Το νόημα της ζωής

Είμαι με τον ήλιο
και έτσι οι ηλίανθοι κοιτάνε κι αυτοί προς τα μένα
είμαι με τον δροσερό αέρα
με καλωσορίζουν τα δέντρα και τα μαλλιά των ανθρώπων

Όλα τα μυρμηγκάκια μαζευτήκανε

Όλα τα μυρμγυκάκια μαζευτήκανε…. Και μετά πάλι διασκορπίστηκαν στο έδαφος όπως ακριβώς οι σκέψεις μου μετά από τότε.
Τότε που με κοίταξες με εκείνο το βλέμμα στο μισοσκόταδο
Φύγανε πολλές σκιές από μέσα μου, είχαν την φιγούρα μου,
γλίστρησαν καμπουριασμένες, ξεψυχισμένες με τα άκρα τους βαριεστημένα έγιναν ένα με το πλησιέστερο σκοτάδι, χώθηκαν και χάθηκαν.
Τα μάτια σου ίσα που φαίνονταν …στο ημίφως χάνονται όλες οι ανησυχίες από το βλέμμα σου… μένει μόνο απέραντη ζεστασιά
Πρώτα με αγκάλιασαν τα μάτια σου και μετά εσύ..
Ας χαθώ είπα… ας χάσω.

Τώρα;

Αφήστε τις τρίχες σας να σηκωθούν χωρίς αναστολές.

Το μπλουζ για το καλοκαίρι που φεύγει

Περπατάω ανάμεσα σε βρεγμένα στάχυα. Ο ήλιος ντρέπεται να βγει. Οι μόνοι μου φίλοι είναι οι ξεραμένες μαργαρίτες, κάποιες πέτρες, μια ήσυχη εκκλησία και ένα πεταμένο κουτί viagra. Ο αέρας κουρελιάζει τα μαλλιά μου. Δεν πειράζει.
Αυτές τις μέρες, μια τσιπούρα με χαστούκησε με την ουρά της στο πόδι και ένα τριζόνι που είχα την τύχη να συναντήσω με έκανε πέρα, δήθεν-τάχα κατά λάθος.
Τσαλαπάτα με γκιόνη. Κι εσύ τζίτζικα.
Ξεχάστε με μουσμουλιές και πέργκολες. Εγώ δε σας ξεχνώ! Φρούτα μου και φρουτάκια μου! Όμορφα σταφυλάκια μου και κερασάκια μου. Κι εσύ χοντρέ καρπούζη. Σε αγάπησα απ' την αρχή αυτό το καλοκαίρι, με πότισες με το αίμα σου, τον ήλιο στην καρδιά μου.
Θα πνίξω τα δάκρυά μου σε πιχτή θάλασσα, μάυρη από τη νύχτα. Μια νύχτα που δεν θα έχω αύριο πρωινό ξύπνημα, σπάνια πλέον νύχτα.
Μυρίζω κουρασμένη συκιά. Τα σύκα μάζεψαν τα παχυλά τους φορέματα και αποδημούν. Θα βρώ κάτι άλλο που να κριτσανάει, ίσως ακτινίδιο αλλά δεν θα έχει την ίδια ηδονή. Αν μπορούσα να βυθιστώ για λίγο σε ένα γιγάντιο σύκο...

Έχω ζήσει στο φεγγάρι

Αγαπητέ...

...ορκισμένε παραδοσιοχαρή,

Τα μουστάκια σου αποτελούν μια παραβολή, μια πύλη προς το βλοσυρό στόμα σου, που ξερνάει βραχνιασμένη φωνή. Η φυσιολογία του εγκεφάλου σου πρέπει να είναι αυτή που σου επιτρέπει να απλώνεις την εξουσία σου στους νεώτερους, σαν κυριακάτικο κατωσέντονο και μόνο μια ψηλή ξένη μπορεί να βρει τα γκέμια σου και στην καλύτερη περίπτωση να τα πλέξει μια παραδοσιακή κοτσίδα. Ναι, γιατί το ψωμί που τρως και το νερό που πίνεις αρχίζουν από "παρά" και τελειώνουν σε "δόση".



...εκνευρισμένε χορευτή,
μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνεις, ή εν πάσει περιπτώση μη ψάχνοντας, το μικροκαμωμένο και όλο νεύρο σώμα σου σε ευνόησε να χοροπηδάς σαν το μπιζέλι, σαν ξεπεταρούδι κοτοπουλίνο και από το χορό σου να αντλείς τη δύναμη και αυτοπεποίθησή σου. Το φύλο σου μπλέχτηκε σε μια θηλυκή γαρδένια. Μύρισες το άρωμά της και μέθυσες και είδες το πρόσωπό σου σε ένα από τα άνθη της. Κάτι σε έχει κάνει πιο οξύ και πιο πρίμο απ' τους άλλους. Τα παράπονά σου σε μαρτύρησαν. Μας περιμένουν όλους στη γωνία. Ανακοινώνεις κάθε σου δυσαρέσκεια, σαν να το έχεις υποχρέωση, τραβώντας τα φωνήεντα ορισμένων λέξεων.

Όνειρο;

Οι μαίανδροι της ψυχής μου άνθισαν και έβγαλαν άλλους μαίανδρους και σπείρες. Η όρασή μου γέμισε λαβύρινθους. Κι εγώ, χωρίς καμιά καλύτερη ιδέα, έμεινα να κάνω ισορροπία σε χαλασμένες ράγες ενός παιδικού τραίνου. Στη μέση του πουθενά μια λεωφόρος. Σε ποια χώρα, δεν ξέρω, αλλά ορκίζομαι ότι έμοιαζε με Αυστραλία. Πάλι το ίδιο αεροδρόμιο, πάλι τα ίδια χρώματα, οι ίδιες συμπτώσεις, η ίδια αίσθηση.

'Θα φτιάξω ένα ποίημα' είπα. ' Ένα ποίημα χωρίς σίγμα'
Πρέπει να ψάχνω ή να με ψάχνουν τα συναισθήματα για τον άνθρωπο της ζωής μου
ή μήπως ο άνθρωπος της ζωής μου είμαι εγώ...
ή μήπως ο άνθρωπος της ζωής μου είναι η ανθρωπότητα...
ή καλύτερα να σταματήσω τώρα

Ο Χοντρός Προφήτης

Ο χοντρός προφήτης καθόταν απέναντι από την τζιτζιριστή γωνιά του τζακιού. Μύριζε αυτή η αξέχαστη σπαρματίλα. Τα έντερά του, του θύμιζαν ότι υπάρχουν και στιγμιαία αντιλήφθηκε τον εαυτό του σαν οντότητα που αποτελείται από μια ολόκληρη κοινωνία ζωντανών οργάνων. "Μα, όχι! Είμαι όλο... είμαι ένα!". Η σκέψη αυτή ήρθε να αναιρέσει την προηγούμενη. (Έτσι δε γράφεται το 'αναιρέσει';)
Σηκώθηκε και κοίταξε από το παράθυρο το ηλιοβασίλεμα. Μια από τις ρόδινες ακτίνες του ήλιου χάιδεψε με στοργή το γυμνό κεφάλι του.
"Το μόνο που είναι αλήθεια, είμαι εγώ απέναντι στα σύννεφα!" φώναξε δυνατά, ελλείψει κάποιου φανερού ακροατή.
Εγώ απέναντι στον ήλιο.
Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία!
Είμαι κι εγώ ένα κομμάτι της γης, που το κοιτάει ο ήλιος!
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εδώ, είναι να απολαύσουμε το θέαμα του ήλιου πίσω από τα σύννεφα. Να αφουγκραστούμε το σφύριγμά του καθώς κρύβεται πίσω από τα βουνά. Πώς μπορείτε να το αγνοείτε... Ποτέ δεν είναι το ίδιο."

Εθνικισμός και σύνολα

Μόλις σκέφτηκα ότι οι αντι-εθνικιστές όλου του κόσμου μπορούν να ενωθούν, ενώ οι εθνικιστές όλου του κόσμου δεν μπορούν γιατί ο ένας απεχθάνεται τον άλλο και έτσι ο καθένας είναι μόνος του.
Είναι θέμα συνόλων. Το είχαμε κάνει στην Α' Δημοτικού και μετά στην Γ' Λυκείου.

Άκου αυτόν...

...τον κύριο ενώ θα διαβάζεις τα παρακάτω. Δε χρειάζεται να το βλέπεις. (Πλιζ)

Το κύμα

Εκείνες οι μέρες είχαν γεύση λουκουμά, και γι αυτό τις νοσταλγώ. Αφηνόμουν και με έπαιρνε το κύμα. Καθόμουν εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα και άκουγα για ώρες. Οι αρμυροί αφροί γαργαλούσαν τα βότσαλα και την καρδιά μου και μετά βρήκα ένα σχήμα... Εκεί που το κύμα φούσκωνε λίγο πριν σκάσει, γέμιζα απέραντη ευτυχία και ξεκαρδιζόμουν όπως όταν ήμουν μωρό, ξανά και ξανά, ακούραστα!
Το άφηνα όλο και περισσότερο να μπαίνει στη σκέψη μου, και μετά στην καρδιά μου και να με αδειάζει. Κάθε που ερχόταν μάζευε όλες τις έγνοιες και τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες και κάθε που τραβιόταν πίσω τις έπαιρνε μαζί του κι εγώ γινόμουν όλο και περισσότερο διάφανη. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα πια να ξεχωρίσω τα όριά μου, ποιο είναι το νερό και ποιο το εγώ.. Κάποια στιγμή έμεινε μόνο το νερό.

Free design - Stereolab

Γιατί ήμουν η αλεπού ;

Η τζαζ είναι δική μου, όλη η τζαζ είναι δική μου και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν... Άντε γιατί.. άντε τώρα!
Άουτς!Όλη μου η ύπαρξη θυμήθηκε μια επιθυμία (είχα ξεχάσει πώς είναι να ποθείς κάτι τόσο που τα σπλάχνα σου να πονάνε)
Δάκρυα σκοτωμένης επιθυμίας άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια μου όταν είδα αυτούς τους ήχους
Έβλεπα τον εαυτό μου κάπου εκεί ανάμεσα να συμβάλει στην αρμονία…γιατί εγώ ποτέ… ενώ πάντα… γιατί εγώ ποτέ; Έβλεπα τον εαυτό μου να υψώνεται μαζί με τα δοξάρια των βιολιών και μετά να κυλάει στην υγρή λάσπη του κοντραμπάσου, και μετά να παραδίδεται στο σαξόφωνο…και μετά πιάνο

ευχούλα

Θυμάμαι ότι παλιά, όταν επιθυμούσα κάτι πάρα πολύ το ζωγράφιζα και σιγά σιγά πραγματοποιόταν… χωρίς να συνειδητοποιώ ότι μπορούσε να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ ευχής και ζωγραφιάς… όταν επιθυμούσα κάτι πραγματικά, το οραματιζόμουν και ίσως ζωγραφίζοντάς το, να το έφερνα ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματικότητα..
μετά σταμάτησα να το κάνω. Μάλλον σταμάτησα να επιθυμώ κάτι έντονα. Δεν ήξερα γιατί … απλά εγκατέλλειψα τη διαδικασία της βαθιάς επιθυμίας.. ίσως μεσολάβησε απογοήτευση δεν θυμάμαι..
Σήμερα κατάλαβα γιατί… φοβόμουν (δεν είχα το θάρρος) να επιθυμήσω… επαναπαυόμουν στο ότι μπορώ να είμαι ολιγαρκής… αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια.. οι επιθυμίες εξακολοθούσαν να υπάρχουν αλλά υποβιβάστηκαν σε μακρινά όνειρα…
Σήμερα κατάλαβα πόσο άφησα στην άκρη κάτι που επιθυμούσα θανατερά… μετά το ζωγράφισα ασυναίσθητα.. τώρα ξέρω γιατί

Life circle

κοίτα

Ανακοίνωση

Παρακαλώ όλους τους ήχους που μοιάζουν με φιλάκια γυρίστε τους προς τα εδώ. Ακόμα και τις σταγόνες νερού πάνω σε επιφάνεια νερού.

Ο Αλμπέρτος Μπάτμαν

Ο Αλμπέρτος Μπάτμαν δεν είχε καμία σχέση με τον γνωστό Μπάτμαν. Απλή συνωνυμία. Ήταν ένας κοντούλης τυπάκος - ξεκάθαρα τυπάκος - μόνο αυτή η λέξη τον περιγράφει.

Το χαρακτηριστικό του περπατήματός του;

Οι νοητές προεκτάσεις από τις μύτες των ποδιών του δημιουργούσαν μια αμβλεία γωνία 100 μοιρών με αποτέλεσμα να θυμίζει βατραχοφάση.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, που εγώ θα αποκαλούσα πρόβλημα γιατί το έχω περάσει, ήταν τα μαλλιά του...Τα μαλλιά του δεν πίστευαν σ' αυτόν και έμπαιναν μπροστά από τα μάτια του για να βλέπουν. Ασφαλώς και οι περισσότερες αναμνήσεις που έχει αποθηκεύσει από τον κόσμο είναι μέσ' στην τρίχα. Κάποιος μου είχε πει πως και τα όνειρά του είναι όλο τσουλούφια.

Γεια σας! Ήρθα να ακούσω την τεράστια μουσική σας.

Θέλω να είμαι ανάμεσα σε κόσμο αλλά μόνη μου και αυτό είναι, αν μη τι άλλο, το κουράδι ενός υπερτιμημένου και ταυτόχρονα υποτιμημένου 'εγώ'. Κόσμε μου λείπει η αναπνοή σου και η πνοή σου. Τι γίνεται με εκείνο το γιγάντιο πράσινο σκουλήκι που μας περιέχει; Μάλλον πρέπει να επινοήσουμε κάτι πιο πιστευτό για να πιστεύουμε. Πρόκειται για έναν κόσμο που είναι γεμάτος από ανθρώπους που δένουν τα κορδόνια τους μόνοι τους.
Αύριο θα φτιάξω μια υπέροχη πίτα. Πολύχρωμη. Θα βάλω μανιτάρια, ντομάτες, τυρί.
Θα βάλω τις αγαπημένες μου συζητήσεις με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και τις πιο απρόσμενες συμπτώσεις.

Θα βάλω τις αγαπημένες μου εικόνες: όλες τις αξιαγάπητες μικροεκφράσεις της μαμάς που μόνο εγώ μπορώ να αποκωδικοποιώ, το μπαμπά να μου λέει τα αστεία του και η γάτα να σκαρφαλώνει στην πλάτη του. Θα βάλω και των δύο τα τραγούδια και τους πίνακές και όλα τα δημιουργήματά τους που είναι αδέρφια μου γιατί μεγάλωσα μαζί τους.
Θα βάλω και τα ξυπόλυτα πόδια της Τερέζας, τις κουρτίνες και τα σεντόνια της.
Θα βάλω τη βροχή που φτιάχναμε μαζί εκείνο το καλοκαιριάτικο μεσημέρι, θυμάσαι;
Θα βάλω το μπουγέλα και το κυνήγι με τον Νάγκουαλ
και έπειτα θα τη φάω αυτή την πίτα. Θα είναι η πιο νόστιμη και υγιεινή πίτα του κόσμου!

Still alive - Portal

Όσο ζεις μαθαίνεις, αλλά όταν πεθαίνεις προλαβαίνεις να πάρεις κάποιο μάθημα από ό,τι σε σκότωσε;