"Σε ένα λεπτό πώς μου μαυρίσαν οι πούστηδες;" την ακούω να λέει μέσα από την κουζίνα. Η μητέρα μου φτιάχνει κουραμπιέδες και μάλλον τους ξέχασε λίγο παραπάνω στο φούρνο. Το λατρεύω αυτό, όταν την ακούω στην κουζίνα να μονολογεί μαγειρεύοντας.
Τρελαίνομαι γι αυτά τα καθημερινά πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι, που φαίνονται συνηθισμένα αλλά από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία τόσο μοναδικά. Οι μυρωδιές, οι ντελικάτες, μικρά θαύματα που γεννιούνται μέσα στην κουζίνα...Σπίτι. Σπιτίλα..
Εχτές στο διάλειμμα του σινεμά κρυφάκουγα την κουβέντα μιας οικογένειας που καθόντουσαν πίσω μου. Ο πατέρας μιλούσε για μια σκηνή της ταινίας στην κόρη του, και από τα λόγια του, από την προσπάθειά του να της την εξηγήσει όσο πιο απλά μπορούσε, ξεχυνόταν τόση αγάπη που κατέκλυσε ακόμα και μένα κάνοντάς με να θέλω να πάρω τηλέφωνο το μπαμπά μου και μετά όταν γυρίσω να δω το "Δεσποινίς Διευθυντής" με τον Παπαγιαννόπουλο που κάνει το χαζομπαμπά και λέει συνέχεια "ενοχλώ; δεν ενοχλώ, άμα ενοχλώ να φύγω".
Κι αν σκεφτείς ότι όλοι αυτοί οι γονείς έχουν θυσιάσει τη χαρά της ανευθυνότητας, της αδεκαρίας, της μοναξιάς και της σάχλας χωρίς κανένα δισταγμό, για το υπόλοιπο της ζωής τους, είναι μεγάλοι ήρωες και όλα τα υπόλοιπα πράγματα χάνουν την αίγλη τους μπροστά τους.
