Τρίτη 21 Μαρτίου 2023

Η Πύλη

 

Εχτές το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό βούτηξα τα δάχτυλα μου στο διεθνές ασυνείδητο. Ήταν ιριδίζον, πηχτό με έναν τρόπο τέτοιο που απομακρύνοντας το χέρι μου κολλουσε στα δάχτυλά μου, όχι μόνο λίγη αλλά όλη η ποσότητα σαν ένα ενιαίο σώμα, σαν να σήκωνε έναν ολόκληρο ωκεανό ένας γλάρος που ψάρευε. Γράμματα και λέξεις διαφαίνονταν μέσα από το πρώτο στρώμα υγρού που ήταν στιλπνό σαν γλάσο. Μέσα στο υγρό ήμουν και εγώ με κάποιον τρόπο μαζί με έναν κυκεώνα από δυνατότητές μου ξεχασμένες. Μπορούσα και σκαρφάλωνα και κρεμιόμουν και πάνω απ’όλα ήμουν αφάνταστα κουλ. Η γαματότητά μου ξεπηδούσε από κάθε μου κίνηση και λόγο. Οι μαθητές μου με θαύμαζαν μαγεμένοι και εγώ το απολάμβανα χωρίς να το εκμεταλλεύομαι. Θυμήθηκα έναν εαυτό απεριόριστα ελεύθερο και αυτοσχεδιαστικά χείμαρρο.
Η πύλη της δημιουργικότητάς μου έλαμπε ορθάνοιχτη απλά γιατί σκούντηξα λίγο την κοιμωμένη δύναμή μου ή κούνησα ελαφρά το καλώδιο της ζωής μου και έκανε καλύτερη επαφή. Ίσως αν πάψω να διαπράττω τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σε καθημερινή βάση να ξεκολλήσω και να ξανανοίξω μόνιμα σαν άνθρωπος και σαν έμπνευση. Κάποτε χαιρετούσα τους φίλους μου με τα πόδια, κάποτε κυκλοφορούσαμε με λαστχένια κεφάλια αγελάδας πριν γίνει της μόδας. Δεν ήταν η ματαιοδοξία του πράγματος, όχι αυτό θα ήταν σαν να θες γλυκό και να τρως μια κουταλιά ζάχαρη. Όχι, ήταν η ελευθερία του πράγματος. Μεγάλη ελευθερία. 
Τώρα, προσπαθώ να μαζέψω κάθε ψίχουλο αυτής της έκλαμψης μην τυχόν χάσω τη δυνατότητα της ανοιχτής πύλης λες και ειναι κάποια έκπτωση, ενώ είναι ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΥΤΗ Η ΠΥΛΗ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΩ ΟΠΟΤΕ ΗΘΕΛΑ, αλήθεια. Αλλά από φόβο, φόβο του χρόνου και φόβο καθημερινό ΔΕΝ το έκανα τόσο πάρα πολύ καιρό ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΌΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΤΣΙ. ΟΧΙ. 

Χρειάζεται 

μόνο

να μην

φοβάσαι


Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2023

Αιωνιότητα

 Έχει έναν κρύο αλλά ευγενικό αέρα εδώ. Δεν έχει πρόθεση να διαπεράσει τα κόκαλά σου ούτε καν το ύφασμα που φοράς. Η θάλασσα είναι εδώ. Ήταν πάντα εδώ και τώρα είμαι και εγώ. Κλέβω λίγη αιωνιότητα. 
Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι κανείς εδώ. Τίποτα να τακτοποιήσει, να ανοίξει ή να κλείσει, να καθαρίσει ή να σκεφτεί. Όλα είναι όπως πρέπει. Όλα μόνιμα καθαρά. Όλα τακτοποιημένα χωρίς προσπάθεια τάξης. Τα βράχια το λένε ξεκάθαρα. Αυτό είναι το μήνυμα της ύπαρξής τους, αν δεχτούμε ότι τα πάντα φέρουν ένα μήνυμα.
Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο η ενατένιση αυτής της θάλασσας. Συμφωνώ. Συχνά κάθομαι ανάμεσά τους και καταλαβαίνω πόσο δίκαιο έχουν.

Κυριακή 7 Αυγούστου 2022

Ο τρόπος που θυμάμαι

Προσπαθώ να καταλάβω πώς θυμάται το μυαλό μου. Ένα άτομο που μόλις είδα στο δρόμο και μετά βίας πρόσεξα αν προσπαθήσω να το ανακαλέσω, η εντύπωση που μοιυ αφήνει είναι μια πολύ απλοική ζωγραφιά, ίσως απλά ένα happy face, δύο τελείες για μάτια και μια παρένθεση για στόμα. Όταν προσπαθώ να θυμηθώ ένα άτομο που γνωρίζω σχεδόν ένα χρόνο τότε μου έρχεται ένα πορτραίτο αρκετά ρεαλιστικό, σαν φωτογραφία. Όταν όμως προσπαθώ να θυμηθώ ένα πρόσωπο που αγαπώ και το γνωρίζω χρόνια τότε συμβαίνει ο κυβισμός. Σαν έργο του Πικάσο, βλέπω στην οθόνη του μυαλού μου διάφορες οπτικές γωνίες 3/4 και όχι μία ξεκάθαρη, διάφορα σημεία του προσώπου μαζί με αντικείμενα και τοπία, και όλα διαρκώς αλλάζουν. 

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2022

Μικρή Νυχτερινή Ιστορία #7

Καλή και Δημιουργική Χρονιά σε όλους με Νέα Νυχτερινή Ιστορία!🥰😘🤩🥳
Η Κοινωνία του Αυτιού παρουσιάζει την νυχτερινή ιστορία "Γράμμα στο Μελλοντικό Εαυτό", το 7ο επεισόδιο του Podcast "Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες"
Keep on walking and listening! ❤
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 7 - Γράμμα στο Μελλοντικό Εαυτό


Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021

Η Θεωρία του Ερωτευμένου Χρόνου


    Με νέες συγκλονιστικές ανακαλύψεις έρχεται να μας εκπλήξει για άλλη μια φορά το Πειραματικό Πανεπιστήμιο Ερευνών της Γουιμπάμπουε.
 Ο ερευνητής καθηγητής Γουιμπάμπα εισάγει μια νέα θεωρία σχετικά με το χρόνο, ανατρέποντας τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα. Στην συνέντευξη που μας έδωσε, εξηγεί πώς ξεκίνησε η έρευνά προς την κατεύθυνση της Θεωρίας του Ερωτευμένου Χρόνου.
   «Θα σας φανεί αστείο αλλά όλα ξεκίνησαν από το δίσκο της Shirley Horn, Loads of Love. Δεν ξερω αν τον έχετε ακόυσει αλλά η φωνή της στο Love for Sale είναι τόσο βελούδινη και απέριττη που μπορεί να κάνει περισσότερο καλό στην ψυχή ακόμα και από μια ζεστή σοκολάτα στη μέση μιας καταιγίδας. Στο εξώφυλλο λοιπόν είναι το πορτραίτο της. Μου φάνηκε τόσο καλοφτιαγμένο αλλά και ταυτόχρονα τόσο «ζωγραφιστό» που καθότι δεν γνωρίζω το πρόσωπό της παρά μόνο από αυτό το πορτραίτο, προσπάθησα να φανταστώ πώς θα μπορούσε να είναι στην πραγματικότητα. Τότε μου μπήκε η ιδέα. Είναι λίγο τρελό αλλά μήπως δεν είναι και το σύμπαν και ό,τι το διέπει; Αν λοιπόν πρώτα υπήρξε το πορτραίτο; Αν όντως η φύση μιμήθηκε την τέχνη; Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου ανάμεσα, μου απάντησε η εσωτερική «φωνή του σοφού» που όλοι έχουμε και κάποιοι την ονομάζουμε ένστικτο ή κάποιοι άλλοι επιλέγουμε να την αγνοούμε. Σ'αυτό το σημείο θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν κάνω ούτε έκανα ποτέ χρήση παρασιθησιογόνων ή ψυχοτρόπων ουσιών. Αν λοιπόν ο χρόνος κυλούσε ανάποδα και απλά εμείς τον αντιλαμβανόμαστε ανάποδα, όπως ένα κασσετόφωνο - όσοι τα θυμάστε - κάνει rewind;
   Τότε ο ζωγράφος θα δημιουργούσε το μοντέλο. Τότε όλος αυτός ο διαλογισμός  πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο, στις σκιές από κάθε πηγή φωτός και κάθε γωνία, πάνω στην αποδόμησή του από τις σύγχρονες προσωπογραφίες μέχρι τις πρώτες τοιχογραφίες θα συσσωρευόταν στην αρχική ενσάρκωση μιας συνείδησης, τη δυνητικοποίηση μιας ιδέας που σιγά σιγά γινόταν ύλη. Βέβαια, καθότι η γραμμικότητα είναι πάντα μια ανθρώπινη σύμβαση ή ψευδαίσθηση και καθώς όλα τα πράγματα, όπως και το νερό (βροχη - ατμός) πάνε αμφίδρομα, καταλήξαμε ότι κάπως έτσι κινείται και ο χρόνος, και κατ’επέκταση η δημουργία. Αμφίδρομα εξελικτικά και αμφίδρομα δημιουργικά. Ο δημιουργός έπαιρνε μορφή, διαμορφωνόταν και διαμόρφωνε την πραγματικότητα δημιουργώντας, καθώς άνθιζε σαν λουλούδι. Οι πιο σύγχρονοι αφαιρετικοι πίνακες με αδρές πινελιές απεικόνισαν μα και διαμόρφωσαν ως αναμνήσεις από το μέλλον τις πιο πρώιμες ανάγκες της ύπαρξης να πάρει μορφή.
   Η ανάμνηση του μέλλοντος δημιουργούσε νέες γωνίες, δημιούργησε την ανάγκη των ματιών, των χειλιών και της καρδιάς - με την ίδια σειρά που ερωτεύεται κανείς, το «πώς πιάνεται η αγάπη» όπως λέει ένα παραδοσιακό τραγούδι. Οι ατέλειωτες ώρες των ατέλειωτων ζωγράφων επάνω στο χαρτί, όλη η ήρεμη σκέψη έγινε πραγματικότητα. Ο χρόνος δημιουργώντας δίνες που έμοιαζαν με μπούκλες γιατί ίσως να ερωτεύτηκε τα μαλλιά μιας γυναίκας έπαιζε, παίζει θα παίξει απίστευτα παιχνίδια για να ακολουθήσει τις λούπες τους. 
  Όλα ξεκινούν από τον έρωτα και επιστρέφουν σ'αυτον, και ο χρόνος καμπυλώνει μπροστά στην αναμνήσή του. Ο έρωτας δημιουργεί την τέχνη, η τέχνη την πραγματικότητα και η πραγματικότητα την τέχνη. Όλα μιμούνται τα fractals του έρωτα, ακόμα και ο χρόνος. Και αν αυτό σας φάινεται εξωπραγματικό φανταστείτε τι συμβαίνει με τη μουσική και πώς αυτή διαμόρφωσε ακόμα πιο ριζικά και καθολικά τον κόσμο μας και την αντίληψή γι αυτόν, απλά ζουζουνίζοντας σαν μελισσάκι στα αυτιά μας. Αυτή κι αν δημιούργησε τη σκέψη μας.
  Το πρώτο βήμα για να αγγίξουμε το νέο ορίζοντα που αντιμετωπίζουν τώρα οι αντιληπτικές μας ικανότητες είναι να αλλάξουμε τη γλώσσα μας και να επινόησουμε για τα ρήματά μας - τα πιο σημαντικά της γραμματικής για την ύπαρξη -  έναν χρόνο, άχρονο, που να μην είναι ούτε ενεστώτας ούτε αόριστος ούτε μέλλοντας. Αργότερα βέβαια θα χρειαστεί να ξεφορτωθούμε και τα περισσότερα πρόσωπα. Δεν θα χρειαστούμε ούτε β΄ή γ'ενικού ή πληθυντικού. Και αν το επιτρέψει ο εγωισμός μας, ούτε καν α' ενικού. Μόνο α' πληθυντικού».

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2020

Χαϊκούλι #3

Στο σκοτάδι,

τα γιασεμιά

είναι τα άστρα της γης






Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2020

Χαϊκούλι #2

Τα σώματα των δέντρων και των ανθρώπων

όσο κι αν λερωθούν

τα ξεπλένει το πρωϊνό φως






Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2020

Χαϊκούλι #1

Όλοι, και οι πιο μοναχικοί

έχουν τουλάχιστο ένα φίλο

το φεγγάρι






Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

Ο Νυχτερινός Περπατητής

  Το 3ο Επεισόδιο του Podcast Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Μετατόπιση Σημείου


Αφού μπορούμε να κοιτάμε μόνο από ένα σημείο και όχι από δέκα ταυτόχρονα την αλήθεια, ας μετατοπίσουμε αυτό το σημείο όσο πιο ψηλά, και ας είναι μεταβαλλόμενο και διαρκώς κινουμενο.



Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019

Τελικά ήταν τόσο απλό

     Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες του ταμπουίνου δεν χρειάζεται να χαπακωθεί κανείς για να φτάσει το 100% των δυνατοτήτων του. Η ηρεμία είναι το απόλυτο μέσο, το πασπαρτού, η κάρτα διαρκείας, το ύστατο εισιτήριο πρόσβασης στις πιο ακραίες δυνάμεις του. Όσο πιο λαπάς ηρεμίας μπορεσει να γίνει κάποιος, όσο πιο βαθιά βουτήξει στους αβσυσαλέους καταρράχτες της χαλαρότητας, όσο πιο φαρδιές, μακρόσυρτες, δωρικές αναπνοές τραβάει κανείς τόσο πιο εύκολη σαν απαλό γλίστρημα γίνεται η πρόσβαση σε οποιαδήποτε γνώση η οποία κατοικούσε ουτως η αλλως στο κεφάλι του, όλο αυτό τον καιρό.
    Αν οι άνθρωποι δεν πάψουν να τρέχουν ψυχαναγκαστικά σαν χάμστερ στους μικροσκοπικούς κύκλους τους, νιώθοντας ψευτοασφάλεια με το να κάνουν κάτι αποδεκτό, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, απλά για να αποφύγουν να κοιτάξουν στα μάτια το χρόνο που τους απομένει, μπορεί και να μην καταλάβουν ποτέ ότι έζησαν στη γη. 
    Από την άλλη αν απλά συμφιλιωθούν μαζί του και παίξουν μια παρτίδα σκάκι ή πιουν ένα χαλαρό ποτό μαζί του χαζεύοντας τα φώτα της νύχτας στη θάλασσα, τότε ίσως κι αυτός τους κάνει το τραπέζι με όλες τις λιχουδιές και τα μυστικάκια του.

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

Φάρος

















Άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα 
φαίνεται πως όλα κοιμούνται 
εκτός από εμένα και τον άγριο αέρα. 
Το σώμα μου βάλλεται 
και το κεφάλι μου βάλλεται 
αλλά θα φανταστώ τώρα 
ότι είμαι ένας ανεμοδαρμένος φάρος, 
που παρά τις τρικυμίες 
αυτός στέκει άπτόητος με ένα σκοπό, 
να δει και να τον δουν τα καράβια 
να προστατέψει. 
Είμαι ο φάρος που τις νύχτες 
στο σκοτάδι της θάλασσας 
κοιτάει τα αστέρια. 
Ενώνω τις τελείες της ζωής μου 
και βλέπω πως αυτό που σχηματίζεται 
είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να σχηματιστεί 
όπως το λένε οι οδηγίες του παιχνδιού 
"Ενώστε τις τελείες με τη σειρά" 
Όλα βγάζουν νόημα 
και συμβαίνουν 
ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να συμβουν 
κι ας φαίνεται πολλές φορές,
προσωρινά και μόνο,
ότι είναι αργά ή νωρίς 
κι ας φαίνεται ότι κάτι έχει αργήσει.


Κυριακή 7 Ιουλίου 2019

Τί αξίζει


Αργά ή γρήγορα η 4η διάσταση ξεδιπλώνεται στην 3η,  ο χρόνος ξεδιπλώνει, φανερώνει με απόλυτη ακρίβεια τι αξίζει να παραμείνει στη μνήμη τη συλλογική και την ατομική, και τι να αποβληθεί, με τον ίδιο τρόπο που μια φωτογραφία από λευκό χαρτί μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια ξεκάθαρη εικόνα στο σκοτείνό δωμάτιο και με τον ίδιο τρόπο που αντίστοιχα όταν ξεδιπλώνεις έναν χάρτινο κύβο τον κατανοείς στις 2 διαστάσεις.  Γι αυτό αξίζει κανείς να συμμαχήσει με το χρόνο, να τον εμπιστεύεται, να περπατάει μαζί, όχι πιο γρήγορα  ούτε πιο αργά, με τον ατάραχο ρυθμό του.

Σάββατο 27 Απριλίου 2019

Πρέσβης του Νερού


-Πρεσβεύω το νερό
-Δηλαδή;
-Είμαι πρέσβης του νερού
-Και τι πάει να πει αυτό;
-Ότι όταν επιπλέω, αυτό το παλτό που φοράω και λέγεται δέρμα, είναι το μόνο ύφασμα που χωρίζει την ψυχή μου από το νερό.
-Kαι αυτό σε κάνει πρέσβη του νερού;
-Όχι μόνο. Είναι και αυτό το υδάτινο περιστέρι που κρατάω στα χέρια μου όταν κολυμπάω που με οδηγεί.
-Και λοιπόν;
-Το φτεροκόπημά του γεμίζει κύματα την καρδιά μου
-Και τι μ’αυτό;
-Μετά η καρδιά μου ανοίγει σαν μπουμπούκι. Και αυτό με τη σειρά του ευωδιάζει και απλώνει στους ανθρώπους ένα ολιγόλεπτο κύμα αγαλλίασης που τους είναι απαραίτητο.
-Κύμα αγαλλίασης…παράξενο
-Γιατί;
-Είχα χρόνια να σκεφτώ τη λέξη αγαλλίαση και τη θυμήθηκα σήμερα το πρωί χωρίς λόγο.
-Ορίστε.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

Φθορεός Χειμώνας



 Είναι μια από αυτές τις μέρες που υπάρχει τεράστια πιθανότητα, πουθενά στον κόσμο κανείς να μην ερωτεύτηκε καθ' όλη τη διάρκειά της. Κανείς δεν ερωτευτηκε κανέναν σήμερα, πουθενά, έτσι πρέπει να είναι γιατί ολοι βιάζονται να πάνε σπίτι τους να φωλιάσουν. Αυτές οι μέρες, οι ατέλειωτα κρύες, βροχερές, μουσκεμένες και δύσκολες, οι αναμένω-μέχρι-να-με-πάρει-τηλέφωνο-κάποιος μέρες, οι τρώω-για-να-ζεσταθω-από-το-λίπος-μου μέρες  δεν είναι κακές και σίγουρα λιγότερο τρομαχτικές από τις παρακμιακές ταινίες του '80.
        Ας δεχτούμε απλά πως ο χειμώνας αυτός είναι γκρι, άχαρος και βρέχει τόσο πολύ που νομίζεις διαρκώς ότι κάποιος κάνει μπάνιο στην τουαλέτα σου. Είναι ένας φθορεός χειμώνας. Οι
 εποχές βέβαια ξέρουν ακριβώς πότε να αλλάξουν όπως με πληροφορεί αυτη τη στιγμή στα ακουστικά μου ο Στίβι Γουόντερ στο "As"  (τυχαίο;) και συμφωνώ, αυτό το κείμενο δεν ειναι μια γκρίνια για τον καιρό ή μια ανυπομονησία για το Καλοκαίρι. Ούτως ή άλλως  αυτό το τσαλάκωμα του Χειμώνα, το ποδοπάτημα από τα γκνου της καθημερινότητας, είναι η γυμναστική η απαραίτητη, η σκληραγώγηση που στο τέλος της μας κάνει να φαινόμαστε τουλάχιστο συμπαθητικοί με το ξασπρισμένο δέρμα μας το άβγαλτο και τα αναμπουμπουλιασμένα, βρεγμένα μαλλιά μας.

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

Απευθείας Σύνδεση


  
     Αυτη τη στιγμή περπατάω. Περπατάω δηλαδή εδώ και ώρα, αρκετή ώρα ώστε να έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ότι αυτη ειναι η φυσική μου κατάσταση. Δεν περπατάω πολύ γρήγορα ούτε πολύ αργα φυσικά, σίγουρα δεν ειναι περπάτημα πόλης, με διακοπές σε φανάρια και άγχος και τσάντες. Περπατάω σε έναν δρόμο και είμαι απολύτως μόνη, δεν έχω δει άνθρωπο εδώ και πολλή ώρα.
      Είναι πολύ ωραία αυτή ώρα, που ο ήλιος είναι πορτοκαλής και μαχμουρλής έτοιμος για ύπνο, και κάνει τα πάντα να φαίνονται ξένοιαστα και ροδαλά. Ιδιώς τα στάχυα, την ξανθιά γη, αλλά και τα πλατάνια. Κι όμως όλα αυτά που γεμίζουν τα μάτια μου τώρα, ο άδειος φιδωτός δρόμος, τα αστεία έντομα, τα χνουδωτά φυτά όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα θα ήταν μισά χωρίς τις μυρωδιές που έρχονται από διάφορες κατευθύνσεις, βότανα, δυνατές εκκωφαντικές μυρωδίες με θράσος, κακά προβάτου, κακά αλόγου, εναλλάσονται με γλυκά εγκάρδια αρώματα γιασεμιών. Και εγώ περπατάω, και μουρμουρίζω ένα τραγούδι που λέει για έναν περπατητή ενός μεγάλου δρόμου, ενός ξένοιαστου περπατητή που μασάει ένα στάχυ. 
     Περπατάω. Μπροστά μια γάτα περπατάει αργά, ράθυμα σαν κουρασμένος οδοιπόρος. Την ακολουθώ, δεν με εχει δει. Αυτός είναι ο σκοπός μου για τώρα και δεν χρειάζεται να είναι πιο περίπλοκος. Αυτή η γάτα φαίνεται να ξέρει που πηγαίνει. Μια μικρή λάμψη στο θάμνο που παρατήρω θα μετατραπεί σε ολόκληρο σενάριο για πυγολαμπίδες αργότερα στο όνειρό μου.


Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

Μπορεις;



Μπορώ να καλειδοσκοπίσω την απόσταση μεταξύ εμού και των άλλων αλλά όχι μεταξύ των στιγμών που θα έρθουν αυτά που ζητώ και του τώρα. Και αυτό με καθιστά υπο διαρκή αναμονή. Είμαι σαν το κουνούπι που βλέπει το φως στο παράθυρο αλλά το παράθυρο έχει σίτα. Είμαι σαν τη γάτα που περιμένει να της ανοίξουν για να τρυπώσει στο σπίτι αλλά το σπίτι είναι κλειστό και κανείς δεν ενδιαφέρεται να βγει και οι ώρες παιρνούν πειναλαίες.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2018

Αγαπούλης



Ήταν ένας που αγαπούσε τόσο πολύ τον εαυτό του, όχι εγωιστικά όμως αλλά με τον ίδιο τρόπο που αγαπούσε και τους άλλους άνθρώπους, ώστε συχνά μέσα στη μέρα χαίδευε κρυφά την κοιλιά του είτε έριχνε ένα φιλικό πατ-πατ στον ίδιο του τον ώμο και χαμογελούσε με τρυφερότητα. 

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Σχετικά με τις ευτυχίες

Σκέφτομαι τελευταία πόσο λίγες είναι οι λέξεις σχετικά με την ευτυχία. Ίσως δεν υπάρχουν ή εγώ δε γνωρίζω λέξεις για συγκεκριμένα είδη ευτυχίας. Και ίσως βέβαια αυτό να μην είναι καθόλου κακό γιατί αφήνει τα όρια της ελεύθερα, χωρίς κανένα φρένο και κουτί που οι λέξεις βάζουν. Και ύστερα οι διαφημιστές θα τις έπαιρναν αυτές τις λέξεις, (όπως την αγάπη) και θα τις κακοποιούσαν για να διαφημίσουν τραπεζικά δάνεια ή σερβιέτες.
  Στον δικό μου κόσμο όμως αναγνωρίζω τις διάφορες ευτυχίες, μπορώ να διακρίνω τις αποχρώσεις τους και την έντασή τους όπως ξεχωρίζω μια νότα από τη διπλανή της, ή μια συγχορδία ή ένα χρώμα και τους δίνω κρυφά ονόματα και πλέον μου είναι οικείες σαν φίλες αγαπημένες.
  Καλλιεργώ τις ευτυχίες μου. Τις καλοσωρίζω. Πρόσφατα ένιωσα πάλι την ξαφνική ευτυχία από φιλοξενία. Συνήθως το νιώθω όταν μου κάνουν το τραπέζι σε ένα μέρος εκτός έδρας. Τη στιγμή που τρώω νιώθω ένα απότομο “ευχαριστώ” να ξανάβει σαν ταμπέλα νέον σε όλο το είναι μου, απλώνοντας στιγμιαία ιριδίζουσα λάμψη σε κάποια σημεία του πίσω μέρους του εγκεφάλου μου,  κάποια κομφετί, μίνι βεγγαλικά και χαμογελαστά ρακούν γύρω μου. Γίνομαι ένα θαυμαστικό (!).
    Υπάρχει και μεγαλύτερης διάρκειας ευτυχία. Σήμερα το απόγευμα ένιωσα την απαλή συνεχή δυνατή ευτυχία του να κρατάς ένα μπεμπάκι στα χέρια σου και δεν μου έχει περάσει ακόμα. Πραγματικά όταν έχεις μόλις λίγες εβδομάδες στη γη δεν μπορεί παρα να είσαι καθαρός και ελεύθερος από όλα τα φορτία τα ανθρώπινα που μεταδίδει ο ένας στον άλλο σχετικά με το τι ειναι ο κόσμος. Ας αναλογιστούμε λίγο το μέγεθος αυτής της ελευθερίας. Νιώθω δέος πλάι στο μέγεθος της, μιλάμε για μεγατόνους ελευθερίας.
   Πώς να μην εκπέμπεις κάτι υπέροχο και καινουργιο, αγνό σαν συννεφάκι, ανεπιτήδευτο όσο ένα λουλούδι. Βλέπεις αυτόν τον κόσμο για πρώτη φορά και όλα τα χρώματα διαχέονται και είσαι σε ένα ακατέργαστο χάσιμο, της απόλυτης αγαλίασης, της άπειρης, απόλυτης ευτυχίας - αυτής της οποίας είμαστε όλοι μόνιμα μέτοχοι ούτως ή αλλως - αλλά χωρίς να το έχεις ξεχάσει όπως οι περισσότεροι μεγάλοι, γιατί είσαι 100% χωρίς κρίση, γι αυτό και μυρίζεις υπέροχα και όλοι θέλουν να σε φιλάνε.
   Η ευτυχία και το ευχαριστώ είναι ίσως το ίδιο πράγμα. Η ευτυχία της δημιουργίας ίσως είναι αυτή που μας δίνει λόγο ύπαρξης, είναι ίσως ο λόγος που είμαστε εδώ. Η ευτυχία της δημιουργίας μουσικής είναι ίσως αυτό που μπορεί να παράγει ένας άνθρωπος τη στιγμή που μια λεμονιά παράγει λεμονανθούς και λεμόνια.
    Η ευτυχία που δημιουργεί η κίνηση και η ήρεμη βαθιά ανάσα, είναι μάλλον η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...