Ανακοίνωση 278

Η αλήθεια είναι ότι η αλήθεια είναι από τα λίγα πράγματα στον κόσμο που δεν έχουν να κάνουν με τον χρόνο.

Λε σμολ σοκολατερί

 Δεν έχει σημασία από που αρχίζεις μια ιστορία όταν αυτή έχει να κάνει με τη ζεστή σοκολάτα. Με πιπέρι. Όλα τα πριν και τα μετά έχουν ελάχιστη σημασία μπρoστά της. Είναι ένα μέρος στην Αθήνα, ένα μέρος μόνο, ίσως και στην Ευρώπη, ή στο σύμπαν. Ένα μέρος που φτιάχνει την πιο ωραία ζεστή σοκολάτα. Δεν έχει σημασία να πούμε ποιο μέρος είναι αυτό, ίσως να μην το θέλαμε καν. Ινκόγκνιτο.   

   Το μικροσκοπικο καφέ με τις άβολες καρεκλίτσες, το αγαπημένο χρώμα, την αέρινη σερβιτόρα, το λευκό σερβίτισο, ο ήχος της πορσελάνης. Ένα  αστυνομικό μυθιστόρημα με συνοδεύει αυτές τις απολαυστικές στιγμές, που χωρίζουν τη βδομάδα σε πριν και μετά. Μέχρι πριν ένα μήνα, περίμενα σαν τερματοφύλακας τις ζεστές μέρες να ρθουν, μα τώρα ένα σύννεφο αρκεί για να σκεφτώ πως οι συννεφιές θέλουν ένα ζεστό ρόφημα. Η ζωή μου σιγά σιγά μετράπηκε σε δορυφόρο. Δορυφόρο του πολυπόθητου φλιτζανιού. Προσπαθώ να κρατήσω τους τύπους, να το πιω αργά, όπως κάνουν οι μεγάλοι με τον καφέ. Όμως δεν ξέρω καν πως γίνεται, φτάνει κατευθείαν στα βάθη της ύπαρξης μου και τα ζωντανεύει, σαν φωτογραφικό φίλτρο. Μου ζεσταίνει την ψυχή.  Πλέον μπορώ να καταλάβω την ελάχιστη μικροδιαφορά στη γεύση, στις αναλογίες. Σε προσπάθειες απαγκίστρωσης πήγα σε άλλα καφέ, δοκίμασα άλλες σοκολάτες, οι κατάλογοι τις έκαναν να φαίνονται ελπιδοφόρα ισάξιες, μάταια.
  Ένα ζευγαρι γάλλων παρείσφρυσε στις σκέψεις μου, μπήκαν στο μικρό καφέ. Δεν με ενοχλούν, περιέργως. Ελάχιστοι επιλέγουν να μείνουν εδώ κι όσοι μένουν φαίνονται εκλεκτοί. Εκτιμούν την ιδιατερότητα και μικροσκοπικότητα του μέρους κι αυτό δημιουργεί μια διάφανη, αμοιβαία εκτίμηση. Καθώς κατεβαίνει η στάθμη του καυτερού σοκολατένιου χείμαρρου, μετατρέπομαι σε μια γατόμπαλα θαλπωρής. Οι άνθρωποι φαίνονται πιο στιλπνοί τώρα, όπως αυτή η παχουλή ρουμπινομάλλα που περνάει το δρόμο. Όμορφα, πρωτότυπα προιόντα, γκάτζετ που θα κοσμούσαν ακτινοβολλώντας το σαλόνι ενός εξωγήινου όντος.

Ου κρίνεις για να Ου κριθεις

Ή κοπέλα στο διπλανό τραπέζι του καφέ πρέπει να περίμενε κάποιον...ή απλά να ηλπιζε πως θα μπει κάποιος που περίμενε ή ευχόταν να μπει, ικετευοντας τους θεούς του τυχαίου (που λένε πως κρύβονται στα κάθετα στενά της Σόλωνος, αλλά ποιες οι πιθανότητες να ισχύει κάτι τέτοιο..).  Ναι, γιατί κάθε φορά που περνούσε απ'εξω κάποιος πεζός (κάτι όχι ιδιαίτερα συχνό λόγω της βροχερότητας της μέρας) τιναζόταν σαν ξαναμμένο παπί να δει, και ή απογοήτευση της έμοιαζε με την απογοήτευση της μέρας που δεν κατάφερε να παραμείνει όσο ηλιόλουστη και χαρούμενη υποσχόταν το πρωί, κι όμως εγώ τη βρίσκω τόσο γοητευτική αυτή την εξέλιξή της!
  Ονειροπαρμένη, καημένη μου, μην παραμυθιάζεσαι τόσο εύκολα! Πού ξέχασες την αξιοπρέπειά σου; Έστω τη δύναμή σου, την αυτοκυριαρχία σου,

χαζή ερωτευμένη! Πιθανότατα..
''Ου κρίνεις για να ου κριθείς'' πεταχτηκε η φωνή του σοφού (αλλά άσχετου από συντακτικό της αρχαιας) γέροντα του μυαλού μου με βάρος ενδέκατης εντολής, με αποτέλεσμα να τσουλίσει ατσούμπαλα ή ζεστή γουλιά σοκολάτας στο λαιμό μου..

Φανταστικές Ειδήσεις: Τα Όνειρα και το Νόημα της Ζωής

     Η αλήθεια είναι ότι επιστημονικότατες μελέτες του Πανεπιστημίου Γουιμπάμπουε απέδειξαν ότι αν κοιμηθείς στο ίδιο μαξιλάρι που κοιμήθηκες τελευταία φορά θα σου έρθει ατόφια η γεύση του τελευταίου ονείρου που είδες όταν κοιμήθηκες σ’αυτό. Φαίνεται πώς ο εγκέφαλος όταν ξαναέρχεται σε οριζόντια στάση σε συνδυασμό με τη μυρωδιά και τη μαλακότητα του μαξιλαριού επαναλαμβάνει τις τελευταίες πρόσφατες συνθήκες που βρέθηκε έτσι και τέλος πάντων ξαναζεί το όνειρο.
      Ο ντόκτορ Γουιμπάμπα μας ενημερώνει μάλιστα για την τελευταία έρευνά του σχετικά με τα όνειρά, που αν αποδειχτεί θα φέρει τα πάνω κάτω στο χώρο της επιστήμης αλλά και γενικά σε οποιοδήποτε χώρο. Ο Γουιμπάμπα προσπαθεί να αποδείξει ότι σε κάθε όνειρο κάθε ανθρώπου κρύβεται το νόημα της ζωής και συγκεκριμένα το κλειδί που μπορεί να ξεκλειδώσει όλη την αλήθεια για το μυστήριο της ύπαρξης και του σύμπαντος και όλων των μυστηρίων απλά δεν το θυμόμαστε γιατί είναι μια πολύ μικρή λεπτομέρεια στο όνειρο. 

      Ειδικότερα, υποστηρίζει το Ερευνητικόκό Τμήμα Ονείρων του Πανεπιστημίου ότι, όπως πρέπει να παρατηρήσεις ένα πολύ μικρό ανθρωπάκι στους πίνακες του Ιερώνυμου Μπος έτσι και στα όνειρά πρέπει να θυμηθείς μια πολύ μικρή λεπτομέρεια στις συναισθηματικές εικόνες που βιώνεις. Για να τη θυμηθείς αυτή τη λεπτομέρεια ο καθηγητής Γουιμπάμπα εξηγεί ότι πρέπει να ξυπνήσεις στη μέση της νύχτας και να είσαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου για να τη συνειδητοποιήσεις, και ότι πολλοί την έχουν συνειδητοποιήσει αλλά νυστάζουν πολύ για να κάτσουν να την καταγράψουν γιατί ποτέ δεν έχουν ένα στυλό δίπλα στο κομοδίνο είτε δεν θέλουν να ανοίξουν το φως ακόμα και για να πάνε τουαλέτα. 

Έχε με

Εμπύρετες εμπνεύσεις

 Και ενώ βρισκόμουν σε αυτό το γνωστό χαοτικό σύννεφο του πυρετού, που το βλέμμα πλανάται στο άπειρο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ύπνου και ξύπνιου, γεννήθηκαν ιδέες νέες, και εμπνεύσεις απρόσμενες που εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε μέγιστης σημασίας να καταγράψω.

 1. To Λικνιστήρι

Το Λικνιστήρι, μιλάμε για πολλά λεφτά. Η ιδέα προέκυψε όση ώρα ήμουν στο κρεββάτι και αδυνατούσα να κοιμηθώ καθώς το μυαλό μου είχε βαλθεί να επαναλαμβάνει μια ενοχλητική μελωδίτσα.για ώρες ενώ είχα μια τεράστια ανάγκη για λίγο λίκνισμα. Μια συσκευή που βιδώνεις στo κρεββάτι και έχει δύο μεγάλες παλάμες που σε λικνίζουν για να κοιμηθείς σαν μωρό. Με ρυθμιστή για την ένταση λικνίσματος, Πηγή ενέργειας, χμμ , ίσως καλύτερα με πρίζα, αυτό δεν το σχεδίασα ακόμα..

2. Ο Μίστερ Προτζέκτο

Ο Μιστερ Προτζέκτο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο όνειρό μου, όταν κατάφερα για λίγο να κοιμηθώ. Ένας άνθρωπος μεγάλων διαστάσεων με καπέλο και τη μια μεριά του προσώπου καλυμμένη, όπου στη θέση του ματιού εχει έναν βαθύ φακό, από τον οποίο βγαίνει φως, που πηγάζει από μέσα του. Φυσικό φως. Το άλλο μάτι λίγο ανέκφραστο. Ένας σκοτεινός τιμωρός του εγκλήματος, όχι μόνο των κοινών "κακών" αλλά οποιουδήποτε ανάμεσά μας μπορεί να χρειαστεί να "πάρει ένα μάθημα". Τους κατατροπώνει όλους, απλά αντί να τους δέρνει, τους αναγκάζει να δουν διάφορα ντοκυμαντέρ που προβάλλει ο ίδιος με το μάτι φακό, ιστορικά ντοκυμαντέρ, πολιτικά, οικολογικά, ανάλογα με το τί κρίνει κατάλληλο ο Μίστερ Προτζέκτο για τον καθένα. Να, τώρα είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα, και ο Μίστερ Προτζέκτο σίγουρα θα βρίσκεται σε κάποια ταράτσα, στο κέντρο της Αθήνας, με αιχμάλωτο στην αγκαλιά του έναν γιατρό του ΙΚΑ. Του κρατάει σταθερά το κεφάλι και προβάλει με το ένα του μάτι ένα πολύ καλό ντοκυμαντέρ για τις φαρμακοβιομηχανίες.

Φανταστικός διάλογος ανάμεσα στον επιθυμητή και στα επιθυμούμενά του

-Που ειστε λοιπόν; Πέρασαν χρόνια..
-Ναι αργήσαμε λίγο..
-Θελετε κάποια ιδιαίτερη υποδοχή;
-Χαχα ! Όχι,αντιθέτως. Περιμένουμε να έρθουμε όταν δεν θα έχεις το νου σου για να σου κάνουμε έκπληξη. Νομίζαμε ότι διέθετες χιούμορ.
-Αφου δεν γίνεται να μη σας περιμένω. Έχω εξαντλήσει τα ξόρκια μου για σας!
-Γι αυτό αργούμε. Δεν θα σου άρεσε, δεν σου αρέσει τίποτα προβλέψιμο ξέχασες; Δε θυμάσαι όλα τα προηγούμενα πράγματα που επιθυμούσες στη ζωή σου; Ήρθανε ποτέ από το δρόμο που τα περίμενες;...Ούτε μια φορά.
-Ναι αυτό είναι αλήθεια..τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μου από αλλού τα περίμενα και από αλλού ήρθαν. Μα δεν ξέρω πώς να μην περιμένω. Πρέπει δηλαδή να ξεχαστώ; Να πιέσω τον εαυτό μου να μην σας επιθυμεί;
- Όχι απαραίτητα. Μάλλον πρέπει απλά να μην περιμένεις.
- Κατάλαβα. Θέλετε να με διδάξετε να υπομένω έτσι δεν είναι;;
- (Συσκέπτονται για λίγο)...Χμμμ όχι δεν έχουμε τέτοια φιλοδοξία.
- Αλλά; Θελετε τότε να με κρατάτε σε αγωνία.
- Σίγουρα όχι.
- ΤΟΤΕ ΤΙ;
- Τότε μας αρέσει απλά να κάνουμε θεαματική είσοδο.
- Καλά..Όταν και αν έρθετε θα σας χαστουκίσω και δεν θα ξέρετε το γιατί.

Ανακοίνωση

Οι άνθρωποι μπορούν να γίνονται αράχνες αν θέλουν. Όχι spiderman ή "γυναίκα αράχνη", μια απλή αραχνούλα από αυτές που φτιάχνουν τα έργα τέχνης τους στις γωνίες των σπιτιών. Πιάνεις τις βελόνες και το μαλλί και υφαίνεις. Πλέκοντας πλέκεις την υπομονή, την καλλιεργεις σαν τριανταφυλλίτσα, κάθε πόντος μια μονάδα χρονου συγκέντρωσης, διαλογισμού και ειρήνης. Μικρά μικρά κομπάκια σε διδάσκουν ότι όλα μαζί στοιχισμένα μπορούν να φτιάξουν κάτι πιο μεγάλο και πιο δυνατό. Όλα τα συναισθήματα διυλίζονται μέσα από τις βελόνες, μαζί με την κλωστή, ο κόμπος που δένεται, το μαλλί που περνάει μέσα από το μαλλί, χσσσσσσσ, ένα  απολαυστικό χοντρό χσσσ σαν μια μπουκιά από χάδι. Ο χρόνος γίνεται ύφασμα, γίνεται κάλτσα, κασκόλ, ένα σκουφί, ένα φρέσκο απαλό κουβερτάκι, άσπρο και παχουλό σαν συννεφάκι, πιο στοργικό και από τραχανά. Χοντρά ηδονικά μαλλιά με χοντρά χρώματα, ζωντανά δυνατά χρώματα, τα χρώματα έχουν πλέον υπόσταση, μπορείς να τα πιάνεις στα χέρια σου και να ζωγραφίζεις μια τρισδιάστατη ζωγραφιά, που σου κάνει παρέα τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Ακόμα και όταν

Ακόμα και όταν κανείς νιώθει ανήμπορος
αδύναμος και ανέμπνευστος
έρημος σαν το σκυλί στην πόλη
και όταν νιώθει ότι κοιμάται ύπνο βαθύ
και πώς σε μια λακούβα απραξίας έχει πέσει
σε ένα αδιέξοδο, όπως η μύγα στο τζάμι
που βλέπει ότι το "έξω" είναι εκεί και δεν μπορεί να το φτάσει
κι όμως επιμένει κουρασμένη και ξαναχτυπάει το κεφαλάκι της
Ακόμα και όταν η ματαιότητα χορεύει το ράθυμο χορό της πάνω σε όλα τα πράγματα ακόμα και τα αγαπημένα
Τη ζωή του αν έχει κανείς πλέξει ως τότε με υπομονή
με ευλυγισία και ανάλαφρη καρδιά
και να γελάει ξέρει,
τότε τα χέρια του παρελθόντος και του μέλλοντος
θα γυρίσουν και θα τον σηκώσουν όπως ή μάνα το βρέφος
θα τον ξυπνήσουν από το λήθαργο απαλά
υπομονετικά,
θα ανοίξουν το παράθυρο για να πετάξει πάλι.
Ένα μέρος του πνεύματός του
ένας ανώτερος, πιο δυνατός εαυτός είναι εκεί
τον προσέχει και τον αγαπά και τον σκουντάει
ο ίδιος,
ο παιδικός εαυτός του

Απέναντι στη στιγμή

     Αν ήμασταν ακριβείς θα έπρεπε κάθε στιγμή να πενθούμε οτιδήποτε παρελθοντικό γιατί δεν θα ξαναρθεί, και αυτός είναι ένας τρόπος ίσως να μετριάσει κανείς οποιοδήποτε πένθος. Ο εαυτός μου όταν ήταν μωρό, δεν πρόκειται να επιστρέψει και ήταν τόσο στρουμπουλό και τραγανό ον... και αυτό είναι κρίμα, θα έπρεπε να μη με στεναχωρεί πολύ; Λοιπόν με στεναχωρεί και μου φέρνει δέος, σχεδόν ίλιγγο όταν το συνειδητοποιώ.

    Ήταν κάποιος που έκλαιγε για κάθε στιγμή που χανόταν γιατί είχε καταφέρει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απώλειας όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Ενώ ήταν και ένας άλλος που δεν μπορούσε να σταματήσει να απολαμβάνει το πώς τα πράγματα τον εξέπλητταν με το να μεταμορφώνονται αργά σαν τα λουλούδια που ξετυλίγουν τα πέταλά τους, να αλλάζουν, γιατί μπορούσε να συνειδητοποιήσει στο έπακρο τη χαρά της διαρκούς ροής όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Μάλιστα το ρυθμό αυτής της ροής μπορεί να τον δει στην οπτική του μορφή κανείς, σχηματισμένη πάνω στην άμμο. Είναι αυτό που κάνει την έρημο κυματιστή. Και τη θάλασσα.

το πρώτο ταμπουινοτράγουδο

Τι πραγματικά συμβαίνει

-Είμαι ακόμα εδώ; ρώτησα, κυριευμένη από ένα αίσθημα απύθμενης θαλπωρής

-Ήσουν πάντα εδώ, μου απάντησε το χρυσαφένιο ον που με λίκνιζε σαν μυρμυγκάκι στη γιγάντια αγκαλιά του.

Σχετικά με τη βραδύτητα

Το να είσαι χελώνα και να χαίρεσαι τη βραδύτητά σου, αφομοιώνοντας κάθε στιγμή με την ησυχία σου είναι υπέροχο. Το να είσαι μια ανυπόμονη χελώνα, αυτό, δεν είναι ευχάριστο

Τουρισμός στη νυχτερινή Αθήνα

   Το βράδυ, αν βγεις να περπατήσεις προς την Πλατεία Κοτζιά, θα ακούσεις το μεγαλειώδες "αηδόνι της Αιόλου". Ένα μοναχικό, γενναίο, παιχνιδιάρικο κελάηδισμα ενός νυχτερινού πουλιού σαν αηδονιού, που αντηχεί στον υγρό πεζόδρομο και στις ψυχρές φάτσες των τραπεζών. Κάποιες σειρήνες αυτοκινήτων προσπαθούν ανεπιτυχώς να το μιμηθούν και καθώς απομακρύνεσαι και αυτό συνεχίζει, φαίνεται σαν να είναι το τελευταίο ζωντανό πράγμα που απέμεινε αυτές τις ώρες που κανείς δεν μπορεί να αγοράσει κάτι εδώ.

   Το βράδυ, αν βγεις να περπατήσεις στους δρόμους της Αθήνας, μπορείς να παίξεις κάτι σαν videogame στο οποίο κερδίζεις αν μπορέσεις να αποφύγεις όλα τα κακά σκύλου που θα βρεθούν μπροστά σου. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι περπατητές στην Αθήνα περπατάνε σκυφτοί. Δεν είναι σκεφτικοί ή λυπημένοι, δεν είναι η κρίση, απλά παίζουν αυτό το, κυριολεκτικά, βρώμικο παιχνίδι. Ειδικά το βράδυ. Και συνειδητοποίησα χτες, ότι είχα πολύ καιρό να περπατήσω με το κεφάλι ψηλά, να βλέπω ουρανό, ή τουλάχιστο να τον ψάχνω ανάμεσα στα κτίρια. Και το έκανα, ρίσκαρα. Και δεν έχασα.

   Το βράδυ, αν βγεις να περπατήσεις στους δρόμους της Αθήνας, μπορεί να δεις τα λεωφορεία "ΣΥΓΓΝΩΜΗ". Στα φωτεινά γράμματά όπου συνήθως αναγράφεται η αφετηρία, θα διαβάσεις "ΣΥΓΓΝΩΜΗ" και στη θέση του προορισμού, γράφουν "ΕΚΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ".

    Αυτό είναι συγκινητικό. Μπορεί να σημαίνει, είτε ότι πρόκειται για ένα λεωφορείο που μπορεί να σε μεταφέρει από το "συγγνώμη" στο "εκτός λειτουργίας", δηλαδή να μείνεις άνεργος, αλλά προφανώς, και το ανάποδο: από την ανεργία σε μια κατάσταση απολογίας και ηττοπάθειας. Και αναρωτιέμαι, σε αυτή την περίπτωση, ποιες είναι οι ενδιάμεσες στάσεις.

    Είτε είναι ένα λεωφορείο που απλά "δεν είναι σε φάση" αλλά έχει την ευγένεια και το θάρρος να ζητήσει ένα μεγάλο συγνώμη. Θα μπορούσε να γράφει μόνο "εκτός λειτουργίας", όμως όχι. Αυτό το συγγνώμη με τα κεφαλαία κίτρινα γράμματα πάνω σε ένα μέσο μεταφοράς σε κάνει να θες να το παρηγορήσεις και από την άλλη να σκεφτείς αν και εσύ πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη για μια λάθος συμπεριφόρά σου σε κάποιο φίλο σου και ίσως αν όλοι περπατούσαμε με ένα "συγγνώμη" στο κεφάλι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Self Programming #1

      Η φαντασία είναι το πιο εξελιγμένο γκάτζετ, το μόνο εργαλείο που έχουμε για να κάνουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Είναι ένα σφυρί με το οποίο μπορείς να σφυριλατήσεις το άγαλμα που είναι ο μελλοντικός σου εαυτός και η ζωή σου όπως ακριβώς θες. Όμως συνήθως εμείς παίρνουμε αυτό το σφυρί και βαράμε δυνατά το κεφάλι μας .

     Η φαντασία είναι μια υγρή ουσία σαν πυλός με την οποία πλάθεις το άμεσο αλλά και το μακρυνότερο μέλλον, βασικά όλο το μέλλον. Στερεοποείται με το πέρασμα της ώρας. Όταν τη διοχετεύεις σε ένα αρνητικό κανάλι γίνεται φόβος και όταν τη διοχετεύεις στο τι θέλεις, γίνεται δημιουργικός οραματισμός.

     Το πρόβλημα είναι ότι τα windows που μας έχουν εγκαταστήσει έχουν by default τσεκαρισμένη την αρνητική επιλογή με αποτέλεσμα να πραγματοποιούμε τους φόβους μας αντί να πραγματοποιούμε τις επιθυμίες μας. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι ταινίες και τα βιβλία για το μέλλον είναι θρίλερ. Δεν είναι τυχαίο που ο Μεγάλος Αδερφός του Όργουελ έγινε ριάλιτι. Είναι επειδή είμαστε προγραμματισμένοι στο αυτόματο, να βρίσκουμε πρώτα τον αρνητικό προορισμό και να επιλέγουμε αμέσως αμέσως τα βήματα προς αυτόν. Σαν να κοιτάς έναν χάρτη, να βρίσκεις τον χειρότερο προορισμό στον χάρτη, να πατάς δεξί κλικ και να βρίσκεις οδηγίες προς αυτό το σημείο. Αυτό είναι η αυτόματη προεπιλογή, το default μας. 

    Όταν ανοίγεις το Google Chrome αντί για το Mozzila σε ρωτάει o υπολογιστής "Google Chrome is not the default browser" και έχει δύο επιλογές, δύο κουτάκια: "Set as default" "Don't ask again", Κάποιος έχει πατήσει το Don't ask again γιατί κανένα εικονίδιο  δεν εμφανίζεται πουθενά όταν τυχαία οραματίζομαι τη ζωή μου όπως τη θέλω που να γράφει: "Η δημιουργική χρήση της φαντασίας σας δεν είναι προεπιλεγμένη". Πρέπει να πατήσουμε δεξί κλικ στον εαυτό μας, να πάμε στις ιδιότητές μας και να ξετικάροουμε αυτό το βρωμόκουτο που μας έχει κάνει φοβισμένα ζελέδια. Και να επιλέξουμε το άλλο κουτί σαν προεπιλογή.
   Που σημαίνει να αφιερώνουμε manually χρόνο στο να φανταζόμαστε πώς θέλουμε να είμαστε. Τι καλό μπορούμε να σκεφτούμε για την περίπτωσή μας. Τι μεγαλεία θα γούσταραμε να φτιάξουμε για πάρτη μας. Να φαντασιωθούμε. Τα καλύτερα. Και θα γίνει ακριβώς αυτό που θέλουμε γιατί το πρόγραμμά μας έιναι hi-tech κατά τα άλλα και- περιέργως- έχει  ακόμα και την τεχνολογία να βρει μόνο του τα βήματα προς τα εκεί.

Ο κύριος καταρράχτης

  Μια γιαγιά στο μπροστινό κάθισμα μαθαίνει την άλφαβητα στο εγγόνι της την ώρα που ο Νίτσε στα χέρια μου κραυγάζει την πλάνη της γλώσσας. (Το βιβλίο μου ρίχνει προκλητικά χαστουκάκια στα μάγουλα, τρέμει στα χέρια μου, όχι εξαιτίας των χεριών μου αλλά από την ένταση του βρυχυθμού που ακόμα κουβαλάνε οι λέξεις του, είναι γραμμένο για να ουρλιάζεται δυνατά, για να ουρλιάζει μέσα βαθιά στα θεμέλια της ψυχής, σαν καταρράχτης δυνατός και καθαρός μαζί, ικανός να γκρεμίσει.)

 την ώρα που ο Νίτσε κάνει τεχνητή αναπνοή στο πνεύμα μου  για να ανανύψει η ψυχή μου από την άπνοια των καιρών, 

την ώρα που ο Νίτσε εξακολουθεί να είναι αιώνιος όπως μόνο αυτός ξέρει, ανακουφίζοντας ένα νανοηλεκτρόνιο από το γιγάντιο φορτίο που κούραζε και δαιμόνιζε το μυαλό του υποφέροντας όταν ζούσε, πάνω στο είναι μου, σε μένα, τον αναγνώστη, μια προέκτασή του, όπως σε κάθε αναγνώστη μέσα στον οποίο ζει και ξαναζεί. εδώ στο αεροπλάνο, πίσω από τη γιαγιά, ο Νίτσε, χιλιάδες μέτρα πάνω απο τη γη, όπως του ταιριζει, όπως πραγματικά μπορούσε να βλέπει την ανθρωπότητα και τότε, πετώντας μοναχικά πέρα και πάνω από κάθε εποχή.

Διαλογισμός του μωσαικού (να διαβαστεί ψιθυριστά)

   Στο μωσαικό μπορείς να διαβάσεις την μοίρα σου, ή να δεις τους φόβους σου και να τους κατανοήσεις η να δεις κάτι που σου λείπει, ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, ή ένα φιλικό ζωάκι όταν είσαι μόνος. Αναλογα με το τι χρειάζεσαι όταν το κοιτάς, το μωσαϊκό θα ανασύρει μέσα από τις ψηφίδες του ακριβώς αυτό που σου πρέπει σαν απάντηση. 

Χωρίς να συγκεντρώνεις κάπου το βλέμμα σου  θα βγει μπροστά καθώς χαζεύεις σαν παιδί  το πάτωμα , μαγική εικόνα, θα ξεχωρίσει από τις άλλες ψηφίδες. 

Και αν είσαι τυχερός, μέσα στο χάζεμά σου και τις διάχυτες σκέψεις σου θα καταλάβεις σε μια στιγμή διαύγειας τι είναι αυτό που βλέπεις και γιατί το βλέπεις. Μόνο μια στιγμή, μα δεν πρέπει να φύγεις τελείως από το αφηρημένο κοίταγμα. Αν λίγο παραπάνω εστιάσεις πάνω του θα τρομάξει και θα φύγει, όπως ένα ελάφι ή ένα ξωτικό ή οτιδήποτε μαγικό,  θα χωθεί πισω στις ψηφίδες και πάλι αδιάφορο μωσαϊκό θα φαίνεται, λες και ήταν όλα στο μυαλό σου. 

Και αν μπορέσεις να μείνεις λίγο παραπάνω σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση: μεταξύ διαύγειας και αφηρημάδας, τότε μπορείς να τραβήξεις μια νοητή φωτογραφία και να την κρατήσεις για πάντα στο μυαλό σου. Θα σε γυρνάει σαν ταξί - χρονομηχανή και όχι σαν απλή ανάμνηση  πίσω σε αυτή τη στιγμή  και θα συνδέει σαν συνδετήρας όποια μελλοντική σου στιγμή θες με αυτή του διαλογισμού πάνω στο μωσαϊκό. Έτσι μπορείς να καταλάβεις λίγα πράγματα παραπάνω για τον εαυτό σου, για τους φόβους σου  και για ποιο λόγο τους έχεις ακόμα ανάγκη.

Σεπτεμβριανό

 
 Ανακάλυψη του Φθινοπώρου. Καιρός για τσάι και μπισκότα κανέλα. Ο ερχομός του Χειμώνα. Μου αρέσει γιατί βάζει τους ανθρώπους σε ευχάριστες περιπέτειες, σε βροχές, σε αέρηδες, τους σκληραγωγεί!    Κι έτσι οι άνθρωποι γίνονται δυνατοί, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους, οργανώνονται σαν μυρμήγκια, κάνουν πράγματα, πετυχαίνουν πράγματα.
   Μπορεί να τους τύχει να γίνουν μούσκεμα από τη βροχή επειδή ξέχασαν να πάρουν ομπρέλα και τελικά να θυμηθούν πόσο αναζωογονητικό είναι να πλατσουρίζεις στα νερά… και πόσο λανθασμένα το θεωρούν κακοτυχία και λέρωμα και ταλαιπωρία..
  Εχτές κατρακύλησα πάλι σε ένα λάκκο με βρεγμένο γρασίδι και λάσπες. Έγινα χάλια αλλά ένιωσα τόσο ζωντανή. Γιατί οι άνθρωποι σταματάνε αυτά τα ωραία πράγματα;
   Την άλλη φορά πατούσα  επίτηδες σε μεγάλες λακκούβες με λασπόνερα… τα πόδια μου καλοπερνούσαν, δημιουργούνταν εκκενώσεις και ήταν σαν να έκλαναν οι πατούσες μου. Κάθε βήμα ήταν απόλαυση. Και η ομπρέλα είναι ένα τόσο όμοροφο και έξυπνο αντικείμενο… οι άνθρωποι αποκτούν μια απόκοσμη λάμψη με το φώς που χρωματίζεται από την ομπρέλα τους.
Είχα μια γαλάζια ομπρέλα που την έπαιρνα όταν ήθελα να αρέσω σε ανθρώπους…
Είχα μια διάφανη ομπρέλα που μύριζε πλαστικίλα και μπορούσα να βλέπω τη βροχή χωρίς να κλείνω τα μάτια μου.
Είχα μια ροζ ομπρέλα με βολάν που ντρεπόμουν να την πάρω μαζί, όταν πήγαινα λύκειο ενώ την αγαπούσα όταν πήγαινα δημοτικό και την αγαπάω και τώρα.
Είχα μια εικόνα στο μυαλό μου  σήμερα : Εγώ και εσύ πάνω από τη συννεφιασμένη Αθήνα, σαν δύο τεράστιες στιλπνές - με μωβ-ροζ ανταύγειες – σαπουνόφουσκες που η μία προσπαθούσε να περικυκλώσει την άλλη. Πολύ όμορφο συναίσθημα.. Ανάλαφρο και με ωραίους ήχους γλιστρήματος..

Ύμνος στην αιώρα

  Η συχνότητα ταλάντωσης της αιώρας μου συνέπιπτε απρόσμενα με τη συχνότητα ταλάντωσης ενός καλωδίου που ξεκρέμασα άθελά μου. Ήθελα να κάνω την κίνηση να το βάλω στη θέση του αλλά ως γνωστό, ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο, δυσκολότερο και από τη φορολογική δήλωση ακόμα, είναι να πάρεις την απόφαση να σηκωθείς από  μια αιώρα. Ειδικά την ώρα που τραμπαλίζει.

    Γιατί στους ανθρώπους αρέσει τόσο πολύ αυτή η κίνηση; Γιατί νανουρίζει τα μωρά; Και γιατί το μηχάνημα "αεικίνητη κούνια" υπάρχει μόνο για βρέφη και όχι για μεγάλους; Σκάστε και πάρτε τα λεφτά μου, το θέλω τώρα! Ο κώλος αγαπάει την αίωρα.  Ο κώλος σίγουρα προτιμάει την αιώρα από την καρέκλα, δε σηκώνει βάρος, δεν πατικώνεται, νιώθει σαν ψαρούκλα στο πιάτο. Νιώθω τα εντόσθιά μου να γαργαλιούνται από το απαλό λίκνισμα και να με ευχαριστούν εγκάρδια γι αυτό, είναι ξεκάθαρη η αίσθηση ευγνωμοσύνης.

    Έτσι η σημερινή μέρα αφιερώνεται επίσημα στην αιώρα. Στην αιώρα σαν σύμβολο και σαν αντιμετώπιση της ζωής στα πιο δύσκολά της, σε έκρυθμες καταστάσεις, σε στιγμές που οι άνθρωποι αγχώνονται, γουρλώνουν τα μάτια τους, μπλοκάρουν και σφίγγονται σαν στρείδια. Κράτα την στο πίσω μέρος του μυαλού αυτή. Την εικόνα των ποδιών που χαιρετούν το κεφάλι απέναντι. Η αιώρα, ένα χαμόγελο. Ένα μισοφέγγαρο γεμιστό με άνθρωπο. Έναν άνθρωπο τόσο ήρεμο που σίγουρα με τη γαλήνη του θα παράγει κάποια από αυτές τις ορμόνες που κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Όπως οι γάτες που κάνουν καλό στους καρδιοπαθείς όταν τις χαϊδεύουν. Η ηρεμία μου τώρα έχει χτίσει έναν πηχτό αλλά αργόσυρτο ανεμοστρόβιλο που βγάζει στον ουρανό. Κουβαλάει ξερά φυλλαράκια πλατάνου και ιουνίπερους. Η ηρεμία μου έχει ροδίσει τα σύννεφα και ευθύνεται για το αεράκι που θα φυσήξει σε 4'' από τώρα!

Στο τραίνο

   Στο τραπέζι υπάρχει ένα μπουκάλι νερό, ένα βιβλίο και ένα στυλό. Δε θέλω να διαβάσω τώρα, αλλά η ύπαρξη και μόνο του βιβλίου εδώ είναι ευχάριστη, μια οντότητα φιλική. Είναι ένα ζωάκι που ξέρει να διηγείται μια ιστορία και αυτό είναι αν μη τι άλλο, πανέμορφο.
   Το στυλό διεγείρει τα δάχτυλά μου, γι αυτό τα μάτια μου πέφτουν συνέχεια πάνω του, όπως τα μάτια ενός παιδιού στο γλυκό. Μαγνητίζει τα δάχτυλα να το πιάσουν και να αρχίσουν ένα παιχνίδι δημιουργίας.
  Το μπουκάλι με το νερό. Το νερό είναι ένας θεϊκός, μαγικός χυμός της γης στον οποίο όλοι θέλουμε να μοιάσουμε  για να είμαστε αιώνιοι και να φερόμαστε στο φως όπως του πρέπει, με παιχνίδια και έρωτα. Το μπουκάλι περιορίζει το νερό. Το φυλακίζει σε μια αμήχανη ακινησία, το κάνει να μοιάζει σαν γεράκι με κουστούμι, σαν πούμα σε γραφείο και ίσως γι αυτό τόσοι άνθρωποι αυτοπεριορίζονται τόσο εύκολα. Γιατί πίνοντάς το, γίνονται σαν το νερό που φυλάκισαν.
  Μια τελειότητα σαν του νερού αλλά μουσική χορεύει στα αυτιά μου τώρα και μου εξηγεί πως αυτή η στιγμή είναι το ίδιο τέλεια. Μουσική ενός συνθέτη που κατάφερε να σταθεί όρθιος με το ένα πόδι στον κόσμο της φαντασίας και το άλλο στην πραγματικότητα που όλοι ξέρουμε, και μπορεί να σου φτάσει λίγους ατόφιους καρπούς από τα δέντρα του κόσμου του πρώτου.
   Η καρδιά μου άνοιξε επιτέλους από μια μικρή χαραμάδα που της δημιούργησε ο ήχος αυτού του τραγουδιού με τα τεράστια βιολιά που ξεχύθηκαν σαν καταρράκτες στα αυτιά μου. Επιτέλους μπήκε λίγο φως, λίγο αέρας και ξύπνησε η καρδιά μου και έτσι νιώθω και εγώ σαν ιστιοφόρο που ανοίγει με θράσος τα πανιά του σαν φτερά μεγάλου πουλιού για το νέο άγνωστο. Με φόβο και θάρρος μαζί. Ψάχνω αυτούς που λένε μεγάλους θεούς, που έμειναν ναυαγοί σε ξεχασμένες παραλίες του Αιγαίου, μπας και μου δείξουν πώς μπορώ να ξαναγίνω ένας σωλήνας από τον οποίο να περάσει (όποτε έχει ελεύθερο χρόνο) έστω και για λίγο από μέσα μου αυτό το ιριδίζον ποτάμι της ύπαρξης.