Δουλειές και υποχρεώσεις απέναντι στη θάλασσα

 Σήμερα είχα τόσα να κάνω που όταν ξύπνησα πετάχτηκα σαν το ελατήριο στις 12:30. Έφαγα γρήγορα ένα μπωλ από διάφορα πράγματα πεταμένα σε γάλα καρύδας και έτρεξα στο αμάξι. Η παραλία σχεδόν άδεια, η συννεφιά είχε απομακρύνει ικανοποιητικά αρκετούς, όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσω να φέρνω εις πέρας το πρόγραμμα, και ένας θεός ξέρει αν θα προλάβαινα. Ο θεός αυτός είναι η θάλασσα. Πρώτα απ' όλα να κολυμπήσω μέχρι την άλλη πλευρά με τη σκέψη ότι η θάλασσα είναι ένας μεγάλος κουβάς με μπλε μπογιά, φρέσκο μπλε Αιγαίου. Μετά στην άκρη, στην υποδοχή των κυμάτων, στις δίνες τους, στο καλωσόρισμα και τον αποχαιρετισμό τους.
   Τα σύννεφα αφράτεψαν και ίσα που πρόλαβα να θαυμάσω τη θάλασσα απέξω αναπτύσσοντας την ιδέα ότι όλος αυτός ο χυτοσίδηρος φτάνει για να λιώσει όλα τα σύνορα της σκέψης μου που συνήθως δεν χάνουν λεπτό την ευκαιρία να στήνονται και να ξαναστήνονται.
   Μετά είχα να παρατηρήσω ένα αγοράκι που χάζευε σε μια γωνιά στα βράχια. Τίναζε την άμμο αμέριμνα με ένα καλάμι κάνοντας ήχους σύγκρουσης. Τα αγόρια αγαπάνε τους ήχους σύγκρουσης. Έπειτα κάθησε στην άμμο και πειραματίστηκε για αρκετή ώρα χρησιμοποιώντας τα χέρια του σαν φτερά πάπιας. Η σχέση του με το χρόνο ήταν άψογη, η επαφή του με το μυστήριο της άμμου αξιοθαύμαστη. 
      Οι χρόνοι εξελίχθηκαν ακριβώς όπως έπρεπε ώστε να έχουν φύγει όλα μα όλα τα σύννεφα και να συνεχίσω με τις υπόλοιπες δουλειές μου:
     Να αφήσω τα μάτια μου να χορτάσουν γαλάζιο. Μετά να το αναπνεύσω, μετά να γίνω το γαλάζιο, τοσο απλό, τόσο απέριττο, απόλυτα άδειο και καθαρό. Μετά να αφοσιωθώ στον ύστατο συνδυασμό χρωμάτων του κόσμου:  μπεζ, μια λωρίδα μπλε και γαλάζιο.
     Η άμμος: να κατρακυλήσω σε όλα τα κατηφορίνια της, να ξαπλώσω και να νιώσω το σώμα μου από την πλευρά της, και μπρούμυτα. Ο άνεμος της θάλασσας: στον αυχένα, ανάμεσα στα δάχτυλα, στα βλέφαρα και στα χείλη. Τα βράχια: αριστουργήματα αρχιτεκτονικής  και αιωνιότητας στοργικά διπλωμένα από τη νοικοκυρά του κόσμου, στωικά με δέχτηκαν και αφού έλιωσα μαζί με τον ήλιο στα νερά της, στον ροζ ουρανό, αναλώθηκα στα αστέρια και τους γαλαξίες, σχεδιάζοντας τα όνειρά μου τελεία-τελεία. Και είχα ακόμα δουλειά...

    

Εκνευριστικά ίδιοι

Το δόλωμα είναι πάντα η επαφή. Πιο νόστιμο και από το τυρί για τον καημένο τον πόντικα. Οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι η αχίλλειος πτέρνα μας. Η ανάγκη να τους μιλάμε. Και τώρα ορίστε, είμαστε χειροπόδαρα φασκιωμένοι με ιστό αράχνης, κρεμασμένοι ανάποδα στο διαδίχτυ της. Φροντίζουμε να παίρνουμε μόνοι το δηλητήριο μας, τεράστιες δόσεις των δεδομένων που μας συντηρούν έτσι, βάζουμε μόνοι μας το μήλο στο στόμα μας και τις πατάτες γύρω μας, ανοίγουμε το φούρνο και μπαίνουμε μέσα μέχρι να ροδίσουμε.

Τα μάτια μας βλέπουν μόνο δυνητικές φωτογραφίες. Τίποτα δεν έχει μείνει αφωτογράφιστο. Τα αυτιά μας ακούνε ειδοποιήσεις -ντιν- και σαν σκυλιά του παβλωφ κρατάμε τα σάλια μας για 0,0001 πιθανότητες έρωτα.

Ποτέ μια μάστιγα δεν είχε εξαπλωθεί τόσο ραγδαία. Πότε πιο ύπουλα δεν εξαπατηθήκαμε και μόνο τις πολύ βραδυνές ώρες, όταν πάμε για κατούρημα με σβηστά φώτα, συνειδητοποιούμε για λιγα δευτερόλεπτα, με μια πικρό-ξυνη γεύση στο στόμα, πως έχει σπάσει ο σωλήνας της ζωής μας και τρέχει σπάταλα ο χρόνος ο αληθινός. Και μετά πάλι ύπνος.
Πότε ξανά οι ανθρωποι δεν παρέδωσαν τόσο πρόθυμα τα όπλα τους και τον εαυτό τους. Αργά η μάστιγα, υπομονετικά και μεθοδικά μας δολοφονεί, και εμείς με ένα εγκάρδιο, σαρδόνιο χαμόγελο ευχαριστούμε, την ώρα που από πάνω μας η πνευματικότητα γδέρνεται όπως το δέρμα της αλεπούς από τον εκδορέα της. Η έμπνευση, οι ιδέες μας, κι όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους ιδιαίτερους είναι το παλιό μας δέρμα που το ξεχάσαμε σε κάποια παραλία των παιδικών αναμνήσεων, (αλλά μην ανησυχείς υπάρχουν τα πάντα σε φωτογραφίες).

Ας είναι, ας κυλήσουμε στο ποτάμι κι ας βλέπουμε να ρέουν τα πτώματα δίπλα μας, μαζί με όλες τις ειδήσεις σαν σκουπίδια χτεσινου φαγητού, ειδήσεις θανάτου και ειδήσεις βλακείας να έχουν τό ίδιο χρώμα, και σχήμα. Είναι πλέον το ρεύμα πολύ ορμητικό. Προς τα κάτω γιατί όλοι κάνουν ταυτόχρονα σκρολ ντάουν.

Απλά έιναι κρίμα που καθώς αχόρταγα πληκτρολογούμε τις μπούρδες που μας κάνουν να νιώθουμε σημαντικοί μέχρι το τέλος της μέρας, γεμίζοντας με μπουρμπουλήθρες το κενό μας, παίζοντας με τις ψηφιακές κουδουνίστρες μας, την ίδια στιγμή από τα καημένα τα δάχτυλά μας, σβήνονται τα δακτυλικά αποτυπώματα. Και γινόμαστε ίδιοι. Εκνευριστικά ίδιοι.

Ανακοίνωση #948

Σχεδόν πάντα ανάμεσα σε δυο λύσεις που είναι εξίσου δύσκολες με εξίσου πολλές συνέπειες υπάρχει μια τρίτη, που συνηθως είναι η πιο απλή, ανέξοδη και χωρίς συνέπειες. Συνήθως αυτή η λύση ειναι η πιο φυσικη.

Το δεύτερο Ταμπουινοτράγουδο

Ανακοίνωση 523

Αφού την ξέρεις την αλήθεια είναι σαν τους παρουσιαστές ειδήσεων : από οποια σκοπιά κι αν τους δεις φαίνεται να επιβεβαιώνουν μονο τα δικά σου μάτια τη στιγμή που επιβεβαιώνουν όλων των άλλων ταυτόχρονα.

Αποικιες

Τα τεχνητά γέλια στις κωμικές αμερικανοσειρές που σε μαθαίνουν πότε να γελάς και τί ειναι αστείο, ακούγονται σαν καζανάκι αν τα ακούς από άλλο δωμάτιο, όταν κάποιος βλέπει στο σαλόνι. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είνα το καζανάκι που έπεται μιας αφόδευσης μέσα στα μυαλά μας. Έχουμε δεχτεί ισχυρές πλύσεις εγκεφάλου σε σημείο που είναι πλέον δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι δικό σου και τί αποικιοκρατούμενο. Έχουμε αποδεχτεί είναι το σωστό ρήμα.  

Πάνω στο φουστάνι μου

Πάνω στο φουστάνι μου περνάνε οι ακτίνες του ήλιου που φεύγει
Ένα άρωμα γλυκιάς παλαιότητας και αποσπασματικές εικόνες σου.
Τα μάτια σου και τα χείλη σου και οι ώμοι από την γωνία της αγκαλιάς.
Το μέτωπο.
Βρέχω τα πόδια μου στη θάλασσα όταν χαμογελάς και ας είμαστε σπίτι.
Χορεύω αυτό τον χορό και ξέρω ότι είμαι στις λάσπες, ότι ειμαστε οι τελευταιοι.
Δεν με νοιάζει.
Άκουω τις συμβουλές όλων με προσοχή, συμφωνώ, απόλυτα,
μετά κάνω ακριβώς το αντίθετο.
 Και αυτό μπορεί να είναι η καταστροφή μου αλλά έχει σίγουρα πλάκα.
Μάλλον δεν ξέρω πώς να μην περπατάω στις ράγες που χαράζει ένα walking bass.
Τα αυτιά μου είναι καλοί αγωγοι χαμηλών συχνοτήτων.