Με νέες συγκλονιστικές ανακαλύψεις έρχεται να μας εκπλήξει για άλλη μια φορά το Πειραματικό Πανεπιστήμιο Ερευνών της Γουιμπάμπουε.
Ο ερευνητής καθηγητής Γουιμπάμπα εισάγει μια νέα θεωρία σχετικά με το χρόνο, ανατρέποντας τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα. Στην συνέντευξη που μας έδωσε, εξηγεί πώς ξεκίνησε η έρευνά προς την κατεύθυνση της Θεωρίας του Ερωτευμένου Χρόνου.
«Θα σας φανεί αστείο αλλά όλα ξεκίνησαν από το δίσκο της Shirley Horn, Loads of Love. Δεν ξερω αν τον έχετε ακόυσει αλλά η φωνή της στο Love for Sale είναι τόσο βελούδινη και απέριττη που μπορεί να κάνει περισσότερο καλό στην ψυχή ακόμα και από μια ζεστή σοκολάτα στη μέση μιας καταιγίδας. Στο εξώφυλλο λοιπόν είναι το πορτραίτο της. Μου φάνηκε τόσο καλοφτιαγμένο αλλά και ταυτόχρονα τόσο «ζωγραφιστό» που καθότι δεν γνωρίζω το πρόσωπό της παρά μόνο από αυτό το πορτραίτο, προσπάθησα να φανταστώ πώς θα μπορούσε να είναι στην πραγματικότητα. Τότε μου μπήκε η ιδέα. Είναι λίγο τρελό αλλά μήπως δεν είναι και το σύμπαν και ό,τι το διέπει; Αν λοιπόν πρώτα υπήρξε το πορτραίτο; Αν όντως η φύση μιμήθηκε την τέχνη; Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου ανάμεσα, μου απάντησε η εσωτερική «φωνή του σοφού» που όλοι έχουμε και κάποιοι την ονομάζουμε ένστικτο ή κάποιοι άλλοι επιλέγουμε να την αγνοούμε. Σ'αυτό το σημείο θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν κάνω ούτε έκανα ποτέ χρήση παρασιθησιογόνων ή ψυχοτρόπων ουσιών. Αν λοιπόν ο χρόνος κυλούσε ανάποδα και απλά εμείς τον αντιλαμβανόμαστε ανάποδα, όπως ένα κασσετόφωνο - όσοι τα θυμάστε - κάνει rewind;
Τότε ο ζωγράφος θα δημιουργούσε το μοντέλο. Τότε όλος αυτός ο διαλογισμός πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο, στις σκιές από κάθε πηγή φωτός και κάθε γωνία, πάνω στην αποδόμησή του από τις σύγχρονες προσωπογραφίες μέχρι τις πρώτες τοιχογραφίες θα συσσωρευόταν στην αρχική ενσάρκωση μιας συνείδησης, τη δυνητικοποίηση μιας ιδέας που σιγά σιγά γινόταν ύλη. Βέβαια, καθότι η γραμμικότητα είναι πάντα μια ανθρώπινη σύμβαση ή ψευδαίσθηση και καθώς όλα τα πράγματα, όπως και το νερό (βροχη - ατμός) πάνε αμφίδρομα, καταλήξαμε ότι κάπως έτσι κινείται και ο χρόνος, και κατ’επέκταση η δημουργία. Αμφίδρομα εξελικτικά και αμφίδρομα δημιουργικά. Ο δημιουργός έπαιρνε μορφή, διαμορφωνόταν και διαμόρφωνε την πραγματικότητα δημιουργώντας, καθώς άνθιζε σαν λουλούδι. Οι πιο σύγχρονοι αφαιρετικοι πίνακες με αδρές πινελιές απεικόνισαν μα και διαμόρφωσαν ως αναμνήσεις από το μέλλον τις πιο πρώιμες ανάγκες της ύπαρξης να πάρει μορφή.
Η ανάμνηση του μέλλοντος δημιουργούσε νέες γωνίες, δημιούργησε την ανάγκη των ματιών, των χειλιών και της καρδιάς - με την ίδια σειρά που ερωτεύεται κανείς, το «πώς πιάνεται η αγάπη» όπως λέει ένα παραδοσιακό τραγούδι. Οι ατέλειωτες ώρες των ατέλειωτων ζωγράφων επάνω στο χαρτί, όλη η ήρεμη σκέψη έγινε πραγματικότητα. Ο χρόνος δημιουργώντας δίνες που έμοιαζαν με μπούκλες γιατί ίσως να ερωτεύτηκε τα μαλλιά μιας γυναίκας έπαιζε, παίζει θα παίξει απίστευτα παιχνίδια για να ακολουθήσει τις λούπες τους.
Όλα ξεκινούν από τον έρωτα και επιστρέφουν σ'αυτον, και ο χρόνος καμπυλώνει μπροστά στην αναμνήσή του. Ο έρωτας δημιουργεί την τέχνη, η τέχνη την πραγματικότητα και η πραγματικότητα την τέχνη. Όλα μιμούνται τα fractals του έρωτα, ακόμα και ο χρόνος. Και αν αυτό σας φάινεται εξωπραγματικό φανταστείτε τι συμβαίνει με τη μουσική και πώς αυτή διαμόρφωσε ακόμα πιο ριζικά και καθολικά τον κόσμο μας και την αντίληψή γι αυτόν, απλά ζουζουνίζοντας σαν μελισσάκι στα αυτιά μας. Αυτή κι αν δημιούργησε τη σκέψη μας.
Το πρώτο βήμα για να αγγίξουμε το νέο ορίζοντα που αντιμετωπίζουν τώρα οι αντιληπτικές μας ικανότητες είναι να αλλάξουμε τη γλώσσα μας και να επινόησουμε για τα ρήματά μας - τα πιο σημαντικά της γραμματικής για την ύπαρξη - έναν χρόνο, άχρονο, που να μην είναι ούτε ενεστώτας ούτε αόριστος ούτε μέλλοντας. Αργότερα βέβαια θα χρειαστεί να ξεφορτωθούμε και τα περισσότερα πρόσωπα. Δεν θα χρειαστούμε ούτε β΄ή γ'ενικού ή πληθυντικού. Και αν το επιτρέψει ο εγωισμός μας, ούτε καν α' ενικού. Μόνο α' πληθυντικού».
