Τί αξίζει

Αργά ή γρήγορα η 4η διάσταση ξεδιπλώνεται στην 3η,  ο χρόνος ξεδιπλώνει, φανερώνει με απόλυτη ακρίβεια τι αξίζει να παραμείνει στη μνήμη τη συλλογική και την ατομική, και τι να αποβληθεί, με τον ίδιο τρόπο που μια φωτογραφία από λευκό χαρτί μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια ξεκάθαρη εικόνα στο σκοτείνό δωμάτιο και με τον ίδιο τρόπο που αντίστοιχα όταν ξεδιπλώνεις έναν χάρτινο κύβο τον κατανοείς στις 2 διαστάσεις.  Γι αυτό αξίζει κανείς να συμμαχήσει με το χρόνο, να τον εμπιστεύεται, να περπατάει μαζί, όχι πιο γρήγορα  ούτε πιο αργά, με τον ατάραχο ρυθμό του.

Πρέσβης του Νερού

-Πρεσβεύω το νερό

-Δηλαδή;

-Είμαι πρέσβης του νερού

-Και τι πάει να πει αυτό;

-Ότι όταν επιπλέω, αυτό το παλτό που φοράω και λέγεται δέρμα, είναι το μόνο ύφασμα που χωρίζει την ψυχή μου από το νερό.

-Kαι αυτό σε κάνει πρέσβη του νερού;

-Όχι μόνο. Είναι και αυτό το υδάτινο περιστέρι που κρατάω στα χέρια μου όταν κολυμπάω που με οδηγεί.

-Και λοιπόν;

-Το φτεροκόπημά του γεμίζει κύματα την καρδιά μου

-Και τι μ’αυτό;

-Μετά η καρδιά μου ανοίγει σαν μπουμπούκι. Και αυτό με τη σειρά του ευωδιάζει και απλώνει στους ανθρώπους ένα ολιγόλεπτο κύμα αγαλλίασης που τους είναι απαραίτητο.

-Κύμα αγαλλίασης…παράξενο

-Γιατί;

-Είχα χρόνια να σκεφτώ τη λέξη αγαλλίαση και τη θυμήθηκα σήμερα το πρωί χωρίς λόγο.

-Ορίστε.

Φθορεός Χειμώνας

 Είναι μια από αυτές τις μέρες που υπάρχει τεράστια πιθανότητα, πουθενά στον κόσμο κανείς να μην ερωτεύτηκε καθ' όλη τη διάρκειά της. Κανείς δεν ερωτευτηκε κανέναν σήμερα, πουθενά, έτσι πρέπει να είναι γιατί ολοι βιάζονται να πάνε σπίτι τους να φωλιάσουν. Αυτές οι μέρες, οι ατέλειωτα κρύες, βροχερές, μουσκεμένες και δύσκολες, οι αναμένω-μέχρι-να-με-πάρει-τηλέφωνο-κάποιος μέρες, οι τρώω-για-να-ζεσταθω-από-το-λίπος-μου μέρες  δεν είναι κακές και σίγουρα λιγότερο τρομαχτικές από τις παρακμιακές ταινίες του '80.
        Ας δεχτούμε απλά πως ο χειμώνας αυτός είναι γκρι, άχαρος και βρέχει τόσο πολύ που νομίζεις διαρκώς ότι κάποιος κάνει μπάνιο στην τουαλέτα σου. Είναι ένας φθορεός χειμώνας. Οι εποχές βέβαια ξέρουν ακριβώς πότε να αλλάξουν όπως με πληροφορεί αυτη τη στιγμή στα ακουστικά μου ο Στίβι Γουόντερ στο "As"  (τυχαίο;) και συμφωνώ, αυτό το κείμενο δεν ειναι μια γκρίνια για τον καιρό ή μια ανυπομονησία για το Καλοκαίρι. Ούτως ή άλλως  αυτό το τσαλάκωμα του Χειμώνα, το ποδοπάτημα από τα γκνου της καθημερινότητας, είναι η γυμναστική η απαραίτητη, η σκληραγώγηση που στο τέλος της μας κάνει να φαινόμαστε τουλάχιστο συμπαθητικοί με το ξασπρισμένο δέρμα μας το άβγαλτο και τα αναμπουμπουλιασμένα, βρεγμένα μαλλιά μας.

Το Νέο Ταμπουινοτράγουδο

Απευθείας Σύνδεση

  

     Αυτη τη στιγμή περπατάω. Περπατάω δηλαδή εδώ και ώρα, αρκετή ώρα ώστε να έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ότι αυτη ειναι η φυσική μου κατάσταση. Δεν περπατάω πολύ γρήγορα ούτε πολύ αργα φυσικά, σίγουρα δεν ειναι περπάτημα πόλης, με διακοπές σε φανάρια και άγχος και τσάντες. Περπατάω σε έναν δρόμο και είμαι απολύτως μόνη, δεν έχω δει άνθρωπο εδώ και πολλή ώρα.

      Είναι πολύ ωραία αυτή ώρα, που ο ήλιος είναι πορτοκαλής και μαχμουρλής έτοιμος για ύπνο, και κάνει τα πάντα να φαίνονται ξένοιαστα και ροδαλά. Ιδιώς τα στάχυα, την ξανθιά γη, αλλά και τα πλατάνια. Κι όμως όλα αυτά που γεμίζουν τα μάτια μου τώρα, ο άδειος φιδωτός δρόμος, τα αστεία έντομα, τα χνουδωτά φυτά όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα θα ήταν μισά χωρίς τις μυρωδιές που έρχονται από διάφορες κατευθύνσεις, βότανα, δυνατές εκκωφαντικές μυρωδίες με θράσος, κακά προβάτου, κακά αλόγου, εναλλάσονται με γλυκά εγκάρδια αρώματα γιασεμιών. Και εγώ περπατάω, και μουρμουρίζω ένα τραγούδι που λέει για έναν περπατητή ενός μεγάλου δρόμου, ενός ξένοιαστου περπατητή που μασάει ένα στάχυ. 

     Περπατάω. Μπροστά μια γάτα περπατάει αργά, ράθυμα σαν κουρασμένος οδοιπόρος. Την ακολουθώ, δεν με εχει δει. Αυτός είναι ο σκοπός μου για τώρα και δεν χρειάζεται να είναι πιο περίπλοκος. Αυτή η γάτα φαίνεται να ξέρει που πηγαίνει. Μια μικρή λάμψη στο θάμνο που παρατήρω θα μετατραπεί σε ολόκληρο σενάριο για πυγολαμπίδες αργότερα στο όνειρό μου.

Μπορεις;

Μπορώ να καλειδοσκοπίσω την απόσταση μεταξύ εμού και των άλλων αλλά όχι μεταξύ των στιγμών που θα έρθουν αυτά που ζητώ και του τώρα. Και αυτό με καθιστά υπο διαρκή αναμονή. Είμαι σαν το κουνούπι που βλέπει το φως στο παράθυρο αλλά το παράθυρο έχει σίτα. Είμαι σαν τη γάτα που περιμένει να της ανοίξουν για να τρυπώσει στο σπίτι αλλά το σπίτι είναι κλειστό και κανείς δεν ενδιαφέρεται να βγει και οι ώρες παιρνούν πειναλαίες.

Αγαπούλης

Ήταν ένας που αγαπούσε τόσο πολύ τον εαυτό του, όχι εγωιστικά όμως αλλά με τον ίδιο τρόπο που αγαπούσε και τους άλλους άνθρώπους, ώστε συχνά μέσα στη μέρα χαίδευε κρυφά την κοιλιά του είτε έριχνε ένα φιλικό πατ-πατ στον ίδιο του τον ώμο και χαμογελούσε με τρυφερότητα. 

Να κάτι οικουμενικό #36

Να κάτι οικουμενικό! Να κάτι αιώνιο: Η αναμέτρηση κάθε όντος με το μυστήριο της νύχτας. Η υποβλητική αισθηση της παγκόσμιας ησυχίας, η αμηχανία απέναντι στη γιγαντια ομορφιά και το απειρο των αστεριων, η ταύτιση με ένα από αυτά. Η μικρή αχανής μοναξιά ολων στην έρημο του σύμπαντος, η θολή ανάμνηση μιας τόσο παρόμοιας μήτρας.

Το παράδοξο της δικαιοσύνης

Η δικαιοσύνη είναι μια λέξη που υπάρχει για να εξυπηρετεί αυτούς που ξέρουν ότι δεν υπάρχει.

Σχετικά με το κένο

Αυτο το κενό μέσα μας δεν πειράζει να παραμένει κενό. Το πιο πολύτελες αντικείμενο σε ένα σπίτι είναι ο χώρος.

Τηλεφωνί

Εκείνο το πρωί το μυαλό μου έκανε υπεράνθρωπες σκηνοθετικές προσπάθειες να συνδέσει αρμονικά το χτύπημα του τηλεφώνου με το όνειρο που έβλεπα. Είχα πέσει λέει στα βρώμικα πράσινα, ακίνητα νερά ενός λιμανιού και κανείς δεν μου έδινε σημασία μέχρι που ήρθε ένα λιμενικο κουδουνίζοντας όπως ακριβώς το σταθερό μου. Σηκώθηκα χρησιμοποιώντας μόνο το ένα μάτι για να βλέπω, και με διάθεση πυγμάχου. Μια νεανική αντρική φωνή όλο ενθουσιασμό ξεφώνισε:
“Είμαι κάκτος.. δε χρειαζομαι πολλή φροντίδα, μόνο λίγη αγάπη”.
“Κοιμόμουν” λέω…
“Συγγνώμη, ήθελα να το μοιραστώ”
“Είστε από εταιρεία τηλεφωνίας να υποθέσω... τι άλλο θα σκεφτείτε για να σας γινουμε συνδρομητές”
“Η προσφορά μας είναι μοναδική και διαρκεί μόνο μέχρι σημερα το απόγευμα”
“Γιατί κουράζετε το στόμα σας με αυτά τα αισχρόλογα; τι έγινε με τα ονειρα σας; ”
“Έχω... αλλά προς το παρόν θέλω να συμπληρώσω το καρέ των συσκευών που συνοδεύουν τους ανθρώπους της εποχής μας”
“Οχι χάρη σε μένα πάντως”
“Γιατί;”
“Οι άνθρωποι πρέπει να αρκούν γυμνοί”
“Γιατί εσείς δεν συσκευοφορείτε?”
"Ναι..η αλήθεια είναι ότι και εγώ επιπλέω στο ποτάμι αλλά έχει πολλή σημασία το τι διαλέγεις να κάνεις τον εαυτό σου τα πρωινά”
“Σας αγαπούμε και θέλουμε να σας χαρίσουμε τον κόσμο όλο”
“Χαρίστε μου ένα λεπτό να ακούσουμε μαζί ένα τραγούδι ή νας μιλήσω για τη γάτα μου”
“Ευχαριστούμε που σας καλέσαμε¨
“Μη με ξαναπάρετε εκτός αν χρειαστείτε κάποια συνταγή με σοκολάτα”
<λυγμ>

Δουλειές και υποχρεώσεις απέναντι στη θάλασσα

 Σήμερα είχα τόσα να κάνω που όταν ξύπνησα πετάχτηκα σαν το ελατήριο στις 12:30. Έφαγα γρήγορα ένα μπωλ από διάφορα πράγματα πεταμένα σε γάλα καρύδας και έτρεξα στο αμάξι. Η παραλία σχεδόν άδεια, η συννεφιά είχε απομακρύνει ικανοποιητικά αρκετούς, όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσω να φέρνω εις πέρας το πρόγραμμα, και ένας θεός ξέρει αν θα προλάβαινα. Ο θεός αυτός είναι η θάλασσα. Πρώτα απ' όλα να κολυμπήσω μέχρι την άλλη πλευρά με τη σκέψη ότι η θάλασσα είναι ένας μεγάλος κουβάς με μπλε μπογιά, φρέσκο μπλε Αιγαίου. Μετά στην άκρη, στην υποδοχή των κυμάτων, στις δίνες τους, στο καλωσόρισμα και τον αποχαιρετισμό τους.
   Τα σύννεφα αφράτεψαν και ίσα που πρόλαβα να θαυμάσω τη θάλασσα απέξω αναπτύσσοντας την ιδέα ότι όλος αυτός ο χυτοσίδηρος φτάνει για να λιώσει όλα τα σύνορα της σκέψης μου που συνήθως δεν χάνουν λεπτό την ευκαιρία να στήνονται και να ξαναστήνονται.
   Μετά είχα να παρατηρήσω ένα αγοράκι που χάζευε σε μια γωνιά στα βράχια. Τίναζε την άμμο αμέριμνα με ένα καλάμι κάνοντας ήχους σύγκρουσης. Τα αγόρια αγαπάνε τους ήχους σύγκρουσης. Έπειτα κάθησε στην άμμο και πειραματίστηκε για αρκετή ώρα χρησιμοποιώντας τα χέρια του σαν φτερά πάπιας. Η σχέση του με το χρόνο ήταν άψογη, η επαφή του με το μυστήριο της άμμου αξιοθαύμαστη. 
      Οι χρόνοι εξελίχθηκαν ακριβώς όπως έπρεπε ώστε να έχουν φύγει όλα μα όλα τα σύννεφα και να συνεχίσω με τις υπόλοιπες δουλειές μου:
     Να αφήσω τα μάτια μου να χορτάσουν γαλάζιο. Μετά να το αναπνεύσω, μετά να γίνω το γαλάζιο, τοσο απλό, τόσο απέριττο, απόλυτα άδειο και καθαρό. Μετά να αφοσιωθώ στον ύστατο συνδυασμό χρωμάτων του κόσμου:  μπεζ, μια λωρίδα μπλε και γαλάζιο.
     Η άμμος: να κατρακυλήσω σε όλα τα κατηφορίνια της, να ξαπλώσω και να νιώσω το σώμα μου από την πλευρά της, και μπρούμυτα. Ο άνεμος της θάλασσας: στον αυχένα, ανάμεσα στα δάχτυλα, στα βλέφαρα και στα χείλη. Τα βράχια: αριστουργήματα αρχιτεκτονικής  και αιωνιότητας στοργικά διπλωμένα από τη νοικοκυρά του κόσμου, στωικά με δέχτηκαν και αφού έλιωσα μαζί με τον ήλιο στα νερά της, στον ροζ ουρανό, αναλώθηκα στα αστέρια και τους γαλαξίες, σχεδιάζοντας τα όνειρά μου τελεία-τελεία. Και είχα ακόμα δουλειά...

    

Εκνευριστικά ίδιοι

Το δόλωμα είναι πάντα η επαφή. Πιο νόστιμο και από το τυρί για τον καημένο τον πόντικα. Οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι η αχίλλειος πτέρνα μας. Η ανάγκη να τους μιλάμε. Και τώρα ορίστε, είμαστε χειροπόδαρα φασκιωμένοι με ιστό αράχνης, κρεμασμένοι ανάποδα στο διαδίχτυ της. Φροντίζουμε να παίρνουμε μόνοι το δηλητήριο μας, τεράστιες δόσεις των δεδομένων που μας συντηρούν έτσι, βάζουμε μόνοι μας το μήλο στο στόμα μας και τις πατάτες γύρω μας, ανοίγουμε το φούρνο και μπαίνουμε μέσα μέχρι να ροδίσουμε.

Τα μάτια μας βλέπουν μόνο δυνητικές φωτογραφίες. Τίποτα δεν έχει μείνει αφωτογράφιστο. Τα αυτιά μας ακούνε ειδοποιήσεις -ντιν- και σαν σκυλιά του παβλωφ κρατάμε τα σάλια μας για 0,0001 πιθανότητες έρωτα.

Ποτέ μια μάστιγα δεν είχε εξαπλωθεί τόσο ραγδαία. Πότε πιο ύπουλα δεν εξαπατηθήκαμε και μόνο τις πολύ βραδυνές ώρες, όταν πάμε για κατούρημα με σβηστά φώτα, συνειδητοποιούμε για λιγα δευτερόλεπτα, με μια πικρό-ξυνη γεύση στο στόμα, πως έχει σπάσει ο σωλήνας της ζωής μας και τρέχει σπάταλα ο χρόνος ο αληθινός. Και μετά πάλι ύπνος.
Πότε ξανά οι ανθρωποι δεν παρέδωσαν τόσο πρόθυμα τα όπλα τους και τον εαυτό τους. Αργά η μάστιγα, υπομονετικά και μεθοδικά μας δολοφονεί, και εμείς με ένα εγκάρδιο, σαρδόνιο χαμόγελο ευχαριστούμε, την ώρα που από πάνω μας η πνευματικότητα γδέρνεται όπως το δέρμα της αλεπούς από τον εκδορέα της. Η έμπνευση, οι ιδέες μας, κι όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους ιδιαίτερους είναι το παλιό μας δέρμα που το ξεχάσαμε σε κάποια παραλία των παιδικών αναμνήσεων, (αλλά μην ανησυχείς υπάρχουν τα πάντα σε φωτογραφίες).

Ας είναι, ας κυλήσουμε στο ποτάμι κι ας βλέπουμε να ρέουν τα πτώματα δίπλα μας, μαζί με όλες τις ειδήσεις σαν σκουπίδια χτεσινου φαγητού, ειδήσεις θανάτου και ειδήσεις βλακείας να έχουν τό ίδιο χρώμα, και σχήμα. Είναι πλέον το ρεύμα πολύ ορμητικό. Προς τα κάτω γιατί όλοι κάνουν ταυτόχρονα σκρολ ντάουν.

Απλά έιναι κρίμα που καθώς αχόρταγα πληκτρολογούμε τις μπούρδες που μας κάνουν να νιώθουμε σημαντικοί μέχρι το τέλος της μέρας, γεμίζοντας με μπουρμπουλήθρες το κενό μας, παίζοντας με τις ψηφιακές κουδουνίστρες μας, την ίδια στιγμή από τα καημένα τα δάχτυλά μας, σβήνονται τα δακτυλικά αποτυπώματα. Και γινόμαστε ίδιοι. Εκνευριστικά ίδιοι.

Ανακοίνωση #948

Σχεδόν πάντα ανάμεσα σε δυο λύσεις που είναι εξίσου δύσκολες με εξίσου πολλές συνέπειες υπάρχει μια τρίτη, που συνηθως είναι η πιο απλή, ανέξοδη και χωρίς συνέπειες. Συνήθως αυτή η λύση ειναι η πιο φυσικη.

Το δεύτερο Ταμπουινοτράγουδο

Ανακοίνωση 523

Αφού την ξέρεις την αλήθεια είναι σαν τους παρουσιαστές ειδήσεων : από οποια σκοπιά κι αν τους δεις φαίνεται να επιβεβαιώνουν μονο τα δικά σου μάτια τη στιγμή που επιβεβαιώνουν όλων των άλλων ταυτόχρονα.

Αποικιες

Τα τεχνητά γέλια στις κωμικές αμερικανοσειρές που σε μαθαίνουν πότε να γελάς και τί ειναι αστείο, ακούγονται σαν καζανάκι αν τα ακούς από άλλο δωμάτιο, όταν κάποιος βλέπει στο σαλόνι. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είνα το καζανάκι που έπεται μιας αφόδευσης μέσα στα μυαλά μας. Έχουμε δεχτεί ισχυρές πλύσεις εγκεφάλου σε σημείο που είναι πλέον δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι δικό σου και τί αποικιοκρατούμενο. Έχουμε αποδεχτεί είναι το σωστό ρήμα.  

Πάνω στο φουστάνι μου

Πάνω στο φουστάνι μου περνάνε οι ακτίνες του ήλιου που φεύγει
Ένα άρωμα γλυκιάς παλαιότητας και αποσπασματικές εικόνες σου.
Τα μάτια σου και τα χείλη σου και οι ώμοι από την γωνία της αγκαλιάς.
Το μέτωπο.
Βρέχω τα πόδια μου στη θάλασσα όταν χαμογελάς και ας είμαστε σπίτι.
Χορεύω αυτό τον χορό και ξέρω ότι είμαι στις λάσπες, ότι ειμαστε οι τελευταιοι.
Δεν με νοιάζει.
Άκουω τις συμβουλές όλων με προσοχή, συμφωνώ, απόλυτα,
μετά κάνω ακριβώς το αντίθετο.
 Και αυτό μπορεί να είναι η καταστροφή μου αλλά έχει σίγουρα πλάκα.
Μάλλον δεν ξέρω πώς να μην περπατάω στις ράγες που χαράζει ένα walking bass.
Τα αυτιά μου είναι καλοί αγωγοι χαμηλών συχνοτήτων.

Ελεύθερη

Ακούμπα πάνω μου, μου ειπε
και εγώ έπεσα σε μια άβυσσο
ψάχνοντας τα πόδια μου
μαζί μου έπεφταν διάφορα αντικειμενα
ένα παλιο αμπαζούρ, μικρά κρυστάλλινα ποτήρια
κάλτσες ριγέ
ένα ροζ πουλόβερ που έμοιαζε με σύννεφο
κάποιες ελπίδες και ένα όνειρο που είχα δει
ή δεν ήταν όνειρο?
Ακόμα κι έτσι ανάποδα νομιζω τα πράγματα
μπορούν να φτιάξουν
το μόνο που χρειάζεται είναι να επινοήσεις ένα οπτικό λάσο
ή να ανοίξεις το αλεξιπτωτο έκτακτης ανάγκης που
φορουσες πριν κοιμηθείς όταν ήσουν μικρό ανθρωπάκι
γιατί νομιζες ή ήξερες ότι πετάμε όταν κοιμόμαστε
(τότε πραγματικά σου έκοβε)
και υπάρχουν πάντα τα χάρτινα φτερά και σελοτέιπ
και συνδετήρες, όλοι αυτοι οι συνδετήρες
που βρισκω μπροστά στα πόδια μου
κάθε πρωι

Ο ελεγχος μου

(με άριστα το 20)


Ετοιμοτητα σε ελαφρές αντιπαράθεσεις 12
Καλλιέργεια ενστίκτου επαγγελματικής αυτοπροστασίας 13
Μαθηματικά 15
Μαθηματικά χωρίς κομπιουτεράκι 8
Ειρηνική Φυσική 20
Ποιητικη οικονομία 14
Τήρηση μεγάλων προσωπικών αποφάσεων 14
Τήρηση μικρών προσωπικών αποφάσεων 14
Τήρηση αποφάσεων άλλων ανθρώπων 18
Σταθερότητα στην ενασχόληση με τον αθλητισμό 15
Υπομονή σε μια ουρά ταμείου 11
Υπομονή γενικότερα 13
Χιούμορ σε στιγμές αμηχανίας 18
Διάκριση του «δεξιά» από το «αριστερά» (γενικά) 15
Ίδιες κάλτσες 13
Αποφυγή αθυροστομίας στον εσωτερικό διάλογο 13
Τεχνικές Αποταμίευσης για αρχάριους 8