Μαζεύω

Μαζεύω τους καρπούς της αγάπης μου

Και είναι η γεύση τους τόσο γλυκιά

Μα Ίσως και η πικριά που μετατρέπεται κι αυτή σε αγάπη

Να είναι τόσο όσο χρειάζεται

Για να μοιάζει με σοκολάτα

Μήπως;

 Μήπως αντί για «θάνατος» να λέγαμε «άγνωστο» από εδώ και στο εξής;

Στο Συνέδριο Πολεμολογίας

Ο Δρ Γουιμπάμπα ανατάραξε και πάλι τα νερά της κοινής γνώμης, προκαλώντας σάλο και αντιδράσεις, όταν στο 98ο Διεθνές Συνέδριο Πολεμολογίας έκλεισε το λόγο του κάνοντας αναφορά στο γνωστό απόφθεγμα του Αϊνστάιν "Δεν γνωρίζω με τι είδους όπλα θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος, αλλά ο τέταρτος παγκόσμιος θα γίνει με πέτρες και ξύλα" αναδιατυπώνοντάς το ως εξής: "Δεν γνωρίζω με τι είδους όπλα θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος αλλά μάλλον θα γίνει μεταξύ οπαδών αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ". Το καυστικό σχόλιό του αφορούσε προφανώς τους ακραίους εορτασμούς μετά από γνωστό μεγάλο παγκόσμιο τελικό ποδοσφαίρου, ενώ συμπλήρωσε: "Με στεναχωρεί να βλέπω μια ολόκληρη γενιά να γιορτάζει με τέτοιο μαζικό πάθος και να βιώνει τόσο σοβαρά κάτι τόσο ευτελές και ανούσιο αντί να διοχετεύσει όλη αυτή την ενέργεια για να απομακρύνει τουλάχιστο ένα από τα μαχαίρια που η κυβέρνηση καρφώνει καθημερινά στη συλλογική πλάτη μας. Ζούμε το σάπισμα των ιδεών, το γνώριμο πάττερν της μεγάλης πολιτισμικής και πνευματικής παρακμής που σύμφωνα με τις επαναλήψεις της ανθρώπινης ιστορίας προηγείται μεγάλων πολέμων και σκοτεινών, φασιστικών μεσσαιώνων". Ακολούθησε βίαια απομάκρυνση του Δρ Γουιμπάμπα από το χώρο συνεδριάσεων ενώ το κοινό φωνασκούσε "Αντιφίλαθλος!" 

Ελληνιζειν

Περισσότερα από τον καθένα, οι ίδιοι οι Έλληνες πιστεύουν ότι η Ελλάδα χαραμίζεται στους Έλληνες, μα οποιος αλλος κι αν έρθει να μεινει εδω Έλληνας δεν θα γίνει;

Θα της περάσουμε

Νέες έρευνες του Πανεπιστημίου της Γουιμπάμπουε αποδεικνύουν ευθαρσώς ότι βρέθηκε η αντιστοιχία της ηλικίας της γης σε ανθρώπινα χρόνια. Σύμφωνα με τον δρ Γουιμπάμπα, αν ο πλανήτης μας ήταν άνθρωπος θα ήταν ένα ξεπεταρούδι με μπεμπιλίνα, 2 χρονών και κάτι. Είναι μια εντυπωσιακή διαπίστωση αν αναλογιστεί κανείς ότι η ηλικία αυτή αντιστοιχεί στα 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια της, που γνωρίζουμε προς το παρόν, βάση της μελέτης της ισοτοπικής σύνθεσης του μολύβδου στα αρχαϊκά πετρώματα. Μάλιστα, σε συνέντευξη τύπου, σε σχετικό, εύλογο έρωτημα: «Και ποιος ο ρόλος της ανθρωπότητας στη ζωή της γης;» που τέθηκε στον καθηγητή δρ Γουμιμπάμπα, συγκλόνισε η απάντηση του: «Δεν θέλω να σας συνταράξω. Παρόλα αυτά θα το κάνω. Η ανθρωπότητα φίλοι μου δεν είναι παρά ένα "κρυωματάκι" που άρπαξε η γη. Αν παρατηρήσετε τη σειρά των γεγονότων θα δείτε ότι κάπου κόλλησε μαζί με τα "άλλα παιδάκια", πέρασε μια περίοδο επώασης, επειδείνωσης, τώρα ανεβάζει πυρετούλη και σύντομα θα της περάσει. Θα της περάσουμε. Όχι πολύ ευχάριστη εξέλιξη για εμάς, σίγουρα θετική για την ίδια. Μπορεί να σας φαίνεται άδικο κτλ αλλά όχι τόσο αν σκεφτείτε ότι και η γη δεν είναι παρά ένα νανοσωματίδιο μέσα στα κύτταρο ενός πολύ γιγαντιότερου όντος που όντως είναι επίσης μωρό - εικάζουμε - και εινα επίσης κρυωμένο. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε περισσότερο το συν άπειρο». 

Aprilia

(Να διαβαστεί με το Bolero του Ravel στο μπακράουντ)
https://youtu.be/E9PiL5icwic?si=G4SxFaV5B80GUSMb 
(μην τεμπελιάζεις)


Ακούτε τα κρουστά από μακριά; Ακούτε τα φλάουτα;

Είναι ιδέα μου;

Όχι, το ξέρω αυτό το μπολερό

Ήρεμα και απλά παρελαύνουν

Δεν φέρουν σημαίες ούτε όπλα

Μόνο μια γιγάντια ευωδιά που προτρέχει

Το απαλό περπάτημα των ανθών της νεραντζιάς

Το φως του ήλιου σαλπιγγίζει στα κουρασμένα μάτια μας

Ναι, ακούγονται όλο και πιο δυνατά 

Πλησιάζουν

Νεράντζια με φύλλα και λευκά πέταλα στο σχήμα της ημισέληνου

Καραβάνια από κάμπιες

Μικρά εντομάκια και πουλιά

Χιλιάδες αποφασισμένα μικρά πρόσωπα

Κουβαλούν στα φτερά τους άρμα χρυσό με μέλι στολισμένο

Μια μορφή αχνοφαίνεται με ένα λευκό φουστάνι

Ακτινοβολούσα και απαστράπτουσα

Βασίλισσα όλων μας

Όλοι υποκλινονται στο πέρασμά της

Ναι σ’ αυτήν υποκλίνομαι 

Σε κανέναν άλλο. 

Καθώς πλησιάζει

Προλαβαίνω να δω λίγο το πρόσωπό της

Στέμμα από μπουμπούκια παπαρούνας και μαλλιά μαργαρίτες

Βελούδινα ροδοπέταλα για χείλη

Αέρινο δέρμα και δυό μικροί ήλιοι με χρυσές βλεφαρίδες γυρνούν και με κοιτούν

Σαν να μου έγνεψε με το κρινένιο χέρι της

Σκιρτάω έμφραγμα ευγνωμοσύνης

Η κοιλιά μου γέμισε με το άρωμά της

Κι όλη η ύπαρξη μου

Κι όλων η ύπαρξη.

Ήρθε.

Ο ήχος χειροπιαστός

 Πώς θα ήταν η μουσική αν ήταν κάτι χειροπιαστό; Ένα αντικείμενο; Αν ο ήχος είχε υπόσταση; Τι υλικό θα ήταν ο ήχος ενός βιολιού; Τι ύφασμα θα υψωνόταν και θα άνοιγε σαν κόμπρα πάνω από το πρώτο βιολί μιας συμφωνικής ορχήστρας που θα έπαιζε τη Σεχραζάντ του Rimsky-Korsakov; Τι ζώο θα ήταν το φαγκότο στο δεύτερο μέρος; Ένας κάστορας ή ένα νωχελικό αρκούδι; Κι όλη η ορχήστρα μαζί; Γραμμές ενός τραίνου; ή μήπως ένα υγρό, ένα δυνατό ουίσκυ μελάτο; Θα έκαιγε τον ουρανίσκο, θα σκούνταγε την καρδιά περνώντας. 

Κάθε πότε;

Είναι ιδανικό να ιδρώνουμε τουλάχιστον μία φορά την ημέρα.

Να σπάμε ενα πρέπει τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.

Να μένουμε απόλυτα μα απόλυτα μόνοι μια φορά το μήνα.

Να αποδομουμε την εικόνα μας και να ξαναφτιάξουμε κάτι νέο μία φορά τον χρόνο.

Όλα εκείνα

Εκείνα που μέσα σου κράτησες που βάραιναν αλλά τα άφησες να επιπλέουν σαν φρεγάτες ξεχασμένες μέσα στη λίμνη της ψυχής σου μες στις μέρες δεν έχουν που να πάνε αν σε ενδιαφέρει δεν εξατμίζονται δεν πάνε σ'αλλα μέρη μένουν εκεί χωρίς αέρα και σαπίζουν γίνονται πέτρες, πιάνουν βρύα και μυρίζουν

Όσα το ξέρεις πως κρυφά σε τυραννούν κι ας είν' μικρά μα την καρδιά σου την τσιμπούν δεν παραιτούνται μαγικά απ τη ζωή σου

θα είναι εκεί και θα φωνάζουνε θυμήσου

μπορεί να αρκεί να πεις “αυτό δεν θα με αγγίξει”

μπορεί να μην αρκεί, να πρέπει να το θίξεις

μα αν δεν τα λύσεις όλα αυτά που σε στοιχειώνουν

ανθίζουν, παίρνουνε ζωή και σε δαγκώνουν

Ευχές φωτός

Άντε λοιπόν μυαλό μου Άνοιξε και ξεχύσου στα βοσκοτόπια των ιδεών Σε αφήνω ελεύθερο Ξεκολλά από όλες τις παλιές σκέψεις

Ακόμα και από τις σοκολάτες και τον κλασικισμό

Κι ας σου αρέσουν τόσο

Ελίσσου και βρες νέα σχήματα

Νέες αγάπες όρίστε σε αφήνω να κοιτάξεις όπου θες

Να αγαπήσεις ότι θες

Άντε λοιπόν μυαλό μου

Βγες από τις λάσπες σου

Τράβα το πόδι σου απο τα σιρόπια της καθημερινότητας

Τραβήξου από τα λιωμένα τυριά της συνήθειας

Ξεφορτώσου την εικόνα σου

Σπάσ' την και ξαναφτιάξ' την ξανά και ξανά

Ξανά με τα δικά σου κριτήρια και κανενός άλλου

Η ευχή μου είναι αυτή

Μαζί με ηρεμία βαθιά

Ηρεμία γενική

Από όλους και από όλα

Από ανασφάλειες

Φόβους παντός ττύπου

Αν κοιτάξεις πίσω ή κάτω θα τρομάξεις με τις αποστάσεις

Έτη φωτός

Και όμως ήταν έτη φωτός κυριολεκτικά

Φωτεινά έτη που πέρασαν πότε έυκολα πότε δύσκολα αλλά το φως ήταν εκεί

Ας πιούμε στο φως

Σε εκείνες τις λαμπερές στιγμές που χαμογελάς γιατί ξέρεις ότι η υπαρξή σου είναι σε αρμονία με το γίγνεσθαι

Ή εκείνες που ένα όνειρό ζωής πραματοποιείται και το τικάρεις από την υπαρξιακή λίστα σου

Να τέτοια θέλω

Χάσμα

Ας βρούμε λίγο φως στο σκοτάδι

Λίγη πυγολαμπίδα στη νύχτα μας

Είμαστε μαζί

Κι ας νιώθουμε έρημοι

Μαθαίνουμε 

Όχι με τον εύκολο τρόπο

Κάπου η δύναμη θα με βρει αν τη βρω

Ανακάλυψα ότι έχω περίσσια

Δεν είμαι αθώα, δεν είμαι αγία

Είμαι ένα ζώο όπως όλοι

Η καρδιά μου είναι βαριά αλλά γεμάτη αγάπη

Το κεφάλι μου έχει γεμίσει αχρηστεία

Θέλει ένα βαθύ σκούπισμα

Ένα άδειασμα πλήρες

Μέχρι τώρα δεν μπορούσα να δω

Φοβόμουν

Δεν πειράζει

Κάθε πράγμα έρχεται ακριβώς στην ώρα του

Απλά το καταλαβαίνεις μετά

Υπάρχει πάντα ένα χάσμα διαστάσεων εκεί

Να, τώρα αρχίζει και έρχεται η γεύση και τα χρώματα των τελευταιών μηνών

Είναι μαβιά και νερωμένα από τα δάκρυα

Δεν το λεώ ποιητικά ή δραματικά

Έτσι ακριβώς είναι

Πίσω απο τα σύννεφα υπάρχει πάντα ήλιος 

Και αυτός ο ήλιος μπορεί να είναι σκληρός και αδυσώπητος

Αλλά και γλυκός στη Δύση του

Οταν τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα

Προσπάθησε να μη βαραίνει η καρδιά σου με δραματικά γυαλιά

Ούτε βέβαια να φοράς χαμόγελα

Απλά, 

Όπως τα αστέρια σε κοιτάνε

Κοίταξε 

Μην κρίνεις

Όχι τώρα τουλάχιστον

 

Για το Θεό

α.O κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Κανενός ο θεός δεν έχει σχέση με το θεό του άλλου ακόμα κι ας πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία. Κι όμως όλοι οι θεοί είναι ο ίδιος θεός από τον οποίο είμαστε μέρη. Συνειδήσεις από ενιαία συνείδηση.

1.β. Θα έπρεπε η θρησκεια να ειναι κατι πολύ προσωπικο, σίγουρα οχι προς διάδοση, σίγουρα το αντίθετο του προσηλυτισμού.

Από το δικό μου θεό δεν μπορείς να ζητήσεις πραγματα ή να παραπονεθείς, μόνο να πεις ή να ακούσεις. Μόνο απο τον εαυτό σου μπορείς οχι να ζητήσεις απλά να ρωτήσεις αν όντως τα θες. Και αυτή είναι μια πληροφορία που άκουσα απο το θεό μου.

3. Αν κάνουμε στην άκρη το συνονθύλευμα συσωρευμένων φόβων και καταπίεσης όλων των φάσεων του διαλόγου μιας θεοφοβούμενης ανθρωπότητας με τον ουρανό και δούμε καθαροί σαν παιδιά, μόνοι, μένει κάτι πολύ όμορφο, δυνάτο, πάντα φρέσκο, ιριδίζον, ευφυές και απόλυτα συνειδητό που κρύβει όλη την αγάπη που μπορεί να φανταστεί η μεγαλύτερη φαντασία, αλλά είναι ακόμα πιο ασύλληπτο και στοργικό χωρίς καμία διάθεση να σε καπελώσει.

4. Ο μακρόκοσμος είναι θεϊκός για τον μικρόκοσμο. Και δεν υπάρχουν όρια για το μικρότερο ή για το μεγαλύτερο, είναι +- άπειρο. Κι όμως τα άκρα συναντιούνται.

5. Όσο πιο αντιφατικό ειναι κάτι, όσο πιο ανορθόδοξο τόσο πιο κοντά στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι θεϊκή. 

6. Σκέψου σε όλα τα μήκη και πλάτη του χρόνου. Πράξε σαν ολότητα.  Αυτό είναι αιώνιο.

7. Το καλό και το κακό οδηγούν στον ίδιο δρόμο. Στο ίδιο μάθημα. Δεν έχει σημασία. Το κακό είναι πιο εύκολο αλλά πιο δυσάρεστο, το καλό πιο δύσκολο αλλά τόσο ευχάριστο. Η αλήθεια, η αγνότητα, η καθαρότητα, η αγάπη, είναι τόσο ευχάριστα. Καθόλου εύκολα.

8. Δεν υπάρχει θέλημα θεού, δεν υπάρχει δίκαιο άδικο, σωστό λάθος, λογικό ή παράλογο. Υπάρχει μια συνείδηση που μαθαίνει.

9. Κανένα εγωισμό απέναντι σε οτιδήποτε θεϊκό 

10. Απόλυτη αποδοχή του εαυτού. Απόλυτη αποδοχή του χρόνου. Αποδόχη και μάθηση. Διαρκής μάθηση.

Το ποτέ

Οι φίλοι ήταν εδώ τελικά. κι ας μην έδιναν το παρόν

θα σταθούν στη πρώτη ανάγκη

και αγαπούν πολύ, πάντα αγαπούσαν

στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται δραματικές συνθήκες

δεν χρειάζονται οι κηδείες μας για να βρισκονται οι άλλοι

δεν χρειάζεται να υπάρχει ανάγκη

κι ας έχει περάσει καιρός

η κολλώδης γλίτσα της αμηχανίας που μας φρενάρει

ξεπλένεται εύκολα

αρκεί να πεις καμιά φορά

Είσαι για καμιά βλακεία;

ή απλά Τι κάνεις ρέι; 

Το ρέι είναι πολύ πιο στοργικό

Πώς είσαι ρέι;

Αυτό, τίποτε αλλο

Τώρα μοιραζόμαστε τη σιωπή μας και τον αλλόκοτο ήχο της

και εγώ έτσι κάνω

η ζωή έτσι είναι

σε φέρνει πρώτα σε ένα σημείο ανεκδιήγητου φληναφήματος,  

αποθέωσης του ανούσιου,

αποκορύφωση της καθημερινής ελαφρότητας που μπορεί να σε συνεπάρει με τα φανταχτερά χρώματά της και για πλάκα να την πιστέψεις,

τα νερά της μπορεί να
είναι ήρεμα αλλά το νιώθεις ότι κάτι δυσγευστο υποβόσκει,

μετριότατο χιουμορ, ένας αδικαιολόγητος εκνευρισμός ή το τρεμόπαιγμα του ηλεκτρισμού

Είναι τότε που σου δίνει μια μπουνιά στα δόντια και σου θυμίζει

ότι ο χρόνος είναι μετρημένος

οι στιγμές είναι δυνητικά τελευταίες

εσύ νομίζεις με αφέλεια ότι μπορεί να ακολουθήσουν άπειρα Χριστούγεννα και Πάσχατα 

νομίζεις ότι η σταθερότητα είναι κάτι υπαρκτό

και να που κάτι - οτιδήποτε  μπορεί να τα διαλύσει όλα σαν μπάλα του μπόουλινκ

δεν είναι μεμψιμοιρία, το ήξερες πάντα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο 

αλλά τόσο διαφορετικό να το συνειδητοποιείς.

το ποτέ

μαθηματικά νόμιζα ότι δεν έστεκε

ναι αυτό είναι το λιγότερο απόδεκτο.

τα άλλα τα καταλαβαίνω

το ποτέ όμως δεν στέκει δεν μπορεί να στέκει σε μια φύση που δεν είναι απόλυτη σε τίποτα

δεν της πάει

ακόμα και στα μαθηματικά σε καποιες περιπτώσεις το μηδεν δεν ορίζεται

Η Πύλη

 

Εχτές το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό βούτηξα τα δάχτυλα μου στο διεθνές ασυνείδητο. Ήταν ιριδίζον, πηχτό με έναν τρόπο τέτοιο που απομακρύνοντας το χέρι μου κολλουσε στα δάχτυλά μου, όχι μόνο λίγη αλλά όλη η ποσότητα σαν ένα ενιαίο σώμα, σαν να σήκωνε έναν ολόκληρο ωκεανό ένας γλάρος που ψάρευε. Γράμματα και λέξεις διαφαίνονταν μέσα από το πρώτο στρώμα υγρού που ήταν στιλπνό σαν γλάσο. Μέσα στο υγρό ήμουν και εγώ με κάποιον τρόπο μαζί με έναν κυκεώνα από δυνατότητές μου ξεχασμένες. Μπορούσα και σκαρφάλωνα και κρεμιόμουν και πάνω απ’όλα ήμουν αφάνταστα κουλ. Η γαματότητά μου ξεπηδούσε από κάθε μου κίνηση και λόγο. Οι μαθητές μου με θαύμαζαν μαγεμένοι και εγώ το απολάμβανα χωρίς να το εκμεταλλεύομαι. Θυμήθηκα έναν εαυτό απεριόριστα ελεύθερο και αυτοσχεδιαστικά χείμαρρο.

Η πύλη της δημιουργικότητάς μου έλαμπε ορθάνοιχτη απλά γιατί σκούντηξα λίγο την κοιμωμένη δύναμή μου ή κούνησα ελαφρά το καλώδιο της ζωής μου και έκανε καλύτερη επαφή. Ίσως αν πάψω να διαπράττω τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σε καθημερινή βάση να ξεκολλήσω και να ξανανοίξω μόνιμα σαν άνθρωπος και σαν έμπνευση. Κάποτε χαιρετούσα τους φίλους μου με τα πόδια, κάποτε κυκλοφορούσαμε με λαστχένια κεφάλια αγελάδας πριν γίνει της μόδας. Δεν ήταν η ματαιοδοξία του πράγματος, όχι αυτό θα ήταν σαν να θες γλυκό και να τρως μια κουταλιά ζάχαρη. Όχι, ήταν η ελευθερία του πράγματος. Μεγάλη ελευθερία. 

Τώρα, προσπαθώ να μαζέψω κάθε ψίχουλο αυτής της έκλαμψης μην τυχόν χάσω τη δυνατότητα της ανοιχτής πύλης λες και ειναι κάποια έκπτωση, ενώ είναι ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΥΤΗ Η ΠΥΛΗ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΩ ΟΠΟΤΕ ΗΘΕΛΑ, αλήθεια. Αλλά από φόβο, φόβο του χρόνου και φόβο καθημερινό ΔΕΝ το έκανα τόσο πάρα πολύ καιρό ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΌΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΤΣΙ. ΟΧΙ. 

Χρειάζεται 

μόνο

να μην

φοβάσαι

Αιωνιότητα

 Έχει έναν κρύο αλλά ευγενικό αέρα εδώ. Δεν έχει πρόθεση να διαπεράσει τα κόκαλά σου ούτε καν το ύφασμα που φοράς. Η θάλασσα είναι εδώ. Ήταν πάντα εδώ και τώρα είμαι και εγώ. Κλέβω λίγη αιωνιότητα. 
Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι κανείς εδώ. Τίποτα να τακτοποιήσει, να ανοίξει ή να κλείσει, να καθαρίσει ή να σκεφτεί. Όλα είναι όπως πρέπει. Όλα μόνιμα καθαρά. Όλα τακτοποιημένα χωρίς προσπάθεια τάξης. Τα βράχια το λένε ξεκάθαρα. Αυτό είναι το μήνυμα της ύπαρξής τους, αν δεχτούμε ότι τα πάντα φέρουν ένα μήνυμα.
Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο η ενατένιση αυτής της θάλασσας. Συμφωνώ. Συχνά κάθομαι ανάμεσά τους και καταλαβαίνω πόσο δίκαιο έχουν.

Ο τρόπος που θυμάμαι

Προσπαθώ να καταλάβω πώς θυμάται το μυαλό μου. Ένα άτομο που μόλις είδα στο δρόμο και μετά βίας πρόσεξα αν προσπαθήσω να το ανακαλέσω, η εντύπωση που μοιυ αφήνει είναι μια πολύ απλοική ζωγραφιά, ίσως απλά ένα happy face, δύο τελείες για μάτια και μια παρένθεση για στόμα. Όταν προσπαθώ να θυμηθώ ένα άτομο που γνωρίζω σχεδόν ένα χρόνο τότε μου έρχεται ένα πορτραίτο αρκετά ρεαλιστικό, σαν φωτογραφία. Όταν όμως προσπαθώ να θυμηθώ ένα πρόσωπο που αγαπώ και το γνωρίζω χρόνια τότε συμβαίνει ο κυβισμός. Σαν έργο του Πικάσο, βλέπω στην οθόνη του μυαλού μου διάφορες οπτικές γωνίες 3/4 και όχι μία ξεκάθαρη, διάφορα σημεία του προσώπου μαζί με αντικείμενα και τοπία, και όλα διαρκώς αλλάζουν. 

Μικρή Νυχτερινή Ιστορία #7

Καλή και Δημιουργική Χρονιά σε όλους με Νέα Νυχτερινή Ιστορία!

Η Κοινωνία του Αυτιού παρουσιάζει την νυχτερινή ιστορία "Γράμμα στο Μελλοντικό Εαυτό", το 7ο επεισόδιο του Podcast "Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες"

Keep on walking and listening!

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 7 - Γράμμα στο Μελλοντικό Εαυτό

Χαϊκούλι #3

Στο σκοτάδι,

τα γιασεμιά

είναι τα άστρα της γης

Χαϊκούλι #2

Τα σώματα των δέντρων και των ανθρώπων

όσο κι αν λερωθούν

τα ξεπλένει το πρωϊνό φως

Χαϊκούλι #1

Όλοι, και οι πιο μοναχικοί

έχουν τουλάχιστο ένα φίλο

το φεγγάρι