλα στο κομοδίνο είτε δεν θέλουν να ανοίξουν το φως ακόμα και για να πάνε τουαλέτα. 

Έχε με