Μαζεύω

Μαζεύω τους καρπούς της αγάπης μου

Και είναι η γεύση τους τόσο γλυκιά

Μα Ίσως και η πικριά που μετατρέπεται κι αυτή σε αγάπη

Να είναι τόση όσο χρειάζεται

Για να μοιάζει με σοκολάτα

Μήπως;

 Μήπως αντί για «θάνατος» να λέγαμε «άγνωστο» από εδώ και στο εξής;

Όλα εκείνα

Εκείνα που μέσα σου κράτησες που βάραιναν αλλά τα άφησες να επιπλέουν σαν φρεγάτες ξεχασμένες μέσα στη λίμνη της ψυχής σου μες στις μέρες δεν έχουν που να πάνε αν σε ενδιαφέρει δεν εξατμίζονται δεν πάνε σ'αλλα μέρη μένουν εκεί χωρίς αέρα και σαπίζουν γίνονται πέτρες, πιάνουν βρύα και μυρίζουν

Όσα το ξέρεις πως κρυφά σε τυραννούν κι ας είν' μικρά μα την καρδιά σου την τσιμπούν δεν παραιτούνται μαγικά απ τη ζωή σου

θα είναι εκεί και θα φωνάζουνε θυμήσου

μπορεί να αρκεί να πεις “αυτό δεν θα με αγγίξει”

μπορεί να μην αρκεί, να πρέπει να το θίξεις

μα αν δεν τα λύσεις όλα αυτά που σε στοιχειώνουν

ανθίζουν, παίρνουνε ζωή και σε δαγκώνουν

Ευχές φωτός

Άντε λοιπόν μυαλό μου Άνοιξε και ξεχύσου στα βοσκοτόπια των ιδεών Σε αφήνω ελεύθερο Ξεκολλά από όλες τις παλιές σκέψεις

Ακόμα και από τις σοκολάτες και τον κλασικισμό

Κι ας σου αρέσουν τόσο

Ελίσσου και βρες νέα σχήματα

Νέες αγάπες όρίστε σε αφήνω να κοιτάξεις όπου θες

Να αγαπήσεις ότι θες

Άντε λοιπόν μυαλό μου

Βγες από τις λάσπες σου

Τράβα το πόδι σου απο τα σιρόπια της καθημερινότητας

Τραβήξου από τα λιωμένα τυριά της συνήθειας

Ξεφορτώσου την εικόνα σου

Σπάσ' την και ξαναφτιάξ' την ξανά και ξανά

Ξανά με τα δικά σου κριτήρια και κανενός άλλου

Η ευχή μου είναι αυτή

Μαζί με ηρεμία βαθιά

Ηρεμία γενική

Από όλους και από όλα

Από ανασφάλειες

Φόβους παντός ττύπου

Αν κοιτάξεις πίσω ή κάτω θα τρομάξεις με τις αποστάσεις

Έτη φωτός

Και όμως ήταν έτη φωτός κυριολεκτικά

Φωτεινά έτη που πέρασαν πότε έυκολα πότε δύσκολα αλλά το φως ήταν εκεί

Ας πιούμε στο φως

Σε εκείνες τις λαμπερές στιγμές που χαμογελάς γιατί ξέρεις ότι η υπαρξή σου είναι σε αρμονία με το γίγνεσθαι

Ή εκείνες που ένα όνειρό ζωής πραματοποιείται και το τικάρεις από την υπαρξιακή λίστα σου

Να τέτοια θέλω

Για το Θεό

α.O κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Κανενός ο θεός δεν έχει σχέση με το θεό του άλλου ακόμα κι ας πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία. Κι όμως όλοι οι θεοί είναι ο ίδιος θεός από τον οποίο είμαστε μέρη. Συνειδήσεις από ενιαία συνείδηση.

1.β. Θα έπρεπε η θρησκεια να ειναι κατι πολύ προσωπικο, σίγουρα οχι προς διάδοση, σίγουρα το αντίθετο του προσηλυτισμού.

Από το δικό μου θεό δεν μπορείς να ζητήσεις πραγματα ή να παραπονεθείς, μόνο να πεις ή να ακούσεις. Μόνο απο τον εαυτό σου μπορείς οχι να ζητήσεις απλά να ρωτήσεις αν όντως τα θες. Και αυτή είναι μια πληροφορία που άκουσα απο το θεό μου.

3. Αν κάνουμε στην άκρη το συνονθύλευμα συσωρευμένων φόβων και καταπίεσης όλων των φάσεων του διαλόγου μιας θεοφοβούμενης ανθρωπότητας με τον ουρανό και δούμε καθαροί σαν παιδιά, μόνοι, μένει κάτι πολύ όμορφο, δυνάτο, πάντα φρέσκο, ιριδίζον, ευφυές και απόλυτα συνειδητό που κρύβει όλη την αγάπη που μπορεί να φανταστεί η μεγαλύτερη φαντασία, αλλά είναι ακόμα πιο ασύλληπτο και στοργικό χωρίς καμία διάθεση να σε καπελώσει.

4. Ο μακρόκοσμος είναι θεϊκός για τον μικρόκοσμο. Και δεν υπάρχουν όρια για το μικρότερο ή για το μεγαλύτερο, είναι +- άπειρο. Κι όμως τα άκρα συναντιούνται.

5. Όσο πιο αντιφατικό ειναι κάτι, όσο πιο ανορθόδοξο τόσο πιο κοντά στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι θεϊκή. 

6. Σκέψου σε όλα τα μήκη και πλάτη του χρόνου. Πράξε σαν ολότητα.  Αυτό είναι αιώνιο.

7. Το καλό και το κακό οδηγούν στον ίδιο δρόμο. Στο ίδιο μάθημα. Δεν έχει σημασία. Το κακό είναι πιο εύκολο αλλά πιο δυσάρεστο, το καλό πιο δύσκολο αλλά τόσο ευχάριστο. Η αλήθεια, η αγνότητα, η καθαρότητα, η αγάπη, είναι τόσο ευχάριστα. Καθόλου εύκολα.

8. Δεν υπάρχει θέλημα θεού, δεν υπάρχει δίκαιο άδικο, σωστό λάθος, λογικό ή παράλογο. Υπάρχει μια συνείδηση που μαθαίνει.

9. Κανένα εγωισμό απέναντι σε οτιδήποτε θεϊκό 

10. Απόλυτη αποδοχή του εαυτού. Απόλυτη αποδοχή του χρόνου. Αποδόχη και μάθηση. Διαρκής μάθηση.

Αιωνιότητα

 Έχει έναν κρύο αλλά ευγενικό αέρα εδώ. Δεν έχει πρόθεση να διαπεράσει τα κόκαλά σου ούτε καν το ύφασμα που φοράς. Η θάλασσα είναι εδώ. Ήταν πάντα εδώ και τώρα είμαι και εγώ. Κλέβω λίγη αιωνιότητα. 
Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι κανείς εδώ. Τίποτα να τακτοποιήσει, να ανοίξει ή να κλείσει, να καθαρίσει ή να σκεφτεί. Όλα είναι όπως πρέπει. Όλα μόνιμα καθαρά. Όλα τακτοποιημένα χωρίς προσπάθεια τάξης. Τα βράχια το λένε ξεκάθαρα. Αυτό είναι το μήνυμα της ύπαρξής τους, αν δεχτούμε ότι τα πάντα φέρουν ένα μήνυμα.
Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο η ενατένιση αυτής της θάλασσας. Συμφωνώ. Συχνά κάθομαι ανάμεσά τους και καταλαβαίνω πόσο δίκαιο έχουν.

Χαϊκούλι #1

Όλοι, και οι πιο μοναχικοί

έχουν τουλάχιστο ένα φίλο

το φεγγάρι

Ο Νυχτερινός Περπατητής

  Το 3ο Επεισόδιο του Podcast Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες

Μετατόπιση Σημείου

Αφού μπορούμε να κοιτάμε μόνο από ένα σημείο και όχι από δέκα ταυτόχρονα την αλήθεια, ας μετατοπίσουμε αυτό το σημείο όσο πιο ψηλά, και ας είναι μεταβαλλόμενο και διαρκώς κινουμενο.

Φάρος

Άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα 

φαίνεται πως όλα κοιμούνται 
εκτός από εμένα και τον άγριο αέρα. 
Το σώμα μου βάλλεται 
και το κεφάλι μου βάλλεται 
αλλά θα φανταστώ τώρα 
ότι είμαι ένας ανεμοδαρμένος φάρος, 
που παρά τις τρικυμίες 
αυτός στέκει άπτόητος με ένα σκοπό, 
να δει και να τον δουν τα καράβια 
να προστατέψει. 
Είμαι ο φάρος που τις νύχτες 
στο σκοτάδι της θάλασσας 
κοιτάει τα αστέρια. 
Ενώνω τις τελείες της ζωής μου 
και βλέπω πως αυτό που σχηματίζεται 
είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να σχηματιστεί 
όπως το λένε οι οδηγίες του παιχνδιού 
"Ενώστε τις τελείες με τη σειρά" 
Όλα βγάζουν νόημα 
και συμβαίνουν 
ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να συμβουν 
κι ας φαίνεται πολλές φορές,
προσωρινά και μόνο,
ότι είναι αργά ή νωρίς 
κι ας φαίνεται ότι κάτι έχει αργήσει.

Τί αξίζει

Αργά ή γρήγορα η 4η διάσταση ξεδιπλώνεται στην 3η,  ο χρόνος ξεδιπλώνει, φανερώνει με απόλυτη ακρίβεια τι αξίζει να παραμείνει στη μνήμη τη συλλογική και την ατομική, και τι να αποβληθεί, με τον ίδιο τρόπο που μια φωτογραφία από λευκό χαρτί μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια ξεκάθαρη εικόνα στο σκοτείνό δωμάτιο και με τον ίδιο τρόπο που αντίστοιχα όταν ξεδιπλώνεις έναν χάρτινο κύβο τον κατανοείς στις 2 διαστάσεις.  Γι αυτό αξίζει κανείς να συμμαχήσει με το χρόνο, να τον εμπιστεύεται, να περπατάει μαζί, όχι πιο γρήγορα  ούτε πιο αργά, με τον ατάραχο ρυθμό του.

Πρέσβης του Νερού

-Πρεσβεύω το νερό

-Δηλαδή;

-Είμαι πρέσβης του νερού

-Και τι πάει να πει αυτό;

-Ότι όταν επιπλέω, αυτό το παλτό που φοράω και λέγεται δέρμα, είναι το μόνο ύφασμα που χωρίζει την ψυχή μου από το νερό.

-Kαι αυτό σε κάνει πρέσβη του νερού;

-Όχι μόνο. Είναι και αυτό το υδάτινο περιστέρι που κρατάω στα χέρια μου όταν κολυμπάω που με οδηγεί.

-Και λοιπόν;

-Το φτεροκόπημά του γεμίζει κύματα την καρδιά μου

-Και τι μ’αυτό;

-Μετά η καρδιά μου ανοίγει σαν μπουμπούκι. Και αυτό με τη σειρά του ευωδιάζει και απλώνει στους ανθρώπους ένα ολιγόλεπτο κύμα αγαλλίασης που τους είναι απαραίτητο.

-Κύμα αγαλλίασης…παράξενο

-Γιατί;

-Είχα χρόνια να σκεφτώ τη λέξη αγαλλίαση και τη θυμήθηκα σήμερα το πρωί χωρίς λόγο.

-Ορίστε.

Φθορεός Χειμώνας

 Είναι μια από αυτές τις μέρες που υπάρχει τεράστια πιθανότητα, πουθενά στον κόσμο κανείς να μην ερωτεύτηκε καθ' όλη τη διάρκειά της. Κανείς δεν ερωτευτηκε κανέναν σήμερα, πουθενά, έτσι πρέπει να είναι γιατί ολοι βιάζονται να πάνε σπίτι τους να φωλιάσουν. Αυτές οι μέρες, οι ατέλειωτα κρύες, βροχερές, μουσκεμένες και δύσκολες, οι αναμένω-μέχρι-να-με-πάρει-τηλέφωνο-κάποιος μέρες, οι τρώω-για-να-ζεσταθω-από-το-λίπος-μου μέρες  δεν είναι κακές και σίγουρα λιγότερο τρομαχτικές από τις παρακμιακές ταινίες του '80.
        Ας δεχτούμε απλά πως ο χειμώνας αυτός είναι γκρι, άχαρος και βρέχει τόσο πολύ που νομίζεις διαρκώς ότι κάποιος κάνει μπάνιο στην τουαλέτα σου. Είναι ένας φθορεός χειμώνας. Οι εποχές βέβαια ξέρουν ακριβώς πότε να αλλάξουν όπως με πληροφορεί αυτη τη στιγμή στα ακουστικά μου ο Στίβι Γουόντερ στο "As"  (τυχαίο;) και συμφωνώ, αυτό το κείμενο δεν ειναι μια γκρίνια για τον καιρό ή μια ανυπομονησία για το Καλοκαίρι. Ούτως ή άλλως  αυτό το τσαλάκωμα του Χειμώνα, το ποδοπάτημα από τα γκνου της καθημερινότητας, είναι η γυμναστική η απαραίτητη, η σκληραγώγηση που στο τέλος της μας κάνει να φαινόμαστε τουλάχιστο συμπαθητικοί με το ξασπρισμένο δέρμα μας το άβγαλτο και τα αναμπουμπουλιασμένα, βρεγμένα μαλλιά μας.

Το Νέο Ταμπουινοτράγουδο

Απευθείας Σύνδεση

  

     Αυτη τη στιγμή περπατάω. Περπατάω δηλαδή εδώ και ώρα, αρκετή ώρα ώστε να έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ότι αυτη ειναι η φυσική μου κατάσταση. Δεν περπατάω πολύ γρήγορα ούτε πολύ αργα φυσικά, σίγουρα δεν ειναι περπάτημα πόλης, με διακοπές σε φανάρια και άγχος και τσάντες. Περπατάω σε έναν δρόμο και είμαι απολύτως μόνη, δεν έχω δει άνθρωπο εδώ και πολλή ώρα.

      Είναι πολύ ωραία αυτή ώρα, που ο ήλιος είναι πορτοκαλής και μαχμουρλής έτοιμος για ύπνο, και κάνει τα πάντα να φαίνονται ξένοιαστα και ροδαλά. Ιδιώς τα στάχυα, την ξανθιά γη, αλλά και τα πλατάνια. Κι όμως όλα αυτά που γεμίζουν τα μάτια μου τώρα, ο άδειος φιδωτός δρόμος, τα αστεία έντομα, τα χνουδωτά φυτά όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα θα ήταν μισά χωρίς τις μυρωδιές που έρχονται από διάφορες κατευθύνσεις, βότανα, δυνατές εκκωφαντικές μυρωδίες με θράσος, κακά προβάτου, κακά αλόγου, εναλλάσονται με γλυκά εγκάρδια αρώματα γιασεμιών. Και εγώ περπατάω, και μουρμουρίζω ένα τραγούδι που λέει για έναν περπατητή ενός μεγάλου δρόμου, ενός ξένοιαστου περπατητή που μασάει ένα στάχυ. 

     Περπατάω. Μπροστά μια γάτα περπατάει αργά, ράθυμα σαν κουρασμένος οδοιπόρος. Την ακολουθώ, δεν με εχει δει. Αυτός είναι ο σκοπός μου για τώρα και δεν χρειάζεται να είναι πιο περίπλοκος. Αυτή η γάτα φαίνεται να ξέρει που πηγαίνει. Μια μικρή λάμψη στο θάμνο που παρατήρω θα μετατραπεί σε ολόκληρο σενάριο για πυγολαμπίδες αργότερα στο όνειρό μου.

Μπορεις;

Μπορώ να καλειδοσκοπίσω την απόσταση μεταξύ εμού και των άλλων αλλά όχι μεταξύ των στιγμών που θα έρθουν αυτά που ζητώ και του τώρα. Και αυτό με καθιστά υπο διαρκή αναμονή. Είμαι σαν το κουνούπι που βλέπει το φως στο παράθυρο αλλά το παράθυρο έχει σίτα. Είμαι σαν τη γάτα που περιμένει να της ανοίξουν για να τρυπώσει στο σπίτι αλλά το σπίτι είναι κλειστό και κανείς δεν ενδιαφέρεται να βγει και οι ώρες παιρνούν πειναλαίες.

Αγαπούλης

Ήταν ένας που αγαπούσε τόσο πολύ τον εαυτό του, όχι εγωιστικά όμως αλλά με τον ίδιο τρόπο που αγαπούσε και τους άλλους άνθρώπους, ώστε συχνά μέσα στη μέρα χαίδευε κρυφά την κοιλιά του είτε έριχνε ένα φιλικό πατ-πατ στον ίδιο του τον ώμο και χαμογελούσε με τρυφερότητα. 

Να κάτι οικουμενικό #36

Να κάτι οικουμενικό! Να κάτι αιώνιο: Η αναμέτρηση κάθε όντος με το μυστήριο της νύχτας. Η υποβλητική αισθηση της παγκόσμιας ησυχίας, η αμηχανία απέναντι στη γιγαντια ομορφιά και το απειρο των αστεριων, η ταύτιση με ένα από αυτά. Η μικρή αχανής μοναξιά ολων στην έρημο του σύμπαντος, η θολή ανάμνηση μιας τόσο παρόμοιας μήτρας.

Το παράδοξο της δικαιοσύνης

Η δικαιοσύνη είναι μια λέξη που υπάρχει για να εξυπηρετεί αυτούς που ξέρουν ότι δεν υπάρχει.

Σχετικά με το κένο

Αυτο το κενό μέσα μας δεν πειράζει να παραμένει κενό. Το πιο πολύτελες αντικείμενο σε ένα σπίτι είναι ο χώρος.