Killing moon

Το πρωϊνό

Δόντια γεμάτα χαμόγελο. Χαμόγελο γεμάτο δόντια
Μάτια γεμάτα υποχρέωση. Υποχρέωση γεμάτη φόβο
Φόβος που μπλέκεται σαν τσίχλα στα πόδια μας και αργούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Υπάρχει όμως εκείνο το πρωϊνό
που ξημερώνει και νιώθεις ότι είσαι δίπλα στη θάλασσα
και όλος ο κόσμος κοιμάται ακόμα
και κοιτάς τον ήλιο με βλέμμα καθαρό και αυτός σε φιλά στο μάγουλο.
Για όλους υπάρχει ένα πρωϊνό, που ο ήλιος τους ξαναβαφτίζει
και σαν παιδιά σηκώνονται, τινάζουν τα χέρια, γελούν και συνεχίζουν.

oi va voi

Κοχύλι

Κοχύλι που βαριανασαίνεις θάλασσα
Τη θάλασσά σου άκουσα
Και περδικλώθηκα σε κότσο αναμνήσεων
Αλμυρές αναμνήσεις
Ρουφάω το θαλασσόνερο από τα μαλλιά μου
Αναμνήσεις που κυλάνε σα ζεστό νερό από το αυτί μου.
Περπατάγαμε ώρες ατέλειωτες το μεσημέρι,
Το παγωτό έσταζε στα πόδια μας
και ο χρόνος χανόταν στα στάχυα.
Κάναμε κούνια σαν να μην υπάρχει άυριο και ο θεός μας γαργαλούσε στην κοιλιά
Τα ροδάκινα ήταν πιο νόστιμα από ποτέ όταν τα έπλενες στο κύμα
Η ψαρόσουπα μας περίμενε σε καφέ διαφανή πιάτα.

Η ευτυχία τρέχει σε κυκλική τροχιά

Κίτρινο κοτοπουλάκι χοροπήδα με τη βοήθεια των χνουδωτών φτερών σου.
Χνουδάκι που αιωρείσαι, λαμπύρισε μπροστά από μια φωτοδέσμη που τρύπωσε από τη λουλουδιαστή κουρτίνα.
Λουλουδάκι ασπρουλάκι θα σε λέω μελισσάκι.
Το ήξερες πως οι μέλισσες στέλνουν μια από αυτές να βρεί ένα καλό μερος με πολλά λουλούδια και γυρνάει στις άλλες και τους δίνει οδηγίες για το πώς ακριβώς να πάνε! Θα πας ευθεία και στα 200 μέτρα θα κάνεις δεξια.
Δώσε μου τα χεράκια σου να τα φιλήσω.
Η θάλασσα πηγαινοέρχεται και βρέχει τους κώλους μας ενώ εμείς ψάχνουμε βοτσαλάκια.
Φαντάσου τί μπορεί να υπάρχει στον πάτο του πηγαδιού.
Πού θα φτάσεις αν κάνεις κούνια με όλη σου τη δύναμη;
Μπορείς να έχει τα πάντα αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο λέει.

Χρυσό καφέ

Ένας φαφλατάς ιππόκαμπος κάποτε ισχυρίστηκε ότι το χρώμα της ενέργειας που διέπει όλα τα πράγματα όλης της πραγματικότητας είναι ένα χρυσαφένιο καφέ. Οι ιππόκαμποι ξέρουν την αλήθεια λόγω του σχήματος τους. Ο ιππόκαμπος. Ένας ίππος σε ένα κάμπο από χρυσαφένια κοράλια μέσα σε αφράτη θάλασσα..

Μια φορά που στεναχωριόμουν, ανέβηκα κι εγώ σε έναν ιππόκαμπο. Ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στο δρόμο του και ένιωθα στην αρχή αμήχανα. Τα μικρά κοκαλάκια του με τσιμπούσαν αλλά έπειτα δε με ένοιαζε.
Γιατί με ταξίδεψε σε κάποια μυστικά μέρη του ωκεανού πέρα από το κατανοητό. Όταν ο βυθός πια δε φαινόταν και δεν μπορούσα με σιγουριά να πω ποιο είναι το πάνω και ποιο είναι το κάτω, ιριδίζοντα κοπάδια από μπουρμπουλήθρες πρόβαλλαν τον εαυτό μου σαν πλάσμα της θάλασσας κι έτσι τα κοπάδια λέξεων στο κεφάλι μου έσπασαν και διαλύθηκαν στο αλατόνερο.
Τότε ο χρόνος ξεχάστηκε και προλάβαινα να βλέπω κάθε σκέψη μου να έρχεται με τα πόδια, να την καλοσωρίζω και να παίζουμε σαν μικρά παιδιά. Τότε η καρδιά μου άνοιξε και ξεχύθηκε και αυτή στα νερά. Της φωναξα "μη στα βαθιά" και αυτή έφτασε στην άλλη άκρη της γης και εγώ γέλασα με την καρδιά μου.
Φτάνοντας στην επιφάνεια, τα πράγματα επέστρεψαν αργά και άτσαλα στα συνήθισμενα τους σχήματα. Όταν o ιππόκαμπος με άφησε σε ένα κύμα κοντά στην ακτή τον φίλησα και ένα δάκρυ από άμμο κύλησε στο ανέκφραστο πρόσωπό του και κατέληξε στη μπλούζα μου.

Απορίες ενός ερωτευμένου

Μια φορά ήταν ένας ερωτευμένος και σκεφτότανε:

Ούτε να καπνίζω μου αρέσει ούτε να πίνω.
Θα ήθελα να μου πεις λοιπόν τι να κάνω τα χέρια μου όταν μιλάμε.
Κάνουν σαν ανήσυχα φίδια που ψάχνουν να κρυφτούν
Αν τα άφηνα ελεύθερα ξέρω πως θα μπλέκονταν σχηματίζοντας μια πλεξούδα
και τα μάτια μου;. Κάποιες στιγμές φοβάμαι πως θα αλληθωρίσω αν
παραμείνω λίγο παραπάνω στο βλέμμα σου. Γιατί; Φοβάμαι ότι θα με προδώσουν;
ότι θα καταλάβεις πως θέλω να γίνω το πιρούνι και εσύ το κουτάλι; εσύ η σκούπα και εγώ το φαράσι; Εγώ τα ντραμς και εσύ το μπάσο; Όχι, εγώ το μπάσο. Εγώ και εσύ; Αστείο μου φαίνεται.
Και τα πόδια μου; θα ήθελαν να χωριστούν από το σώμα και να φύγουν. Να μην πάρουν μέρος σ’ αυτή τη διαδικασία, για ποιο λόγο; Ένα αμήχανο πέρα δώθε που καταλήγει σε άχαρο χορό.

Γι αυτό σε αυτές τις περιπτώσεις θα προτιμούσα να είμαι μια μπάλα. Απλά να κύλαγα προς τα σένα χωρίς να εκτεθώ. Θα βόλευε να κουλουριάζομαι όπως κάποια σκουληκάκια που φοβούνται το άγγιγμα. Ξέρω όμως ότι δεν είναι ελκυστικό. Πώς να σε έλξω;
Θα ήθελα να βρω την άνεση και να σου πω: «θέλω να σε πασπαλίσω με κακάο και να σε φάω με το τσάι» αλλά είμαι αδύναμος.
Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Με όλες αυτές τις ασχολίες ξεχνάω να δω εσένα.

Ανακοίνωση

Ίσως αυτή η παράξενη οικειότητα που νιώθουμε με κάποια άτομα όταν τα πρωτογνωρίζουμε να μην είναι παρά αναμνήσεις από το μέλλον.

μμμμ.......

Ανακοίνωση

Είμαστε όλοι νινί ακόμα. Ένα μεγάλο τροφαντό, γκρινιάρικο νινί που κάνει πιπί, κακά και βυζαίνει το δάχτυλό του.

Ανακοίνωση

Όλοι οι πόλεμοι είναι εμφύλιοι πόλεμοι.

Ο χρόνος μου

Ο χρόνος μου. Ο δικός μου χρόνος. Ο αγαπημένος μου. Ακόμα και το τίποτά του, ακόμα και οι πολύωρες παύσεις και η σιωπή του είναι μεγαλείο. Ακόμα και η απουσία σου είναι συναίσθημα υψηλό, εκείνες τις στιγμές, γίνεται μέρος μιας υπέροχης τέχνης, μιας μελωδίας που κάνει τα λουλούδια να ανθίζουν.

Ο χρόνος μου, όταν είμαι μόνη και ξέρω ότι χρόνος δεν υπάρχει. Τότε τα νερά μου ηρεμούν, τότε βασιλεύω, τότε είναι που γίνομαι ένα, ένα με το ένα και ένα μεσα στο ένα.

Λόντον

Τα μάτια μας γουργούριζαν κι έτσι πήγαμε ένα ταξίδι στη χώρα των ταιριαστών χρωμάτων. Ο δρόμος για εκεί ήταν υπέροχος καθώς και ο δρόμος από εκεί για πίσω εδώ.

Αιωρηθήκαμε πάνω από ασύλληπτες εκτάσεις μαύρου υφάσματος επενδυμένου με εκατομμύρια φωτεινές χαντρούλες και σου έδειχνα και μου έδειχνες τις φλέβες από λάμψεις που έμοιαζαν με την ακτινογραφία ενός λαμπερού πλάσματος. Κάποιες στιγμές το ύφασμα κάλυπταν τόνοι από φρέσκο ασημένιο βαμβάκι.



Όταν φτάσαμε στην πόλη, η μύτη πρώτη και όχι το μάτι, χόρτασε από μυρωδιές, γλυκές και φουρνιστές, βουτυρένιες και τσικνιστές μυρωδιές που υποννοούσαν γέυσεις που είχα ξεχάσει, κριτσανιστές ή ζουμερές, άντικείμενα φαγώσιμα που ήθελα άμεσα να φιλοξενήσω και μετά ήρθαν οι εικόνες, τα χρώματα, οι δρόμοι, τα κτίρια, οι άνθρωποι, κι άλλοι άνθρωποι. Τα μάτια, ανοιγοκλείνοντας, μασούσαν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Τα δέντρα με τις αραχνοϋδείς απολήξεις, και τα σπιτάκια, όλα ταιριασμένα σαν κουκλόσπιτα ενός πολύ τακτικού κοριτσιού με ξανθιές κοτσίδες. Τόνοι από φανταχτερό νέον τραγουδούσαν βροντόφωνα στα μάτια μας κι εμείς λουστήκαμε περνώντας.

Τώρα κάθε που κλείνουμε τα μάτια μας, χορτασμένα, όλο έμπνευση αυτά πλέκουν εικόνες νέες με χρώματα, όλα όσα είδαμε μασημένα κι εμείς μαζί και η χαρά μας, όλα ξαναταιριασμένα. Τα μάτια μας θυμούνται το μεγάλο φαγοπότι.

Μη χαθείς

Μη χαθείς
σε παρακαλώ μη σβήσεις
Μη σβήσεις απ' τη μνήμη μου
Μείνε λίγο

Μείνε λίγο ακόμα να κρατήσεις την αγωνία της σιωπής
Αφού το ξέρεις δεν θα ξαναζήσω δυο φορές
Δεν είσαι εσύ δεν είσαι σαν τις άλλες αναμνήσεις
δεν είσαι εσύ δεν είσαι μια ξεθωριασμένη εικόνα
Εσύ είσαι άνεμος

Αν

Αν μαζέψεις όλα τα κομμάτια της ύπαρξής σου, σε όλες τις εκτάσεις του χρόνου, θα θυμηθείς πως είσαι πρόσωπο ηλιόλουστο και παιχνιδιάρικο. Αν θυμηθείς εις βάθος, θα νιώσεις το εσωτερικό χαμόγελο. Και αν κάνεις σιωπή, έτσι όπως κάνεις σιωπή για να ακούσεις ψίθυρους, θα ακούσεις τον ήλιο να ανατέλει.

Μαγικό παιχνίδι

Ανακοίνωση

Μπορεί κανείς να φτιάξει όσες κατηγορίες θέλει και να χωρέσει τα πάντα μέσα σε αυτές έτσι δεν είναι; θέλω να πω ότι μπορεί αν θέλει να μην αφήσει τίποτα να περισσέψει.
Αν θέλει κανείς επίσης μπορεί να εξηγήσει τα πάντα και όλο τον κόσμο, μα τί λέω όλο τον κόσμο, το σύμπαν το ίδιο και όλες τις αρχές του, τις συνήθειες και τις ιδιοτροπίες του μέσα από την εστίαση σε ένα και μόνο αντικείμενο... ό,τι κι αν είναι αυτό, ακόμα και ένα μικρό κομμάτι χαρτί υγείας. Είναι η ίδια η διαδικασία αλλά και το ότι όλα περιέχουν και περιέχονται σε όλα. Αυτό το μυστήριο πράγμα που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει αν δεν αποδεχτεί ότι θα είναι πάντα μυστήριο.

Μπορεί να συμβεί στον καθένα

"Η συσσωρευμένη μου απραξία και διάχυση μέρα με τη μέρα με κάνουν (ενώ ξέρω πώς να μην είμαι) άτομο που πραγματοποιεί τους φόβους του αντί για τα όνειρά του" είπε η μεγαλόσωμη φιγούρα κλαίγοντας στα γόνατα της μκρόσωμης που ήταν καθιστή και δεν ήταν παρά ο παιδικός εαυτός της.

Καλέ μαμά

-Καλέ μαμά, τί εποχή έχουμε;
-Έχουμε την εποχή των πολλών κρυμμένων συντηρητικών στα τρόφιμα και στους ανθρώπους.

Το γρασίδι

Το γρασίδι της καρδιάς μου κρύβει μυργμήγκια και αγαπημένα σκουλικάκια. Κρύβει κίτρινες καμπιούλες που δεν συμβολίζουν κάποια μεταμόρφωση παρά μόνο την χαρακτηριστική ακκορντεονοειδή κίνησή. Σκυλάκια τρέχουν με τα αυτιά τους να ανεμίζουν.

Το γρασίδι της καρδιάς μου είναι φρεσκοκομμένο και μυρωδάτο. Θυμίζει διακοπές και δημιουργεί ανάγκη για ξάπλα.

Πρώτα λένε πως πρέπει να ξαπλώνεις στο γρασίδι και μετά να κλείνεις τα μάτια σου. Μετα να ονειρεύεσαι όσα σου λείπουνε και να αφήνεις τη φαντασία σου να καλπάσει στο γρασίδι. Μετά βρες μια πλαγιά και κατρακύλα και μη νοιαστείς για το που θα καταλήξεις. Έτσι λένε.

Και όπου σταματήσεις μείνε εκεί, ανάσκελα και δες τον ουρανό, μέτρα τα πουλιά που θα πετάξουν από πάνω σου, 5 , 7, 12... Άκου με προσοχή κάθε ήχο, κάθε πάτημα κάθε θρόισμα. Μη νοιαστείς για τους περαστικούς, ούτε για την υγραασία. Έτσι λένε.

Άσε την πάπια με τα ιριδίζοντα φτερά να έρθει δίπλα σου και από τα σχιστά μάτια της να δεις τον κόσμο. Άσε την πάπια με τις τρυπίτσες για ρουθούνια να σου ρουθουνίσει στα αυτιά, τρύπωσε κι εσύ στα φτερά της όπως τρυπώνει κι αυτή.

Μετά λένε μπορείς να περάσεις στην άλλη πλευρά.