Χάσμα

Ας βρούμε λίγο φως στο σκοτάδι

Λίγη πυγολαμπίδα στη νύχτα μας

Είμαστε μαζί

Κι ας νιώθουμε έρημοι

Μαθαίνουμε 

Όχι με τον εύκολο τρόπο

Κάπου η δύναμη θα με βρει αν τη βρω

Ανακάλυψα ότι έχω περίσσια

Δεν είμαι αθώα, δεν είμαι αγία

Είμαι ένα ζώο όπως όλοι

Η καρδιά μου είναι βαριά αλλά γεμάτη αγάπη

Το κεφάλι μου έχει γεμίσει αχρηστεία

Θέλει ένα βαθύ σκούπισμα

Ένα άδειασμα πλήρες

Μέχρι τώρα δεν μπορούσα να δω

Φοβόμουν

Δεν πειράζει

Κάθε πράγμα έρχεται ακριβώς στην ώρα του

Απλά το καταλαβαίνεις μετά

Υπάρχει πάντα ένα χάσμα διαστάσεων εκεί

Να, τώρα αρχίζει και έρχεται η γεύση και τα χρώματα των τελευταιών μηνών

Είναι μαβιά και νερωμένα από τα δάκρυα

Δεν το λεώ ποιητικά ή δραματικά

Έτσι ακριβώς είναι

Πίσω απο τα σύννεφα υπάρχει πάντα ήλιος 

Και αυτός ο ήλιος μπορεί να είναι σκληρός και αδυσώπητος

Αλλά και γλυκός στη Δύση του

Οταν τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα

Προσπάθησε να μη βαραίνει η καρδιά σου με δραματικά γυαλιά

Ούτε βέβαια να φοράς χαμόγελα

Απλά, 

Όπως τα αστέρια σε κοιτάνε

Κοίταξε 

Μην κρίνεις

Όχι τώρα τουλάχιστον

 

Για το Θεό

O κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Κανενός ο θεός δεν έχει σχέση με το θεό του άλλου ακόμα κι αν πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία. Κι όμως όλοι οι θεοί είναι ο ίδιος θεός από τον οποίο είμαστε μέρη. Συνειδήσεις από ενιαία συνείδηση.

Από το δικό μου θεό δεν μπορείς να ζητήσεις πραγματα ή να παραπονεθείς, μόνο να πεις ή να ακούσεις. Μόνο απο τον εαυτό σου μπορείς οχι να ζητήσεις απλά να ρωτήσεις αν όντως τα θες. Και αυτή είναι μια πληροφορία που άκουσα απο το θεό μου.

3. Αν κάνουμε στην άκρη το συνονθύλευμα συσωρευμένων φόβων και καταπίεσης όλων των φάσεων του διαλόγου μιας θεοφοβούμενης ανθρωπότητας με τον ουρανό και δούμε καθαροί σαν παιδιά, μόνοι, μένει κάτι πολύ όμορφο, δυνάτο, πάντα φρέσκο, ιριδίζον, ευφυές και απόλυτα συνειδητό που κρύβει όλη την αγάπη που μπορεί να φανταστεί η μεγαλύτερη φαντασία, αλλά είναι ακόμα πιο ασύλληπτο και στοργικό χωρίς καμία διάθεση να σε καπελώσει.

4. Ο μακρόκοσμος είναι θεϊκός για τον μικρόκοσμο. Και δεν υπάρχουν όρια για το μικρότερο ή για το μεγαλύτερο, είναι +- άπειρο. Κι όμως τα άκρα συναντιούνται.

5. Όσο πιο αντιφατικό ειναι κάτι, όσο πιο ανορθόδοξο τόσο πιο κοντά στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι θεϊκή. 

6. Σκέψου σε όλα τα μήκη και πλάτη του χρόνου. Πράξε σαν ολότητα.  Αυτό είναι αιώνιο.

7. Το καλό και το κακό οδηγούν στον ίδιο δρόμο. Στο ίδιο μάθημα. Δεν έχει σημασία. Το κακό είναι πιο εύκολο αλλά πιο δυσάρεστο, το καλό πιο δύσκολο αλλά τόσο ευχάριστο. Η αλήθεια, η αγνότητα, η καθαρότητα, η αγάπη, είναι τόσο ευχάριστα. Καθόλου εύκολα.

8. Δεν υπάρχει θέλημα θεού, δεν υπάρχει δίκαιο άδικο, σωστό λάθος, λογικό ή παράλογο. Υπάρχει μια συνείδηση που μαθαίνει.

9. Κανένα εγωισμό απέναντι σε οτιδήποτε θεϊκό 

10. Απόλυτη αποδοχή του εαυτού. Απόλυτη αποδοχή του χρόνου. Αποδόχη και μάθηση. Διαρκής μάθηση.

Το ποτέ

Οι φίλοι ήταν εδώ τελικά. κι ας μην έδιναν το παρόν

θα σταθούν στη πρώτη ανάγκη

και αγαπούν πολύ, πάντα αγαπούσαν

στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται δραματικές συνθήκες

δεν χρειάζονται οι κηδείες μας για να βρισκονται οι άλλοι

δεν χρειάζεται να υπάρχει ανάγκη

κι ας έχει περάσει καιρός

η κολλώδης γλίτσα της αμηχανίας που μας φρενάρει

ξεπλένεται εύκολα

αρκεί να πεις καμιά φορά

Είσαι για καμιά βλακεία;

ή απλά Τι κάνεις ρέι; 

Το ρέι είναι πολύ πιο στοργικό

Πώς είσαι ρέι;

Αυτό, τίποτε αλλο

Τώρα μοιραζόμαστε τη σιωπή μας και τον αλλόκοτο ήχο της

και εγώ έτσι κάνω

η ζωή έτσι είναι

σε φέρνει πρώτα σε ένα σημείο ανεκδιήγητου φληναφήματος,  

αποθέωσης του ανούσιου,

αποκορύφωση της καθημερινής ελαφρότητας που μπορεί να σε συνεπάρει με τα φανταχτερά χρώματά της και για πλάκα να την πιστέψεις,

τα νερά της μπορεί να
είναι ήρεμα αλλά το νιώθεις ότι κάτι δυσγευστο υποβόσκει,

μετριότατο χιουμορ, ένας αδικαιολόγητος εκνευρισμός ή το τρεμόπαιγμα του ηλεκτρισμού

Είναι τότε που σου δίνει μια μπουνιά στα δόντια και σου θυμίζει

ότι ο χρόνος είναι μετρημένος

οι στιγμές είναι δυνητικά τελευταίες

εσύ νομίζεις με αφέλεια ότι μπορεί να ακολουθήσουν άπειρα Χριστούγεννα και Πάσχατα 

νομίζεις ότι η σταθερότητα είναι κάτι υπαρκτό

και να που κάτι - οτιδήποτε  μπορεί να τα διαλύσει όλα σαν μπάλα του μπόουλινκ

δεν είναι μεμψιμοιρία, το ήξερες πάντα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο 

αλλά τόσο διαφορετικό να το συνειδητοποιείς.

το ποτέ

μαθηματικά νόμιζα ότι δεν έστεκε

ναι αυτό είναι το λιγότερο απόδεκτο.

τα άλλα τα καταλαβαίνω

το ποτέ όμως δεν στέκει δεν μπορεί να στέκει σε μια φύση που δεν είναι απόλυτη σε τίποτα

δεν της πάει

ακόμα και στα μαθηματικά σε καποιες περιπτώσεις το μηδεν δεν ορίζεται

Η Πύλη

 

Εχτές το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό βούτηξα τα δάχτυλα μου στο διεθνές ασυνείδητο. Ήταν ιριδίζον, πηχτό με έναν τρόπο τέτοιο που απομακρύνοντας το χέρι μου κολλουσε στα δάχτυλά μου, όχι μόνο λίγη αλλά όλη η ποσότητα σαν ένα ενιαίο σώμα, σαν να σήκωνε έναν ολόκληρο ωκεανό ένας γλάρος που ψάρευε. Γράμματα και λέξεις διαφαίνονταν μέσα από το πρώτο στρώμα υγρού που ήταν στιλπνό σαν γλάσο. Μέσα στο υγρό ήμουν και εγώ με κάποιον τρόπο μαζί με έναν κυκεώνα από δυνατότητές μου ξεχασμένες. Μπορούσα και σκαρφάλωνα και κρεμιόμουν και πάνω απ’όλα ήμουν αφάνταστα κουλ. Η γαματότητά μου ξεπηδούσε από κάθε μου κίνηση και λόγο. Οι μαθητές μου με θαύμαζαν μαγεμένοι και εγώ το απολάμβανα χωρίς να το εκμεταλλεύομαι. Θυμήθηκα έναν εαυτό απεριόριστα ελεύθερο και αυτοσχεδιαστικά χείμαρρο.

Η πύλη της δημιουργικότητάς μου έλαμπε ορθάνοιχτη απλά γιατί σκούντηξα λίγο την κοιμωμένη δύναμή μου ή κούνησα ελαφρά το καλώδιο της ζωής μου και έκανε καλύτερη επαφή. Ίσως αν πάψω να διαπράττω τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σε καθημερινή βάση να ξεκολλήσω και να ξανανοίξω μόνιμα σαν άνθρωπος και σαν έμπνευση. Κάποτε χαιρετούσα τους φίλους μου με τα πόδια, κάποτε κυκλοφορούσαμε με λαστχένια κεφάλια αγελάδας πριν γίνει της μόδας. Δεν ήταν η ματαιοδοξία του πράγματος, όχι αυτό θα ήταν σαν να θες γλυκό και να τρως μια κουταλιά ζάχαρη. Όχι, ήταν η ελευθερία του πράγματος. Μεγάλη ελευθερία. 

Τώρα, προσπαθώ να μαζέψω κάθε ψίχουλο αυτής της έκλαμψης μην τυχόν χάσω τη δυνατότητα της ανοιχτής πύλης λες και ειναι κάποια έκπτωση, ενώ είναι ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΥΤΗ Η ΠΥΛΗ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΩ ΟΠΟΤΕ ΗΘΕΛΑ, αλήθεια. Αλλά από φόβο, φόβο του χρόνου και φόβο καθημερινό ΔΕΝ το έκανα τόσο πάρα πολύ καιρό ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΌΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΤΣΙ. ΟΧΙ. 

Χρειάζεται 

μόνο

να μην

φοβάσαι

Αιωνιότητα

 Έχει έναν κρύο αλλά ευγενικό αέρα εδώ. Δεν έχει πρόθεση να διαπεράσει τα κόκαλά σου ούτε καν το ύφασμα που φοράς. Η θάλασσα είναι εδώ. Ήταν πάντα εδώ και τώρα είμαι και εγώ. Κλέβω λίγη αιωνιότητα. 
Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι κανείς εδώ. Τίποτα να τακτοποιήσει, να ανοίξει ή να κλείσει, να καθαρίσει ή να σκεφτεί. Όλα είναι όπως πρέπει. Όλα μόνιμα καθαρά. Όλα τακτοποιημένα χωρίς προσπάθεια τάξης. Τα βράχια το λένε ξεκάθαρα. Αυτό είναι το μήνυμα της ύπαρξής τους, αν δεχτούμε ότι τα πάντα φέρουν ένα μήνυμα.
Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο η ενατένιση αυτής της θάλασσας. Συμφωνώ. Συχνά κάθομαι ανάμεσά τους και καταλαβαίνω πόσο δίκαιο έχουν.

Ο τρόπος που θυμάμαι

Προσπαθώ να καταλάβω πώς θυμάται το μυαλό μου. Ένα άτομο που μόλις είδα στο δρόμο και μετά βίας πρόσεξα αν προσπαθήσω να το ανακαλέσω, η εντύπωση που μοιυ αφήνει είναι μια πολύ απλοική ζωγραφιά, ίσως απλά ένα happy face, δύο τελείες για μάτια και μια παρένθεση για στόμα. Όταν προσπαθώ να θυμηθώ ένα άτομο που γνωρίζω σχεδόν ένα χρόνο τότε μου έρχεται ένα πορτραίτο αρκετά ρεαλιστικό, σαν φωτογραφία. Όταν όμως προσπαθώ να θυμηθώ ένα πρόσωπο που αγαπώ και το γνωρίζω χρόνια τότε συμβαίνει ο κυβισμός. Σαν έργο του Πικάσο, βλέπω στην οθόνη του μυαλού μου διάφορες οπτικές γωνίες 3/4 και όχι μία ξεκάθαρη, διάφορα σημεία του προσώπου μαζί με αντικείμενα και τοπία, και όλα διαρκώς αλλάζουν. 

Μικρή Νυχτερινή Ιστορία #7

Καλή και Δημιουργική Χρονιά σε όλους με Νέα Νυχτερινή Ιστορία!

Η Κοινωνία του Αυτιού παρουσιάζει την νυχτερινή ιστορία "Γράμμα στο Μελλοντικό Εαυτό", το 7ο επεισόδιο του Podcast "Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες"

Keep on walking and listening!

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 7 - Γράμμα στο Μελλοντικό Εαυτό

Η Θεωρία του Ερωτευμένου Χρόνου

    Με νέες συγκλονιστικές ανακαλύψεις έρχεται να μας εκπλήξει για άλλη μια φορά το Πειραματικό Πανεπιστήμιο Ερευνών της Γουιμπάμπουε.
 Ο ερευνητής καθηγητής Γουιμπάμπα εισάγει μια νέα θεωρία σχετικά με το χρόνο, ανατρέποντας τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα. Στην συνέντευξη που μας έδωσε, εξηγεί πώς ξεκίνησε η έρευνά προς την κατεύθυνση της Θεωρίας του Ερωτευμένου Χρόνου.

   «Θα σας φανεί αστείο αλλά όλα ξεκίνησαν από το δίσκο της Shirley Horn, Loads of Love. Δεν ξερω αν τον έχετε ακόυσει αλλά η φωνή της στο Love for Sale είναι τόσο βελούδινη και απέριττη που μπορεί να κάνει περισσότερο καλό στην ψυχή ακόμα και από μια ζεστή σοκολάτα στη μέση μιας καταιγίδας. Στο εξώφυλλο λοιπόν είναι το πορτραίτο της. Μου φάνηκε τόσο καλοφτιαγμένο αλλά και ταυτόχρονα τόσο «ζωγραφιστό» που καθότι δεν γνωρίζω το πρόσωπό της παρά μόνο από αυτό το πορτραίτο, προσπάθησα να φανταστώ πώς θα μπορούσε να είναι στην πραγματικότητα. Τότε μου μπήκε η ιδέα. Είναι λίγο τρελό αλλά μήπως δεν είναι και το σύμπαν και ό,τι το διέπει; Αν λοιπόν πρώτα υπήρξε το πορτραίτο; Αν όντως η φύση μιμήθηκε την τέχνη; Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου ανάμεσα, μου απάντησε η εσωτερική «φωνή του σοφού» που όλοι έχουμε και κάποιοι την ονομάζουμε ένστικτο ή κάποιοι άλλοι επιλέγουμε να την αγνοούμε. Σ'αυτό το σημείο θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν κάνω ούτε έκανα ποτέ χρήση παρασιθησιογόνων ή ψυχοτρόπων ουσιών. Αν λοιπόν ο χρόνος κυλούσε ανάποδα και απλά εμείς τον αντιλαμβανόμαστε ανάποδα, όπως ένα κασσετόφωνο - όσοι τα θυμάστε - κάνει rewind;

   Τότε ο ζωγράφος θα δημιουργούσε το μοντέλο. Τότε όλος αυτός ο διαλογισμός  πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο, στις σκιές από κάθε πηγή φωτός και κάθε γωνία, πάνω στην αποδόμησή του από τις σύγχρονες προσωπογραφίες μέχρι τις πρώτες τοιχογραφίες θα συσσωρευόταν στην αρχική ενσάρκωση μιας συνείδησης, τη δυνητικοποίηση μιας ιδέας που σιγά σιγά γινόταν ύλη. Βέβαια, καθότι η γραμμικότητα είναι πάντα μια ανθρώπινη σύμβαση ή ψευδαίσθηση και καθώς όλα τα πράγματα, όπως και το νερό (βροχη - ατμός) πάνε αμφίδρομα, καταλήξαμε ότι κάπως έτσι κινείται και ο χρόνος, και κατ’επέκταση η δημουργία. Αμφίδρομα εξελικτικά και αμφίδρομα δημιουργικά. Ο δημιουργός έπαιρνε μορφή, διαμορφωνόταν και διαμόρφωνε την πραγματικότητα δημιουργώντας, καθώς άνθιζε σαν λουλούδι. Οι πιο σύγχρονοι αφαιρετικοι πίνακες με αδρές πινελιές απεικόνισαν μα και διαμόρφωσαν ως αναμνήσεις από το μέλλον τις πιο πρώιμες ανάγκες της ύπαρξης να πάρει μορφή.

   Η ανάμνηση του μέλλοντος δημιουργούσε νέες γωνίες, δημιούργησε την ανάγκη των ματιών, των χειλιών και της καρδιάς - με την ίδια σειρά που ερωτεύεται κανείς, το «πώς πιάνεται η αγάπη» όπως λέει ένα παραδοσιακό τραγούδι. Οι ατέλειωτες ώρες των ατέλειωτων ζωγράφων επάνω στο χαρτί, όλη η ήρεμη σκέψη έγινε πραγματικότητα. Ο χρόνος δημιουργώντας δίνες που έμοιαζαν με μπούκλες γιατί ίσως να ερωτεύτηκε τα μαλλιά μιας γυναίκας έπαιζε, παίζει θα παίξει απίστευτα παιχνίδια για να ακολουθήσει τις λούπες τους. 
  Όλα ξεκινούν από τον έρωτα και επιστρέφουν σ'αυτον, και ο χρόνος καμπυλώνει μπροστά στην αναμνήσή του. Ο έρωτας δημιουργεί την τέχνη, η τέχνη την πραγματικότητα και η πραγματικότητα την τέχνη. Όλα μιμούνται τα fractals του έρωτα, ακόμα και ο χρόνος. Και αν αυτό σας φάινεται εξωπραγματικό φανταστείτε τι συμβαίνει με τη μουσική και πώς αυτή διαμόρφωσε ακόμα πιο ριζικά και καθολικά τον κόσμο μας και την αντίληψή γι αυτόν, απλά ζουζουνίζοντας σαν μελισσάκι στα αυτιά μας. Αυτή κι αν δημιούργησε τη σκέψη μας.
  Το πρώτο βήμα για να αγγίξουμε το νέο ορίζοντα που αντιμετωπίζουν τώρα οι αντιληπτικές μας ικανότητες είναι να αλλάξουμε τη γλώσσα μας και να επινόησουμε για τα ρήματά μας - τα πιο σημαντικά της γραμματικής για την ύπαρξη -  έναν χρόνο, άχρονο, που να μην είναι ούτε ενεστώτας ούτε αόριστος ούτε μέλλοντας. Αργότερα βέβαια θα χρειαστεί να ξεφορτωθούμε και τα περισσότερα πρόσωπα. Δεν θα χρειαστούμε ούτε β΄ή γ'ενικού ή πληθυντικού. Και αν το επιτρέψει ο εγωισμός μας, ούτε καν α' ενικού. Μόνο α' πληθυντικού».

Χαϊκούλι #3

Στο σκοτάδι,

τα γιασεμιά

είναι τα άστρα της γης

Χαϊκούλι #2

Τα σώματα των δέντρων και των ανθρώπων

όσο κι αν λερωθούν

τα ξεπλένει το πρωϊνό φως

Χαϊκούλι #1

Όλοι, και οι πιο μοναχικοί

έχουν τουλάχιστο ένα φίλο

το φεγγάρι

Ο Νυχτερινός Περπατητής

  Το 3ο Επεισόδιο του Podcast Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες

Μετατόπιση Σημείου

Αφού μπορούμε να κοιτάμε μόνο από ένα σημείο και όχι από δέκα ταυτόχρονα την αλήθεια, ας μετατοπίσουμε αυτό το σημείο όσο πιο ψηλά, και ας είναι μεταβαλλόμενο και διαρκώς κινουμενο.

Τελικά ήταν τόσο απλό

     Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες του ταμπουίνου δεν χρειάζεται να χαπακωθεί κανείς για να φτάσει το 100% των δυνατοτήτων του. Η ηρεμία είναι το απόλυτο μέσο, το πασπαρτού, η κάρτα διαρκείας, το ύστατο εισιτήριο πρόσβασης στις πιο ακραίες δυνάμεις του. Όσο πιο λαπάς ηρεμίας μπορεσει να γίνει κάποιος, όσο πιο βαθιά βουτήξει στους αβσυσαλέους καταρράχτες της χαλαρότητας, όσο πιο φαρδιές, μακρόσυρτες, δωρικές αναπνοές τραβάει κανείς τόσο πιο εύκολη σαν απαλό γλίστρημα γίνεται η πρόσβαση σε οποιαδήποτε γνώση η οποία κατοικούσε ουτως η αλλως στο κεφάλι του, όλο αυτό τον καιρό.
    Αν οι άνθρωποι δεν πάψουν να τρέχουν ψυχαναγκαστικά σαν χάμστερ στους μικροσκοπικούς κύκλους τους, νιώθοντας ψευτοασφάλεια με το να κάνουν κάτι αποδεκτό, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, απλά για να αποφύγουν να κοιτάξουν στα μάτια το χρόνο που τους απομένει, μπορεί και να μην καταλάβουν ποτέ ότι έζησαν στη γη. 
    Από την άλλη αν απλά συμφιλιωθούν μαζί του και παίξουν μια παρτίδα σκάκι ή πιουν ένα χαλαρό ποτό μαζί του χαζεύοντας τα φώτα της νύχτας στη θάλασσα, τότε ίσως κι αυτός τους κάνει το τραπέζι με όλες τις λιχουδιές και τα μυστικάκια του.

Φάρος

Άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα 

φαίνεται πως όλα κοιμούνται 
εκτός από εμένα και τον άγριο αέρα. 
Το σώμα μου βάλλεται 
και το κεφάλι μου βάλλεται 
αλλά θα φανταστώ τώρα 
ότι είμαι ένας ανεμοδαρμένος φάρος, 
που παρά τις τρικυμίες 
αυτός στέκει άπτόητος με ένα σκοπό, 
να δει και να τον δουν τα καράβια 
να προστατέψει. 
Είμαι ο φάρος που τις νύχτες 
στο σκοτάδι της θάλασσας 
κοιτάει τα αστέρια. 
Ενώνω τις τελείες της ζωής μου 
και βλέπω πως αυτό που σχηματίζεται 
είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να σχηματιστεί 
όπως το λένε οι οδηγίες του παιχνδιού 
"Ενώστε τις τελείες με τη σειρά" 
Όλα βγάζουν νόημα 
και συμβαίνουν 
ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να συμβουν 
κι ας φαίνεται πολλές φορές,
προσωρινά και μόνο,
ότι είναι αργά ή νωρίς 
κι ας φαίνεται ότι κάτι έχει αργήσει.

Τί αξίζει

Αργά ή γρήγορα η 4η διάσταση ξεδιπλώνεται στην 3η,  ο χρόνος ξεδιπλώνει, φανερώνει με απόλυτη ακρίβεια τι αξίζει να παραμείνει στη μνήμη τη συλλογική και την ατομική, και τι να αποβληθεί, με τον ίδιο τρόπο που μια φωτογραφία από λευκό χαρτί μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια ξεκάθαρη εικόνα στο σκοτείνό δωμάτιο και με τον ίδιο τρόπο που αντίστοιχα όταν ξεδιπλώνεις έναν χάρτινο κύβο τον κατανοείς στις 2 διαστάσεις.  Γι αυτό αξίζει κανείς να συμμαχήσει με το χρόνο, να τον εμπιστεύεται, να περπατάει μαζί, όχι πιο γρήγορα  ούτε πιο αργά, με τον ατάραχο ρυθμό του.

Πρέσβης του Νερού

-Πρεσβεύω το νερό

-Δηλαδή;

-Είμαι πρέσβης του νερού

-Και τι πάει να πει αυτό;

-Ότι όταν επιπλέω, αυτό το παλτό που φοράω και λέγεται δέρμα, είναι το μόνο ύφασμα που χωρίζει την ψυχή μου από το νερό.

-Kαι αυτό σε κάνει πρέσβη του νερού;

-Όχι μόνο. Είναι και αυτό το υδάτινο περιστέρι που κρατάω στα χέρια μου όταν κολυμπάω που με οδηγεί.

-Και λοιπόν;

-Το φτεροκόπημά του γεμίζει κύματα την καρδιά μου

-Και τι μ’αυτό;

-Μετά η καρδιά μου ανοίγει σαν μπουμπούκι. Και αυτό με τη σειρά του ευωδιάζει και απλώνει στους ανθρώπους ένα ολιγόλεπτο κύμα αγαλλίασης που τους είναι απαραίτητο.

-Κύμα αγαλλίασης…παράξενο

-Γιατί;

-Είχα χρόνια να σκεφτώ τη λέξη αγαλλίαση και τη θυμήθηκα σήμερα το πρωί χωρίς λόγο.

-Ορίστε.

Φθορεός Χειμώνας

 Είναι μια από αυτές τις μέρες που υπάρχει τεράστια πιθανότητα, πουθενά στον κόσμο κανείς να μην ερωτεύτηκε καθ' όλη τη διάρκειά της. Κανείς δεν ερωτευτηκε κανέναν σήμερα, πουθενά, έτσι πρέπει να είναι γιατί ολοι βιάζονται να πάνε σπίτι τους να φωλιάσουν. Αυτές οι μέρες, οι ατέλειωτα κρύες, βροχερές, μουσκεμένες και δύσκολες, οι αναμένω-μέχρι-να-με-πάρει-τηλέφωνο-κάποιος μέρες, οι τρώω-για-να-ζεσταθω-από-το-λίπος-μου μέρες  δεν είναι κακές και σίγουρα λιγότερο τρομαχτικές από τις παρακμιακές ταινίες του '80.
        Ας δεχτούμε απλά πως ο χειμώνας αυτός είναι γκρι, άχαρος και βρέχει τόσο πολύ που νομίζεις διαρκώς ότι κάποιος κάνει μπάνιο στην τουαλέτα σου. Είναι ένας φθορεός χειμώνας. Οι εποχές βέβαια ξέρουν ακριβώς πότε να αλλάξουν όπως με πληροφορεί αυτη τη στιγμή στα ακουστικά μου ο Στίβι Γουόντερ στο "As"  (τυχαίο;) και συμφωνώ, αυτό το κείμενο δεν ειναι μια γκρίνια για τον καιρό ή μια ανυπομονησία για το Καλοκαίρι. Ούτως ή άλλως  αυτό το τσαλάκωμα του Χειμώνα, το ποδοπάτημα από τα γκνου της καθημερινότητας, είναι η γυμναστική η απαραίτητη, η σκληραγώγηση που στο τέλος της μας κάνει να φαινόμαστε τουλάχιστο συμπαθητικοί με το ξασπρισμένο δέρμα μας το άβγαλτο και τα αναμπουμπουλιασμένα, βρεγμένα μαλλιά μας.

Το Νέο Ταμπουινοτράγουδο

Απευθείας Σύνδεση

  

     Αυτη τη στιγμή περπατάω. Περπατάω δηλαδή εδώ και ώρα, αρκετή ώρα ώστε να έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ότι αυτη ειναι η φυσική μου κατάσταση. Δεν περπατάω πολύ γρήγορα ούτε πολύ αργα φυσικά, σίγουρα δεν ειναι περπάτημα πόλης, με διακοπές σε φανάρια και άγχος και τσάντες. Περπατάω σε έναν δρόμο και είμαι απολύτως μόνη, δεν έχω δει άνθρωπο εδώ και πολλή ώρα.

      Είναι πολύ ωραία αυτή ώρα, που ο ήλιος είναι πορτοκαλής και μαχμουρλής έτοιμος για ύπνο, και κάνει τα πάντα να φαίνονται ξένοιαστα και ροδαλά. Ιδιώς τα στάχυα, την ξανθιά γη, αλλά και τα πλατάνια. Κι όμως όλα αυτά που γεμίζουν τα μάτια μου τώρα, ο άδειος φιδωτός δρόμος, τα αστεία έντομα, τα χνουδωτά φυτά όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα θα ήταν μισά χωρίς τις μυρωδιές που έρχονται από διάφορες κατευθύνσεις, βότανα, δυνατές εκκωφαντικές μυρωδίες με θράσος, κακά προβάτου, κακά αλόγου, εναλλάσονται με γλυκά εγκάρδια αρώματα γιασεμιών. Και εγώ περπατάω, και μουρμουρίζω ένα τραγούδι που λέει για έναν περπατητή ενός μεγάλου δρόμου, ενός ξένοιαστου περπατητή που μασάει ένα στάχυ. 

     Περπατάω. Μπροστά μια γάτα περπατάει αργά, ράθυμα σαν κουρασμένος οδοιπόρος. Την ακολουθώ, δεν με εχει δει. Αυτός είναι ο σκοπός μου για τώρα και δεν χρειάζεται να είναι πιο περίπλοκος. Αυτή η γάτα φαίνεται να ξέρει που πηγαίνει. Μια μικρή λάμψη στο θάμνο που παρατήρω θα μετατραπεί σε ολόκληρο σενάριο για πυγολαμπίδες αργότερα στο όνειρό μου.