Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Ου κρίνεις για να Ου κριθεις

Ή κοπέλα στο διπλανό τραπέζι του καφέ πρέπει να περίμενε κάποιον...ή απλά να ηλπιζε πως θα μπει κάποιος που περίμενε ή ευχόταν να μπει, ικετευοντας τους θεούς του τυχαίου (που λένε πως κρύβονται στα κάθετα στενά της Σόλωνος, αλλά ποιες οι πιθανότητες να ισχύει κάτι τέτοιο..).  Ναι, γιατί κάθε φορά που περνούσε απ'εξω κάποιος πεζός (κάτι όχι ιδιαίτερα συχνό λόγω της βροχερότητας της μέρας) τιναζόταν σαν ξαναμμένο παπί να δει, και ή απογοήτευση της έμοιαζε με την απογοήτευση της μέρας που δεν κατάφερε να παραμείνει όσο ηλιόλουστη και χαρούμενη υποσχόταν το πρωί, κι όμως εγώ τη βρίσκω τόσο γοητευτική αυτή την εξέλιξή της!
  Ονειροπαρμένη, καημένη μου, μην παραμυθιάζεσαι τόσο εύκολα! Πού ξέχασες την αξιοπρέπειά σου; Έστω τη δύναμή σου, την αυτοκυριαρχία σου,
χαζή ερωτευμένη! Πιθανότατα..
''Ου κρίνεις για να ου κριθείς'' πεταχτηκε η φωνή του σοφού (αλλά άσχετου από συντακτικό της αρχαιας) γέροντα του μυαλού μου με βάρος ενδέκατης εντολής, με αποτέλεσμα να τσουλίσει ατσούμπαλα ή ζεστή γουλιά σοκολάτας στο λαιμό μου..

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...