Υγρό στοιχείο

Καλώς ή κακώς πρέπει να αποκτήσεις κάποιες βασικές ιδιότητες του νερού για να δημιουργήσεις. Ρευστότητα, επαναπροσαρμογή, διαρκή αλλαγή και ευελιξία, καθαρότητα, καθρέφτισμα του κόσμου και τέτοια. 

Γι αυτό είναι οι άγνωστοι

   «Γι αυτό είναι οι άγνωστοι και όχι γι αυτό είναι οι φίλοι» του είπα και έφυγα κοιτώντας πίσω. Κοίταξε κι αυτός. Χαμογελάσαμε και χαθήκαμε για πάντα. Ξέραμε ότι πιθανότατα αυτά τα 3 λεπτά συνομιλίας ήταν τα πρώτα και τα τελευταία που θα είχαμε σε αυτή τη ζωή για κάποιο λόγο.  

   Όπως κάποια ουράνια σώματα που συναντιούνται μόνο μια φορά μέσα στο χάος του σύμπαντος. Γιατί, καμιά φορά ένας άγνωστος μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος για μια στιγμή, και ίσως σε βοηθήσει να δεις μια άλλη οπτική που αγνοούσες ή είχες ξεχάσει, ακριβώς επειδή έχεις συνηθίσει και σε έχουν συνηθίσει. Οι δικοί μας άνθρωποι, καλώς ή κακώς κάποιες φορές δεν μπορούν να δουν πράγματα που βλέπει ένας άγνωστος. Μια κουβέντα στο τραίνο, ένας συγγραφέας, ένας άνθρωπος που ποτέ δεν έχεις δει παρά μόνο στο ίντερνετ. Μερικές φορές οι άνθρωποι μαγικά βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να γνωρίζονται και κάνουν πολύ καλό ο ένας στον άλλο χωρίς να μπορούν να καταλάβουν πώς προέκυψε αυτή η καλοσύνη και το ενδιαφέρον. Και μετά απλά χάνονται. 

      Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να λέγονται από δω και στο εξής κομβικοί αστεροειδείς. Δεν είναι ούτε δορυφόροι, ούτε ήλιοι μας. Όλοι είμαστε εν δυνάμει κομβικοί αστεροειδείς στην τροχιά των άλλων. Όλοι εξάλλου είμαστε ουρανια σώματα και ίσως αν καταλάβουμε τη φύση και την περιοδικότητα της τροχιάς μας, να μπορέσουμε να υπολογίσουμε την εξέλιξη της πορείας μας... και ίσως έτσι να καταφέρουμε να την αλλάξουμε λίγο μη μπάει και συγκρουστούμε με κανένα χοντροπλανήτη και γίνει της κακομοίρας.

Τυχερέ παππούκο

"Τι τυχερός ήμουν!" είπε ο παππούκος... "Να νιώσω τόσο μεγάλη αγάπη στη ζωή μου, που ούτε είχα φανταστεί όταν ξεκίνησα να υπάρχω εδώ.. να μου δωθεί αυτή η ανέλπιστη ευκαιρία όσο υπήρξα... να αγαπήσω τόσο δυνατά, απεριόριστα και γιγάντια όσο όλοι οι πλανήτες μαζί και οι γαλαξίες και τα αστέρια τα πιο μακρινά... Ποιος εγώ..ένας τόσος δα άνθρωπος..!"

Ανακοίνωση

Αααχ! 

Η ζωή είναι όλο εκπλήξεις

    Αγόρασα μια Ντελόριαν δώρο στον εαυτό μου για τις γιορτές μιας και έχω χρόνο για ένα χρονοταξίδι. Δεν μπορούσα να περιμένω ούτε λεπτό, βγήκα στην εθνική και γκάζωσα. Ήθελα να πάω πολύ πίσω, όταν η γη ήταν νιάνιαρο και κράτησα πολύ ώρα πατημένο το κουμπί rewind στο χρονολόγιο με τα μάτια κλειστά. 

    Γκάζωσα κι άλλο, η ταχύτητα άδειασε το μυαλό μου, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα στρογγυλά δημητριακά που είχα φάει το πρωί. Κάποια στιγμή, όταν ο δρόμος χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο έχω την αίσθηση ότι με το αυτοκίνητo περνούσα μέσα από τις τρύπες γιγάντιων τέτοιων δημητριακών. Μετά, μια υπερκόσμια λάμψη και ήχος νερών να τρέχουν αλλά πολύ δυνατός, πολύ δυνατός και μετά δε θυμάμαι  τι μεσολάβησε.

   Θυμάμαι να ξυπνάω από τον ήχο φτεροκοπήματος του πτεροδάκτυλου πάνω στον οποίο βρισκόμουν. Τα γωνιώδη φτερά του ανεβοκατέβαιναν πλάι μου ενώ κρατιόμουν από το μυτερό λοφίο του. Δεν ήξερα ότι ο πτεροδάκτυλος έχει τόσο αεροδυανμικό ντιζάιν. Για κάποιο λόγο μου θύμισε τη ντελόριαν. Πετούσαμε πάνω από μια μακρόστενη υπέροχη λίμνη, με αξιοπρόσεκτη ησυχία, λες και υπήρχε κάποιο είδος ηχομόνωσης. 

    Άκουγες μόνο το πέταγμα και όταν ο πτεροδάκτυλος χαμήλωνε κοντά στην επιφάνεια της λίμνης ακουμπώντας λίγο τα ακροδάχτυλά του στο νερό αντηχούσε γύρω μας ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο του νερού, σύντομο. Και μετά, περιέργως, οι σταγόνες που πέφταν από τα πόδια του καθώς ανέβαινε πιο ψηλά ακούγονταν ακριβώς δίπλα στο αυτί μου, καθυστερώντας όσο μπορούσαν να σβήσουν. 

    Το είδωλο μας δυαλυόταν στο καθρεφτένιο νερό καθώς οι ομόκεντροι κύκλοι που γεννούσαν οι σταγόνες ακολουθούσαν ο ένας τον άλλον στην άκρη της λίμνης και ίσως έφταναν και λίγο στην καρδιά μου. Τότε πρόσεξα τα χρώματα. Το πράσινο των δέντρων ήταν εκτυφλωτικό, τα λουλούδια φωσφόριζαν κόκκινο και ο ουρανός... ο ουρανός είχε το πιο έντονο γαλάζιο που είδα ποτέ στη ζωή μου, ήταν εκστατιτικό να βλέπεις τόσα χρώματα να χορεύουν τόσο ζωντανά μπροστά σου. Κατάλαβα τότε πως πλέον η γη μεγάλωσε, έγινε γυναίκα, ενώ τότε ήταν ένα ροδαλό μωρό και ο ήλιος ένας νεαρός χαζομπαμπάς που γεμάτος θαυμασμό κοίταζε τη μικρή του. 

Ανακοίνωση

Αν κάτι από όσα θες δεν πραγματοποιείται, ίσως πρέπει να τσεκάρεις μήπως ο βασικός λόγος που δε συμβαίνει είναι επειδή τελικά δεν το θέλεις τόσο όσο νομίζεις.

Με είχα προειδοποιήσει για όλα αυτά

    Όταν ήμουν μικρή, έγραφα σε ένα τετράδιο που απευθυνόταν στον μελλοντικό μου εαυτό. Κάθε φορά που συνειδητοποιούσα κάτι , που συμπέραινα κάτι, οτιδήποτε ήξερα ότι θα έπρεπε να το θυμάμαι πάντα, κάτι διαχρονικό, σημαντικό για την οντότητά μου, το έγραφα εκεί σε εκείνο το τετράδιο. Κάθε φορά ξεκινούσα έτσι: «Μετινέ μου εαυτέ…» και μου έδινα απλές συμβουλές που πολλές φορές μου στάθηκαν χρήσιμες... Προφανώς, τώρα το έχω χάσει έπειτα από μετακομίσεις και δεν ξέρω πώς να λειτουργήσω. Πολλές φορές αναρρωτιέμαι τι μου είχα πει. Ίσως αν το βρω, αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

Ανακοίνωση

Πότε έκανες τελευταία φορά ανακεφαλαίωση της ζωής σου;
Που ήσουν και που πας; προχωράς όπως θέλεις;
Πότε δημιούργησες κάτι τελευταία φορά;
Η στεγνή απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας είναι πηγή δημιουργικότητας.

Λεφορειακές σκέψεις

   Είδα μια ταμπέλα που έγραφε "Ψαράδικο" μα τα μάτια μου διάβαζαν μόνο το "-άδικο". Άδικο, που σε λιγώνει σαν πάστα με επιθετικές δόσεις ζάχαρης. Λένε ότι η αδικία είναι ένα γνώρισμα της φύσης αλλά και η ανάγκη για δίκαιο τι είναι; Κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, όπως  τον καιρό, το χρόνο, το ότι τα λιοντάρια πάντα θα πιάνουν τις λυγερές γαζέλες, τον θάνατο γενικά, τις γνώμες κάποιων ανθρώπων και μπλα μπλα μπλα, τα οποία πρέπει να τα αποδεχτείς για να πας παρακάτω, ενώ αυτά που μπορείς και θέλεις να αλλάξεις πρέπει να προσπαθείς να τα αλλάξεις όσο μπορείς. Όπως στη "Μέρα της Μαρμότας" (spoiler allert) που ο Bill Murray κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να σώζει το γεράκο που πέθαινε κάθε μέρα... φρόντισε όμως να σώσει όποιον μπορούσε, το παιδί που έπεφτε από το δέντρο κάθε μεσημέρι, τον κύριο που πνιγόταν στο εστιατόριο κτλ.
    Είναι κάποια πράγματα όμως που βρίσκονται στα σύνορα της αποδοχής και της αλλαγής. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αλλάζουν ή τζάμπα παιδεύεσαι και ο χρόνος περνάει. Στο μεταξύ, ο οδηγός τρέχει σαν σφαγμένος και τα γράμματα μου μοιάζουν με κτίρια γοτθικού ρυθμού. Ο κύριος που κάθεται δίπλα μου, φαίνεται να προσπαθεί να ανιχνεύσει τη φύση της ανησυχίας μου με διακριτικές αριστερόστροφες ματιές. 

   Θα ήθελα πολύ να του πω με το νι και με το σίγμα τις σκέψεις μου, φαίνεται καλός άνθρωπος και συζητήσιμος. Με ένα δικό του "όλα καλά;" θα του αράδιαζα τα πάντα, χωρίς δισταγμούς και τσιγκέλια. Μια καλή περίληψη χωρίς να κουράσει αλλά και χωρίς να παραλείψει στοιχεία σημαντικά, όπως το... Όμως ήξερα πώς θα τελείωνε αυτή η κουβέντα - όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές που ζητάς μια γνώμη: ξέρεις ποιο είναι το σωστό απλά θέλεις να το ακούσεις και από κάποιον άλλο.. "μέχρι πότε θα περιμένεις να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες και όχι όπως τυχαίνει;" με επιτακτικό ύφος...και εγώ θα του έλεγα "λες ε;" και βγαίνοντας από το λεωφορείο θα συνέχιζα στη γνώριμη βάρκα της αβεβαιότητας γιατί έτσι έχω συνηθίσει... ή αλλάζει αυτό;.

    Κι όμως ξέρω πως όλη αυτή η γκρίνια είναι περιττή όταν πράττεις, όταν απλά είσαι μέσα στην πράξη, μέσα στο ποτάμι και κολυμπάς με την ίδια φορά και την ίδια ταχύτητα του χρόνου, τότε δεν έχεις καθόλου χρόνο για ανησυχίες παντώς τύπου. Αυτό που συνήθως λέγεται "Τώρα".

Ένα δελτίο καιρού

Διάβασε ακούγοντας

   Οι φρέσκοι πολυταξιδεμένοι άνεμοι πνέουν στα μαλλιά μου κι αυτά χορεύουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Οι πρώτες σταγόνες πέφτουν στα βλέφαρά μου και οι επόμενες στα μάγουλα. Περπατάω κοιτάζοντας μόνο ψηλά.
   Τα λασπόνερα της κάθε λακκούβας ποτίζουν όλο και περισσότερο τα παππούτσια μου, κάνοντας τα βήματά μια πλημμυριστική απόλαυση. Οι σταγόνες της βροχής βουτάνε στα νερά της λίμνης και σχηματίζουν χιλιάδες μικρές εκρήξεις χαράς καλωσορίζοντας το χειμώνα. 

   Κάνει κρύο έξω μα μέσα μου μια ζεστή φλογίτσα καίει ήρεμη και σιωπηλή  Η πρώτη αντίσταση σε έναν κόσμο που βρυχάται για να σε τρομάξει είναι να κρατάς την καρδιά σου ξάστερη. 

Ανακοίνωση

Χουχούλι - χουχούλι, γεμίζει το καρδούλι

Stand by you

Όσο γκρινιάρης ή ρούχλας και να είναι ο εαυτός σου μερικές φορές, καλό είναι να μη σταματάς στιγμή να τον στηρίζεις με υπομονή και κατανόηση. Κι αυτός άνθρωπος είναι.

Ανακοίνωση

Η μόνη αληθινή μου γνώση είναι ό,τι έχω νιώσει. Όχι  ό,τι έχω μάθει.

Το μονόπρακτο της υπομονής

Θα περιμένω όσο χρειαστεί
   Ώσπου να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και η φανέλα στο πόδι. Δεν με ενδιαφέρουν τα παλιά ούτε τα καινούρια. Συγχωρώ τον εαυτό μου για τα μπαρμπούτσαλα που κάνω κι ο εαυτός μου με ευχαριστεί και υπάρχει καλή ατμόσφαιρά τώρα, τα βρήκαμε οκ τέλος. Αλλά θα κάνω ότι μπορώ για να βγούμε από αυτή τη λούπα, ή θα προσπαθήσω να κάνω υπομονή όπως κάνει μια γυναίκα όταν πάει στο κομμωτήριο για να κάνει περμανάντ και ο κομμωτής της λέει ότι θα πρέπει να περιμένει 2 μήνες μέχρι να φύγει η βαφή-χένα γιατί μπορεί να της χαλάσει το μαλλί και αυτή στεναχωριέται γιατί είχε φανταστεί ότι το βράδυ θα πήγαινε στο πάρτυ με σγουρά μαλλιά και τρώει ξενέρα τώρα… ναι κάπως έτσι θα κάνω.
   Στο Παρίσι, ένας γέρος ζωγράφος που όμως στα νιάτα του πρέπει να ήταν τρελό μωρό, ήξερε από αριθμολογία και έκανε εκεί κάτι προσθαφαιρέσεις κάτι πολλαπλασιασμούς, το θυμάμαι σαν τώρα, από τα γράμματα του ονόματός μου. "8 βγαίνει" μου λέει. "8 σημαίνει υπομονή". Κάτι ήξερε ο γέρος. Να τώρα που έρχεται πάλι μπροστά μου αυτή η επιτακτική ανάγκη της υπομονής (αντίθεση).

  Θα περιμένω μπας και γυρίσει ο τροχός, μπας και γυαλίσει ο βράχος, μήμπως  οι φάλαινες μιλήσουν…μέχρι τα πράσινα σπασμένα γυαλάκια από μπουκάλι μπύρας λαξευτούν από τη θάλασσα και μοιάσουν με διάφανα βότσαλα.. Μια νέα αρχή μοίαζει με ανέκδοτο για ξανθιές..η καρδιά στο ναδίρ της μέχρι πρότινος ιστορίας της, αλλά πρέπει να περιμένει λίγο ακόμα.. μέχρι να πέσει η αυλαία, μέχρι να έρθει η πραγματική πραγματικότητα αυτού του κόσμου και με πάρει από το χέρι και με ταρακουνήσει από το αστροόνειρο που έχω πλέξει…που είναι όμορφο αλλά συννεφένιο..δεν θα μεγαλοποιήσω άλλο τα πράγματα γιατί νυστάζω εδώ και τρία χρόνια, νύσταξα..

2 τεκίλες για το σπίτι

Που σημαίνει βάζω 2 φορές στο mp3 player το Tequila και τρέχω μέχρι το σπίτι στο ρυθμό του κομματιού, δε χάνω στιγμή το τέμπο, (το δεξί πόδι να πατάει πάντα μαζί με το κλαπ) και κάνω παύση μόνο όταν o μπασοφωνής λέει "τεκίλα".

Ολέθριο Ρήγμα

  Ολέθριο ρήγμα έλεγαν ένα συγκρότημα που θυμάμαι από το Λύκειο αλλά τυχαίνει να περιγράφει άψογα την κατάστασή μου τον τελευταίο καιρό μιας και πολλά πράγματα μέσα μου διαμαρτύρονται και επαναστατούν, ένα γιγάντιο "Δεν Ξέρω, σηκώνω τα χέρια ψηλά" υψώνεται σαν χωματερή  και η κοσμοθεωρία μου έχει λιμνάσει και χρειάζεται ανανέωση όπως και το υπόλοιπο του χρόνου ομιλίας μου. Συν το ότι κάθε drama queen που σέβεται τον εαυτό της, δεν μπορεί παρά να αρέσκεται στον συνδυασμό δύο τόσο δραματικών λέξεων όπως  ο "ολέθρος" και το "ρήγμα", σου μιλάω για ολική καταστροφή όπως λέει και ο Σαραντατρίο.

-Φεύγεις από τη χώρα που αυτοκτονεί ή μένεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

-Να φτάνεις στα άκρα κι ας κινδυνέψεις ή να προσπαθείς να εκλογικεύεις τα πράγματα κρατώντας μια  ισορροπία κι ας χάσεις από πάθος και ένταση;

-Αν αυτά που αγαπάς σου φέρνουν περισσότερη δυστυχία και σου κάνουν κακό, το να τα αφήσεις πίσω είναι σωτήριο ή είναι σαν να προσπαθείς να κόψεις το κεφάλι σου;

-Αν ένα βράδυ σε πιάσει διαολεμένη όρεξη για κρέπα σοκολάτα, τι θα σου κάνει πιο κακό; να τη φας ή να τη στερηθείς;

  Οι πρώτοι δέκα τυχεροί που θα απαντήσουν σωστά στις παραπάνω ερωτήσεις, κερδίζουν από ένα cd με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ταμπουίνου.(απαγορεύεται η ερώτηση "γιατί υπάρχουν και μικρότερες;")

Ορίστε τους βρήκα στο youtube. Όλοι μαζί "Ολέθριο", "Ρήγμα", "Ολέθριο", "Ρήγμα"

Ανακοίνωση

Ουδέν προσωρινότερο του μονίμου

Ανακοίνωση

  Τίποτα πιο επικίνδυνο από την ασφάλεια.

Έλξη

Πλέι  πάτησες;

   Μου είχες πει πως καταλαβαίνεις ότι κάτι είναι αληθινά όμορφο όταν σε κάνει να επιστρέφεις ξανά και ξανά σ' αυτό. Και έτσι καταλαβαίνω τώρα ότι η αληθινή ομορφιά σου περισσεύει. Όπως κι αυτή η ικανότητα σου να επιβάλεις στο περιβάλλον την ευδαιμονία. Να γκρεμίζεις του καθενός τα τείχη αφήνοντας τους μόνο το αληθινό χαμόγελο τους. Στο αναγνωρίζω. Αν δε σου κάνει κόπο μάλιστα σε χειροτονώ πρέσβη της καλής διάθεσης σε αυτή τη ζωή γιατί το φως που εκπέμπουν τα μάτια σου είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να σε περικυκλώνουν με βλέμματα ευγνωμοσύνης, χωρίς οι ίδιοι να το περιμένουν από το εαυτό τους. Ευχαριστώ λες αυθόρμητα σε εκείνον που χωρίς να σε αγγίξει, μπορεί να λειάνει την τραχιά ψυχή σου. 

Πραγματική πραγματεία

   Τα πράγματα το βράδυ κάνουν κριτσ κρατς επειδή συστέλλονται ή διαστέλλονται είτε επειδή θέλουν να σχολιάσουν τις προ-ύπνιες σκέψεις μας. Τα πράγματα έχουν ψυχή ή τουλάχιστο άποψη και δεν μπορούν να το κρύψουν. 

    Όπως ο μετρονόμος μου που σήμερα, πρώτη φορά, διέκοψε το αέναο τικ τακ για να ξεροβήξει. Τικ- τακ - τικ - (@γκούχου*) τακ... Εξεπλάγην! Το έκανε άλλες δύο φορές στο ίδιο κομμάτι. Δεν ξέρω αν ήταν βήχας από κρύωμα ή βήχας - σχόλιο - τι παίζεις τώρα; με ακολουθείς καθόλου; εγώ τι ρόλο βαράω εδώ; Τα πράγματα αποκτούν ψυχή και οι άνθρωποι σάμπως και τη χάνουν ή την μεταφέρουν στα πράγματα; 

     Γιατί, από την άλλη πλευρά συμβαίνει και το εξής φαινομενικά άσχετο: Στο λεωφορείο η απέναντι φόραγε ακουστικά, ένας άντρας κι αυτός ακουστικά, μια μεγάλη γυναίκα κι αυτή ακουστικά. Να μη στα πολυλογώ κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι όλοι και ο οδηγός, φοράνε ακουστικά.Ο καθένας στον μικρό κόσμο του. Χρειαζόμαστε ένα σάουντρακ διαρκώς; Ή μια ραδιοφωνική φωνή γιατί δεν ακούνε όλοι μόνο μουσική. Νομίζουμε ότι πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία επηρεασμένοι από τον οπτικοακουστικό βομβαρδισμό που δεχόμαστε ή δεν το νομίζουμε απλά αλλά έτσι είναι; Δεν μας αρκεί η πραγματικότητα γυμνή; 

    Και εγώ συνήθως έχω ακουστικά αλλά αυτή τη φορά έτυχε να μην έχω μαζί μου. Και γι αυτό είχα την ευκαιρία να το δω απέξω. Αν ήμουν εξωγήινος ή ένας βάτραχος που ανέβαινε στο λεωφορείο για πρώτη φορά θα παρατηρούσα ότι φαίνεται κάπως άσχημο που όλοι είναι σαν καλωδιωμένα ανέκφραστα ρομπότ. Σαν άψυχα ρομπότ. Σάματις, αυτές οι μικρές συσκευούλες, αυτά τα πραγματάκια με τα καλωδιάκια τους έχουν αμφίδρομη πορεία. Σάματις και δίνουν ήχο αλλά σε αντάλλαγμα ρουφάνε ψυχή....(Ή και όχι :P).